Πουρνάρα όπως Μόρια με το κράτος απόν-Από καταυλισμός προσφύγων σε ένα χάος

Κάποτε ήταν εικόνες στην τηλεόραση. Που έδεναν το στομάχι κόμπο. Που λέγαμε δεν γίνεται, δεν είναι αυτός ο κόσμος τούτου του αιώνα. Δεν είναι αγέλες οι άνθρωποι, δεν είναι σμήνη. Δεν είναι κουκκίδες του άγνωστου σε βάρκες και μεθοριακά περάσματα. Δεν είναι…

Μα ξεπήδησαν απ’ την οθόνη κι ήρθαν πια κοντά μας. Και έγινε το άγνωστό τους το δικό μας γνωστό, που μέρα με τη μέρα μετατρέπεται σε άγνωστο για εμάς.

Γιατί ήρθαν πολλοί, πολλοί περισσότερο από όσους μπορούμε με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια να φιλοξενήσουμε. Και δεν ήταν γυναίκες με τον μπόγο στην πλάτη και το μωρό στην αγκαλιά οι πιο πολλοί, σαν τις εικόνες-γροθιά. Οι περισσότεροι ήταν νεαροί άντρες, που ήρθαν φορτωμένοι μαχαίρια και θυμό, για να ανακαλύψουν ότι το όνειρο που τους πούλησε το κράτος-έμπορος ψυχών που κατέχει τη μισή μας πατρίδα ήταν στοιβαγμένο σφικτά-σφικτά μέσα από τα κάγκελα του Πουρνάρα. Πως τους ξεγέλασαν και τους έστειλαν σε ένα μικρό νησί χωρίς χερσαία σύνορα με την υπόλοιπη Ευρώπη, που δεν μπορεί να τους διαχειριστεί. Πως τους έκανε εργαλείο η Τουρκία για να εξυπηρετήσει τους δικούς της σκοπούς. Και ο θυμός τους έγινε οργή. Και στρέφεται παντού.   

Πιάστηκαν στα χέρια οι άντρες με την οργή. Για αφορμή που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Κι ύστερα μπλέχτηκαν κι άλλοι και έγιναν πολλοί. Μαύροι καπνοί και φωτιές. Σειρήνες από τα οχήματα της πυροσβεστικής και τα περιπολικά. Ουρλιαχτά…. Γυναίκες να τρέχουν με ό,τι πρόλαβαν να μαζέψουν. Με τον τρόμο στο βλέμμα να τρέχουν όσο το δυνατόν πιο μακριά.

Επικρατεί πανικός. Οι πέτρες πέφτουν βροχή. Κανένας δεν είναι ασφαλής. Το μένος κυριαρχεί. Θα χρειαστούν ώρες μέχρι να επιβληθεί η τάξη. Ώρες που δεν είχαμε, ώρες που δεν θα έχουμε ποτέ.

Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που δεν μπλέχτηκαν στις συμπλοκές, οι τρομοκρατημένοι με τις βαλίτσες και τις τσάντες κι από το χέρι τα παιδιά, γέμισαν ξαφνικά την Κοκκινοτριμιθιά. Γιατί το Πουρνάρα δεν υπάρχει στο κενό. Βρίσκεται σε ένα χωριό που συνορεύει με τον αστικό ιστό της πρωτεύουσας της Κύπρου. Και στο οποίο ζουν άνθρωποι που την Παρασκευή βίωσαν έναν εξίσου τεράστιο τρόμο. Κι όχι για πρώτη φορά.

Έχουν δίκαιο που φωνάζουν, έχουν δίκαιο που βρίσκονται σε πανικό. Δεν είναι ούτε αφιλόξενοι ούτε απάνθρωποι. Είναι φοβισμένοι και αγανακτισμένοι. Διότι τίποτα από αυτά που ζουν δεν είναι φυσιολογικό. Η γειτονιά τους έχει μετατραπεί σε εμπόλεμη ζώνη. Άγνωστοι μπαινοβγαίνουν στα σπίτια τους. Εξαφανίζονται πράγματα. Υποβαθμίζεται η περιοχή τους.

Οι κάτοικοι της Κοκκινοτριμιθιάς δεν έχουν λιγότερο δικαίωμα στην ποιότητα ζωής, ούτε στην ηρεμία. Δεν έχουν λιγότερο δικαίωμα στην ασφάλεια. Δεν είναι λιγότερο Ευρωπαίοι, δεν είναι λιγότερο Κύπριοι. Και δεν έχουν άλλη υπομονή.

«Είχαμε πει και σε συνάντηση στο Υπουργείο Εσωτερικών, παρουσία της υπουργού Δικαιοσύνης, ότι θα καταντήσουμε όπως την Μορια. Σιγά σιγά, σε διάστημα δύο χρόνων, έχουμε καταντήσει από μικροπροβλήματα να έχουμε το σημερινό πρόβλημα, με το να καεί το κέντρο και να ξεχυθούν όλοι μέσα στην Κοκκινοτριμιθιά», δήλωσε ο κοινοτάρχης του χωριού Χριστάκης Μελετιέ.

«Οι κάτοικοι είναι σε αναβρασμό.  Βλέπουν αυτή την κατάσταση και νιώθουν πως δεν υπάρχει ασφάλεια πλέον τόσο για τις οικογένειες τους όσο και τις περιουσίες τους.  Απαιτούν από το κράτος να παράσχει ασφάλεια στους κατοίκους και στις περιουσίες τους γιατί νιώθουμε ότι μας έχουν αφήσει στο έλεος του Θεού, για να μην πω των μεταναστών. Αυτοί οι άνθρωποι με σιδερολοστούς κυνηγούσαν τους άλλους μισούς. Θα μπορούσαμε να έχουμε θύματα. Θα το πω και σήμερα, το έχω πει ξανά πως είναι θέμα χρόνου να προχωρήσουν σε σοβαρότερα εγκλήματα, γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν.  Έχουν έρθει από χώρες που είναι δύσκολη ζωή και σκληρή και οι περισσότεροι από αυτούς ίσως να ήταν στρατιώτες σε μικρούς στρατούς που έχουν εκεί οι περιοχές», πρόσθεσε.

Ο κ. Μελετιέ κατήγγειλε για άλλη μια φορά το κράτος ότι λαμβάνει ημίμετρα και δεν λύνει το πρόβλημα ριζικά. «Πρέπει να ληφθεί πολιτική απόφαση σε σχέση με την πολιτική του κράτους αναφορικά με τους μετανάστες. Ποιοι δικαιούνται, ποιοι δεν δικαιούνται και το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν πρέπει να εκχωρεί υπηρεσίες τους κράτους σε οποιαδήποτε ΜΚΟ ή οποιοδήποτε ιδιώτη. Αξίζει να σας πω πως στο Πουρνάρα δεν υπάρχουν κυβερνητικές υπηρεσίες. Υπάρχουν πέντε αστυνομικοί, δύο νοσοκόμοι και οι υπόλοιποι είναι ιδιώτες οι οποίοι δεν ξέρουν από πού κρατά η σκουφιά τους».

Ψάχνουν, λοιπόν, το κράτος οι κάτοικοι της Κοκκινοτριμιθιάς. Και την Παρασκευή δεν το βρήκαν πουθενά, με εξαίρεση τις δυνάμεις καταστολής που έσπευσαν στην περιοχή. Απολάμβανε τις δάφνες του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Έκανε πομπώδεις δηλώσεις τιμής, ανάμεσα σε σημαίες και μικρόφωνα, μιλώντας για άντληση διδαγμάτων από αυτούς που αγωνίστηκαν για να μην επικρατήσει η ασχήμια στον κόσμο. Κι ας μας στέλνει ο άσχημος Ερντογάν ανθρώπους θυμωμένους, για να κάνουν άσχημο ετούτο τον τόπο. Δεν βαριέσαι, ήταν αργία και καλό photo-op.

Κανένας υψηλόβαθμος κρατικός αξιωματούχος δεν βρέθηκε στο Πουρνάρα. Κανένας δεν έκανε κάποια δήλωση. Κανένας δεν πήγε να καθησυχάσει τους κατοίκους, ούτε καν όταν έπεσε η νύχτα και άνθρωποι με βαλίτσες και ουρλιαχτά συνέχισαν να περιφέρονται ανάμεσα τους κι όλοι πήγαν για ύπνο με τον φόβο τι θα ξημέρωνε σήμερα. Έκαναν λίγο show, έκαναν λίγο προεκλογικό κι άλλη φορά το θυμούνται το χωριό…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Ανεξέλεγκτη η κατάσταση στο Πουρνάρα-Ξύλο, πέτρες, δακρυγόνα και τραυματισμοί
• Πρωτοφανή επεισόδια στο Πουρνάρα-Έτρεχαν να γλιτώσουν γυναικόπαιδα (vids&pics)
• Μετανάστες φοβούνται να επιστρέψουν στο Πουρνάρα και πήγαν στην Αστυνομία (pics)
• Οργή Αβέρωφ για τα επεισόδια στο Πουρνάρα-«Η ανοχή μας θα είναι μηδενική»