«Όταν βγήκα από το νοσοκομείο έκλαψα, η Μαρία με πήρε μια ζεστή αγκαλιά»

Ήταν 27 Οκτωβρίου 2020, όταν στην απέναντι γραμμή του τηλεφώνου άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του Θανάση Αθανασίου. Ενός ανθρώπου που μόλις στα 30 του χρόνια ετοιμαζόταν να μπει στο αεροπλάνο, με προορισμό τη Γερμανία, ώστε να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, με αντίπαλο τη λευχαιμία.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Η μάχη με τη λευχαιμία και το μήνυμα του 30χρονου Θανάση-«Η ανθρωπιά δεν χάθηκε»

Από την πρώτη στιγμή ήταν αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρει. Δεν σκέφτηκε ποτέ κάτι αρνητικό, όσο δύσκολη ή σκληρή κι αν ήταν η μάχη που θα έδινε. Οκτώ μήνες μετά, ο Θανάσης επιστρέφει στην Κύπρο θριαμβευτής, καθώς νίκησε τη  λευχαιμία. Η φωνή του, διαφορετική από τότε. Πιο κουρασμένος, πιο ταλαιπωρημένος, πιο καταβεβλημένος, όμως το ίδιο ήρεμος και αισιόδοξος. Το μόνο που θέλει, είναι να μπει στο αεροπλάνο, να επιστρέψει στην Κύπρο και να δει τους δικούς του ανθρώπους, που τόσο του έλειψαν. Να τους πάρει μια αγκαλιά και να τους κοιτάξει στα μάτια. Να τους εξιστορήσει από κοντά όλα όσα έζησε.

«Ήταν η πιο άσχημη εμπειρία της ζωής μου. Εύχομαι σε κανένα να μην ζήσει αυτή την αρρώστια. Έμαθα μέσα από αυτή την αρρώστια ότι ήταν ένας αργός, βασανιστικός θάνατος. Έμαθα να ξεχωρίζω ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της ζωής.

Ο Θεός σου δίνει τη δύναμη σε τέτοιες αρρώστιες. Σε δοκιμάζει για να δει αν πιστεύεις σε Αυτόν. Αν πιστεύεις αληθινά και με την κάρδιά σου, όλα ξεπερνιούνται. Δεν σκέφτηκα ποτέ τι μου ξημερώνει το αύριο. Φυσικά, είχα κάποιες αρνητικές σκέψεις, λόγω του ότι ήμουν μακριά από τους δικούς μου. Τον μόνο που είχα ήταν ο αδελφός μου, αλλά δεν ήταν μαζί μου συνεχώς, λόγω του κορωνοϊού. Όταν είσαι μόνος σου, είναι φυσικό να σου έρχονται αρνητικές σκέψεις, χωρίς να το θέλεις.

Όταν όμως έρχονταν αυτές οι σκέψεις, σκεφτόμουν τον Θεό και μόνο και αμέσως έφευγαν. Ένιωθα μέσα μου ότι το θαύμα έγινε. Το θαύμα έγινε από την πρώτη χημειοθεραπεία, όταν καθάρισα και όταν ο αδελφός μου διαγνώστηκε ως 100% συμβατός δότης και με την ίδια ομάδα αίματος. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό γιατί αναγνωρίζεται το μόσχευμα πιο γρήγορα».

«Την ώρα που έφευγα από το νοσοκομείο έκλαψα»

Από όλη αυτή τη μάχη, κράτησε δύο στιγμές. Την πιο δύσκολη και την πιο γλυκιά. Παραδόξως, ήταν η πρώτη και η τελευταία του, στο νοσοκομείο της Γερμανίας, όπου πέρασε τους τελευταίους οκτώ μήνες.

«Η πρώτη χημειοθεραπεία είναι μια ανάμνηση που εύχουμαι κανένας να μην την περάσει. Δεν μπορείς να φας, νιώθεις συνέχεια αναγούλες, είσαι όπως το ζόμπι. Πηγαίνεις συνέχεια στην τουαλέτα. Δεν μπορείς να κάτσεις. Φώναζα συνέχεια των νοσοκόμων, γιατί ένιωθα ότι παρέλυσε το κορμί μου.

Από την άλλη, η πιο γλυκιά στιγμή μου, ήταν πριν λίγες μέρες που μου είπαν ότι μπορώ να φύγω, να επιστρέψω στην Κύπρο για ένα μήνα και να έρθω ξανά πίσω στη Γερμανία για επαναξιολόγηση. Όταν έμαθα ότι έρχομαι Κύπρο, την ώρα που έφευγα από το νοσοκομείο έβαλα τα κλάματα. Συγκινήθηκα από τη χαρά μου. Πλέον φεύγω από αυτό το νοσοκομείο και ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει γυρισμός. Ότι φεύγω για πάντα.  Μετά όταν θα επιστρέψω, είναι για να δω αν όλα κυλούν ομαλά».

Απερίγραπτη ήταν και η χαρά των δικών του ανθρώπων, όταν τους ανακοίνωσε το χαρμόσυνο νέο, ωστόσο ο πατέρας του διατήρησε κάποιες επιφυλάξεις, μέχρι την ώρα της αντάμωσής τους, αφού άλλες δύο φορές ο Θανάσης έφθασε κοντά στο να επιστρέψει στην Κύπρο, αλλά τελικά το ταξίδι του αναβλήθηκε.

«Ο πατέρας μου χάρηκε πάρα πολύ, αλλά ήταν επιφυλακτικός, γιατί μας είπαν δύο φορές ότι θα επιστρέφαμε στην Κύπρο και τελικά το ακυρώναμε. Το χάρηκε, αλλά δεν ήταν εκείνο το ξέσπασμα. Μου είπε, "να σε δω να μπαίνεις στο αεροπλάνο και τότε θα πω έρχεσαι". Η μητέρα μου χάρηκε απίστευτα, το ίδιο και η οικογένεια και οι φίλοι μου.

Με την ευκαιρία που μου δίνεται πάντως, θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με στήριζαν συνέχεια και ήταν πάντα δίπλα μου. Επικοινωνούσαν συνεχώς μαζί μου και από τη Θύρα 9 και από τους οργανωμένους της Ανόρθωσης. Ήταν συνέχεια δίπλα. Ήταν το στήριγμα μου σε όλη την προσπάθεια».

«Η Μαρία με πήρε μια ζεστή αγκαλιά»

Ο Θανάσης, δεν ξέχασε ούτε τον άνθρωπο που πέρασαν μαζί ένα μέρος της θεραπείας τους, την Μαρία Μάρκου από το Παραλίμνι, η οποία νοσηλεύεται στο ίδιο νοσηλευτήριο της Γερμανίας και παλεύει επίσης με τη λευχαιμία.

«Η αντίδραση της Μαρίας, μόλις της είπα ότι νίκησα και πως επιστρέφω στην Κύπρο, ήταν να με πάρει μια ζεστή αγκαλιά. Τούτη ήταν η αντίδρασή της. Χάρηκε όσο δεν φαντάζεστε. Το μόνο που της είπα ήταν να τελειώνει, να γίνει καλά με τη βοήθεια του Θεού και να επιστρέψει στην Κύπρο να κάνουμε τις σούβλες μας και τα πάρτι μας.

Η Μαρία είναι όπως εμένα, δεν το κρατά μέσα της, έχει θάρρος, χαμόγελο. Δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά για να τα καταφέρεις σε τέτοιες περιπτώσεις».​

«Η προσευχή, ακόμα και άνθρωπο από την κόλαση βγάζει»

Από εδώ και πέρα, νοουμένου ότι όλα κυλούν ομαλά με την υγεία του, ο Θανάσης θα προσπαθήσει να στηρίξει ανθρώπους που βιώνουν όσα πέρασε και ο ίδιος. Θέλει να προσφέρει σε όσους το έχουν ανάγκη και να τους δίνει θάρρος να συνεχίζουν την μάχη τους, όπως έκανε και ο ίδιος, για όσο καιρό βρισκόταν στην Γερμανία.

«Θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όσους περνούν κάτι παρόμοιο. Να μην λυγίζουν ποτέ. Φυσικά αυτή η αρρώστια, όσο και να προσπαθήσεις να μην σε λυγίσει, όσο και να πολεμάς, έρχονται στιγμές που ο ανθρώπινος οργανισμός δεν αντέχει. Αλλά ακόμα και εκείνες τις στιγμές να είναι δυνατοί, να έχουν πίστη και να προσεύχονται. Να δοξάζουν κάθε μέρα το Θεό. Η προσευχή, ακόμα και άνθρωπο από την κόλαση βγάζει. Να μην τα βάζουν ποτέ κάτω. Να έχουν δύναμη και κουράγιο».

Ο Θανάσης, είναι ένας νικητής της ζωής και μακάρι όλοι όσοι περνούν την ίδια περιπέτεια μαζί του, να έχουν παρόμοιο σθένος και να κερδίσουν τη μάχη τους…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Πάντα ήμουν άπιστος... Ήρτα επροσευχήθηκα τζιαι έγιανε η κόρη μου που καρκίνο»
• «Χάιδευε το τροχοκάθισμα και μου έλεγε “αν ήμουν πιο νέος θα σε αγκάλιαζα”…»
• Η θαλασσαιμία, ο στιγματισμός και τα βιώματα-«Γιατί παίζετε με τον κιτρινιάρη;»