Οδοιπορικό στο Βαρώσι-47 χρόνια ελπίδας, 48 ώρες πριν το τέλος των ψευδαισθήσεων

«Κάθε χρόνο κι ένα αχ. Σαράντα επτά χρόνια, σαράντα επτά αχ. Όταν μπαίνω στην Αμμόχωστο ξυπνούν οι μνήμες από την παιδική μου ηλικία, από τότε που πήγαινα σχολείο και μετά γύριζα στις γειτονιές στο Κάτω Βαρώσι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Τα τρία σημεία του Βαρωσιού που στήνουν τη φιέστα του Ερντογάν οι Τούρκοι (pics)

Σαράντα επτά χρόνια πέρασαν από την τελευταία του βόλτα στην περίκλειστη Αμμόχωστο, αλλά οι μνήμες του παραμένουν νωπές. Την ώρα που περνούσε το σιδερένιο προστατευτικό που τοποθέτησαν οι Τούρκοι μπροστά στην πόλη, λες και είναι αξιοθέατο, οι μνήμες ξυπνούσαν. Κάθε στάση σε ένα σημείο αναφοράς, άλλη μια χαρακιά στην καρδιά του.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο κ. Χριστάκης Χατζηπαναγής, από το Κάτω Βαρώσι. Ήταν 17 χρονών όταν έγινε πρόσφυγας. Σήμερα, στα 64 του χρόνια και μερικούς μήνες μετά το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης, αποφάσισε να επισκεφθεί την περιοχή που έκανε τους πρώτους του φίλους, που έκανε βόλτες με το ποδήλατό του και που βρήκε την πρώτη του δουλειά. Τίποτα δεν ήταν όμως ίδιο. Τίποτα δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο.

Η πόλη που έσφυζε από ζωή, μετατράπηκε σε ένα απόκοσμο μέρος. Σε ένα μέρος που δύσκολα μπορεί να πιστέψει πώς κατάντησε. Κι ενώ εδώ και 47 χρόνια καλλιεργήθηκαν από όλες ανεξαιρέτως τις Κυβερνήσεις αυταπάτες για επιστροφή της πόλης, η οποία θα ξαναζωντάνευε για χάρη των νόμιμων κατοίκων της, βρισκόμαστε μόλις 48 ώρες πριν από την οριστική απώλεια η οποία αναμένεται ότι θα έρθει μέσα από τις ανακοινώσεις του Ταγίπ Ερντογάν, ανήμερα της μαύρης επετείου της εισβολής. 

Τα πρώτα βήματα…

Μπαίνοντας στην οδό Δημοκρατίας, στα πρώτα βήματα κοντοστάθηκε. Βλέποντάς τον, ένιωθες ότι δεν πίστευε όσα έβλεπε γύρω του. Γύρισε το κεφάλι δεξιά, εκεί που βρίσκεται το ΓΣΕ. Τα βήματα, πήγαν προς το γήπεδο που πήγαινε κάθε Σάββατο, για να δει την αγαπημένη του ομάδα.

«Πως έγινε έτσι;», άρχισε να μονολογεί. «Εδώ στα αριστερά ήταν οι ξύλινες κερκίδες. Εκεί στο βάθος που βλέπεις, πίσω από την εστία ήταν που τζιαμέ που επετασσούμασταν τζαι εμπαίναμε στο γήπεδο όταν δεν είχαμε λεφτά για εισιτήριο. Ερκούμασταν να δούμε τους συμμαθητές και τους φίλους μας που επαίζαν στην Ανόρθωση τζαι στη Σαλαμίνα».

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε μια φωνή. Ένας Τούρκος στρατιώτης διέκοψε τον μονόλογό του και μας ζήτησε να απομακρυνθούμε. Δεν επιτρεπόταν να είμαστε κοντά…

Το οδοιπορικό συνεχίστηκε σε όλη την οδό Δημοκρατίας. Φθάνοντας σε ένα κυκλικό κόμβο, οι δρόμοι ήταν δύο. Ο ένας πήγαινε στην παραλία που βρισκόταν μπροστά στο «Φάληρο» και ο άλλος προς την Κένεντι.

Ένιωθες ότι ήθελε να τρέξει ταυτόχρονα και προς τα δύο σημεία, αλλά τελικά επέλεξε να δει πρώτα τη χρυσή αμμουδιά που τόσο του έλειψε. Δυστυχώς, δεν πρόλαβε να δει ξανά το θρυλικό «Φάληρο», αφού οι Τούρκοι πρόλαβαν να το κατεδαφίσουν. Τα μάτια του έλαμψαν όμως, όταν έφθασε στην αμμουδιά και μπροστά του απλώθηκε το απέραντο γαλάζιο της θαλασσοφίλητης. Δεν άντεχε όμως να μείνει για πολλή ώρα εκεί, ήθελε να καταβροχθίσει κάθε σπιθαμή γης, για να ξεδιψάσει.

«Δαμέ στο Edelweiss είχε ένα καναπέ μονοκόμματο στο πλευρό. Εκαθούμαστεν κάθε απόγευμα με την παρέα. Ήταν το στέκι μας. Απέναντι ήταν ένα ζαχαροπλαστείο και λίο πιο πάνω εν ο κήπος. Στον κήπο εκάμναμε τη γιορτή του Πορτοκαλιού. Εμαζευκούμαστεν κάθε χρόνο τον Απρίλη τζαι εγιορτάζαμεν. Μες τον κήπο είχε σιδερένια ψάρια που εκαρφώναν πάνω τα πορτοκάλια, αλλά φαίνεται εφκάλαν τα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Μήνυμα ενότητας μέσω Εθνικού-Ενημερώνει και ακούει τα κόμματα ο Αναστασιάδης

Η δουλειά του και το σινεμά του Χατζηχαμπή

Ο δρόμος της Κένεντι ανηφορικός… Επόμενος σταθμός το παιχνιδάδικο του Μίτσιγγα. Ένας από τους πρώτους τόπους που δούλεψε.

«Δαμέ ήταν το μαγαζί του Κρατινού Μίτσιγγα, ονομάζετουν Wonderland. Εδούλευκα τα καλοτζαίρκα, τα Χριστούγεννα και κάθε Πάσχα. Άμα έλειπε ο Μίτσιγγας εκατεβαίναμε στο υπόγειο με τον γιο του τον Γιώργο. Είχε στημένη πίστα με τηλεκατευθυνόμενα αυτοκίνητα και επαίζαμε».

Κοντοσταθήκαμε μετά στο σινεμά του Χατζηχαμπή. Μάζευε λεφτά από τη δουλειά του, για να πηγαίνει με τους φίλους του να βλέπει ταινίες. Σήμερα, στη θέα του, πόνεσε η ψυχή του. Το σινεμά ήταν μισοκατεδαφισμένο, με τα χαλάσματα να καλύπτουν την πρόσοψη του.

«Ερκούμασταν στο σινεμά έδειχνε θκυό έργα. Εξεκινούσαν η ώρα 14:00 και τελειώναν η ώρα 18:30. Δαμέ ήταν ο τόπος που εμαζευκούνταν οι Μακαριακοί τζαι οι Γριβικοί στες διαδηλώσεις. Όποιοι ερκούνταν πρώτοι επιάναν το σινεμά του Χατζηχαμπή. Όποιοι ερκούνταν δεύτεροι επιέναν απέναντι, στο θερινό σινεμά του Χατζηχαμπή. Εγινίσκετουν πόλεμος. Πορτοκάλια, πατάτες με τες λεπίδες, ένας πανικός».

Μερικά βήματα πιο πάνω, οι Τούρκοι στρατιώτες έστησαν πρόχειρα κάγκελα και οι ψευδοαστυνομικοί σου απαγόρευαν να προχωρήσεις παρακάτω. Αρχίσαμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε πίσω, για να περπατήσουμε την ατέλειωτη οδό Μιαούλη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ώρα μηδέν για την Αμμόχωστο-Οι προβληματισμοί και το μήνυμα των βουλευτών της

Οι πολυώροφες πολυκατοικίες και η Χρυσή Ακτή

Μπροστά σου, άρχιζαν να απλώνονται πολυώροφες πολυκατοικίες και ξενοδοχεία. Κτίρια που αν δεν υπήρχε αυτή η απόκοσμη εικόνα, θα πίστευες ότι χτίστηκαν σήμερα. Η Αμμόχωστος ήταν σαράντα χρόνια μπροστά… 

Έξω από μια πολυκατοικία, ένα αυτοκίνητο εγκαταλελειμμένο, για σαράντα επτά χρόνια.

Ελάχιστα μέτρα πιο πάνω, o κ. Χριστάκης σταμάτησε. Βούρκωσε. Για μας απέναντί μας ήταν απλά ένας χωματόδρομος που δεν έμοιαζε να οδηγεί πουθενά. Για εκείνον, ο δρόμος προς το νεκροταφείο του Σταυρού. Εκεί που είναι θαμμένος ο πατέρας του. Το έχει καημό να ανάψει ξανά το καντήλι του, μα ακόμα δεν τα έχει καταφέρει… Έσκυψε το κεφάλι και προχώρησε με αργά βήματα...

«Εφτάσαμε στην παραλία της Χρυσής Ακτής. Έτσι θάλασσα εν εξαναείδετε. Μπαίνεις μες το νερό τζαι εν γυαλί. Κρύσταλλο. Δεν έχει αλλού έτσι παραλία, εγώ δεν εξαναείδα. Να μπούμε στο νερό να δείτε. Στο βάθος, φαίνεται και το ξενοδοχείο Venus. Ερίξαν διατρητική πόμπα οι Τούρτζοι, εδιαπέρασε το μπετόν τζαι έπεσε πας το κρεβάτι χωρίς να εκραγεί. Θυμούμαι πως που τύχη εγλυτώσαν πάρα πολλοί άνθρωποι τζείνη τη μέρα.»

Ο δρόμος κάπου εκεί σταματούσε. Δεν μπορούσες να πας πιο κάτω. Το καταλάβαινες από το βλέμμα ενός Τούρκου αστυνομικού που περίμενε καθήμενος σε μια καρέκλα και σε κοιτούσε με καχυποψία.

«Κάθε χρόνο κι ένα αχ. Σαράντα επτά χρόνια, σαράντα επτά αχ. Όταν μπαίνω στην Αμμόχωστο ξυπνούν οι μνήμες από την παιδική μου ηλικία, από τότε που πήγαινα σχολείο και μετά γύριζα στις γειτονιές στο Κάτω Βαρώσι», έλεγε ο κ. Χριστάκης στην επιστροφή μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Τα τρία σημεία του Βαρωσιού που στήνουν τη φιέστα του Ερντογάν οι Τούρκοι (pics)

Μόλις πέρασε ξανά τη σιδερένια πύλη των Τούρκων και μπήκε στο αυτοκίνητο, ανέπνευσε με βαριά καρδιά και κίνησε να φύγει.

Η Αμμόχωστος τους καρτερεί κι εκείνοι καρτερούν την μέρα της επιστροφής τους, μα τα χρόνια περνούν. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, είπε στη γυναίκα του «θέλω να πεθάνω στο Βαρώσι»… Ότι κι αν κάνουν οι Τούρκοι, όσο κι αν αλλοιώσουν την πόλη, δεν μπορούν να σβήσουν τις ρίζες, τις μνήμες και την αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκαν.