«Άνθρωποι με παρακαλούσαν για ένα πυροσβεστικό, γιατί καιγόταν το σπίτι τους»

Το τηλέφωνό του χτυπούσε ασταμάτητα, στις δύο ώρες που ήμασταν μαζί του. Οι κλήσεις που δέχθηκε, πάνω από είκοσι, οι πλείστες εκ των οποίων από κάτοικους, που ακόμα προσπαθούν να ξεπεράσουν το σοκ που υπέστησαν από την καταστροφική πυρκαγιά που ξεκίνησε από το χωριό τους.

Εκείνος ψύχραιμος, απαντούσε σε κάθε κλήση, διαβουλευόταν και προσπαθούσε να βρει λύσεις, σε κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν, αλλά και σε κάθε παράπονο που άκουγε, κυρίως για τις αποζημιώσεις που περιμένουν οι κάτοικοι.

Ο κοινοτάρχης του Αρακαπά, Βάσος Βασιλείου, δύο μήνες μετά την πυρκαγιά, συνεχίζει να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να επαναφέρει το χωριό του, με τη βοήθεια πάντα των συγχωριανών του, την κατάσταση σε ένα ομαλό επίπεδο.

Μιλώντας στον REPORTER, δύο μήνες μετά τις πυρκαγιές και αφού πλέον το μυαλό άρχισε να καθαρίζει από την… μαυρίλα, ο κ. Βασιλείου περιέγραψε τις χειρότερες στιγμές που έζησε, αναφέρθηκε στο αίσθημα ευθύνης που νιώθει απέναντι στις υπόλοιπες κοινότητες και εξήγησε ότι αυτό που προέχει τη δεδομένη στιγμή είναι τα αντιπλημμυρικά έργα για να αποφευχθούν νέες καταστροφές.

«Άνθρωποι με παρακαλούσαν για ένα πυροσβεστικό, γιατί καιγόταν το σπίτι τους»

Τα μάτια του γυάλισαν και το κεφάλι του πήρε μια κλίση προς τα κάτω όταν έφερε στο μυαλό του τις στιγμές που τον συγκλόνισαν και αποτυπώθηκαν στο μυαλό του, για το υπόλοιπο της ζωής του.

«Η μέρα της πυρκαγιάς με συγκλόνισε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Θυμάμαι καταφέραμε και απομακρύναμε τους κατοίκους από το σημείο, σε συνεργασία με την Πολιτική Άμυνα, ενεργοποιώντας το σχέδιο “Πολύβιος”. Τους πήραμε στο δημοτικό σχολείο στην Επταγώνια και μέσα σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά η πυρκαγιά έφθασε και εκεί. Μετά ανέλαβε η Πολιτική Άμυνα, τους πήρε σε συγγενείς τους στη Λεμεσό, σε άλλα χωριά και εγώ επέστρεψα στο χωριό. Εκείνες ήταν οι χειρότερες μου στιγμές.

Από τις χειρότερες μου στιγμές ήταν επίσης όταν άνθρωποι μέσα στο χωριό μου φώναζαν και με παρακαλούσαν να καλέσω ένα πυροσβεστικό όχημα γιατί καιγόταν το σπίτι τους και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έκλεινα το τηλέφωνο και με καλούσε άλλος. Ήταν η χειρότερές μου στιγμές, μου ζητούσαν απεγνωσμένα βοήθεια και δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Αυτό με σημάδεψε και θα μείνει στη μνήμη μου ανεξίτηλα».

Σήμερα, δύο μήνες μετά, ο πόνος σχηματίζεται ακόμα στα μάτια του, αλλά και στα μάτια των κατοίκων. Αισθάνεται κενός, κάθε φορά που κάποιος του ζητά βοήθεια, αλλά δεν καταφέρνει να του λύσει το ζήτημά του.

«Βλέπω τον πόνο στα μάτια των κατοίκων. Δεν μπορούμε δυστυχώς να τους εξυπηρετήσουμε όλους στο ακέραιο. Έρχονται κάποιοι και μας λένε γιατί να μην πάρω εγώ, ότι πήρε και ο άλλος; Αυτό μας θλίβει πάρα πολύ, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Δυστυχώς απ’ ότι ξέρω το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιπες πληγείσες κοινότητες, όπως με ενημερώνουν οι συνάδελφοι.  Εύχομαι και ο τελευταίος κάτοικος που υπέστη ζημιά να πάρει τα χρήματα που δικαιούται για να συνεχίσει τη ζωή του.

Εμείς συνολικά έχουμε τέσσερις μόνιμες οικίες που υπέστησαν ζημιές και έχουμε άλλα δώδεκα υποστατικά που ήταν εξοχικά, τα οποία έχουν αποζημιωθεί στο 30% των ζημιών».

«Απέφευγα τις συναντήσεις με άλλες κοινότητες… μεγάλο το αίσθημα ευθύνης»

Την ίδια ώρα, παραδέχεται ότι πέρασε δύσκολες στιγμές, όταν κλήθηκε να συναντηθεί με τους κοινοτάρχες των υπόλοιπων κοινοτήτων που πλήγηκαν. Δεν άντεχε να τους αντικρίσει, γνωρίζοντας ότι η φωτιά ξεκίνησε από το χωριό του…

«Το αίσθημα της ευθύνης είναι πολύ μεγάλο. Τις πρώτες είκοσι μέρες μετά τη φωτιά απέφευγα να είχα συναντήσεις με τις άλλες κοινότητες γιατί δεν ήξερα πως θα με αντιμετωπίσουν.

Όταν αποφάσισα να πάω σε μια σύσκεψη που είχαμε στην Οδού, πήγα με βαρετή καρδιά και τους είπα ότι σκεφτόμουν αν θα έρθω γιατί με βαραίνει το αίσθημα ευθύνης ότι η φωτιά ξεκίνησε από το χωριό μου. Αμέσως σηκώθηκαν όλοι οι κοινοτάρχες και είπαν να μην το σκέφτομαι έτσι και ότι δεν φταίω σε τίποτα.

Από εκείνη την ημέρα δημιουργήθηκε μια δυνατή σχέση με τους υπόλοιπους κοινοτάρχες, η οποία δεν υπήρχε προηγουμένως, γιατί οι περισσότεροι ήταν της Επαρχίας Λάρνακας και δεν είχαμε συχνές επαφές.

Πλέον γνωριστήκαμε με όλους, γίναμε ένα όλοι οι κοινοτάρχες και προσπαθούμε για τις κοινότητές μας όλοι μαζί».

Η μεγάλη ανησυχία για τις βροχές

Πλέον, ο κοινοτάρχης επικεντρώνει την προσοχή του στην αποκατάσταση της κοινότητας και στη στήριξη των πληγέντων, μέσα από διάφορες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται, ενώ παράλληλα ανησυχεί και για τη χειμερινή περίοδο, εκφράζοντας την ανησυχία του για το γεγονός ότι ακόμα δεν έγιναν αντιπλημμυρικά έργα στην περιοχή.

«Ήβραμε τα πόδια μας, σηκωθήκαμε, προσπαθούμε να φέρουμε ξανά το πράσινο στην κοινότητα μας. Έχουμε νέους ανθρώπους που αγαπούν την κοινότητα και προσπαθούν μαζί μας να κάνουν κάποιες εκδηλώσεις. Νομίζω ότι αρχίσαμε να μπαίνουμε ξανά στην καθημερινότητα. Οι νέοι θέλουν να κάνουν κάποιες  εκδηλώσεις για να στηρίξουν τον κόσμο της κοινότητας.

Για παράδειγμα κάνουν οι απόδημοι μια εκδήλωση μαζί με το συμβούλιο, που όλα τα έσοδα θα αφιερωθούν στη δεντροφύτευση που θα κάνουμε στις 24 Οκτωβρίου. Πριν είκοσι μέρες έγινε η μεγάλη εκδήλωση με τίτλο «δεν θα τα βάψουμε μαύρα, αλλά πολύχρωμα» και ήταν μια μεγάλη ανάσα για την κοινότητα. Ήρθαν καλλιτέχνες και πολλοί εθελοντές και έβαψαν το χωριό πολύχρωμο. Επιστρέφει η ζωή στην κοινότητα και εύχομαι μέχρι τον Φεβρουάριο-Μάρτιο να είμαστε, αν όχι στο επίπεδο που ήμασταν πριν, σε ένα ικανοποιητικό σημείο.

Τώρα εμάς η μεγάλη μας έγνοια είναι ο χειμώνας που έρχεται, με τα αντιπλημμυρικά που περιμένουμε να γίνουν. Βέβαια, έχουμε διαβεβαιώσεις από τους αρμόδιους, αλλά περιμένουμε ακόμα. Πρέπει οπωσδήποτε το κράτος να μεριμνήσει για το συγκεκριμένο θέμα, αφού πιθανόν να πάθουμε μεγαλύτερες ζημιές από τις πλημμύρες, παρά από την πυρκαγιά.

Φυσικά ήρθαν γύρω στους είκοσι λειτουργούς του δασονομείου στην περιοχή και γύρισαν όλο το χωριό, βρήκαν τους τόπους που πλήγηκαν και είπαν ότι μόνο ένα κομμάτι χρήζει βελτίωσης. Όμως εμείς που ξέρουμε τους τόπους, οι ποταμοί μας είναι γεμάτοι καμένα καλάμια, δέντρα που έπεσαν στους ποταμούς. Αν παρασυρθούν από τις βροχές θα φράξουν σημαντικά σημεία της περιοχής και θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα. Έχουμε κατοικίες κοντά στον ποταμό και η έγνοια μου είναι εκείνα τα σπίτια.

Εμείς ζητούμε άμεσα να μας στείλουν καδενοφόρο όχημα, να μπει τουλάχιστον στην περίμετρο της κοινότητας και να τους καθαρίσει».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Το πριν και το μετά των χωριών της πυρκαγιάς-Οι πρώτες δορυφορικές φωτογραφίες
• «Βρήκαμε μία γυναίκα μαζί με τη μάνα της και εκλαίαν…Ο άντρας της ήταν μες το σπίτι»
• Οι ντομάτες της Οδού, τα μανταρίνια του Αρακαπά… Η άλλη όψη των καταστροφών
• ΒΙΝΤΕΟ: Μαύρη σιωπή, μαύρες ψυχές….
• Διαδραστικός χάρτης: Η τρελή πορεία της φωτιάς και η πορεία θανάτου των τεσσάρων