Η 33χρονη βασίλισσα της ασφάλτου-«Φτάνω κοντά στον θάνατο, αλλά δεν με φοβίζει…»

Κατατάσσεται ανάμεσα στα πιο επικίνδυνα αθλήματα του κόσμου... Ο αθλητής καλείται να οδηγήσει μια δίκυκλη μηχανή, μέσα σε δύσβατους δρόμους ή και μονοπάτια με απώτερο στόχο να φτάσει στο τέρμα... Ο άμεσος κίνδυνος τεράστιος... Το Enduro, όπως ονομάζεται, είναι ένα από το πιο ενδιαφέροντα μηχανοκίνητα αθλήματα, καθώς πραγματοποιείται σε εξωτερικούς χώρους και κυρίως μέσα σε βουνά (εν αντιθέσει με το Motocross, που είναι σε κλειστή πίστα), όπου υπάρχουν αρκετά υψώματα και ο οδηγός καλείται να τα διασχίσει με τη μεγάλου κυβισμού μοτοσικλέτα του. Ένα σπορ το οποίο ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη... Ένα σπορ, το οποίο είναι ανδροκρατούμενο... Πώς θα σας φαινόταν όμως, εάν σταματούσε μία αγωνιστική μοτοσικλέτα στην Κύπρο και ήταν γυναίκα η οδηγός; Κι όμως υπάρχουν... Μία από αυτές, είναι και η Παντελίτσα Γιόκκα, λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού...

H 33χρονη οδηγός, δεν είχε ποτέ της επαφή με μοτοσικλέτα, μέχρι που αγόρασε μία ο αδελφός της... Όπως η ίδια λέει στον REPORTER, «προηγουμένως δεν είχα κάποιον στο περιβάλλον μου που οδηγούσε δίκυκλη μηχανή. Γενικά, δεν είχα καλή εντύπωση για τις μοτοσικλέτες, γιατί μου ‘φύσησε’ η μητέρα μου με την ανησυχία της, ότι αποτελεί ένα πολύ επικίνδυνο άθλημα. Έτσι, διαμόρφωσα μέσα μου μια προκατάληψη για τις μοτοσικλέτες και τους μοτοσικλετιστές. Αυτό που με έσπρωξε όμως, ήταν όταν πήγα το 2011 για πρώτη φορά σε μια αντικατοχική διαδήλωση μοτοσικλετιστών, για την πορεία Ισαάκ-Σολωμού. Ήταν κάτι που άλλαξε την εντύπωσή μου ολοκληρωτικά. Είδα ότι οι μοτοσικλετιστές, δεν είναι κατ’ ανάγκη άτομα που ρισκάρουν τη ζωή τους πάνω σε ένα δίτροχο όχημα, αλλά είναι άνθρωποι που έχουν πολύ ψηλά στο μυαλό τους και στη συνείδησή τους, το ιδανικό της ελευθερίας. Οπότε κατά κάποιο τρόπο αντιλήφθηκα ότι αυτοί οι άνθρωποι, προσομοίαζαν το ιδανικό της ελευθερίας, πάνω στη μοτοσικλέτα, η οποία προφανώς τους έδινε μια ελευθερία κινήσεων. Η επαφή του σώματος με τον αέρα, τους έδινε αυτή την αίσθηση...

Επίσης, ξεκίνησα να συνδέω στο μυαλό μου την πορεία του 1996 με την ψυχοσύνθεση των μοτοσικλετιστών που την απάρτιζαν, μαζί με το ιδανικό της ελευθερίας. Οπότε άρχισα να τα συνδυάζω όλα αυτά μέσα μου και με την πάροδο του χρόνου, μου μπήκε η περιέργεια να το δοκιμάσω και 'γω. Έτσι, το 2016, επειδή κανένας δεν μου έδινε τη μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού του για να δοκιμάσω, αποφάσισα να πάω σε ένα πιο ελαφρύ είδος μοτοσικλέτας και να έχω επαφή με τη μοτοσικλέτα, τύπου motocross. Ήταν ένα άθλημα, το οποίο με τράβηξε να το δοκιμάσω, διότι σχετιζόταν με την επαφή με τη φύση. Με εκείνο το είδος  μοτοσικλέτας, μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου μέσα στα βουνά και εκτός δρόμου. Και έτσι ξεκίνησα και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Πράγματι όμως, η αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει η μοτοσικλέτα, είναι ένα μοναδικό συναίσθημα...». 

«Την πρώτη φορά, πάγωσα...»

Η Παντελίτσα Γιόκκα, γύρισε τον χρόνο πίσω και έφερε στη μνήμη της, την πρώτη φορά που ανέβηκε σε αγωνιστική μοτοσικλέτα. «Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου ζήτησε ο προπονητής να κατέβω μια κατηφόρα... Πάγωσα... Όταν κάνεις κάτι εκτός των ορίων σου, είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να δοκιμάσεις, έστω κι αν αποτύχεις. Ακόμη κι αν αποτύχεις όμως, πρέπει να επιμένεις. Αυτό είναι μια αρχή που έμαθα από το motocross. Έκανα αρκετά επικίνδυνα πράγματα και αυτό που έχω να πω, είναι ότι δεν μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος, τα πόσα μπορεί να καταφέρει, απλά πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα, έστω και αν πέσει, μετά πρέπει να σηκωθεί».

Το σοβαρό ατύχημα της Παντελίτσας

«Η στιγμή ενός ατυχήματος, γίνεται τόσο αστραπιαία, που δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα. Είναι τόσο ψηλή η αδρεναλίνη, που μπορεί να μην νιώσεις ούτε πόνο. Συνειδητοποιείς μετά σιγά-σιγά τι έγινε και αφού βλέπεις τους μώλωπες, καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα της σύγκρουσης».

Η 33χρονη οδηγός, είχε μια τρομακτική εμπειρία με την αγωνιστική της μοτοσικλέτα, αφού είχε μετωπική σύγκρουση με όχημα... «Οδηγούσα σε μια διαδρομή προς τα Σπήλια στην Κακοπετριά και ξαφνικά σε μια στροφή του δρόμου, βρέθηκε μπροστά μου το αυτοκίνητο ενός κυνηγού. Ενώ ο μπροστινός οδηγός τον προειδοποίησε ότι ερχόταν κάποιος από πίσω του, δεν το αντιλήφθηκε ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν και μεγάλος σε ηλικία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε μετωπική σύγκρουση. Ευτυχώς η στολή που φορούσα, ήταν τόσο ισχυρή, που τη γλίτωσα με μερικούς μώλωπες».

Αυτό που πιστεύει ακράδαντα η Παντελίτσα Γιόκκα, είναι ότι ο άνθρωπος όταν βρίσκεται σε μεγάλη πίεση, όπως αυτή που υπάρχει στον μηχανοκίνητο αθλητισμό, αναπτύσσει καλύτερα κάποια αντανακλαστικά του. «Όταν κάνεις κάποια πράγματα που απαιτούν ρίσκο, απαιτείται παράλληλα μεγαλύτερη συγκέντρωση και συνειδητότητα. Αυτό αποκόμισα εγώ από την εμπειρία μου. Φυσικά, ακόμη και αυτοκίνητο να οδηγείς, αν είσαι απρόσεκτος θα πάθεις κακό. Και να περπατάς ακόμη και να είσαι απρόσεκτος, πάλι θα πάθεις κακό. Ότι και να κάνεις στη ζωή σου, αν δεν το κάνεις συνειδητά, σίγουρα θα πάθεις κακό. Φυσικά, υπάρχει γενικώς η αντίληψη ότι η μοτοσικλέτα είναι ένα επικίνδυνο άθλημα και ένα επικίνδυνο όχημα. Δεν συμφωνώ τόσο με αυτό, αλλά σίγουρα επειδή είναι μέσα σε κάποιες συνθήκες που κινείται, χρειάζεται πολύ μεγάλη συγκέντρωση, αφοσίωση και προσοχή. Πρέπει να λαμβάνεις όλα τα μέτρα ασφαλείας και γενικά απαιτεί πολύ υψηλή συνειδητότητα και μελέτη για να οδηγείς μια μοτοσικλέτα».

Ο τρόπος που πέφτεις και η... ανάσα από τον θάνατο

Οι πτώσεις στο έδαφος από τη μοτοσικλέτα, είναι στη φύση του αθλήματος του Enduro, καθώς οι δύσβατες διαδρομές που υπάρχουν, δεν είναι και τόσο εύκολες για οδήγηση. Η Παντελίτσα, μπορεί να είχε αρκετές πτώσεις, ωστόσο δεν τα παράτησε ποτέ... «Έπεσα από τη μοτοσικλέτα αρκετές φορές… Αλλά όταν οδηγείς το συγκεκριμένο είδος μοτοσικλέτας, επειδή φοράς στολή με θώρακα, η οποία είναι πολύ ισχυρή επένδυση, δεν παθαίνεις μεγάλη ζημιά. Ευτυχώς δεν έπαθα κάτι μέχρι σήμερα. Επειδή έκανα ιππασία στο παρελθόν και έπεσα από το άλογο, όπως και ποδηλασία και έπεσα κι από ποδήλατο... Αντιλήφθηκα ότι είναι και λίγο θέμα τύχης. Θυμάμαι ότι έπεσα ακόμα και με σκι που έκανα και μπορώ να πω, ήταν από τους πιο σοβαρούς τραυματισμούς που είχα. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις γενικώς σε αυτά τα επικίνδυνα σπορ, είναι το πως να πέφτεις και με ποιο τρόπο. Φυσικά δεν ισχύει πάντα με τις μοτοσικλέτες, αλλά είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μας, γι’ αυτό και παίρνουμε τις απαραίτητες προφυλάξεις».

Ο θάνατος, δεν φοβίζει την 33χρονη οδηγό, καθώς μέσα από την εμπειρία της, έμαθε να βλέπει στα μάτια τον κίνδυνο και να τον αντιμετωπίζει. Η Παντελίτσα, ξεπέρασε πολλά όρια στη ζωή της και ο Μαραθώνιος της Αθήνας, αποτελεί για την ίδια το πιο τρανό παράδειγμα...

«Οι αρχαίοι φιλόσοφοι έλεγαν ότι πρέπει να ζούμε με την ανάμνηση του θανάτου. Μέσα από την ανάμνηση του θανάτου, μαθαίνεις να ζεις και καταλαβαίνεις ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να φύγεις οποιαδήποτε στιγμή, γι’ αυτό μαθαίνεις να ζεις την κάθε στιγμή, χωρίς να δίνεις σημασία σε πράγματα που είναι ανούσια και δεν σε κάνουν ευτυχισμένο. Έφτασα κοντά στον θάνατο… Έχω μια εμπειρία, στον πρώτο μαραθώνιο της Αθήνας που πήγα το 2015. Η αλήθεια είναι ότι υποτίμησα και τον αγώνα και υπερεκτίμησα τη φυσική μου κατάσταση, αλλά είπα ότι αφού το κάνουν όλοι, θα το κάνω και 'γω και ας με φόβιζε. Θυμάμαι να νιώθω το αίσθημα ότι θα βγει ψυχή μου και θα πεθάνω, ότι θα λιποθυμήσω. Θυμάμαι τους νοσηλευτές από τις πρώτες βοήθειες να μου κάνουν νόημα, για να σταματήσω. Για μένα είχε τόση σημασία όμως να τερματίσω και εκείνη τη μέρα αποφάσισα ότι πάση θυσία έπρεπε να τερματίσω, ακόμη και γονατιστή, για να περάσω τη γραμμή του τερματισμού. Η ανάμνηση αυτού του αγώνα έχει τεράστια σημασία για τη ζωή μου, γιατί στη μάχη του Μαραθώνα, ήταν ο Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Είναι μια τομή για την ελληνική ιστορία, το ότι ο Φιλιππίδης μετά από τόσες ώρες μάχης, έτρεξε 42 χιλιόμετρα για να αναγγείλει τη νίκη στους Έλληνες. Γι' αυτό ήθελα να ακολουθήσω τα βήματά του και γω...». 

«Είσαι γυναίκα εσύ, πρέπει να προσγειωθείς λίγο...»

Το Enduro και γενικά ο μηχανοκίνητος αθλητισμός, είναι σπορ τα οποία αποτελούνται κατά κύριο λόγο από άντρες οδηγούς. Αυτό το γεγονός ωστόσο, δεν πτόησε σε καμία περίπτωση την Παντελίτσα από το να κάνει αυτό που αγαπά και να καβαλάει τη δική της μηχανή... «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια επτά παιδιών, τεσσάρων αγοριών και τριών κοριτσιών και ο πατέρας μου και η μητέρα μου, μας συμπεριφέρονταν όλους το ίδιο. Μας έμαθαν ότι είμαστε όλοι ίσοι και δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να το κάνουμε, είτε είμαστε κορίτσια, είτε αγόρια. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η ιδιοσυγκρασία και το πώς αντιλαμβάνεσαι κάποια πράγματα. Οπότε και ‘γω μεγάλωσα με μια εντύπωση, ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει ο άντρας και ‘γω να μην μπορώ να το κάνω. Φυσικά στην πορεία αντιλήφθηκα ότι δεν το βλέπουν κάποιοι έτσι, αφού άκουσα και κάποια σχόλια του στυλ, ‘α είσαι γυναίκα εσύ, γιατί;’, αλλά ευτυχώς δεν τα έλαβα ποτέ υπόψη, γιατί θα στερούσα από τον εαυτό μου πολύ ισχυρές εμπειρίες.

Προσωπικά άκουσα διάφορα σχόλια από τον κόσμο, του στυλ ‘είναι αντρικά αυτά τα πράγματα’, ‘είσαι γυναίκα εσύ, πρέπει να προσγειωθείς λίγο’. Δεν θεώρησα ποτέ όμως ότι ήμουν αιθεροβάμων. Πάντα θεωρούσα ότι ήταν κάτι φυσιολογικό αυτό που έκανα. Δεν υπάρχει κάποιο σπορ πιστεύω, που δεν μπορεί να το κάνει μια κοπέλα. Με την ενασχόλησή μου με το motocross, γνώρισα πολλές κοπέλες που ασχολούνται με το άθλημα και το θεωρώ κάτι φυσιολογικό.

Η κυπριακή κοινωνία, το έχει να κρίνει γενικά. Ποτέ δεν ασχολήθηκα όμως με κακόβουλες κριτικές, είμαι ένας άνθρωπος που θεωρεί πως ότι και να κάνεις, όλοι θα σε κρίνουν. Εκείνος που θα σε κρίνει, σημαίνει ότι έχει κάποιο θέμα, γιατί υπάρχει η καλόπιστη κριτική και η επίκριση. Εγώ δεν είμαι υπέρ της επίκρισης. Το να βλέπεις μια μοτοσικλέτα και να την κρίνεις, δεν το καταλαβαίνω. Τώρα αν είσαι άνθρωπος των στερεοτύπων, προφανώς δεν έχεις θέμα μόνο με αυτό, αλλά με όλα που συμβαίνουν γύρω σου. Οπότε είμαι της άποψης, ότι δεν θα ζήσουμε για πάντα και είναι καλό να κάνει ο καθένας ότι του αρέσει, να δοκιμάζουμε πράγματα, να προσέχουμε, να είμαστε συνειδητοί και να μην ασχολούμαστε με την κακόπιστη κριτική, γιατί αυτή πάντα θα υπάρχει».

Η Παντελίτσα Γιόκκα, έχει μια κορούλα εννέα ετών, τη Χαρίκλεια. Όταν ρωτήσαμε την 33χρονη, πώς θα το έπαιρνε εάν της έλεγε η κόρη της ότι θέλει να ασχοληθεί με το motocross, η ίδια χαμογέλασε... «Θα ξεροκατάπινα την πρώτη φορά… Σίγουρα είναι πολύ διαφορετικό να μιλώ για τον εαυτό μου και άλλο για το παιδί μου. Υπάρχουν όμως στη σχολή motocross, μαθήματα και για μικρά παιδιά, τα οποία τα μαθαίνουν πως να οδηγούν μικρές μοτοσικλέτες. Οπότε εάν η κόρη μου, μου ζητούσε να δοκιμάσει το συγκεκριμένο σπορ, θα φρόντιζα να είναι όσο πιο ασφαλής γίνεται, να ξεκινήσει σιγά σιγά και όπως όλα τα πράγματα που μαθαίνουμε στη ζωή μας, να το μάθαινε και αυτό…».

Καταλήγοντας η Παντελίτσα, επέλεξε να στείλει ένα ιδιαίτερο μήνυμα, προς όλους και όχι μόνο προς τις γυναίκες που ασχολούνται ή ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τις μοτοσικλέτες... «Όταν φοβάσαι κάτι το προβάλλεις και ο φόβος μας εμποδίζει από το να ζήσουμε. Ο φόβος δεν είναι πραγματικός. Ο φόβος είναι μια κατάσταση του εγκεφάλου. Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να ξεπεράσει τον φόβο του, τότε καταλαβαίνει ότι δεν τον σταματά τίποτα. Οπότε αυτό που λέω σε όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο στις γυναίκες, είναι να δοκιμάζουν πράγματα στη ζωή τους, να προσέχουν τον εαυτό τους έχοντας καλή φυσική κατάσταση και γενικά να μην δίνουν σημασία στα κακόβουλα σχόλια. Δυστυχώς, οι κοπέλες είναι αυτές που πέφτουν τα θύματα της κακόβουλης κατάστασης, γιατί ο ρόλος μας στην κοινωνία είναι πολύ συγκεκριμένος. Για να είμαστε ευτυχισμένοι όμως πρέπει να κάνουμε αυτό που αγαπάμε… Να νιώθουμε δυνατοί και να ξεπερνάμε τις δυσκολίες και τους φόβους μας…».