«Όταν κατάλαβα ότι έχω AIDS είπα στον αδελφό μου να βρει που κάνουν αποτέφρωση»

«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχω AIDS, ήταν η κηδεία της πρώτης γυναίκας που πέθανε με AIDS στην Κύπρο και την έδειχνε η τηλεόραση. Αυτό που θυμάμαι ήταν ο ασβεστομένος τάφος της και είπα στον αδελφό μου να βρει που κάνουν αποτεφρώσεις, επειδή πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω».

Λόγια που συγκλονίζουν. Λόγια που προκαλούν ανατριχίλα. Λόγια βγαλμένα από την ψυχή και ειπωμένα με ένα και μόνο σκοπό. Να μαρτυρήσουν την κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο, όσον αφορά στον ιό του HIV, αλλά και το πώς αντιμετωπίζονται οι ασθενείς από την υπόλοιπη κοινωνία.

Το όνομά του δεν θέλει να το πει και ίσως για ευνόητους λόγους. Εξάλλου, τι καλό θα λάβει αν το αποκαλύψει; Αντιθέτως, το μόνο που θα λάβει όταν βγει δημόσια, μπροστά στις κάμερες να πει την ιστορία του θα είναι βλέμματα περιφρόνησης, οίκτου, φόβου, ακόμη και αηδίας. Σκληρό, αλλά είναι η πραγματικότητα, αφού η κοινωνία ακόμη δεν έχει αλλάξει αντιλήψεις, όσον αφορά στον HIV/AIDS. Παρέμεινε κολλημένη στο 1980, όταν και πρωτοαποκαλύφθηκε η συγκεκριμένη ασθένεια.

Παρ’ όλα αυτά δεν φοβάται να μιλήσει σε συνέδρια, να δώσει γραπτές συνεντεύξεις, να εξιστορήσει την ιστορία του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, δεν φοβάται, πλέον, να πει ότι είναι οροθετικός, με μοναδικό στόχο να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους που φέρουν τον ιό, να καταλάβουν ότι δεν είναι μιάσματα, όπως τους κάνει η κοινωνία να αισθάνονται. Την ίδια ώρα, να πείσει την υπόλοιπη κοινωνία ότι δεν αποτελεί κίνδυνο σε κανένα που απλά βρίσκεται στην παρουσία του.

Η ασθένεια που έφερε την διάγνωση

Ξεκίνησε την ιστορία του αναφέροντας πως μία ασθένεια αποτέλεσε την απαρχή του δικού του αγώνα. «Το 2006 διαγνώστηκα με πνευμονοκύστη carinii και μεταφέρθηκα στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Μετά από 4,5 ώρες αποφάσισαν να με πάρουν σε ένα θάλαμο και το μόνο που άκουσα είναι να κάνω και μία εξέταση για AIDS για να είμαστε σίγουροι. Βγήκαν τα αποτελέσματα και ξαφνικά νόμιζα ότι ήμουν σε διαστημικό σταθμό, επειδή η νοσηλεύτρια ήταν με μάσκες, κράνη, γενικά δεν έβλεπες τίποτα, μόνο στολή, τα μαχαιροπίρουνα και τα πιάτα αντικαταστάθηκαν με πλαστικά και χάρτινα.

Έκανα μία εβδομάδα στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού και την τελευταία ημέρα, με φώναξε ο γιατρός και μου είπε ότι λόγω του ότι είναι σοβαρή η κατάσταση της πνευμονίας μου, έπρεπε να μεταφερθώ στη Γρηγόρειο Κλινική στη Λάρνακα. Τότε τον ρώτησα “έχω AIDS;” και μου είπε “όχι είναι βαριάς μορφής πνευμονία που έχεις και θα πας στη Λάρνακα, επειδή είναι ειδικευμένοι”. “Άρα έχω AIDS” του είπα και μου απάντησε “όχι”. “Θα πεθάνω;” τον ρώτησα και μου απάντησε “κανένας δεν πεθαίνει από AIDS”. “Άρα έχω AIDS” απάντησα και μου είπε πάλι όχι και ότι υπάρχουν φάρμακα που μπορώ να πιώ και να είμαι εντάξει. “Άρα έχω AIDS, αλλά δεν έχω τα εκατομμύρια για να αγοράζω τα φάρμακα” και μου απάντησε ότι τα δίνει το κράτος δωρεάν. Του ξαναείπα “άρα έχω AIDS” και μου απάντησε “όχι δεν ξέρουμε”.

Αυτό συνεχίστηκε για δεκαπέντε λεπτά. Μετά με έβαλαν σε ένα ασθενοφόρο και με μετέφεραν στη Λάρνακα, στη Γρηγόρειο και εκεί μου εξήγησαν τι συνέβαινε. Έμεινα εκεί δύο μήνες συνεχόμενους στην κλινική, ήμουν 107 κιλά και βγήκα 60 και επέστρεψα μετά από επτά μήνες στη δουλειά  μου.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν συνειδητοποίησα ότι έχω AIDS, ήταν η κηδεία της πρώτης γυναίκας που πέθανε με AIDS στην Κύπρο και την έδειχνε η τηλεόραση. Αυτό που θυμάμαι ήταν ο ασβεστομένος τάφος της.

Στη Γρηγόρειο είχα πάει με τον αδελφό και τη σύζυγό μου. Θυμάμαι είπα στον αδελφό μου να βρει που κάνουν αποτεφρώσεις, επειδή πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω και δεν ήθελα να ήταν ο τάφος μου όπως ο δικός της. Ομολογώ ότι πριν τη δική μου περιπέτεια, ήξερα ελάχιστα πράγματα για τον HIV και το AIDS».

Ο αντίκτυπος που είχε στη δουλειά του η συγκεκριμένη διάγνωση

Η διάγνωσή του με τον ιό HIV έφερε αλυσιδωτές επιπτώσεις. Αρχικά με τους φίλους του, αφού αρκετοί, όπως ο ίδιος διηγήθηκε, έφυγαν από κοντά του. Στη συνέχεια, στη δουλειά του, που είχε ως αποτέλεσμα να παραιτηθεί και να αποχωρήσει.

«Αρχίσαμε στις περικοπές στις προμήθειες, μετά στις περικοπές στο μισθό, εκεί που είχα ένα πελατολόγιο με 150 άτομα, μου είπαν να κρατήσω τους οκτώ και στο τέλος υπέβαλα παραίτηση και τους κίνησα αγωγή και έλαβα αποζημίωση ότι με απέλυσαν λόγω του HIV. Στα τρία χρόνια πήγαινε-έλα στα δικαστήρια συμβιβαστήκαμε, μου έδωσαν αυτά που ζητούσα και πραγματικά είναι το μόνο πράγμα που μετάνιωσα που απέσυρα, επειδή έπρεπε να φτάσω στο τέλος, για να μην υπάρχουν άλλες περιπτώσεις μετά.

Βρίσκουν τρόπο να σε αναγκάσουν να παραιτηθείς από τη δουλεία σου, επειδή σου μειώνουν το μισθό σου, τις προμήθειες, τις ώρες, τα πάντα. Όταν θέλουν να βρουν κάποιο τρόπο να σε κάνουν να φύγεις, κάνουν τα πάντα. Αυτά ήταν το 2006. Τώρα έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα, αλλά όχι πολύ».

Η νέα δουλειά και οι απόμακροι συνάδελφοι

«Το 2011, η πρόεδρος του ΚΥΦΑ μου εξασφάλισε μία θέση στο δημόσιο. Προκηρύχθηκε μία θέση στο δημόσιο, μου είπε να κάνω αίτηση να πάω, αν με ενδιαφέρει, έκανα και πήγα. Πήγα εκεί, ήταν κι άλλοι υποψήφιοι και άκουσα κάποιο να λέει “γιατί ήρθαμε; Αφού ξέρουμε ποιο θα πιάσουν”. Τέλειωσα τη συνέντευξη για τη δουλειά, πήρα τη Στέλλα (σ.σ. Μιχαηλίδου) τηλέφωνο και της είπα πώς πήγε. Μου απάντησε λογικά θα έπρεπε να με πάρουν τηλέφωνο την επομένη και να με ενημερώσουν πότε να πάω δουλειά και μου τόνισε ότι αν δεν επικοινωνήσουν να της το πω.

Δεν με πήραν τηλέφωνο την επόμενη, όπως μου είπε ότι θα γινόταν και της το είπα. Πήρε η ίδια τηλέφωνο στο Τμήμα Εργασίας και της είπαν διάφορα, ότι έγινε λάθος κλπ και αφού τους απείλησε η ίδια ότι θα πάει με τα κανάλια έξω από το Υπουργείο Εργασίας, της είπαν να πάω για δουλειά. Από ό,τι μου είπαν δεν θα ξέρει κανείς ότι έχω HIV, μόνο η Διευθύντρια και ο υπεύθυνος προσωπικού.

Πήγα δουλειά και επί δύο χρόνια προσπαθούσα να δημιουργήσω κύκλο με τους συνάδελφους μου. Στα δύο χρόνια, εντελώς τυχαία, θα πήγαινα για αναλύσεις στη Λάρνακα και είπα σε ένα συνάδελφο “αύριο μπορεί να αργήσω λίγο, επειδή έχω μία δουλειά στη Λάρνακα” και μου είπε “ξέρω γιατί θα πας στη Λάρνακα”. Απόρησα πώς το ξέρει και τι γνωρίζει και μου είπε ότι ήξερε ότι είμαι οροθετικός και θα πήγαινα για αναλύσεις. Ρώτησα που το έμαθε και μου απάντησε “όλοι το ξέρουν από την πρώτη μέρα που ήρθες” και τότε είπα γι’ αυτό ήταν ο λόγος που δεν κατάφερα να κάνω σχέση με τους συνάδελφους.

Για χρόνια ήμουν στον ίδιο τόπο μόνος μου. Ο συνάδελφος βγήκε με σύνταξη και δεν μου έφεραν νέο άτομο και αναγκάστηκα να ήμουν μόνος μου, όχι ότι δεν μου άρεσε. Τα Σαββατοκύριακα που έπρεπε να δουλεύω, επειδή ο χώρος μου ήταν κλειστός, πήγαινα σε άλλο χώρο και άρχισα να έχω πιο στενή επαφή με τους συναδέλφους.

Την πρώτη φορά που πήγα ήταν εκεί ένα παιδί και μία κοπέλα. Το παιδί μου είπε απλά γεια και ότι θα με δει σε λίγο, αλλά δεν ξαναήρθε ποτέ και κάθισα με την κοπέλα. Διαβάσαμε τις εφημερίδες και τα περιοδικά και τότε προσπάθησα να της ανοίξω κουβέντα, αλλά ήταν απόμακρη. Εκνευρίστηκα και της είπα “ξέρω ότι ξέρεις τι έχεις” και μου απάντησε “ναι, κάτι ξέρω”. Τότε της είπα “κοίταξε, η μόνη περίπτωση να σε κολλήσω είναι να φέρω ναρκωτικά με μία ένεση και να μαστουρώσουμε και η δεύτερη περίπτωση είναι να έχουμε σεξουαλική επαφή, χωρίς προφύλαξη. Πιστεύεις μπορούμε να κάνουμε κάτι από τα δύο;” και μου είπε όχι. Τότε της λέω “ωραία, ό,τι θέλεις ρώτα με”.

Ήταν η πρώτη φορά που για τρεις ώρες συνεχόμενες μου έκαναν ερωτήσεις και είναι η μόνη κοπέλα, που όταν πάω να δουλέψω στον τόπο της, θα μου κάνει καφέ, οι άλλοι δεν θέλουν επαφές. Είναι λόγω του ότι δεν έχουν γνώσεις. Ζήτησα επανειλημμένα να κάνουμε σεμινάρια να μιλήσω εγώ, για το πώς και το γιατί, αλλά δεν εισακούστηκα».

«Στη Γρηγόρειο νιώθεις άνθρωπος»

Αυτό που θέλησε να τονίσει, μέσα από την ιστορία του, είναι ότι πρέπει πάντα πρώτιστος γνώμονας να είναι το συμφέρον του ασθενή και πώς νιώθει εκείνος. Αναφέρθηκε, δε, σε περιπτώσεις που οι γιατροί δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν οροθετικούς ασθενείς, αν και ο ίδιος δεν έζησε τέτοια περιστατικά.

«Η φροντίδα που είχα στη Γρηγόρειο, από το 2011 μέχρι και σήμερα είναι άψογη. Από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, μέχρι και τις καθαρίστριες, όλοι μου συμπεριφέρονται με τον καλύτερό τους τρόπο. Δεν νιώθεις ποτέ ξένος, νιώθεις άνθρωπος. Νοσηλεύτηκα και για άλλους λόγους εκτός από τον HIV στην κλινική. Είχα, για παράδειγμα, πρόβλημα με την καρδία μου.

Μετά το ΓεΣΥ, έπρεπε να βρω προσωπικό ιατρό που να γνωρίζει θέματα του HIV, επειδή υπάρχει μεγάλο πρόβλημα εκεί. Για να μην περάσω αυτό το άγχος, σε όσους γιατρούς, όσον ειδικοτήτων πήγα τους, έλεγα από την αρχή ότι είμαι οροθετικός και έβρισκα ανταπόκριση. Ξέρω, όμως, περιπτώσεις οροθετικών που πήγαν σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, έκλειναν τις εγχειρίσεις, τα ραντεβού όλα και όταν μάθαιναν ότι είναι οροθετικοί, έκαναν πίσω, με διάφορες προφάσεις. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Όταν διαγνώστηκα με Aids με ανάγκασαν να παραιτηθώ… Φίλοι με εγκατέλειψαν»