Κούππες άπαννες με τις... ευλογίες Ελληνοκυπρίων Τατάρ και Ερντογάν

Αν παρακολουθούσαν από μια γωνία την αντικατοχική εκδήλωση για την Αμμόχωστο στη Δερύνεια, ο Ερσίν Τατάρ και ο Ταγίπ Ερντογάν, θα έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Το ίδιο θα έκαναν βλέποντας και τις δημόσιες συζητήσεις που ακολούθησαν τις εξαγγελίες ανήμερα της Εισβολής σε σχέση με το άνοιγμα του 3,5% της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου.  

Αν ο σκοπός τους ήταν να διχάσουν την πολιτική ηγεσία και κατ΄επέκταση τον κυπριακό λαό, το πέτυχαν απόλυτα, αφού ο απόηχος των εξαγγελιών τους, πέραν από τα τυπικά μηνύματα ενότητας που ακολούθησαν τις πρώτες ώρες, συνοδεύτηκε από αλληλοκατηγορίες, υποδείξεις για το παρελθόν, διχαστικά συνθήματα και διιστάμενες απόψεις προερχόμενες από τον νομικό και πολιτικό κόσμο του τόπου.

Ακούγοντας μερίδα των Βαρωσιωτών που βρίσκονταν στην εκδήλωση του περασμένου Σαββάτου, να φωνάζουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πως ο ίδιος είναι συνένοχος στο έγκλημα που συντελείται στο Βαρώσι, Ερντογάν και Τατάρ, φούσκωσαν από ικανοποίηση, αφού ο στόχος που είχε τεθεί εν μέρει επιτεύχθηκε και η συζήτηση μετατοπίστηκε από την ουσία της, σε ένα ράλι απόδοσης ευθυνών για το ποιος ευθύνεται για τη σημερινή τραγική κατάσταση, εντός της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Βαρωσιώτες που μέχρι πριν από λίγα χρόνια, υπηρετούσαν στα εκλογικά επιτελεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, σήμερα βρίσκονται απέναντί του. Ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ, που έβγαζαν το καπέλο στον Νίκο Αναστασιάδη για τη στάση του στο Κυπριακό την τελευταία εικοσαετία, σήμερα τον βρίζουν και τον κατηγορούν για το τέλμα των συνομιλιών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: Έντονος ο ΠτΔ στις επικρίσεις Αμμοχωστιανών-«Έμεινα και θα μείνω όρθιος»

Έχουν δίκιο σε αυτά που του καταλογίζουν; Η αλήθεια δεν είναι απόλυτη και για τον κάθε πολίτη ξεχωριστά είναι καθαρά υποκειμενική. Ωστόσο, κανένας δεν θα πρέπει πριν εξάγει τα προσωπικά του συμπεράσματα να παραβλέπει ή να ξεχνά πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση και ποιος ευθύνεται για αυτό.

Αναμφίβολα οι τελευταίες εξαγγελίες των Τούρκων ήταν το επιστέγασμα μιας συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσής που εδώ και χρόνια σχεδιάστηκε και υλοποιείται σήμερα από την Άγκυρα. Βασικός πυλώνας αυτών των σχεδιασμών, ήταν η απομάκρυνση από τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η δημιουργία τετελεσμένων σε ξηρά και θάλασσα και η εισαγωγή νεοφυών όρων για το Κυπριακό όπως η κυριαρχική ισότητα, που δεν είναι τίποτε άλλο από συγκεκαλυμμένη λύση στη βάση των δύο κρατών.

Για να φτάσει η Τουρκία σε αυτό το στάδιο χρειάστηκε να προηγηθεί το ναυάγιο του Κρανς Μοντάνα, με τη συζήτηση για το ποιος ευθύνεται να συνεχίζεται τέσσερα χρόνια μετά. Ακολούθησαν οι αποστάσεις από τον Μουσταφά Ακιντζί που τις διαδέχθηκαν μετωπικές συγκρούσεις. Άγκυρα και κατοχικός ηγέτης έφτασαν στα άκρα και η εκλογή του Ερσίν Τατάρ έμοιαζε πιο επιτακτική από ποτέ για τον Ταγίπ Ερντογάν.

Με νοθείες, απειλές, χρηματισμούς και άλλα πολλά μέσα ο Τατάρ εκλέχθηκε και τότε όλοι οι σχεδιασμοί μπήκαν σε εφαρμογή. Σχεδιασμοί πάντως για τους οποίους, τόσο ο κατοχικός ηγέτης όσο και ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν και ο Μελβούτ Τσαβούσογλου μας είχαν προειδοποιήσει. Αν είναι κάτι που μπορεί να αποδώσει ως ευθύνη κάποιος στη σημερινή κυβέρνηση, είναι η ελαφρότητα με την οποία ερμηνεύθηκαν από τα πιο επίσημα χείλη αυτές οι προειδοποιήσεις. Αν και πάλι τα περιθώρια αντίδρασης θα ήταν ελάχιστα, επιβαλλόταν να γίνει μια καλύτερη προετοιμασία, ώστε η εφαρμογή των τετελεσμένων να μην μας έβρισκαν συνεχώς εξ απήνης.

Τι διαφορετικό όμως μπορούσε να συμβεί; Θα μπορούσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ανακόψει τα τουρκικά γεωτρύπανα από το να εισβάλλουν στην κυπριακή ΑΟΖ; Θα μπορούσε να κλείσει το στόμα στους αξιωματούχους της Τουρκίας και του κατοχικού καθεστώτος για να μην προβούν σε εξαγγελίες για την Αμμόχωστο; Πώς ακριβώς ο Νίκος Αναστασιάδης γίνεται συνένοχος στα σχέδια των Τούρκων;

Αν ήταν κάτι που μπορούσε να κάνει ήταν να αντιδράσει δυναμικά σε διεθνές επίπεδο, όπως έπραξε εκ των υστέρων και να διεκδικήσει ισχυρές καταδίκες από ευρωπαϊκά και διεθνή σώματα. Ωστόσο ακόμα και όταν αυτό γινόταν σε επίπεδο Συνόδου Κορυφής, αυτοί που σήμερα κατηγορούν την Κυβέρνηση για απραξία και συνενοχή με τους κατακτητές, έλεγαν πως οι κυρώσεις και οι καταδίκες, απομακρύνουν αντί να φέρνουν πιο κοντά τη λύση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Επικρίνει Κυβέρνηση το ΑΚΕΛ για Βαρώσια, απαντά με τρία σημεία το Προεδρικό

Η μεγάλη εικόνα καταδεικνύει πως την ευθύνη για τα δεινά που εδώ και 47 χρόνια ταλαιπωρούν τον κυπριακό λαό την ευθύνη φέρει ακεραία η εκάστοτε τουρκική κυβέρνηση και οι εγκάθετοι της στα κατεχόμενα. Κάθε συζήτηση που παραβλέπει και παραγνωρίζει αυτό το βασικό στοιχείο, γίνεται σε λανθασμένη βάση, οδηγεί σε αδιέξοδα μονοπάτια και καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Μοιάζει αδιανόητο αντί να επικρίνεται αυτός που προκαλεί τα τετελεσμένα, να κατηγορείται ως συνένοχος αυτός που προσπαθεί να τα αντικρούσει.

Την ώρα της κρίσης δηλαδή, που κυβέρνηση και κόμματα θα έπρεπε να εργάζονται για να αντιμετωπίσουν μεθοδικά και αποτελεσματικά τα τετελεσμένα, στο εσωτερικό αναλωνόμαστε σε μια εκτός λογικής συζήτησης για το αν ο Πρόεδρος θα έπρεπε να είναι πιο διαλλακτικός απέναντι σε αυτούς που καθημερινά μας επαναλαμβάνουν πως στην Κύπρο υπάρχουν δύο λαοί, νέες πραγματικότητες και στη βάση αυτών των δύο θα πρέπει να λυθεί το Κυπριακό και μας απειλούν ακόμα και με νέο Αττίλα.

Ακόμα και να έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους για το τι συνέβη ή τι δεν συνέβη πίσω από τις κλειστές πόρτες των συναντήσεων στο Κρανς Μοντανά, το να φωνάζουν είτε κατάμουτρα είτε μέσω ανακοινώσεων από τα γραφεία Τύπου των κομμάτων που τους σιγοντάρουν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας πως είναι συνένοχος με τους κατακτητές, το χάνουν και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να προκαλούν αισθήματα ικανοποίησης και ευφορίας σε ψευδοκράτος και Τουρκία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Όμηρος των επιλογών της η Κύπρος-Το σύνδρομο της Στοκχόλμης και άλλα φαινόμενα