Η ανάγκη των… στρατοπέδων, ο στόχος της επικράτησης και το φαινόμενο της Κύπρου

Θυμωμένη και οργισμένη παρακολουθεί η κοινωνία τις εξελίξεις, μετά την πρωτοφανή επίθεση στο Συγκρότημα «ΔΙΑΣ» και τα επεισόδια που σημειώθηκαν έξω από το Προεδρικό, ενώ την ίδια ώρα η «μάχη» ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους φουντώνει. Η κοινωνία έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, ανταλλάζοντας πυρά και καταπατώντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των άλλων.

Για ακόμη μία φορά, η κοινωνία διχάστηκε, επέλεξε πλευρές και άρχισε την επίθεση. Η ανάγκη του κόσμου, να ανήκει σε μία ομάδα και να έχει απέναντί του μία άλλη, ώστε να υπάρχει αντιπαράθεση, διαμάχη, αντιπαλότητα, νίκησε και πάλι, θέτοντας βασικές αρχές στο πλάι, αφού ξύπνησε ένα ένστικτο μέσα τους, για επικράτηση. Η πανδημία του κορωνοϊού και ο εμβολιασμός των πολιτών, έχει εντατικοποιήσει αυτή την ανάγκη, με τα δύο στρατόπεδα να ανταλλάζουν πυρά, επί καθημερινής βάσεως.

Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι απλός. Οι κοινωνίες έχουν διαφοροποιήσεις. Δεν είναι πάντα ευγενή σύνολα. Πάντα χωρίζονται, με βάση τα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια, τα ιδεολογικά κριτήρια.

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εξηγήσει κάποιος τον διχασμό που παρατηρείται στις κοινωνίες. Να αρχίσουμε από την ψυχανάλυση και τον Φρόιντ και την δική του παρατήρηση ότι η ταυτότητα ενός ανθρώπου ορίζεται στην αντίθεση με τον άλλο. Είμαι εγώ επειδή δεν είμαι ο άλλος. Οπότε, η ταυτότητα του καθενός μας στην ύπαρξη άλλων, από τους οποίους διαφοροποιούμαστε. Το ίδιο και στην κοινωνία. Να το πάρουμε σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο Κάρολος Μαρξ, που θεωρείται ένας από τους πατέρες της κοινωνιολογίας, είπε ότι οι κοινωνίες κινούνται προς τα εμπρός, μέσα από τη σύγκρουση των τάξεων ή των οργανωμένων συμφερόντων. Άρα το να υπάρχουν ρήγματα και κοινωνικές διαφοροποιήσεις είναι το πιο αναμενόμενο πράγμα που συναντάται στις κοινωνίες. Δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τη δική μας κοινωνία», εξήγησε στον REPORTER ο Δρ. Νίκος Περιστιάνης, καθηγητής Κοινωνιολογίας.

Αναφερόμενος στην κυπριακή κοινωνία, ο κ. Περιστιάνης σημείωσε πως η δική μας κοινωνία είναι διαφορετικού τύπου, αφού η διαίρεση που βλέπουμε αυτή τη στιγμή, είναι βάσει κάποιων ιδεών, που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής.

«Δεν είναι μόνο θεωρητικές απόψεις, αλλά είναι απόψεις που μεταφράζονται απέναντι στο θέμα μίας πανδημίας παγκόσμιας και βλέπουμε πως είναι σε όλες τις κοινωνίες που υπάρχουν παρόμοιοι διχασμοί, όλες τις κοινωνίες διχάζονται. Απλά ο τρόπος που διχάζονται, οι ομάδες που υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις, διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία. Μπορεί κάποιος να πει ότι η βασική δομή, στις περισσότερες κοινωνίες που βλέπουμε τώρα είναι μεταξύ των πιο εκσυγχρονιστών που πιστεύουν στην επιστήμη, στον ορθολογισμό, ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα στον κόσμο μέσα από την σκέψη, την παρατήρηση, τον πειραματισμό, την επιστήμη γενικά και μπορεί να παρέμβει στον κόσμο και να παρέμβει στον κόσμο και να τον βελτιώσει με την χρήση της σκέψης και της επιστήμης. Η άλλη άποψη θεωρεί κάπως ύποπτο τον ορθολογισμό ή την κυριαρχία του ορθολογισμού και ότι υπάρχουν κι άλλες συνιστάμενες στη ζωή, οι οποίες είναι εξίσου ή πιο σημαντικές».

Ο καθηγητής κοινωνιολογίας αναφέρθηκε και στην μεγαλύτερη σύγκρουση που σημειώθηκε στις δυτικές κοινωνίας και διήρκησε πάνω από 80 χρόνια. Όταν ο Λούθηρος εντόπισε σημαντικά προβλήματα στο δόγμα της κοινωνίας και την πρακτική της και πρότεινε μία σειρά μεταρρυθμίσεων στην εκκλησία.

«Η εκκλησία δεν άλλαξε, δημιουργήθηκαν οι νέες θρησκείες, τα νέα δόγματα προσανατολισμού και η αντί-μεταρρύθμιση, που ήρθε να αντιμετωπίσει τη μεταρρύθμιση με δικά της δόγματα. Ήρθε η εκκλησία και προσπάθησε να εκσυγχρονιστεί, με βάση τον εκσυγχρονισμό των δογμάτων της και η Ευρώπη αιματοκυλίστηκε σε ένα μεγάλο θρησκευτικό πόλεμο, για μία 80ετία. Οι ιδέες μπορούν να φέρουν μετά κοινωνικές τομές, που να ανασυρθούν οι υπάρχουσες διαφορές, κοινωνικοοικονομικές που να αποκτήσουν μεγαλύτερο φορτίο ή φόρτο στη σημασία τους».

Ο κ. Περιστιάνης, κληθείς να σχολιάσει αν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει μία ενωμένη κοινωνία, ήταν κατηγορηματικός. «Δεν υπάρχει περίπτωση να έχουμε κοινωνία εντελώς ομοιογενοποιημένη. Πότε δεν υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Η κοινωνία μπορεί να συνενώνεται γύρω από κοινά συμφέροντα και κοινές ιδεολογίες που φτιάχνονται για κάποιο σκοπό. Κατά τα άλλα, αν δεν έχει κάτι να τους συσπειρώσει, θα υπάρχουν συγκρούσεις. Γιατί να περιμένουμε ότι υπάρχει περίπτωση μίας κοινωνίας, φιλήσηχης, που δεν μαλλώνουν για τίποτα. Δεν λειτουργεί έτσι η κοινωνία».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

Δειτε Επισης