Η παράλληλη πολιτική ατζέντα των νέων και η μεγάλη πρόκληση για τους υποψηφίους

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις περί «κόκκινου κύματος», οι Δημοκρατικοί κρατήθηκαν καλά στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ. Και ο Πρόεδρος της χώρας, Τζο Μπάιντεν, απέδωσε αυτή την επίδοση στους νεαρούς Αμερικανούς. Είναι ακόμη υπό συζήτηση σε ποιο βαθμό επηρέασαν τα εκλογικά αποτελέσματα οι 25αρηδες, αλλά ένας από αυτούς κατάφερε να εκλεγεί.

Στα ΜΜΕ αναπαράγονται εικόνες από μεγάλες ουρές που σχημάτισαν οι νεαροί σε κάποιες πανεπιστημιουπόλεις και οι αναλυτές έχουν μία εξήγηση για την εκλογική τους συμπεριφορά: Ήταν ζήτημα θεματολογίας. Κοινώς θεωρούν ότι οι φοιτητές και οι νεαροί επαγγελματίες δεν ενδιαφέρονταν τόσο για το αν θα επικρατήσουν στη Βουλή ή στη Γερουσία οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικάνοι, για τις ισορροπίες του συστήματος και τις τυπικές εκλογικές ατζέντες. Ενδιαφέρονταν να διατηρήσουν οι γυναίκες το δικαίωμα να αποφασίζουν για το σώμα τους, ενδιαφέρονταν να υπάρξει μια σωστή ανταπόκριση της χώρας τους στην κλιματική αλλαγή.

Με βάση τα προκαταρτικά στοιχεία, δεν φαίνεται να πήγαν στις κάλπες πολύ περισσότεροι νεαροί ψηφοφόροι. Αυτό που συνέβη ήταν πως μεγάλο μέρος αυτών που προσήλθαν -και ιδιαίτερα σε κάποιες από τις πολλαπλές εκλογικές διαδικασίες που έτρεχαν ταυτόχρονα- ψήφισαν το κόμμα η ατζέντα του οποίου συμβάδιζε με τις απόψεις τους για αυτά τα ζητήματα, επηρεάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις δυναμικές. Σύμφωνα με στοιχεία που προκύπτουν από κάποια exit polls, η υποστήριξη των νεαρότερων ηλικιακών ομάδων σε συγκεκριμένους υποψηφίους των Δημοκρατικών έφτασε, σε ορισμένες περιπτώσεις, μέχρι και το 70%.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως αυτά δεν έχουν κάποια σχέση με εμάς. Στην Κύπρο δεν έχουμε κόμματα αρνητές της κλιματικής αλλαγής και διαθέτουμε νομικό πλαίσιο που κατοχυρώνει το δικαίωμα στην έκτρωση. Κάποια από τα θέματα που συζητούνται στις ΗΠΑ δεν μας αφορούν ή δεν μας αφορούν με τον ίδιο τρόπο.  Όμως αυτές οι πρώτες ενδείξεις που έχουν ενώπιον τους οι αναλυτές στην άλλη πλευρά του κόσμου, επαναβεβαιώνουν μια σαφή τάση: Πως οι πολιτικές προτεραιότητες της νεολαίας δεν είναι απαραίτητα οι ίδιες με του υπόλοιπου εκλογικού σώματος.

Τι κάνουν οι δικοί μας υποψήφιοι γι’ αυτό; Δηλώνουν πως διέγνωσαν τα προβλήματα των νεών. Πως μίλησαν μαζί τους, πως τα κατέγραψαν και πως έχουν τις λύσεις γι’ αυτά. Λένε πως καταλαβαίνουν και ζητούν την ψήφο τους για να τα διορθώσουν. Καταλαβαίνουν, όμως, όντως πως είναι να θέλεις να κάνεις μωρό αλλά να μην είσαι σίγουρος πως έχεις την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσεις  με όλα τα απαραίτητα; Καταλαβαίνουν πώς είναι να εργάζεσαι σκληρά, με μονίμως απλήρωτο overtime, για πέντε και δέκα χρόνια και ο μισθός να παραμένει ο ίδιος; Καταλαβαίνουν πως είναι να παντρεύεσαι και να ζεις στα πισινά των πεθερικών, επειδή τα ενοίκια και τα δάνεια είναι απρόσιτα για μια οικογένεια με δυο μισθούς; Καταλαβαίνουν πώς είναι να ζεις σε μια χώρα που δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ευκαιρίες ή δίνει την εντύπωση πως τις εξάντλησαν όλες οι προηγούμενες γενιές;

Όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεαρότεροι ψηφοφόροι και που καλούνται αυτοί που θέλουν να διοικήσουν αυτό τον τόπο να κατανοήσουν εις βάθος, προστίθενται στα υπόλοιπα που ισχύουν για όλες τις δημογραφικές ομάδες. Στη δημοσκόπηση του REPORTER και της IMR, τρεις στους δέκα πολίτες ανέφεραν ως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή την Οικονομία κι ακόμη 11% την ακρίβεια. Οι ίδιοι νέοι που δυσκολεύονται να πληρώσουν ενοίκιο, δυσκολεύονται -όπως και οι μεγαλύτερες ηλικίες- και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Να ψωνίσουν στο σουπερμάρκετ. Να εφοδιάσουν με καύσιμα τα αυτοκίνητά τους. Οι ίδιοι νέοι που ζουν σε μια χώρα που δεν προσφέρει επαρκείς δομές φροντίδας βρεφών και παιδιών και πρέπει να πληρώνουν γι’ αυτές τις υπηρεσίες, ώστε να μπορούν να πηγαίνουν δουλειά να πληρώνουν για όλα τα άλλα, βλέπουν καθημερινά τη ζωή τους να καθίσταται ακριβότερη, χωρίς κανείς να μπορεί να τους προστατέψει.

Πολλοί επιλέγουν να απέχουν από τις εκλογικές διαδικασίες. Κάποιοι δεν ασχολούνται καν να εκδώσουν εκλογικό βιβλιάριο και κάποιοι θα προτιμήσουν να πάνε εκδρομή στα χιόνια την μέρα των εκλογών. Θεωρούν τον κόσμο της πολιτικής ξένο προς αυτούς. Έναν κόσμο που τους θυμάται όποτε τους χρειάζεται και όλο τον υπόλοιπο καιρό στην καλύτερη δεν ενδιαφέρεται και στη χειρότερη βολεύεται με την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Που φρόντισε η Κύπρος να είναι μια αφιλόξενη χώρα για τους νέους της, η οποία δεν δημιουργεί ευκαιρίες, δεν επιβραβεύει την παραγωγικότητα και δεν φροντίζει να δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες γι’ αυτούς και τα όνειρά τους.

Οι νέοι γνωρίζουν πως, παρά τις εύηχες υποσχέσεις, κανείς δεν θα εκλεγεί και τον επόμενο μήνα θα βελτιώσει σημαντικά τη ζωή τους, ό, τι κι αν λέει. Για πολλούς, το σύστημα δεν προστατεύει (στην καλύτερη περίπτωση) ή καταστρέφει (στη χειρότερη) τις ευκαιρίες τους για πάνω από μια δεκαετία. Αρκετοί πέρασαν όλη την ενήλικη ζωή τους από κρίση σε κρίση, από τις οποίες είδαν τους λίγους να βγαίνουν νικητές και τους πολλούς ακόμη πιο ηττημένους.

Οι νέοι της Κύπρου αντιλαμβάνονται πως κανένας δεν θα αναγκάσει τους εργοδότες τους να τους δώσουν ψηλότερους μισθούς. Κανένας δεν θα αναγκάσει τους ιδιοκτήτες των σπιτιών τους να χαμηλώσουν τα ενοίκια. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και κανείς δεν υπόσχεται πως θα τα κάνει. Συνεπώς αντιλαμβάνονται και ότι οι δεσμεύσεις έχουν βάθος χρόνου στην υλοποίησή τους, καθώς εξαρτώνται από το ευρύτερο οικονομικό κλίμα, την επιτυχία της δημιουργίας κινήτρων, ακόμη κι από χρονοβόρες πράξεις όπως η ανέγερση νέων κτιρίων. Γνωρίζουν πως ακόμη κι αν τους περιλαμβάνει το όραμα, δεν τους περιλαμβάνει με τον τρόπο που έχουν ανάγκη η επόμενη μέρα. Κι αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για τους υποψηφίους, που πρέπει να πείσουν μια γενιά που αισθάνεται προδομένη να τους εμπιστευθεί στην κάλπη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Δημοσκόπηση REPORTER: Ξεκάθαρο προβάδισμα Χριστοδουλίδη, ντέρμπι για τον β' γύρο
• Προεκλογικός με πολλές δημόσιες σχέσεις και λίγες θέσεις