«Ο Σολωμός αν είχε ξανά ευκαιρία το ίδιο θα έκανε… Δεν δικαιώθηκε ο αδελφός μου»

Όταν έγινε η εισβολή ήταν πέντε χρονών. Έφυγε άρον άρον από το σπίτι που γεννήθηκε, για να εγκατασταθεί μαζί με τους γονείς του στον προσφυγικό συνοικισμό στο Παραλίμνι. Από εκεί, κάθε μέρα, ο πατέρας του, έδειχνε στον ίδιο, αλλά και στα επτά αδέλφια του, το σπίτι τους στην Αμμόχωστο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Μας έλεγε ότι θα κατέβαζε τη σημαία…»-Η αδελφή του Σ. Σολωμού στον REPORTER

Τον εμπότισε με τον πόθο της επιστροφής κι εκείνος, όσο μεγάλωνε ένιωθε κάθε μέρα και πιο πολύ την ανάγκη να γυρίσει στο σπίτι του. Στο σπίτι που γεννήθηκε. Η σπίθα δυνάμωνε μέσα του, κι όταν οι Τούρκοι στις 11 Αυγούστου 1996 σκότωσαν τον ξάδελφό του Τάσο Ισαάκ, έγινε φλόγα που έκαιγε το είναι του.

Ο Σολωμός Σολωμού, το πήρε απόφαση να κατεβάσει την τουρκική σημαία από εκείνο τον ιστό στο οδόφραγμα Δερύνειας. Ήξερε ότι η απόφασή του, δεν θα είχε επιστροφή και αυτή του η ενέργεια, θα ήταν η τελευταία του εν ζωή. Θα γινόταν όμως, σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που δεν έζησε τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, ούτε όσους έδωσαν την ζωή τους το 1974. Κι έφυγε μ’ ένα τσιγάρο στα χείλη, τόσο γρήγορα. Επάνω στον ιστό. Αγέρωχος. Λεύτερος στην ψυχή.

Εκείνες οι εικόνες της 14ης Αυγούστου του 1996 έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό όσων τις έζησαν και όσων τις είδαν από τις τηλεοράσεις τους. Ήταν μια εν ψυχρώ εκτέλεση, ενός άοπλου 26χρονου, από τον κατακτητή.

«Όταν αποφάσιζε κάτι θα το έκαμνε πάση θυσία»

H μικρότερη αδελφή του Σολωμού, Στέλλα, η οποία ήταν τότε μόλις δεκαέξι ετών, μιλά για πρώτη φορά δημόσια για τον αδελφό της. Δεν θέλησε να αναφερθεί στα γεγονότα... Θέλησε να μιλήσει όμως για τον Σολωμό, ως άνθρωπο, αλλά και να εκφράσει το παράπονό της γιατί, όπως λέει, ούτε η θυσία του αδελφού της, αλλά ούτε του Τάσου Ισαάκ δικαιώθηκαν.

«Ήταν πάρα πολύ καλή η ψυσιή του, πολλά ήρεμος, αλλά ταυτόχρονα τζιαί πολλά αποφασιστικός σαν άνθρωπος. Όταν αποφάσιζε κάτι θα το έκαμνε πάση θυσία. Δεν φοβόταν ούτε τις δυσκολίες, ούτε μπορούσε κάποιος να του αλλάξει άποψη για κάτι που ήθελε να κάμει.

Σαν χαρακτήρας, ήταν σταθερός στις απόψεις του και επέμενε σε αυτά που ήθελε να κάνει. Δεν τα έβαζε κάτω εύκολα.

Από μικροί, θυμάμαι μας έβαζε ο πατέρας μου και στεκόμασταν στο μπαλκόνι μας, στο σπίτι μας στον συνοικισμό Παραλιμνίου και έδειχνε μας το σπίτι μας στο Βαρώσι. Μεγαλώνοντας με αυτόν τον τρόπο, δεν μπορείς να βλέπεις τη σημαία και το συρματόπλεγμα τζιαμέ. Ειδικά ο Σολώμος δεν μπορούσε. Πιστεύκω ότι ήθελε να διεκδικήσει το δίκαιο του, να πάει σπίτι του».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Έλεγαν ότι οι Τούρκοι θα χτυπήσουν στο ψαχνό… Μακάρι να ήμουν στη θέση του Ισαάκ»

«Το είχε μελετήσει και αποφάσισε το»

Μετά το τραγικό περιστατικό, ακούστηκε από κάποιους, ότι ο Σολωμός είχε πει πως θα κατέβαζε τη σημαία. Η Στέλλα δεν τον άκουσε να το λέει, όμως γνωρίζοντάς τον, θεωρεί δεδομένο ότι πήγε εκεί αποφασισμένος.

«Εμένα δεν μου είπε ότι θα κατέβαζε τη σημαία, παρότι τον είχα δει δύο με τρεις μέρες προηγουμένως. Μου είπαν μετά άλλοι, όμως ότι τους ανέφερε πως θα το έκανε. Πιστεύκω ότι επήεν τζιαμέ αποφασισμένος. Δεν βρέθηκε εκεί εκείνη τη στιγμή και είπε θα το κάμω. Είχε το μελετήσει και το αποφάσισε. Να σας πω την αλήθεια αν είχε δεύτερη ευκαιρία, πιστεύω το ίδιο θα έκαμνε. Δεν φοβήθηκε, δεν το ξανασκέφτηκε εκείνη τη στιγμή.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό που πήγε να κάνει. Κανένας άλλος δεν θα το έκανε. Είμαι περήφανη που είναι αδελφός μου και ταυτόχρονα απογοητευμένη, γιατί θεωρώ ότι δεν εδικαιώθηκε ούτε η θυσία του αδελφού μου, ούτε του Τάσου.

Ίσως να είμαστε και σε χειρότερη κατάσταση από πριν 25 χρόνια, τότε δηλαδή που σκοτώθηκε ο Σολωμός. Εκείνος προσπάθησε να κατεβάσει τη σημαία και εμείς ακόμα πρέπει να δείχνουμε ταυτότητες. Οι σημαίες είναι ακόμα εκεί, τα συρματοπλέγματα είναι ακόμα εκεί τζιαι εμείς πρέπει να δείξουμε ταυτότητα, για να πάμε στο σπίτι που μας έπιασε ο κατακτητής.

Ήταν και εκείνη η κουβέντα με το άγαλμα, που δεν ήρθε ποτέ στην Κύπρο. Η πολιτεία εμπορούσε να κάνει κάποια πράματα, τουλάχιστον να κρατήσει τη μνήμη του ζωντανή. Εκτός από τον κόσμο που τους θυμάται και τιμά την μνήμη τους, δεν έγινε κάτι ουσιαστικό, ώστε τούτη η θυσία τζιαι του αδελφού μου, τζιαι του Τάσου να μείνει στην ιστορία. Τα μωρά που πάνε σήμερα στο δημοτικό, πολλά λίγα ξέρουν που τότε. Δεν αναφέρουν καν σαν μέρα μνήμης, τη μέρα που χάθηκε ο Σολωμός ή ο Τάσος».

«Δεν θα το χωνέψω ποτέ»

Όταν ο αδελφός της έσβηνε στον ιστό, προσπαθώντας να κατεβάσει την σημαία, εκείνη ήταν σε μια πολύ τρυφερή ηλικία. Δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει όσα έζησε εκείνες τις μέρες. Ούτε η ίδια, ούτε και κάποιος άλλος από την οικογένειά της.

«Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς. Δεν θα το χωνέψω ποτέ, δεν θα το ξεπεράσω, αλλά είμαι περήφανη για την πράξη του. Είμαι και πληγωμένη γιατί δεν δικαιώθηκε. Σε όποια ηλικία κι αν ήμουν δεν θα το ξεπερνούσα, όπως και όλη η οικογένεια».

Αυτά τα τραύματα, αλλά και η στάση που τήρησαν οι Τούρκοι απέναντι σ' ένα άοπλο, δεν της επιτρέπουν συγχώρεση.

«Δεν νομίζω να ζητήσουν ποτέ συγγνώμη, αλλά όχι δεν θα τον συγχωρούσα. Μπορεί να ακούγομαι πολλά σκληρή, αλλά όχι. Ήταν πληρωμένος δολοφόνος, δεν ήταν ατύχημα. Βλέπεις ένα άνθρωπο άοπλο.

Τώρα να ήταν οπλισμένος ο αδελφός μου, να τον επροκαλούσε, να τον συγχωρέσω. Αλλά αυτό δεν ήταν ατύχημα, ήταν στυγνή δολοφονία.

Επεράσαν 25 χρόνια τζιαι ούτε ο Σολάκης μου εδικαιώθηκε, ούτε ο Τάσος. Ούτε τους δολοφόνους δεν είμαστε ικανοί να συλλάβουμε. Δεν είμαστε ικανοί, δεν θέλουμε, δεν ξέρω. Άδικα θυσιάστηκαν, το ξαναλέω».