Δύο νέοι στους πάγκους της Λαϊκής Αγοράς-«Πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία»

Οι οικογένειές τους συνδέθηκαν με την αγροτική ζωή. Από μικρή ηλικία θυμούνται τους παππούδες τους και αργότερα τους γονείς τους στα χωράφια, όπου παρήγαγαν τα δικά τους προϊόντα. Μεγάλωσαν και έμαθαν όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει ένας παραγωγός, μέχρι να καταλήξουν στους ξύλινους πάγκους των Λαϊκών Αγορών.

Ο ένας μεγάλωσε σε χωριό της επαρχίας Λευκωσίας, το Μένοικο, και ο άλλος σε χωριό της επαρχίας Πάφου, την Κισσόνεργα. Αυτό που τους συνδέει είναι πως και οι δύο, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, εργάζονται στη Λαϊκή Αγορά. Μιλώντας στον REPORTER, εξέφρασαν την άποψη πως θα πρέπει οι νέοι να εμπιστευτούν τα φρέσκα προϊόντα των παραγωγών και να επισκέπτονται πιο συχνά τη Λαϊκή, όπως συμβαίνει και στο εξωτερικό.

Ο πατέρας του 26χρονου Χριστόδουλου Παπαγεωργίου είναι παραγωγός και μαζί με τους τρεις αδελφούς του και την αδελφή του, καθημερινά μοίραζαν τις εργασίες και βοηθούσαν τον πατέρα τους. Αφού επέστρεψε από τη Βουλγαρία, όπου σπούδασε ψυχολογία, και εν αναμονή της ολοκλήρωσης της πρακτικής του άσκησης, συνεχίζει να βρίσκεται στο πλευρό του πατέρα του. «Πάντα όταν μας χρειαζόταν ο πατέρας μου στο χωράφι ήμασταν εκεί. Θυμάμαι τον εαυτό μου από μικρό μέσα στα χωράφια να βοηθώ και να μοιράζομαι τις δουλειές με τα αδέλφια μου. Αυτό κάνουμε και μέχρι σήμερα», εξιστορεί ο Χριστόδουλος.

Η επιλογή του να σπουδάσει ψυχολογία δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού, όπως εξιστορεί, η επαφή του με τον κόσμο και τις συζητήσεις που είχε κατά τη διάρκεια των χρόνων στις Λαϊκές Αγορές ήταν που τον ώθησαν επαγγελματικά προς τον κλάδο της ψυχολογίας. «Πάντα είχα την τάση να μιλώ με τον κόσμο και μου άρεσε να ακούω τις ιστορίες τους. Σε αυτό με βοήθησε και η σχέση με τον κόσμο εδώ στη Λαϊκή Αγορά, κάτι που συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Για αυτό χαίρομαι που είμαι εδώ».

Το παράπονο του Χριστόδουλου είναι πως οι νέοι δεν έχουν βάλει στις επιλογές τους για την αγορά προϊόντων τις Λαϊκές Αγορές, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες του εξωτερικού, και θεωρεί πως μια λύση σε αυτό το πρόβλημα θα ήταν η καλύτερη προβολή των Λαϊκών μέσα από τη διαφήμιση. «Στη Βουλγαρία, όπου υπάρχουν μεγάλες αγορές όπως και σε άλλες χώρες, έβλεπα άτομα όλων των ηλικιών να επισκέπτονται τις Λαϊκές. Αυτό δεν το βλέπω να γίνεται στην Κύπρο και αυτό καθιστά τις Λαϊκές Αγορές καταδικασμένες να έχουν ημερομηνία λήξης, αφού καθημερινά έρχονται τα ίδια άτομα, μεγάλης ηλικίας. Ένας τρόπος για να έρθουν πιο κοντά οι νέοι, είναι να διαφημιστεί περισσότερο».

Ο ίδιος, παρόλο που του αρέσει να εργάζεται στη Λαϊκή Αγορά, θέλει να συνεχίσει να εξελίσσει το επάγγελμα που επέλεξε. «Μακάρι να μπορούσα να το συνεχίσω, αλλά τα πράγματα εδώ είναι πιο δύσκολα», είπε.

Για τον 27χρονο Κωνσταντίνο Αθανασίου η γεωργική ζωή είναι οικογενειακή υπόθεση. Άρχισε από τους παππούδες του και τις γιαγιάδες του και συνεχίστηκε από τον πατέρα και τη μητέρα του. Μαζί με τα αδέλφια του πάντα βοηθούσαν τους γονείς τους εάν το χρειάζονταν. Ο ίδιος, ήταν πάντοτε λίγο πιο απόμακρος όσον αφορά την παραγωγή και την πώληση των προϊόντων στις Λαϊκές Αγορές, ωστόσο οι μοίρα τα έφερε έτσι, που όταν ο παππούς του αντιμετώπισε προβλήματα υγείας, αναγκάστηκε να διαμορφώσει το πρόγραμμά του και να στηρίξει τη γιαγιά του στην πώληση των προϊόντων τους στις Λαϊκές Αγορές.

Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Κλινικός Διαιτολόγος λίγο πριν την έναρξη της πανδημίας και αντιμετώπισε δυσκολίες στην προσπάθειά του να αρχίσει να εργάζεται κανονικά. Τώρα πλέον, λόγω της ανάγκης που προέκυψε, διαμόρφωσε το πρόγραμμά του και εργάζεται κάποιες μέρες στις Λαϊκές Αγορές μαζί με τη γιαγιά του και τις υπόλοιπες μέρες στο γραφείο που διαθέτει. «Μπορεί να δυσκολεύτηκα στην αρχή, αλλά τώρα σιγά-σιγά κάνω τις προσπάθειες μου, όσον αφορά το επάγγελμα που επέλεξα. Εδώ και αρκετούς μήνες, αφού η γιαγιά μου χρειάστηκε τη βοήθειά μου, συνδυάζω και τα δύο. Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή, εργάζομαι στις Λαϊκές Αγορές και τις υπόλοιπες μέρες στο γραφείο μου. Αυτό προέκυψε γιατί τα δύο αδέλφια μου δεν μπορούν να βοηθήσουν εδώ. Η αλήθεια είναι, όμως, πως εξοικειώθηκα και δεν βλέπω να σταματήσω να έρχομαι στη Λαϊκή, παρόλο που δεν είχα ποτέ επαφή με τις αγροτικές δουλειές».

Ο 27χρονος Κωνσταντίνος διαπίστωσε, ακριβώς όπως και ο Χριστόδουλος, ότι ο κόσμος που επισκέπτεται και αγοράζει προϊόντα από τις Λαϊκές, δεν αλλάζει. «Είναι πάντα ο ίδιος κόσμος. Είναι συνήθως ηλικιωμένα άτομα που έμαθαν να έρχονται και δεν βλέπουμε σχεδόν καθόλου νέους. Αυτό είναι στενάχωρο και πρέπει με κάποιο τρόπο να αλλάξει».