Η πραγματική μάχη των εκλογών, οι φήμες συνεργασίας και το στοίχημα των μεγάλων

Με τις Προεδρικές Εκλογές να φαίνονται πλέον στο βάθος του ορίζοντα και τις δημοσκοπήσεις να πληθαίνουν, δίνοντας εικόνα πολλές φορές τον μήνα από διαφορετικές εταιρείες, ως προς τις τάσεις που επικρατούν, καθίσταται όλο και πιο ξεκάθαρο πως ενδεχομένως η μεγαλύτερη μάχη θα δοθεί μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου. Παρόλο που τα νούμερα διαφέρουν από έρευνα σε έρευνα, οι τάσεις δείχνουν τους Αβέρωφ Νεοφύτου και Ανδρέα Μαυρογιάννη να πορεύονται προς την κάλπη με μικρή διαφορά μεταξύ τους, την οποία θα πρέπει αφενός ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ να μεγαλώσει και αφετέρου ο εκλεκτός του ΑΚΕΛ να υπερκαλύψει για να βρεθούν απέναντι στον Νίκο Χριστοδουλίδη, το προβάδισμα του οποίου είναι τέτοιο που δημιουργεί απόσταση ασφαλείας.

Στη δημοσκόπηση Νοεμβρίου του REPORTER και της IMR, για παράδειγμα, ο κ. Νεοφύτου συγκέντρωνε 18,4% στην πρόθεση ψήφου και ο κ. Μαυρογιάννης 16,9. Πρόκειται για μια διαφορά 1,5%, η οποία εμπίπτει εντός του στατιστικού σφάλματος και που υποδηλοί ντέρμπι μεταξύ των δύο. Παρόλο που σχεδόν σε όλες τις δημοσκοπήσεις η κατάταξη είναι ίδια, δηλαδή ο κ. Νεοφύτου είναι ο δεύτερος και ο κ. Μαυρογιάννης ο τρίτος, στις περισσότερες τα μαθηματικά είναι τέτοια που αφήνουν περιθώριο για ανατροπή.

Αποτελεί, βέβαια, ερώτημα ακόμη στην χρονική στιγμή που βρισκόμαστε αν ένας εκ των δύο έπιασε το ταβάνι του. Αμφότερα τα κόμματα απαντούν κατηγορηματικά όχι, δεδομένου ότι υπάρχουν περιθώρια συσπείρωσης, αν και φαίνεται ότι οι εισροές που δέχονται από άλλους χώρους παραμένουν περιορισμένες. Όσο, όμως, οι ενδείξεις είναι πως αμφότεροι έχουν πιθανότητες ανόδου και διατηρούν πολύ μικρά διαστήματα απόστασης, η μάχη είναι εκεί.

Εάν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις, ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ενδέχεται να μείνει χωρίς υποψήφιο στον δεύτερο γύρο, αφού φαίνεται πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης, που υποστηρίζεται από τις πολιτικές δυνάμεις του Κέντρου, έχει ήδη σφραγίσει το δικό του εισιτήριο. Από αυτό το ενδεχόμενο, που δεν είναι συνηθισμένο στην κυπριακή πολιτική, εκπηγάζει και η παραφιλολογία των τελευταίων ημερών για ενδεχόμενη συνεργασία του ΔΗΣΥ με το ΑΚΕΛ.

Πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα πολιτική συζήτηση, η οποία, ωστόσο, προσκρούει στο γεγονός θεωρείται πρόωρη, αφού τόσο ο ΔΗΣΥ όσο και το ΑΚΕΛ έχουν λόγους να πιστεύουν πως ο δικός τους υποψήφιος θα βρίσκεται στον δεύτερο γύρο και θα είναι η άλλη πλευρά που θα αναζητεί διέξοδο από τα αδιέξοδα. Κυρίως, όμως, προϋποθέτει ότι μπορούν να πείσουν τα συλλογικά τους όργανα και τις εκλογικές τους βάσεις ότι ο παραδοσιακός αντίπαλος αποτελεί καλύτερη επιλογή και από τον υποψήφιο των κομμάτων με τα οποία επιθυμούσαν ευθύς εξαρχής να συμπορευθούν ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ στις Προεδρικές Εκλογές και από την δύσκολη (αλλά χαμηλότερου ρίσκου) απόφαση για ψήφο κατά βούληση.

Το ερώτημα είναι, όταν έρθει δύσκολη στιγμή, που βάσει των προγνωστικών θα έρθει για ένα από αυτά, μπορούν δύο κόμματα που επί 15 χρόνια έκαναν σκληρή αντιπολίτευση ο ένας στον άλλο και δεν έχουν συνεργαστεί ποτέ, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα να τα βρουν; Πάνω σε ποιο κοινό έδαφος; Κάποιοι απαντούν ότι η βάση μιας τέτοιας υπέρβασης θα μπορούσε να είναι το Κυπριακό. Είναι κάπως αισιόδοξο, δεδομένου ότι το Κυπριακό τελικά δεν ήταν αρκετή βάση συνεργασίας για τον Αχιλλέα Δημητριάδη, τον Μάριο Ηλιάδη, τον Κωνσταντίνο Χριστοφίδη και τον Χριστόδουλο Πρωτοπαπά, οι οποίοι δεν υπήρξαν ποτέ αντίπαλοι και σίγουρα δεν βρίσκονταν σε καθημερινή σύγκρουση για όλα τα θέματα συμπεριλαμβανομένου του Κυπριακού. Την ίδια στιγμή, η μη συμφωνία στο Κυπριακό δεν αποτελεί εμπόδιο συνεργασίας για τα κόμματα που στηρίζουν την υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη, ακριβώς επειδή θεωρούν τις υπόλοιπες θέσεις πολύ πιο ισχυρό συνδετικό κρίκο. Και στις υπόλοιπες θέσεις τα δύο κόμματα χωρίζει μία άβυσσος.

Αν υπάρχουν τόσο σοβαρές κοινές συνιστάμενες, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ, τα δύο κόμματα έκαναν πολύ καλή δουλειά να τις κρύβουν για δεκαετίες. Και θα κληθούν να κάνουν πολλαπλάσια δουλειά για να ανατρέψουν αυτή την εικόνα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, εάν όντως αποφασίσουν να συνεργαστούν. Η πολιτική είναι ρευστή και ευμετάβλητη και τα «ποτέ» του παρελθόντος μπορεί να βρίσκουν χώρο στο σήμερα, αλλά οι ψηφοφόροι δεν είναι απαραίτητα έτσι. Γι’ αυτό και προτεραιότητα των κομμάτων δεν είναι να μελετούν σενάρια υπέρβασης αλλά τους τρόπους εκείνους που θα τους κάνουν να κερδίσουν το βασικό στοίχημα: Να αυξήσουν τη δυναμική των υποψηφίων τους και θα συσπειρώσουν τις κομματικές βάσεις γύρω τους, ώστε να βρίσκονται στον δεύτερο γύρο.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Δημοσκόπηση REPORTER: Ξεκάθαρο προβάδισμα Χριστοδουλίδη, ντέρμπι για τον β' γύρο
• Προεκλογικός με πολλές δημόσιες σχέσεις και λίγες θέσεις
•  Τα κόμματα, οι υποψήφιοι και η εναλλαγή ρόλων στην προεκλογική παράσταση