Ο καθηγητής που έκανε τον γύρο της Ευρώπης με την Vespa και ένα σακίδιο στον ώμο

Αρκετές φορές, στο πέρασμα του χρόνου, οι αλλαγές που μπορεί να υπάρξουν στην ζωή μας, καταφέρνουν να φέρουν τούμπα την καθημερινότητά μας έτσι όπως την βιώναμε για καιρό. Μια απόφαση, δύσκολη ή και εύκολη, μπορεί να σου ανοίξει την πόρτα σε έναν νέο κόσμο και να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις, ότι μέχρι σήμερα, κρατούσες πίσω τα όνειρά σου.

Στα 51 του χρόνια, ο Κυριάκος Τσιφτές έχει κάνει δύο φορές τον γύρο της Ευρώπης με την Vespa του. Άφησε την βαβούρα της Λευκωσίας για την ήρεμη ζωή του Ασκά και πλέον παρασκευάζει τις δικές του μπίρες από την άνεση του σπιτιού του, φροντίζοντας να ζει την κάθε στιγμή της ημέρας του, με έναν μοναδικό τρόπο μακριά από τις νόρμες.

Ο κ. Κυριάκος, ο οποίος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στον τομέα της Μηχανολογίας των κλιματικών αλλαγών και της ηλιακής μηχανικής, άρχισε να αλλάζει φιλοσοφία στην ζωή του επτά χρόνια πριν, μετά τον χωρισμό με την σύζυγό του, όταν μπόρεσε να αποκτήσει περισσότερο χρόνο για τον εαυτό του.

Συναντηθήκαμε στον κεντρικό δρόμο του Ασκά, όπου με περίμενε μαζί με τον τετράποδο σύντροφό του τον Chico. Ακολουθήσαμε τα σκαλιά που βρίσκονταν στο πλάι και ξεκινήσαμε να συζητούμε για το πώς πήρε την απόφαση να μετακομίσει στο χωριό.

«Πριν δύο χρόνια μέσα στον Ιούλιο, έκανα την βόλτα μου με την Vespa στα βουνά. Την ίδια περίοδο, έψαχνα σπίτι στο Παλαιχώρι, αφού και οι δύο γονείς μου είναι από το χωριό. Κατά την διάρκεια της βόλτας μου, με έπιασαν βροχές, με αποτέλεσμα να πρέπει να επιστρέψω κάτω στο χωριό του Ασκά γρήγορα. Όταν έφτασα, σταμάτησα σε αυτό το κεντρικό δρόμο που συναντηθήκαμε. Είδα το δρόμο που πήγαινε προς τα κάτω και ξεκίνησα ασυναίσθητα να περπατώ.

Νομίζω ότι έχω ταξιδέψει σε όλα τα χωριά της Κύπρου με την μοτοσικλέτα μου και έγραφα για τα ταξίδια μου και τις εντυπώσεις στο Facebook. Θυμάμαι ότι είχα γράψει για την επίσκεψή μου στον Ασκά, ότι είναι ένας τόπος που μπορείς να ξανά ερωτευτείς το οτιδήποτε γεννιέται εκείνη την στιγμή. Δεν γνώριζα ότι μια εβδομάδα αργότερα θα μετακόμιζα εδώ».

Προχωρώντας στην βόλτα μας, με οδήγησε στο ησυχαστήριό του, όπως το αποκάλεσε, έναν υπέροχο χώρο γεμάτο πράσινο, με μια βρύση να τρέχει κρυστάλλινο νερό και το ποτάμι να περνάει μέσα από το αυλάκι, συνθέτοντας την πιο όμορφη μελωδία.

«Για εμένα ο τόπος εδώ είναι μια τεράστια δεξαμενή ηρεμίας. Έχω μείνει και 12 ώρες εδώ, όταν έχω πράγματα που θέλω να τακτοποιήσω στο μυαλό μου, όταν ήθελα να γράψω για το βιβλίο μου. Ερχόμουν εδώ και έβαζα τις σκέψεις μου σε τάξη. Εδώ έκανα και διαδικτυακά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο όταν ήμασταν κλειστοί λόγω κορωνοϊού, μου έτυχε να αποκοιμηθώ από τον ήχο του νερού. Ευτυχώς δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος το σημείο αυτό έτσι είναι ακόμα προστατευμένο και δεν έχει γεμίσει σκουπίδια.»

Αφήνοντας το ησυχαστήριό του, κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι του, καθίσαμε στην μεγάλη βεράντα με την θέα που σου κόβει την ανάσα και συνεχίσαμε την κουβέντα μας.

Μια Vespa στην ζωή του…

Η Vespa στην ζωή του κ. Κυριάκου, μπήκε μετά το 2012 και όπως λέει, πριν δεν είχε ποτέ του οδηγήσει μηχανή. Αν και την είχε αγοράσει για την εταιρία του, τελικά κατέληξε στα δικά του χέρια για δική του χρήση.

«Την χρησιμοποιούσα μέσα στην πόλη για να πηγαίνω γραφείο αρχικά, όμως ήταν κυρίως ακινητοποιημένη. Όταν χώρισα, κατάλαβα ότι η μηχανή αυτή μου πρόσφερε μια μεγάλη ηρεμία και άρχισα σιγά-σιγά να ταξιδεύω. Στην αρχή έφευγα από το σπίτι μου στην Λευκωσία για να πάω στα Λεύκαρα, στον Αγρό και σε άλλα χωριά. Λόγω του ότι η μηχανή δεν αναπτύσσει ταχύτητα περισσότερη από 90 χιλιόμετρα, τα ταξίδια γίνονται πιο μεγάλα, αλλά ταυτόχρονα πιο απολαυστικά. Άρχισα να παραμελώ το αμάξι μου μέχρι το 2016, που κυκλοφορούσα πλέον εξ ολοκλήρου με την Vespa. Το αμάξι το χάρισα αργότερα σε ένα φίλο που είχε πρόβλημα με το δικό του».

Μετά την αγορά της πρώτης του Vespa, την οποία αποκαλεί «Ρόζι», αποφάσισε να αγοράσει ακόμα μια, την οποία ονόμασε Μινώταυρο και βρίσκεται στην Ελλάδα και την χρησιμοποιεί αποκλειστικά για τα ταξίδια του εκτός Κύπρου.

«Εδώ και πέντε χρόνια πλέον δεν οδηγώ αυτοκίνητο. Εύκολο; Όπως το πάρει κανείς. Με την Vespa άρχισα να βρίσκω ένα άλλο χαρακτηριστικό της ζωής, που απαντά στην ερώτηση “γιατί vespa και όχι μια άλλη μηχανή”. Η χαμηλή ταχύτητά της, σημαίνει ότι μπορώ να απολαμβάνω μια διαδρομή περισσότερο. Ο χαμηλός θόρυβος, σου δίνει την δυνατότητα να περάσεις από κάθε τόπο και να πάρεις πάρα πολλά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα μπορώ να καταλάβω στην βόλτα μου την αλλαγή της θερμοκρασίας από περιοχή σε περιοχή. Καταλαβαίνω πριν βρέξει, ειδικά όταν είμαι στον κάμπο, όταν ο αέρας πάρει μυρωδιά από την βροχή που πέφτει στα στάχια».

Τα ταξίδια στην Ευρώπη με την Vespa

Ο κ. Κυριάκος έχει πλέον του δικό του club με μια ομάδα φίλων και ταξιδεύει σε όλη την Κύπρο με την Vespa του. Λόγω της δουλειάς του στο Πανεπιστήμιο, όπως ανέφερε, διαθέτει αρκετό ελεύθερο χρόνο το καλοκαίρι, έτσι του δίνεται η ευκαιρία να κάνει αρκετά πράγματα. Ένα από αυτά, είναι και τα δύο του ταξίδια στην Ευρώπη, που του πρόσφεραν αξέχαστες αναμνήσεις και εμπειρίες που δεν θα μπορούσε αλλιώς να έχει βιώσει.

«Το 2016 είχα κάνει το πρώτο μου ταξίδι με την Vespa εκτός Κύπρου. Ήμασταν μια παρέα με έξι vespes, οι τρείς ήμασταν από Κύπρο και οι υπόλοιποι από Ελλάδα και ταξιδέψαμε στο Saint Tropez για να συμμετέχουμε στην παγκόσμια συνάντηση Vespa που εκείνη την χρονιά γινόταν εκεί. Ένα από τα παιδιά στην Ελλάδα ανάλαβε να οργανώσει το tour και εμείς ακολουθούσαμε. Το ταξίδι διήρκησε περίπου δύο εβδομάδες. Πήγαμε στην Πάτρα, από εκεί με πλοίο στην Ιταλία την διασχίσαμε, πήγαμε στο Μονακό, έπειτα σε όλες τις παραλίες της κυανής ακτής, μπήκαμε στην Γαλλία και πήγαμε στην συνάντηση. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, καταλαβαίνεις ότι πέρα από το νησί της Κύπρου, ανοίγει ένας τεράστιος κόσμος.

Η Vespa είναι μια μεγάλη παγκόσμια οικογένεια. Κατάφερε η εμπορική εταιρεία, να δημιουργήσει μια κοινότητα φίλων με ένα κοινό χαρακτηριστικό, αλλά δεν θα βρεις ποτέ δύο μηχανές τις ίδιες. Ο κάθε ένας θα αρχίσει να βάζει τα δικά του αξεσουάρ και αυτοκόλλητα. Στο τέλος μια σύναξη Vespa καταλήγει σε ένα πολύχρωμο πανήγυρι, γι’ αυτό και μας ονομάζουν οι πολύχρωμοι σφήγκες (vespa στα ιταλικά σημαίνει σφήγκα). Πάνω στην Vespa μου την Ρόζι, έχω μια σφήκα με τα τείχη της Λευκωσίας. Είναι ένα σχέδιο που μου είχε κάνει η κόρη μου και ακολούθως το σχέδιο αυτό έγινε και το logo του club μας».

Ταξιδεύοντας ο κ. Κυριάκος, γνώρισε ανθρώπους από χώρες που όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, δεν ήταν εφικτό να ανταλλάξει ούτε δύο κουβέντες λόγω της γλώσσας και της νοοτροπίας συγκεκριμένων κρατών.

«Η αγάπη της Vespa, σου δίνει την ευχέρεια να γνωρίσεις κόσμο, να μιλήσεις, χωρίς να χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορέσαμε να γνωρίσουμε κόσμο. Υπήρχε κόσμος που έβλεπε την σημαία της Κύπρου και αναρωτιόταν γιατί έχουμε το σήμα της ΕΕ στα νούμερα της μοτοσικλέτας μας. Αρκετοί δεν γνώριζαν στον χάρτη που τους δείχναμε, ότι υπήρχε εκεί μια χώρα. Φτάνοντας στο τέλος της εκδήλωσης, ένιωσα ότι αυτό το πράγμα μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να το κάνω ξανά»

«Όταν βγήκε η μοτοσικλέτα μου έξω… έβαλα τα κλάματα»

Αυτό που παρατήρησε στο πρώτο του ταξίδι ο κ. Κυριάκος, ήταν ότι όταν ταξιδεύεις σε group, δεν είναι εύκολο να δεις πολλά αξιοθέατα, αφού ακολουθείς το πρόγραμμα που κάποιος άλλος έχει διαμορφώσει για εσένα. Αυτό ήταν που τον οδήγησε την επόμενη χρονιά, να αρχίσει να ταξιδεύει μόνο τους, για να καταλήξει στην πόλη Celle της Γερμανίας, όπου θα γινόταν η επόμενη παγκόσμια συνάντηση.

«Την δεύτερη διαδρομή την έκανα με τον Μινώταυρο, την δεύτερη μου vespa που έχω στην Ελλάδα για τα ταξίδια μου. Τον Μινώταυρο τον αγόρασα από την Κύπρο διότι ήθελα να υπάρχουν τα Κυπριακά νούμερα επάνω, ώστε να τον αναγνωρίζει ο κόσμος στα ταξίδια μου. Αν και αρχικά ήταν μαύρη, πλέον έχει γίνει πολύχρωμη από τα πολλά αυτοκόλλητα που μάζεψα στα ταξίδια μου από φίλους που έκανα στην πορεία αυτή».

Το συγκεκριμένο ταξίδι θα γινόταν σε δύο φάσεις του καλοκαιριού, εξηγεί ο κ. Κυριάκος. Η πρώτη φάση θα ήταν από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο, όπου θα άφηνε την μοτοσικλέτα του στην Οστάνδη του Βελγίου λόγω μιας υποχρέωσης που είχε με το Πανεπιστήμιο στον Ιούλιο και θα επέστρεφε τον Αύγουστο για να ολοκληρώσει το ταξίδι του.

«Το πρώτο κομμάτι έγινε βάση του πλάνου. Όταν επέστρεψα στην Κύπρο όμως, είχα ένα ατύχημα στο σπίτι, έτσι έπρεπε να μείνω. Ακύρωσα το ταξίδι και επέστρεψα τον χειμώνα για να κάνω την διαδρομή που μου απέμεινε. Πρέπει να σου πω ότι η μοτοσικλέτα μου έμεινε εκεί σε έναν μηχανικό, μέχρι να επιστρέψω. Όταν επέστρεψα πίσω μετά από πολλούς μήνες, η Vespa μου ήταν στην βιτρίνα να με περιμένει και μαζί τοπικά κανάλια, για μια μικρή συνέντευξη την οποία κανόνισε ο μηχανικός, χωρίς να το ξέρω. Όταν βγήκε η μοτοσικλέτα μου έξω από το μαγαζί, το λέω και σηκώνεται η τρίχα μου, έβαλα τα κλάματα, τόσο μου έλειψε».

Η συνέχεια του ταξιδιού τον Χειμώνα, η προετοιμασία και οι δυσκολίες

«Τον χειμώνα το ταξίδι είναι διαφορετικό. Πρώτα ξεκινάς με τον εξοπλισμό. Όταν άρχισα να ταξιδεύω είχα 27 κιλά βαλίτσα, την δεύτερη φορά είχα 18 την τρίτη φορά είχα μόνο μια βαλίτσα 10 κιλά. Εφάρμοσα απλές πρακτικές όπως το να πάρω μόνο 7 μπλούζες και κάθε εβδομάδες τις πλένω σε αυτόματα πλυντήρια. Οι μπλούζες που φορούσα έγιναν με την χορηγία του ΚΟΤ, είχαν επάνω τον χάρτη της διαδρομής μου και μπροστά το σήμα της Κύπρο και του club μου».

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κανείς όταν ταξιδεύει τον Χειμώνα με την μοτοσικλέτα, είναι οι καιρικές συνθήκες. Όπως εξηγεί ο κ. Κυριάκος, λόγω του κρύου χρειάζεται να φοράς περισσότερα ρούχα για να είσαι ζεστός, ενώ το πιο δύσκολο που έχει να αντιμετωπίσει είναι οι πλευρικοί άνεμοι, που παρασέρνουν την μηχανή και όχι τόσο η βροχή, αφού ταξιδεύει φορώντας αδιάβροχά ρούχα.

«Είναι διαφορετική αρκετά η εμπειρία, ταξίδεψα σε θερμοκρασίες μέχρι και -6 βαθμούς και χρειάστηκε να βάλω λάστιχα με spikes πάνω για να μπορώ να ταξιδέψω. Όλα αυτά πρέπει να τα προβλέψεις και να είσαι καλά προετοιμασμένος για ένα τέτοιο ταξίδι».

Όπως αναφέρει ο κ. Κυριάκος, ο ίδιος ξεκινάει ένα χρόνο πριν περίπου να οργανώνει το ταξίδι του, όλες τις στάσεις που θα κάνει, όλα τα μέρη που πρέπει να διανυκτερεύσει, τις διαδρομές ακόμα και το χρονοδιάγραμμα ώστε να προλάβει να κάνει την διαδρομή.

«Κάνω πολύ καλή προετοιμασία πριν ξεκινήσω, κλείνω τα πάντα, που θα μείνω, που θα φάω, ελέγχω τις διαδρομές διότι υπάρχουν περιοχές που κλέβουν ή είναι ghetto. Τα ελέγχω όλα από πριν και κλείνω μια διαδρομή κατά μέσω όρο 200-250 χιλιόμετρα την ημέρα. Στην πορεία σταματάω στα διάφορα αξιοθέατα που θέλω να δω ή ακολουθώ μια διαδρομή που υπό άλλες συνθήκες σαν τουρίστας δεν θα έβλεπα ποτέ μου. Κάνω πάντα δύο μεγάλες στάσεις, τρώω ένα γερό πρόγευμα για να με κρατήσει μέχρι την νύχτα, διότι μετά το μεσημέρι το φαγητό προκαλεί ύπνο. Δεν επιλέγω φαγητά fast food επιλέγω τοπικά φαγητά και τοπικές μπίρες αυτό μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Το πρόγραμμα μου το διεκπεραιώνω σε σημείο ακρίβειας. Μπορεί να κανονίσω να πάω να κάτσω σε αυτό το café, σε αυτό το χωριό, διότι για παράδειγμα έχει ένα ξεχωριστό γλυκό».

Παρόλο που το πρόγραμμά του είναι αυστηρό και το ακολουθεί με ακρίβεια, κάποιες φορές ο δρόμος του τον φέρνει μπροστά σε τοπία και μέρη που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα συναντήσει.

«Πέρασα από περιοχές που αναρωτιόμουν γιατί ο κόσμος μαζεύεται σε ένα σημείο και δεν πάει 50 χιλιόμετρα πιο κάτω, να δει την πραγματική ομορφιά. Όταν πήγαινα από την Τσεχία στην Γερμανία, είχα προγραμματίσει να σταματήσω σε ένα χωριό, λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα να ξεκουραστώ. Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο… Ξεκινώντας να φύγω με την Vespa μου μέσα στο δάσος, είδα στα δεξιά μου ένα τεράστιο αεροπλάνο-μπαράκι. Ένα πραγματικών διαστάσεων αεροπλάνο τουπολεφ των σοβιετικών αερογραμμών, με όλα τα του τα σήματα. Σταμάτησα έβγαλα φωτογραφία και είδα μια «αεροσυνοδό/σερβιτόρα στις σκάλες, να με χαιρετάει και να με καλεί να μπω μέσα. Σκεφτόμουν αν θα προλάβω την διαδρομή μου αλλά τελικά πήγα. Ήταν ένα πραγματικό αεροπλάνο, τίποτα δεν θύμιζε εστιατόριο εκτός από τις καρέκλες που ήταν γυρισμένες. Ενθουσιάστηκα, παρήγγειλα μια μπίρα και ξαφνικά άρχισε να κατεβαίνει μια οθόνη. Ξεκίνησαν να ακούγονται διάφοροι θόρυβοι όπως γίνεται στην αναχώρηση ενός αεροπλάνου. Ήταν μια μαγευτική εμπειρία».

Το ταξίδι που είχε προγραμματισμένο για το 2019 ο κ. Κυριάκος ακυρώθηκε λόγω ατυχήματος που είχε. Το 2020 όπως και το 2021 δεν κατάφερε να ταξιδέψει και πάλι λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, σχεδιάζει να ταξιδέψει για μια τελευταία φορά το 2022.

«Η συνάντηση θα γίνει στην Πορτογαλία, θα καλύψω την Ιβηρική Χερσόνησο. Θα είναι το τελευταίο μου ταξίδι και το πιο μεγάλο που έκανα μέχρι σήμερα. Θα περάσω από Αυστρία, Ιταλία Γαλλία, Ισπανία, θα κάνω τον γύρο της Ιβηρική Χερσονήσου, θα πάω Δανία να περάσω από την γέφυρα που ενώνει την χώρα με την Σουηδία και για μερικά χιλιόμετρα είναι κάτω από την θάλασσα. Θα φτάσω τέλος, μέχρι το Νordkapp, που είναι το πιο απομακρυσμένο κατοικισμό σημείο του πλανήτη προς τον Βόρειο Πόλο. Ο σχεδιασμός αυτού του ταξιδιού είναι για 129 ημέρες, άρα περίπου τέσσερις μήνες και θα καλύψω μια απόσταση περίπου των 35.000 χιλιομέτρων».

Οι άνθρωποι στην πορεία του ταξιδιού του και οι απρόσμενες φιλίες

Για τον κ. Κυριάκο το ταξίδι με την Vespa στην Ευρώπη, είχε ως στόχο να συμμετέχει στις παγκόσμιες συναντήσεις, ενώ πλέον θεωρείται στην Ευρώπη, ως ένας από τους μεγάλους ταξιδευτές. Τελειώνοντας τα ταξίδια του, θα παραδώσει την Vespa του στο μουσείο της Piaggio, αφού οι μοτοσικλέτες που έχουν ταξιδέψει με αυτό τον τρόπο και πολλά χιλιόμετρα, αποκτούν μουσειακή αξία. Την μεγαλύτερη όμως αξία στα ταξίδια του, έχουν οι άνθρωποι που γνώρισε και κατάφερε ο κάθε ένας να τους, να του δώσει κάτι ξεχωριστό και μοναδικό.

«Στις συναντήσεις μου κατά την διάρκεια των ταξιδιών, πολλοί Ευρωπαίοι  άρχισαν να γνωρίζουν την Κύπρο. Μέσα από τα δύο μεγάλα ταξίδια που έκανα, έχω φιλοξενήσει επτά άτομα στο σπίτι μου, τα οποία γνώρισα κατά την διαδρομή μου.

Σε αυτά τα ταξίδια γνώρισα πάρα πολύ κόσμο. Μπορεί εγώ να προγραμματίζω ένα ταξίδι 65 ημέρες και να έχω κλείσει 65 ξενοδοχεία, αλλά στο τέλος της ημέρας, μπορεί να χρησιμοποιήσω μόνο τα μισά, διότι αρκετός κόσμος της κοινότητας της Vespa ήθελε να με φιλοξενήσει. Έχω κοιμηθεί σε σπίτι Βέλγου τον οποίο συνάντησα στην Κρήτη το 2018. Είδε τα αυτοκόλλητα και ότι θα περνούσα από το Βέλγιο, με βρήκε και μου είπε ότι θέλει να με φιλοξενήσει. Λίγες μέρες μετά που ξεκίνησα το ταξίδι μου, μου έστειλε μήνυμα πότε φτάνω. Δεν το πίστευα, με ρωτούσε τι ώρα θα έφτανα, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος που δεν με ήξερε, θα έκανε κάτι τέτοιο. Όταν έφτασα συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν ούτε το όνομά του. Βγαίνοντας από το χωριό, μπήκα σε ένα πυκνό δάσος ακολουθώντας την διεύθυνση που μου έστειλε και έφτασα σε ένα σπίτι. Ήταν η μόνη στιγμή που άρχισα να έχω αμφιβολίες. Όταν πήγα στο σπίτι, συνάντησα μια παρέα από το τοπικό club Vespas και από τα 12 άτομα μόνο ένας γνώριζε Αγγλικά.

Tα άτομα εκείνου του club έκαναν το λεγόμενο beering tour, δηλαδή, ο κάθε ένας διάλεγε ένα bar, πηγαίναμε πίναμε μια μπίρα και προχωρούσαμε στο επόμενο bar και πάει λέγοντας. Από εκεί εμπνεύστηκα και το όνομα της μπίρας μου, που είναι «Vesping and Beering». Αυτό το σύστημα το εφάρμοσα και εγώ στην Κύπρο με την παρέα μου και το κάνουμε».

«Vesping and Beering» ένα Microbrewery στον Ασκά

Η αγάπη του κ. Κυριάκου για την μπίρα και την Vespa, κατάφεραν να συνδυαστούν με τον πιο αρμονικό και δημιουργικό τρόπο, πριν από περίπου ένα χρόνο. Από πέρσι τον Οκτώβριο ξεκίνησε να παράγει την δική του μπίρα και μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να φτιάξει 15 διαφορετικά ήδη μπίρας.

«Δεν είχα καθόλου γνώσεις όταν αποφάσισα να ξεκινήσω. Η κάθε μου μπίρα είναι ένα διαφορετικό μοντέλο της Vespa αρχίζοντας από το 1946 που δημιουργήθηκε η πρώτη μηχανή. Σε κάθε μπουκάλι, υπάρχει η φωτογραφία του μοντέλου και στην πίσω όψη καταγράφεται η ιστορία του μοντέλου και τα τεχνικά χαρακτηριστικά του. Δεν έχω κάνει δύο ίδιες μπίρες, ακριβώς όπως δεν θα βρεις ποτέ και δύο ίδιες Vespa, αυτή είναι και η γενική μου φιλοσοφία».

Για την Παρασκευή της μπίρας, ο κ. Κυριάκος χρησιμοποιεί την πιο απλή μέθοδο όπως αναφέρει, που είναι με έτοιμο εκχύλισμα σε σακουλάκια. «Αγοράζω έτοιμα πακέτα με την κατηγορία μπίρας που θέλω, προσθέτω τα σάκχαρα που βοηθούν στην ζύμωση και την δημιουργία του αλκοόλ. Η διαδικασία είναι απλή, χρησιμοποιώ δύο κάδους, εκεί μέσα γίνεται η μπίρα μου και φτιάχνω περίπου 20-22 λίτρα μπίρας κάθε φορά».

Χρειάζεται περίπου μία εβδομάδα για να γίνει η ζύμωση όπως αναφέρει ο κ. Κυριάκος και αργότερα γίνεται η εμφιάλωση στην οποία πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και να διατηρείς τα πάντα αποστειρωμένα.

«Μετά την εμφιάλωση μένει άλλη μια εβδομάδα στην ίδια θερμοκρασία μέσα στην μπουκάλα για να γίνει η δεύτερη ζύμωση. Για έξι μήνες μετά μπορείς να καταναλώσεις την μπίρα. Μετά τους τρείς μήνες όμως, παίρνει την τελική της μορφή και σταθεροποιείται η ποιότητά της. Εμάς δεν άντεξε καμία μπίρα πάνω από τρείς μήνες, τις πίνουμε εδώ με τους φίλους μου.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στις μπίρες, ότι κάνω το κάνω για την παρέα. Όλες μας οι συνάξεις γίνονται πάνω σε αυτή την βεράντα χειμώνα καλοκαίρι, είτε κυνηγάμε τον ήλιο είτε την σκιά. Ψήνουμε τα φαγητά μας, ακούμε την μουσική μας πίνουμε τις μπίρες μας. Μαζί πίνουμε τις μπίρες, μαζί και τις φτιάχνουμε και τις εμφιαλώνουμε… Δεν περνάει μήνας που να μην κάνω δύο με τρείς συνάξεις με την παρέα. Είναι και μια ευκαιρία να έρθουν στο χωριό, να δουν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής».

Οι μπίρες του κ. Κυριάκου ξεχωρίζουν, αφού είναι «πειραγμένες», όπως λέει. Μέσα τοποθετεί αποξηραμένα ή και φρέσκα φρούτα από το χωριό όπως φράουλες, κεράσια κτλ.

«Όταν είναι φρέσκα τα φρούτα μπορεί να τα δεις στην μπίρα. Η μπίρα που φτιάχνει κάποιος σε ένα χωριό είναι διαφορετικής ποιότητας από μια που θα φτιαχτεί στην πόλη. Το νερό στο χωριό για παράδειγμα, έχει διαφορετικά συστατικά και γεύση που περνούν στην μπίρα.

Από τις μπίρες που κάνω, έχω μια σειρά φυλαγμένη, την οποία μου την ζήτησαν από το μουσείο της Piaggi. Όταν έφτιαχνα τις μπίρες μου, με βοήθησαν με τα κείμενα και τεχνικά χαρακτηριστικά της κάθε μοτοσικλέτας που αναγράφονται στα μπουκάλια μου. Γνώρισα τον υπεύθυνο του μουσείου και έτσι μου ζήτησε να παραδώσω και την μοτοσικλέτα μου όταν τελειώσω τα ταξίδια μου».

Ο κ. Κυριάκος, κατάφερε σε λίγα χρόνια να κάνει στροφή 180 μοιρών στην ζωή του και του δόθηκε η ευκαιρία να κάνει πράγματα που δεν θα έκανε προηγουμένως. Μέσα από την δική του εμπειρία και τα όσα βίωσε, στέλνει το μήνυμα ότι για να καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος θα πρέπει να ψάχνεις την ευτυχία.

«Δεν μπήκα στο καλούπι και να αυτοεγκλωβιστώ. Είχα την εσωτερική δύναμη και κατάφερα να δημιουργήσω μια εντελώς διαφορετική ζωή από αυτή που είχα προηγουμένως. Πρέπει να είσαι ευτυχισμένος και ευτυχισμένος γίνεσαι διότι το επιδιώκεις, το κυνηγάς, το ψάχνεις… Με ρωτάς γιατί θα σταματήσω τα ταξίδια μου… Θεωρώ ότι ακόμα και τα πράγματα τα οποία σου δίνουν ιδιαίτερη ευχαρίστηση, πρέπει να τα περιορίζεις στο «εφικτό-ευτυχισμένο» κομμάτι τους. Στο τέλος της ημέρας, ότι κάνει ο κάθε άνθρωπος, πρέπει να του δίνει και επιπλέον ενέργεια.