Πληγώνεται ανεπανόρθωτα το κύρος θεσμών, μοιάζει με μη αναστρέψιμη η κατάσταση

Γράφτηκε πολλές φορές, με κίνδυνο να χάσει και την σημασία του, ωστόσο κάθε εβδομάδα που περνά τους τελευταίους μήνες, απλά επιβεβαιώνει το συμπέρασμα πως το κύρος των ανεξάρτητων θεσμών του κράτους, έχει φτάσει στα τάρταρα η κατάσταση να μοιάζει μη αναστρέψιμη.   

Δύσκολα θα μπορέσει ξανά ο μέσος πολίτης να εμπιστευθεί ανεξάρτητους θεσμούς που θεωρητικά διασφάλιζαν ότι ο κάθε ένας από εμάς ζει, εργάζεται και μεγαλώνει τα παιδιά του σε μια ευνομούμενη κοινωνία, όπου επικρατεί ασφάλεια, ισονομία και αξιοκρατία. Το πλήγμα στην ανεξαρτησία των ανεξάρτητων, δύσκολα θα μπορέσει να επουλωθεί άμεσα και αναμφίβολα θα αποτελέσει ένα από τα κορυφαία στοιχήματα του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Με την Κύπρο εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πολιτική ηγεσία να περηφανεύεται για το κράτος δικαίου που οικοδομήθηκε στην Κύπρο, θα ανέμενε κανείς ότι η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους ανεξάρτητους θεσμούς του κράτους, θα ήταν σε υψηλά επίπεδα. Αντιθέτως, μέσα και από τις μετρήσεις κοινής γνώμης που κατά καιρούς έγιναν, αλλά κυρίως μέσα από την καθημερινή επαφή με την κοινωνία, είτε δια ζώσης, είτε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αντιλαμβάνεται κανείς πως το κράτος δικαίου δεν είναι τίποτε άλλο, πέραν από ακόμα ένα σύνθημα κενού περιεχομένου, με το οποίο το πολιτικό σύστημα επιχειρεί να ελέγξει ή καλύτερα να εγκλωβίσει τους πολίτες.

Το ερώτημα που τίθεται από αρκετούς είναι, «καλά τι άλλαξε τα τελευταία χρόνια και έχει κατακρημνιστεί το κύρος των θεσμών, βγήκαν στην επιφάνεια πολιτικά σκάνδαλα, φυλακίστηκαν αξιωματούχοι και γενικότερα υπάρχει μια πλήρης αμφισβήτηση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των ανεξάρτητων θεσμών πάνω στους οποίους βασίζεται το κράτος;».

Η απάντηση ίσως να είναι πολύ απλή. Έχει να κάνει ξεκάθαρα με το γεγονός ότι στις μέρες μας οι πηγές πληροφόρησης είναι πολύ περισσότερες και τίποτα απολύτως δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Επιπλέον ολόκληρος ο μηχανισμός διακυβέρνησης και των τριών εξουσιών, δεν έχει απέναντι του την κοινωνία που είχε τις δεκαετίες του 70’, του 80’ ή του 90’, αλλά πολίτες πολύ πιο υποψιασμένους, μορφωμένους και ικανούς να ξεχωρίσουν τα ξερά από τα χλωρά.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, λοιπόν ουσιαστικά η κοινωνία χωρίς να το φωνάζει, απαιτεί αλλαγές. Αλλαγές τις οποίες όμως το πολιτικό σύστημα δεν είναι έτοιμο να κάνει, φοβούμενο μη χάσει τα λάφυρα που εδώ και χρόνια εξασφάλισε για την επιβίωση του. Αν όμως όντως επιδιώκουμε ως κοινωνία να περάσουμε στη νέα εποχή, οι νοοτροπίες του παρελθόντος θα πρέπει να κοπούν από τη ρίζα. Θα πρέπει δηλαδή, να υπάρξει μια νέα κοινωνική συμφωνία, στην οποία αφού γίνεται η παραδοχή ότι η διαφθορά μεσουρανούσε από την ίδρυση του κράτους και να υπάρξει δέσμευση και αποφασιστικότητα από όλες τις πλευρές πως τέτοιες συμπεριφορές ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

Σήμερα όμως, πέντε μήνες πριν τις Προεδρικές Εκλογές, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στις πολιτικές δυνάμεις έχουν ενεργοποιηθεί εκείνα τα αντανακλαστικά που τις θέτουν σε θέση άμυνας, έτσι ώστε να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους. Σε αυτό το πλαίσιο αντιδρούν σπασμωδικά, ενεργούν κατά το δοκούν και εκδίδουν ανακοινώσεις αλά καρτ.

Ουσιαστικά κάνουν ότι μπορούν για να μην χαλάσουν τα γρανάζια που τα θέτουν στον πυρήνα ενός συστήματος διακυβέρνησης που τα κάνει για δεκαετίες να επιβιώνουν εις βάρος των πολιτών. Από τη στιγμή μάλιστα που όλοι έχουν να παίρνουν το κομμάτι τους από την ίδια πίττα, διατηρούν μια υποτυπώδη συνεργασία, για να αντιμετωπίσουν τη μήνη των πολιτών.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι που παρατηρείται και το φαινόμενο κάποιοι εκ των υποψηφίων να θέτουν δειλά δειλά ζητήματα για την ανεξαρτησία των ανεξάρτητων θεσμών και να προτείνουν αλλαγές, με στόχο να υπάρξουν δομικές διαφοροποιήσεις που θα επιτρέψουν στην πολιτεία να αλλάξει επίπεδο, να αφήσει πίσω της τις νοοτροπίες άλλων εποχών και να δημιουργήσει δικλείδες ασφαλείας για κράτος δικαίου.

Είναι τραγικό για ένα κράτος να ακούς από γνωστούς και άγνωστους στο ευρύ κοινό πολίτες πως λόγω φόβου για αντίποινα από το ίδιο το σύστημα ή συγκάλυψης δεν εμπιστεύονται τις αρμόδιες Αρχές για να προβούν σε καταγγελίες. Είναι ανεπίτρεπτο σε ένα ευνομούμενο κράτος να υπάρχουν σκιές για το κύρος και την ανυποληψία ακόμα και των ανεξάρτητων ανακριτών. Είναι μάλλον αποικιακό κατάλοιπο οι ίδιοι οι ανεξάρτητοι θεσμοί να ζητούν από μια υπηρεσία να αυτοελεχθεί, όπως έγινε πρόσφατα με την Αστυνομία στην υπόθεση του Θανάση Νικολάου.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, οι υποθέσεις αμέτρητες και αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση για να αποσυνδεθούν από τον αναπνευστήρα οι ανεξάρτητοι θεσμοί, όχι για να εκδοθεί η βεβαίωση θανάτου τους, αλλά για να κερδίσουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, είναι αποφασιστικότητα για τομές. Και η μεγαλύτερη τομή που μπορούμε στην παρούσα φάση να διεκδικήσουμε, είναι η ψήφιση ενός «Νόμου» που να προβλέπει την εφαρμογή όλων των υπολοίπων Νόμων που υπάρχουν απλά για να υπάρχουν.  Αυτό περιμένουν υπομονετικά οι πολίτες, οι οποίοι αναδεικνύουν μέσα από τις απαντήσεις του σε δημοσκοπήσεις, το θέμα της διαφθοράς, ως αντίστοιχο της οικονομικής κρίσης και του Κυπριακού.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Οι συγκυρίες βάρυναν στη ζυγαριά της Δικαιοσύνης...
• Μελετώνται νέες καταγγελίες κατά Αστυνομίας σε Ανεξάρτητη Αρχή-Πού στρέφονται
• Θεσμοί... μαλλιά κουβάρια