«Ξέρω μπορεί να έχω ακόμη μια μέρα… Θα χαμογελάσω και ας τελειώσουν όλα αύριο»

«Βρες αυτό που αγαπάς και άφησέ το να σε σκοτώσει», είπε κάποτε ο ποιητής Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μια φράση που κρατούν ως «λάβαρο» πολλοί άνθρωποι, κυρίως νέοι, έχοντας την ως δικαιολογία την ώρα που φλερτάρουν με τον θάνατο. Μια φράση που έβρισκε σύμφωνο και εξέφραζε και τον 30χρονο Δημήτρη Αντωνίου, μέχρι που μέσα σε μια στιγμή, από ένα εγκληματικό λάθος ενός άλλου ανθρώπου, άλλαξε ολόκληρη του η ζωή αλλά και η κοσμοθεωρία του. Μία στιγμή, τον Οκτώβριο του 2006, όπου ένας 19χρονος οδηγός, που θεωρούσε πως «το έλεγχε», έχασε τον έλεγχο του οχήματος του, παρασέρνοντας τον τότε 16χρονο Δημήτρη που βρισκόταν έξω από το σχολείο του, με αποτέλεσμα να υποστεί συντριπτικό κάταγμα στον αυχένα, ολική ρήξη νωτιαίου μυελού και ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού του. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Δημήτρης, μετατρέπει την φράση του Μπουκόφσκι, λέγοντας «βρες αυτό που αγαπάς και ας το να σου γεμίσει ζωή». 

Αυτή η φράση προήλθε από τον Μπουκόφσκι, ο οποίος έχει παραδεχθεί πολλές φορές ότι αυτή του η στάση προήλθε από τα φρικτά παιδικά του χρόνια που είχε και μια ματιά σε ανθρώπους που ακολουθούν παρόμοια στάση για τη ζωή, είναι άνθρωποι που δεν πήρανε αρκετή αγάπη και στοργή. Για αυτό, όλα αυτά τα προβλήματα τα καλύπτουμε με λάθος νοοτροπίες, οι οποίες φέρουν την ταμπέλα "κάνε αυτό που αγαπάς και άστο να σε σκοτώσει''. Μια δικαιολογία που χάρισε ο Μπουκόφσκι για να μπορεί να κάνει κάθε είδους τρέλα, την οποία όμως της χρησιμοποιεί για να καλύψει κενά που έχει και όχι γιατί είναι αυτό που πραγματικά αγαπάει. Δεν το γενικεύω, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάνε την ορειβασία και πηγαίνουν στο βουνό, που αγαπούν την ταχύτητα και τρέχουν στην φόρμουλα, αλλά αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να ανοίξουν την καρδιά τους και να μιλήσουν για τα φρικτά παιδικά τους χρόνια, θα δούμε πολλά από κάτω, τα οποία αν τα έλυναν και μένανε στην ίδια άποψη, θα μένανε όλα καλά. Οι άνθρωποι που διορθώνουν αυτά τα κενά, μετά καταλαβαίνουν πως ο δρόμος είναι να αγαπάς τη ζωή και ο τρόπος για να υπάρχεις είναι ένας τρόπος θετικός προς τη ζωή, προστατευτικός για τη ζωή. Δεν λέμε να κλινόμαστε σε ένα δωμάτιο και να μην κάνουμε τίποτα για να μην πάθουμε τίποτα. Αλλά να κάνουμε πράγματα που γεννάνε τη ζωή και όχι να την καταστρέφουν. Δεν μπορεί η αγάπη να καταστρέφει τη ζωή. Η αγάπη γεννάει ζωή. Αυτό κατάλαβα εγώ στην πορεία και έχω μετατρέψει τη φράση του Μπουκόφσκι, "βρες αυτό που αγαπάς και ας την να σου γεμίσει ζωή"».  

Ο Δημήτρης Αντωνίου από την Θεσσαλονίκη, είναι από τους πιο όμορφους και αισιόδοξους ανθρώπους στη ζωή, με απίστευτη δύναμη ψυχής. Παρά το τροχαίο που του άλλαξε τη ζωή, δεν σταμάτησε ποτέ να χαμογελά, να ονειρεύεται, να δημιουργεί, να παλεύει, να ελπίζει... Έχει αφιερώσει τη ζωή στην προσφορά, ελπίζοντας πως θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο και ας γνωρίζει πως αυτή δεν είναι μία ρεαλιστική προσέγγιση.  Εξάλλου όπως λέει, "με τις ελπίδες σκέτες, ποτέ δεν έγινε τίποτα". Εξού και καθημερινά ο Δημήτρης τρέχει καθημερινά σε σχολεία και μιλά στα παιδιά για την οδική συνείδηση. 

«Μέχρι σήμερα έχω γράψει τρία λογοτεχνικά βιβλία. Το τελευταίο είναι κάτι διαφορετικό. Είναι η πρώτη μου προσπάθεια για ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης. Ήμουν πολύ προσεκτικός όλα αυτά τα χρόνια, παρότι έμοιαζε η πορεία μου με την πορεία ενός ανθρώπου που του έχουν βάλει την ταμπέλα του life coach, βασιζόμενος σε κάποια βιώματα, να μοιράζομαι κάποιες εμπειρίες, προτάσεις και ένα τρόπο ζωής. Επειδή από χρόνια είχα διακρίνει λάθη σε αυτή τη μόδα, προσπαθούσα να την αποφύγω, αλλά τώρα, νιώθοντας σίγουρος για τον τρόπο που θα το επικοινωνήσω, με ένα δομημένο λόγο, με επιστημονικά δεδομένα που συμπληρώνουν τον βιωματικό μου λόγο, νομίζω ήμουν έτοιμος 15 χρόνια μετά το ατύχημα μου, να παρουσιάσω την κοσμοθεωρία μου και την αντίληψη μου γύρω από την αισιοδοξία. Το βιβλίο αυτό, που φέρει τον τίτλο «Η τέχνη της αισιοδοξίας», είναι όλα όσα βιωματικά κέρδισα από αυτή την περιπέτεια και τα αξιοποιώ όλα αυτά τα χρόνια για να μπορώ να ανταποκρίνομαι και να διαχειρίζομαι τις δυσκολίες της ζωής. Θέλω να τα μοιραστώ με τον κόσμο γιατί έχω βρει μια αξιόλογη πρόταση που είναι διαφορετική από όλα όσα έχω συναντήσει μέχρι σήμερα. Είναι μια ρεαλιστική αισιοδοξία, βασισμένη, όχι σε όμορφα λόγια, αλλά σε κόπο, σε υπομονή και επιμονή. Σε καμία περίπτωση δεν υπόσχομαι αλλαγές στη ζωή, υπόσχομαι όμως ότι κάποιος μπορεί να αποκτήσει την διάθεση να ξεκινήσει τον δικό του αγώνα, λειτουργώντας εγώ ως παράδειγμα, τα βιώματα μου αλλά και βιβλιογραφικά όσα έχω βρει, από παραδείγματα άλλων ανθρώπων από όλο τον κόσμο, να κάνω και εγώ την εισφορά μου σε αυτή την προσπάθεια, για ένα κόσμο που ψάχνει λιγότερο την ευτυχία και περισσότερο την αισιοδοξία. Γιατί το κυνήγι της ευτυχίας είναι μια μικρή έως μεγάλη παγίδα, ενώ το κυνήγι της αισιοδοξίας είναι ότι πιο χρήσιμο μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή τους. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμεύει και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Όλοι φανταζόμαστε την αισιοδοξία ως χαμόγελα, είναι όμως πολύ περισσότερα. Είναι ο τρόπος να διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες της ζωής. Αισιόδοξος στα εύκολα, απλά κάποιος είναι χαρούμενος. Πραγματικά αισιόδοξος είναι αυτός που μπορεί και βρίσκει τρόπο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες με τον πιο θετικό τρόπο, πιο αποτελεσματικό και πιο χρήσιμο. Οπότε, στον καιρό της καραντίνας, δούλεψα αρκετά και τον επόμενο μήνα θα προχωρήσω με την έκδοση του βιβλίου, το οποίο ελπίζω να φτάσει και στην Κύπρο».

​​Μετά το τροχαίο άρχισες να βλέπεις τη ζωή διαφορετικά;

«Όταν έγινε το τροχαίο ήμουν δεκαέξι ετών, είσαι παιδί ακόμη, δεν έχεις σκεφτεί ποτέ την αισιοδοξία και όλα αυτά. Είναι κάτι που βγαίνει από τα βιώματα. Και εγώ ναι, ήμουν δεκαέξι ετών, ενστικτωδώς διαχειρίστηκα αυτό το φοβερό που συνέβη με ένα αισιόδοξο τρόπο, ο οποίος πολλές φορές κινδύνευσε να κλονιστεί. Και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος να είναι, όταν φάει δέκα χαστούκια, δεκαπέντε, είκοσι, κάπου έχει το όριο του… Εκεί είναι και η στιγμή που κάποιος πρέπει να επιλέξει. Ενώ υπάρχουν τα βιωματικά, το DNA μας, η κληρονομία μας, κάποια στιγμή όλα, ανάλογα με τις δυσκολίες που θα συναντήσει κανείς, όλα μπορούν να καταρρεύσουν. Υπήρχε και σε μένα αυτή η στιγμή, η στιγμή που, παρά το ότι ήμουν ένα αισιόδοξο παιδί, είχα κάθε λόγο να τα παρατήσω. Έχω μοιραστεί αυτές τις στιγμές μέσα από τα διηγήματα μου και την λογοτεχνία μου. Είναι οι στιγμές που παινεύουμε και ο άνθρωπος μπορεί να παινεύεται. Αυτή που πολλοί την αμφισβητούν αλλά εγώ είμαι μεγάλος υποστηρικτής της, είναι η ελεύθερη βούληση. Επέλεξα, με όλη τη δυσκολία και όλο το θάρρος. Ξέρω πως ο χρόνος μπορεί να είναι σύντομος, ξέρω πως μπορεί να έχω ακόμη μία μέρα, παρόλα αυτά είπα ‘’μια μέρα, μια μέρα’’. Θα χαμογελάσω, θα πω μια καλή κουβέντα, θα κάνω δέκα όμορφες σκέψεις και ας τελειώσουν όλα αύριο, δεν πειράζει… Αυτή τη μια μέρα θα επιλέξω πώς θα την περάσω εγώ και όχι η δυστυχία να επιλέξει να μου την μαυρίσει ακόμη και αυτή τη τελευταία μου μέρα. Οπότε, έμαθα, πιέστηκα από πολύ νέος να δημιουργήσω κάποιες άμυνες σε αυτές τις κακουχίες. Η αλήθεια είναι και πριν το ατύχημα είχα ένα πατέρα που είχε προβλήματα υγείας, δηλαδή είχα ζοριστεί από παιδί. Ήξερα πώς είναι ένας άνθρωπος να χάνει την υγεία του, ήξερα να εκτιμώ τα σημαντικά, ήξερα αν λερωθούν τα παπούτσια μου δεν χάλασε ο κόσμος, η μπλούζα μου αν λερωθεί δεν έγινε και τίποτα, ήξερα πως το χαμόγελο του πατέρα μου, η υγεία της μητέρας μου, η υγείας του σώματος μου, όλα αυτά είναι σημαντικά, τα εκτιμούσα από παιδί. Οπότε μετά το ατύχημα είχα ήδη μπει σε μια νοοτροπία. Δεν είναι από τη μία στιγμή στην άλλη βρέθηκα στα δύσκολα, είχα ήδη μια προϋπηρεσία στον χώρο της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης. Ένα από τα βασικά εργαλεία της αισιοδοξίας πιστεύω είναι η ευγνωμοσύνη, να εκτιμούμε αυτά που έχουμε. Η ζωή με έβαλε από μικρό σε μπελάδες και αναγκάστηκα να γίνω ένας μικρός φιλόσοφος της ζωής μου και αυτά τα μοιράζομαι στο νέο μου βιβλίο».

​Ακούγοντας σε κάποιος, εύλογα διερωτάται από πού αντλείς δύναμη...

«Δεν υπάρχουν μαγικές ή μονολεκτικές απαντήσεις. Είναι πολλές οι πηγές που βρίσκω δύναμη. Η προσφορά είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή μου, όσο τίποτα άλλο. Παρά την ατυχία μου, μπορώ να την μετατρέψω σε κάτι θετικό. Να πάω στα παιδιά να τους μιλήσω για την οδική ασφάλεια, να πάω στον γείτονα να μιλήσω για την αισιοδοξία, στον συνάνθρωπο να μιλήσω για την διάθεση για ζωή. Μέσα από το παράδειγμα μου, την ατυχία μου, προσπαθώ να την μετατρέψω σε κάτι θετικό για τους γύρω μου και αυτό με έχει πραγματικά βοηθήσει.

Δηλαδή, ξυπνάω μετά από μια πολύ δύσκολη νύχτα, με χίλια δύο προβλήματα υγείας, αλλά ξέρω ξεκινάει μια μέρα μέσα στην οποία μπορώ να δημιουργήσω κάτι όμορφο. Αυτό μου δίνει νόημα, μου δίνει ζωή, οπότε στο τέλος της ημέρας είμαι κερδισμένος από την ατυχία μου αλλά έμμεσα, γιατί μου δίνει πραγματικά ένα κίνητρο να βγω εκεί έξω και να δείξω στον κόσμο πως υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να ζήσουμε. Είναι οι τρόποι οι αυθεντικοί, να κοιτάς τη ζωή στα μάτια και να εκτιμάς την κάθε σου στιγμή. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Το συνειδητοποιώ και ανατριχιάζω. Ξέρω θα ξυπνήσω το πρωί και θα έχω πραγματικά όρεξη, είναι μια καινούρια μέρα, θέλω να κάνω πολλά πράγματα, να σκεφτώ, να ζήσω, να μιλήσω, να ακούσω, να δω και δεν θέλω να πάει τίποτα χαμένο. Αυτό το κερδίζω μέσα από τη διάθεση για προσφορά. Γιατί όλα αυτά που περιέγραψα, στο τέλος προσπαθώ να στοχεύουν προς το κοινό καλό και αυτό μου ομορφαίνει τη ζωή. Να ξέρω πως προσπαθώ και εγώ με τον δικό μου τρόπο να κάνω τον κόσμο λίγο ακόμη καλύτερο…»

Θεωρείς πως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος; Οι νοοτροπίες, οι αντιλήψεις... 

«Για πολλά χρόνια ήμουν πιο ρομαντικός από ότι έπρεπε και πίστευα ότι είναι πιο εύκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος αντίληψη και νοοτροπία, αλλά πλέον έχω κάνει αρκετά διαβάσματα και έχω καταλάβει πως είναι πολύ δύσκολο. Όταν ένα πιτσιρίκος φάει όλη του την εφηβεία, τα τριάντα του πρώτα χρόνια, με κακές συμπεριφορές, θα πάω εγώ στα 31 να του πω μην τρέχεις... Δεν είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση. Δεν είναι σίγουρα χαμένος κόπος, αλλά στατιστικά να το δούμε, ένας στους 1000 θα πειστεί να αλλάξει συνήθειες. Αλλά όταν πας πολύ πιο πριν, στο σχολικό περιβάλλον, εκεί που δεν έχει χτιστεί μια κακία νοοτροπία ακόμη, το έδαφος είναι καλύτερο. Και όταν θα μιλήσεις στο παιδί, τον ίδιο πιτσιρίκο τον έχω συναντήσει και στο γυμνάσιο και στο λύκειο, και τον συνάντησα και χρόνια μετά όταν πήρε το πρώτο του αυτοκίνητο, και πράγματι βλέπω με αυτές τις πέντε δέκα συναντήσεις, στα δέκα χρόνια, έγινε ανεκτίμητη δουλειά. Έχω δει αλλαγές, σωστό χτίσιμο νοοτροπίας, οπότε εκεί βασίζω την ελπίδα μου. Αν κάνω 100 ομιλίες το χρόνο, οι 90 είναι σε σχολεία, σε παιδιά, και οι δέκα στους γονείς. Γιατί έφαγα πολλά χρόνια να μιλάω στους μεγάλους και να βλέπω τα στατιστικά να μην αλλάζουν. Σίγουρα δεν μιλάμε για όλους, αλλά έχω γνωρίσει πιτσιρίκια που όταν ανέβηκαν στην μηχανή έβαλαν το κράνος τους γιατί τους είχα συγκλονίσει όταν τους είχα μιλήσει, είχαν παρακολουθήσει τι γίνεται γύρω τους και το πήρανε σοβαρά.

Ήμουνα και εγώ πιτσιρίκος και ξέρω πώς σκέφτεται. Είναι σε πιο ανέμελο κόσμο, χωρίς φόβο και πολλούς κινδύνους. Εγώ τον βάζω σε ένα κόσμο πιο πραγματικό και ότι εκεί έξω δεν είναι όλα ωραία. Μακάρι να ήταν άλλος ο ρόλος μου, να μιλούσα για χαρά, για ανέκδοτα, να γελάμε, αλλά πρέπει λίγο να σοβαρευτούν και να καταλάβουν πως εκεί έξω γίνεται ένας πόλεμος στους δρόμους, είτε το βλέπουν είτε δεν το βλέπουν, κάθε μέρα χάνονται νέοι άνθρωποι, χάνονται γονείς. Ανά πάσα στιγμή χάνονται άνθρωποι, άρα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, να έχουμε το νου μας, πρέπει κάποιους κανόνες να τους τηρούμε, όχι γιατί μας τους λέει ο νομοθέτης, αλλά γιατί αγαπάμε τη ζωή μας και δεν θέλουμε να την σπαταλήσουμε για το τίποτα».

Άρα συμφωνείς με αυτούς που λένε πως η παιδεία είναι το άλφα και το ωμέγα... 

«Είναι πολύπλοκο το ζήτημα… Παρακολουθώ τα κοινωνικά δίκτυα και όλοι μιλούν για την παιδεία, αλλά σε βάθος όλοι αυτοί είναι κομμάτι αυτής της λάθος παιδείας και δεν το αναγνωρίζουν. Γιατί και εγώ όταν ήμουν παιδί είδα τις ταινίες με τα αμάξια να τρέχουνε, τις ταινίες δράσης που βλέπεις τον ήρωα να καταστρέφει την πόλη για να ξεφύγει από τους κακούς. Όλα αυτά είναι υποσυνείδητα μαθήματα, οπότε όταν στα 25 σου, στα 20 σου, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, έχεις μια κακία νοοτροπία που δεν μπορείς να αποφύγεις όταν ζεις σε αυτή την καθημερινότητα. Αυτό που προσπαθώ εγώ είναι να βρούμε, όσες αρνητικές άλλες τόσες θετικές πηγές μηνυμάτων που δεν υπάρχουν στο σχολείο σήμερα. Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στα παιδιά να βλέπουν ταινίες και να μην παίζουν παιχνίδια με αμάξια που κάνουν τρέλες κτλ. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αντισταθμίζουμε κάποια επικίνδυνα ερεθίσματα, με κάποια σοβαρά ερεθίσματα, ώστε να μπορέσουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Αυτό που προσπαθούμε είναι να γεμίσουμε λίγο την καθημερινότητα των νέων με ερεθίσματα σωστά. Θέλουμε να κερδίσουμε λίγο από τον διδακτικό χρόνο και να μιλήσουμε στα παιδιά για την οδική ασφάλεια και αυτό προσπαθώ να κάνω με τις επισκέψεις μου στα σχολεία. Ελπίζουμε να αλλάξει κάποια στιγμή, αλλά με τις ελπίδες σκέτες, ποτέ δεν έγινε τίποτα, για αυτό χρειάζονται δράσεις και για αυτό παίρνω τα μπογαλάκια μου και τρέχω κάθε μέρα σε σχολεία. Έχω γράψει και ένα κόμικ και το διανέμω δωρεάν σε όλα τα σχολεία που επισκέπτομαι για να παίρνουν και τα παιδιά κάτι μαζί τους στο σπίτι, να το διαβάζουν, να το δίνουν και να έχει μια συνέχεια. Είναι ένας τρόπος αυτό. Και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνω ένα στίγμα, καταβάλω μια προσπάθεια, αλλά όλοι πρέπει να βάλουμε το λιθαράκι μας. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη».

​Ένα παιδί δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Όταν σας βλέπουν και τους μιλάτε, πώς σας αντιμετωπίζουν; 

«Ήμουνα από τα πιτσιρίκια, τα πιο ενεργητικά, τα πιο ριψοκίνδυνα. ‘Έχω περάσει πάρα πολύ χρόνο να προσπαθώ να μπω στη θέση τους, οπότε τους μιλάω σε μια γλώσσα που πιστεύω θα την καταλάβουν. Αυτή η γλώσσα είναι ειλικρινής. Τους λέω πως είστε από τις λίγες φορές σε μια θέση να διορθώσετε τους δασκάλους σας, να διορθώσετε τους γονείς σας. Όλοι, σας κουνάνε το δάκτυλο και σας δείχνουν πώς να κάνετε το ένα και το άλλο, αλλά ήρθε η στιγμή να αναλάβετε και εσείς να σώσετε τον κόσμο. Αυτοί οι νέοι είναι που θα αλλάξουν τα πράγματα. Τα αγόρια έχουν μια ροπή στον κίνδυνο, στην μαγκιά, είναι κάτι ελκυστικό για τον πιτσιρίκο, αλλά προσπαθώ να αλλάξω αυτό το κλίμα και να δώσω μια διαφορετική νότα. Μαγκιά είναι να σώσεις την ζωή του φίλου σου, όχι να την βάλεις σε κίνδυνο. Οπότε, όταν πιεις και οδηγείς μια μηχανή και βάλεις πίσω το φίλο σου και του καταστρέψεις τη ζωή, αυτό δεν είναι μαγκιά. Όταν ο ίδιος βρεθεί σε ένα νοσοκομείο, να αναπνέει με σωληνάκια, να κατουριέται, να μην μπορεί να μιλήσει, τότε εκεί πέρα δεν υπάρχει μαγκιά. Όποιος θέλει να κάνει τον μάγκα να πάει μια βόλτα στα νοσοκομεία να τα δει. Για αυτό, για τους επιπόλαιους νεαρούς που δεν αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, όπως και εγώ δεν τους αντιλαμβανόμουν γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να φανταστεί τους κινδύνους, τους θανάτους, του ακρωτηριασμούς, αλλά όλα αυτά είναι ένα κομμάτι της ζωής. Πρέπει να το συζητήσουμε. Παλιά μου έλεγαν μην στεναχωρήσεις τα παιδιά, μην μιλάς στα παιδιά με λεπτομέρειες, μη το ένα μη το άλλο… Τώρα μιλάμε για μεγάλους άντρες, δεν μιλάμε σε παιδιά. Δεκαπέντε χρονών είναι ένα παλικάρι που γνωρίζει για όλα και δεν είναι κακό να γνωρίζει για την δυστυχία και τον πόνο εκεί έξω. Και εγώ με τον πιο ωμό τρόπο, τους μιλάω και τους λέω όποιος θέλει να πάει μια βόλτα στα νοσοκομεία γιατί και εγώ τρόμαξα. Νόμιζα πως ήμουν ο πιο άτρωτος του κόσμου και πήγα στα νοσοκομεία και είδα αμέτρητα παλικάρια, αμέτρητες κοπέλες, αμέτρητους γονείς, πολύ χειρότερα από μένα, να υποφέρουν… Και λέω που ήταν όλοι αυτοί; Κανείς δεν μιλάει για αυτούς, θέλουμε να ζούμε σε μια φούσκα αλλά καθημερινά τα νοσοκομεία γεμίζουν από τροχαία και πρέπει ο νέος να μάθει. Καλή η εξυπνάδα, αλλά μαγκιά είναι να προστατεύσεις την υγεία σου για να είσαι καλά στα 20 σου, στα 30 σου, να μπορείς να βγαίνεις με τους φίλους σου, να μπορείς να ταξιδέψεις, να μπορείς να ζεις και όχι μια ζωή να ταλαιπωρήσε με χίλια προβλήματα υγείας που μπορεί να σου τα προκαλέσει μια στιγμή, ένα κράνος, μια ζώνη… Μια μικρή λεπτομέρεια μπορεί να καθορίσεις τα πάντα. Για αυτό, κάνε την έξυπνη κίνηση για να μην χρειάζεται να μετανιώνεις».

Όπως και στην περίπτωση σου, που μια στιγμή, μια λεπτομέρεια, ήταν αρκετή...

«Εγώ ήμουν αρκετά άτυχος. Ήμουν στο πεζοδρόμιο και ανέβηκε ένα αυτοκίνητο και με χτύπησε. Λίγο παραπάνω από το σχολείο μου. Ο οδηγός ήταν ένας 19χρονος και αυτός είχε δει τις ταινίες και νόμιζε είναι μαγκιά να τρέχεις. Πήρε ένα γρήγορο αυτοκίνητο και σε μια στροφή έχασε τον έλεγχο, ανέβηκε στο πεζοδρόμιο και με τραυμάτισε. Γιατί έβλεπε τις ωραίες ταινίες, λάτρευε την ταχύτητα… Αλλά δεν του είπανε πως μαγκιά είναι να πας στην πίστα και να τρέξεις. Όχι έξω στο δρόμο, έξω από σχολείο. Όλοι έχουμε ενδιαφέροντα αλλά δεν βάζουμε ποτέ σε κίνδυνο τη ζωή του άλλου, την ασφάλεια του. Αυτό είναι το πιο άσχημο πράγμα».

Το φλερτάρω με το θάνατο είναι δικαίωμα μου, το να βάζω σε κίνδυνο τη ζωή του άλλου, όχι... 

«Ακριβώς έτσι. Το έχω πει πολλές φορές. Κοιτάω στα μάτια κάποια παλικάρια και τους λέω οι μάγκες είναι αυτοί που προστατεύουν τον διπλανό τους. Όποιος θέλει να κάνει μαγκιά, να βάλει τη ζωή του σε κίνδυνο εντάξει. Όταν ήμουν μικρός έκανα τρέλες και έβαζα σε στεναχώριες τη μάνα μου. Όταν όμως είδα από κοντά πως θα έδινε τη ζωή της για μένα μετά το ατύχημα μου, κατάλαβα τι βλάκας ήμουν… Το να κάνεις κακό σε κάποιον άλλο, αυτό είναι το πιο άνανδρο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος μάγκας, οπότε είναι πολύ μακριά από τη μαγκιά να τρέχει στην πόλη και να θέτει σε κίνδυνο τον κόσμο. Νομίζουν πως δεν θα χάσουν τον έλεγχο. Πως είναι ο καλύτερος οδηγός και έχει δει τη ταινία που το αμάξι κάνει δέκα σβούρες και τελικά έρχεται στα ίσια, δεν έγινε τίποτα και συνεχίζει. Στην ταινία όμως δεν δείχνουν τι μένει πίσω από τα συντρίμμια και όλα αυτά… Και τα λαμβάνει λάθος ένα παιδί και πρέπει να τα αντιληφθεί και την πραγματικότητα. Και όλα αυτά έχουν να κάνουν και με τα ερεθίσματα ενός παιδιού που έχει ως διασκέδαση. Πρέπει να τα προσγειώσουμε με την πραγματικότητα, γιατί τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από πόνο επειδή κάποιοι ήθελαν να τρέξουν λίγο περισσότερο...»