«Η ιατρική είναι για να θεραπεύει το σώμα, η τέχνη για να θεραπεύει τη ψυχή»

«Εγώ προσωπικά το παρομοιάζω σαν την ιατρική. Η ιατρική είναι για να θεραπεύει το σώμα, η τέχνη είναι για να θεραπεύει τη ψυχή»… Μια φράση της Δήμητρας Ζωγράφου από την Πάφο, η οποία με αφορμή την πανδημία που εισέβαλε στη ζωή μας και την ανέτρεψε, βρήκε τον τρόπο να ανακαλύψει βαθύτερα τον εαυτό της και μέσα από τον εγκλεισμό, να ξεδιπλώσει ένα ταλέντο που έκρυβε μέσα της χρόνια τώρα…

Ένα ταλέντο, που για σαράντα χρόνια κρύβονταν μέσα στη ψυχή της Δήμητρας. Ένα ταλέντο που η ζωγράφος κατάφερε σε διάστημα ενός χρόνου να το βγάλει προς τα έξω και μετέπειτα να το κρατήσει στη ζωή της. Να το κρατήσει και να πιαστεί από αυτό...

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της η Δήμητρα είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την τέχνη, αλλά και καλλιτεχνικές ευαισθησίες. Καλόγουστη και ενθουσιασμένη με πίνακες και αγάλματα. Οι επισκέψεις σε μουσεία και εκθέσεις αρκετές.

Οι φορές που ασυνείδητα έπιανε τον εαυτό της να παίρνει ένα μολύβι και να ζωγραφίζει πάνω σε χαρτί, αμέτρητες. Δηλαδή, υπήρχε μια επαφή, που εξελίχθηκε σε χόμπι και σήμερα ένα πάθος, το οποίο δεν μπορεί να αποχωριστεί. 

Σε διάστημα ενάμιση χρόνου η ζωγράφος από την Πάφο, αυτοδίδακτη και χωρίς να έχει σπουδάσει, έφθασε στο σημείο, σήμερα, να μη μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της μακριά από τη ζωγραφική. Όλο αυτό το διάστημα αποτύπωσε τις δικές τις ιδέες είτε σε ένα ξύλο, είτε σε έναν καμβά.

Όλα άρχισαν στην πρώτη καραντίνα, τον περασμένο Μάρτιο, όταν η Δήμητρα περνούσε αρκετό χρόνο στο σπίτι και τότε επέλεξε να αφιερώσει ελεύθερο χρόνο, δημιουργώντας και ζωγραφίζοντας τις σκέψεις και τα συναισθήματα της. Ένα χόμπι δηλαδή, το οποίο την οδήγησε σε μια νέα πόρτα στη ζωή της, την οποία άνοιξε, πέρασε και σήμερα νιώθει ευλογημένη.

Άλλωστε, το λέει και το επίθετο... Η ζωγράφος, Δήμητρα Ζωγράφου, ένα επίθετο το οποίο η ίδια πρόσφατα ανακάλυψε πως κρύβει τη δική του οικογενειακή ιστορία.  

«Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, έστω και μια ημέρα να μη ζωγραφίζει»

«Πάντα όταν έβρισκα ένα μολύβι κάτι έκανα. Στο σχολείο δεν ήταν κάτι που μου άρεσε. Βαριόμουν την τέχνη. Ποτέ μου δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο. Μέσα στην πρώτη καραντίνα, βαριόμουν σπίτι και άρχισα και έφτιαχνα αγάλματα από πέτρες. Μετά άρχισα και ζωγράφιζα. Βαρέθηκα στο σπίτι, πήγα στη θάλασσα, μάζευα διάφορες πέτρες και μου ήρθε η ιδέα να πάω σπίτι να κάνω αγάλματα με αυτές. Έβλεπα πέτρες και έλεγα μου μοιάζουν σαν μορφές και άρχισα με αυτές και έκανα. Ανέβασα στο Facebook κάποιες φωτογραφίες από τα γλυπτά και αρκετός κόσμος μου ζήτησε να τα αγοράσει. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Πούλησα κάποια κομμάτια.

Όταν άρχισα να ζωγραφίσω, είδα ότι μπορώ να ζωγραφίζω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου. Σύμφωνα με αυτό που έβλεπα όταν άρχισα, είδα ότι τα κατάφερνα. Μου άρεσε και συνέχισα με τη ζωγραφική. Άρχισα ζωγράφιζα σε ξύλα και καμβάδες. Έδωσα αρκετά σε φίλους μου και άλλα τα πούλησα. Έκανα πέτρες και λουλούδια σε καμβάδες. Ακόμα είμαι στο σημείο που τα σκέφτομαι. Κάθε μέρα, ανακαλύπτω κάτι καινούργιο για εμένα. Τις περισσότερες φορές εκπλήσσομαι, γιατί δεν είναι κάτι που το σπούδασα, ούτε μου άρεσε να ζωγραφίζω όταν ήμουν μικρή. Απλά είχα ένα πάθος από πάντα. Όταν έπιανε το μάτι μου ένα μολύβι και ένα χαρτί, δεν υπήρχε περίπτωση να μη τα πιάσω και να ζωγραφίσω οτιδήποτε. Έκανα σχήματα, κύκλους και τελείες, ασυναίσθητα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, έστω και μια ημέρα να μη ζωγραφίζει».

«Η ιατρική είναι για να θεραπεύει το σώμα και η τέχνη τη ψυχή»

«Πούλησα κάποιους πίνακες, ήρθα σε επαφή με επαγγελματίες που ασχολούνται και με την πέτρα και με τη ζωγραφική επαγγελματικά. Χωρίς να επιδιώξω οτιδήποτε. Ανέβασα φωτογραφίες στο Facebook και επικοινώνησαν οι ίδιοι μαζί μου. Έχω λάβει μέρος σε εκθέσεις, πούλησα κομμάτια σε gallery. Μετέτρεψα το υπόγειο μου σε εργαστήρι. Δεν το βλέπω σαν δουλειά. Είναι το χόμπι μου. Δεν το βλέπω σαν επάγγελμα, δεν το κάνω για να πουλήσω ή οτιδήποτε. Ο βασικός λόγος που το κάνω είναι γιατί με ευχαριστεί. Είναι κάτι που με ηρεμεί και το διασκεδάζω. Εγώ προσωπικά το παρομοιάζω σαν την ιατρική. Η ιατρική είναι για να θεραπεύει το σώμα, η τέχνη είναι για να θεραπεύει τη ψυχή. Για εμένα είναι θεραπεία της ψυχής, έτσι το έχω στο μυαλό μου.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κάνεις αποκλειστικά επάγγελμα, γιατί στην Κύπρο δεν είναι εύκολο να αναγνωριστείς. Δεν θεωρείται αναγκαίο για κάποιον, ένα έργο τέχνης ή ένας πίνακας. Για ορισμένους είναι σαν πολυτέλεια. Όλοι οι μεγάλοι ζωγράφοι ήταν φτωχοί. Όλοι το γνωρίζουν. Δεν είναι επάγγελμα, δεν μπορείς να το κάνεις. Ελάχιστοι ήταν τυχεροί και μπορούν να το έχουν σαν επιχείρηση. Απλά δεν μπορείς να ζήσεις με το να ζωγραφίζεις μόνο. Είναι χόμπι. Για εμένα είναι η αγάπη μου, το πάθος μου. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την τέχνη».

Η οικογενειακή ιστορία πίσω από το επίθετο

«Μετά από 40 χρόνια, διερωτήθηκα και εγώ μα γιατί το επίθετο μου είναι Ζωγράφου, πρέπει να υπάρχει μια ιστορία πίσω από το Ζωγράφου. Ρώτησα μια θεία μου από την Αυστραλία, μου είπε ότι οι προπάπποι του προπάππου μου, ήταν τρία αδέρφια που ήταν μοναχοί και αγιογράφοι της Παναγίας του Κύκκου. Ήταν και μοναχοί, αλλά επίσης ζωγράφησαν και την εκκλησία. Επίσης, από τη μεριά της μητέρας μου, η ξαδέρφη μου έχει μεγάλο ταλέντο με τη τέχνη, σπουδάζει κιόλας. Ακόμη, οι θείες μου ζωγράφιζαν σπίτι, χωρίς να είναι επαγγελματίες ή κάτι. Πιστεύω είναι στο DNA μας και αυτό είναι κάτι που είναι αποδεδειγμένο τελικά.

Για εμένα ήταν το πιο θετικό πράγμα που μου έτυχε στη ζωή μου. Ανακαλύπτεις το βαθύτερο σου εαυτό, όταν ηρεμείς. Το μυαλό μου, στην πρώτη καραντίνα στο σπίτι, ήταν σε μια φάση ηρεμίας. Δεν είχα τη δουλειά, ούτε τηλεόραση έβλεπα, ούτε ραδιόφωνο άκουα, τίποτα. Το μυαλό ήταν ήρεμο και έγινε ότι έγινε. Θυμάμαι τότε πήγα μια βόλτα στη θάλασσα να περπατήσω και έβλεπα τις πέτρες, σκεφτόμουν και φανταζόμουνα και τελικά η φαντασία μου έγινε ''πραγματικότητα''. Η καραντίνα με οδήγησε στο να ανακαλύψω τον βαθύτερο μου εαυτό. Είναι μεγάλο πάθος.

Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να σκέφτομαι τον εαυτό μου στο μέλλον, γιατί μετά θα χαθεί η μαγεία. Θέλω να βλέπω το τώρα. Μετά από δύο ή τρία χρόνια δεν ξέρω. Θα ήθελα σίγουρα να αρέσουν οι πίνακες μου αλλά και μια αναγνώριση. Αυτά είναι λογικά. Όμως και να μην έρθουν ποτέ αυτά, εγώ είμαι ευχαριστημένη 100% με αυτή την ευλογία που έχω. Δηλαδή, να μπορώ εκφράζω τα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου είτε στο χαρτί, είτε στον καμβά, είτε στην πέτρα. Σίγουρα θα ήθελα να είχα ένα στούντιο, ένα εργαστήρι, το οποίο θα μπορεί να έρχεται κόσμος να βλέπει τη δουλειά μου. Αλλά είμαι ευχαριστημένη και με το τώρα και το πως είναι τα πράγματα».