«Να μου λένε τα μωρά μου McDonalds και τους λέω μετά γιατί δεν κρατώ λεφτά…»

Πηγαινοερχόταν στην Κρατική Έκθεση, πάνω από τρεις ώρες... Με αρκετή υπομονή και επιμονή, έλεγε στον κόσμο συνεχώς, «λαχνοί των πέντε ευρώ για άτομα με αναπηρίες, έχουμε εγκριμένη άδεια από το Υπουργείο Εσωτερικών». Άλλοι της γύριζαν την πλάτη, άλλοι της έδιναν λεφτά για να αγοράσουν τους λαχνούς και άλλοι την έπιαναν στη συζήτηση για να δουν εάν όντως ευσταθεί ο έρανός της και δεν είναι καμία ψεύτρα «ζητιάνα». Κανείς όμως από αυτούς, δεν γνωρίζει τη στυγνή πραγματικότητα και τι ιστορία κρύβει στην ψυχή της η κ. Χαρά. Μια 40χρονη μονογονιός με τέσσερα παιδιά. Το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει ο τετράχρονος γιος της με αυτισμό ωστόσο, ανάγκασαν την κ. Χαρά, να πουλά λαχνούς, αφού δεν έχει την οικονομική ευχέρεια για να καλύπτει τις απαραίτητες ανάγκες και θεραπείες που χρειάζεται το παιδί της για μια καλύτερη ζωή. Επίσης, ο άλλος γιος της κ. Χαράς, δέκα ετών, υποφέρει από Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, κάτι που ταυτόχρονα προσπαθεί να αντιμετωπίσει με τον ιδανικότερο τρόπο η 40χρονη μητέρα του. 

«Ο περισσότερος κόσμος είναι πάρα πολλά καλός… Έχει και κακό κόσμο φυσικά αλλά είναι πιο λίγοι αυτοί. Είναι συνήθως οι μεγάλοι σε ηλικία που θα μου πουν ‘πίνουμε τον καφέ μας τωρά, άιστο ζηθκιανιό έτσι ώρα’ ή ‘εν αμπαλατοσύνη τούτο που κάμνεις’. Και εγώ να σκέφτομαι, γιατί εν αμπαλατοσύνη αυτό που κάνω; Είναι πράγματα που σε πληγώνουν… Έχει ανθρώπους όμως που με κάνουν να κλαίω, γιατί μου λένε μπράβο συνέχισε και είμαστε μαζί σου… Έχει και αυτό τον κόσμο που σε κάνει να χαίρεσαι που είσαι εκεί… Είναι παραπάνω ευτυχώς αυτοί οι άνθρωποι από τους άλλους. Αγοράζουν τα εισιτήρια τους για να βοηθήσουν απλά. Έχει μερικούς μάλιστα που μου λένε αυτά τα 50 ευρώ είναι για σένα. Δεν τα πιάνουμε όμως γιατί έχουμε τη σχετική άδεια και δεν μπορούμε να παίρνουμε άλλα λεφτά επιπλέον από αυτά που κοστίζουν τα εισιτήρια, γιατί μετά είναι κατάχρηση. Το πιο συγκινητικό που έζησα, είναι όταν με έτρεχε μια κοπέλα έξω από την εκκλησία και έδωσε μου με το ζόρι 50 ευρώ και μου είπε, αυτά είναι για σένα και τα μωρά σου. Έκλαιγα από τη χαρά μου… Έχει και έτσι ανθρώπους…».

«Θυμώνω πάρα πολλά να με συγκρίνουν και να λένε ότι είμαι ζητιάνα...»

Η κ. Χαρά, δεν θα μιλήσει σχεδόν ποτέ για το πρόβλημα υγείας του παιδιού της... Γιατί πολύ απλά είναι μια μητέρα με αξιοπρέπεια, που δεν θέλει κανείς να τη λυπάται... Όπως η ίδια μας εκμυστηρεύτηκε, ουδέποτε πήγε σε κόσμο και να αναφέρει πως χρειάζεται χρήματα για το μωρό της που έχει αυτισμό. Παρά μόνο ότι πουλά λαχεία για τον Σύνδεσμο Ευημερίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. «Δεν πάω να πουλήσω λαχεία, λαχνούς και κουπόνια, απλά για να τους πω 'γεια σας είμαι μάνα μωρού με αυτισμό'. Δεν χρησιμοποιώ ποτέ ότι είμαι πολύτεκνη, ούτε ότι έχω μωρό με αναπηρία. Όταν νιώσω όμως ότι θα με προσβάλουν κάποιοι άνθρωποι, τότε λέω την αλήθεια. Θυμώνω πάρα πολλά να με συγκρίνουν και να λένε ότι είμαι ζητιάνα όπως τους άλλους, γιατί δεν ζητιανεύουμε εμείς. Απλά προσπαθούμε να κρατούμε τους συνδέσμους μας ανοικτούς, γιατί αν δεν ήταν οι σύνδεσμοι να μας βοηθούν με τις θεραπείες, τα μωρά ήταν να κάνουν τις μισές θεραπείες, με τα λεφτά που δίνει το κράτος. Είναι 840 ευρώ που δίνει το κράτος τον μήνα. Αν υπολογίσει κανείς ότι είναι 30 ευρώ η κάθε θεραπεία και εμένα ο δικός μου χρειάζεται δυο θεραπείες την ημέρα, δεν μας φτάνουν. Έτσι αφήνουμε κομμάτια της θεραπείας του γιου μου πίσω, όπως το κολύμπι, λόγω των οικονομικών δυσκολιών. Όσο δεν κάνουμε τις απαραίτητες θεραπείες του γιου μου, πάμε πίσω πίσω και ο αυτισμός το ξέρουμε πως αντιμετωπίζεται μόνο με θεραπείες».

«Χωρίς να ξέρει ο κόσμος, καλύτερα να μην κρίνει...»

Το χειρότερο μάλιστα για την κ. Χαρά, είναι ότι στις προσπάθειες που καταβάλλει καθημερινώς για να πουλήσει κάποιους λαχνούς, πέραν από αυτούς που τη χαρακτηρίζουν με διάφορα επίθετα, είναι να την καταγγέλλουν και στην Αστυνομία. «Αναγκάστηκα να πάω μέχρι και στο τμήμα και να κάθομαι εκεί με τις ώρες μέχρι να γίνει ο όλος έλεγχος για το ότι έχω τις απαραίτητες άδειες». Όπως λέει φανερά απογοητευμένη η 40χρονη μητέρα τεσσάρων παιδιών, «δεν πρέπει, χωρίς να ξέρει, να κρίνει ο κόσμος. Εκνευρίζομαι και εκνευρίζονται και οι μαμάδες που έχουν μωρά με αναπηρίες, όταν υπάρχει μάλιστα και η απαραίτητη άδεια για βοήθεια. Χωρίς να ρωτήσουν τις ίδιες τις μαμάδες που πουλάνε τα εισιτήρια, καλύτερα να μην κρίνουν… Συμφωνώ ότι ο καθένας έχει την άποψή του, αλλά δεν χρειάζεται να κρίνουμε τον καθένα για το καθετί και να προκαλείται ένας αρνητισμός... Δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να τραβά ο άλλος».

«Να σου λένε τα μωρά σου McDonalds, McDonalds και να τους λες μετά...»

Ο καθημερινός Γολγοθάς της 40χρονης μητέρας, δεν έχει τελειωμό... Μα το χειρότερο μάλιστα που είναι και μαχαιριά στην καρδιά, είναι όταν τα παιδιά της κ. Χαρά, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, ζητάνε κάτι πολύ απλό... Κάτι που δυστυχώς για την κ. Χαρά δεν είναι, όπως για παράδειγμα να αγοράσει στα παιδιά της ένα μπέργκερ από τα McDonalds... «Να έχεις τέσσερα μωρά στο αυτοκίνητο και να σου λένε McDonalds, McDonalds και να τους λες μετά που θα στρεφούμαστε για να σιωπήσουν γιατί δεν κρατάς λεφτά. Μοιράζεσαι χίλια κομμάτια, να σου ζητά το μωρό σου κάτι και να μην έχεις να του δώσεις...». 

«Είμαστε σε κατάθλιψη…», λέει με βουρκωμένα μάτια η κ. Χαρά... «Δεν έρχεται το κράτος να ρωτήσει αν είμαστε καλά ή όχι. Είμαστε με τα χάπια… Έχω χαρτί από την ψυχίατρό μου ότι έχω βαριάς μορφής κατάθλιψη. Και πάλε όμως θα σταθώ στα πόδια μου για τα μωρά μου, για να μπορέσουν να έχουν φαΐ να φάνε. Να ζητάς τρόφιμα και να σου δίνουν ληγμένα. Και να τους παίρνεις τηλέφωνο και να σου λένε ‘ουψ σόρρυ, ξανά έλα…’. Κατάντησα να ζητώ φαγητό για τα παιδιά μου γιατί δεν μπορώ να βρω δουλειά από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Να μην μπορώ να παίρνω το Ε.Ε.Ε. σαν μάμα, γιατί έχω το επίδομα αναπηρίας και βγαίνει πάνω από το όριο. Χωρίς να με ρωτούν εμένα αν κρατώ λεφτά για να φάω και αν ζητιανεύω φαγητό που οποιονδήποτε Ερυθρό Σταυρό...».

«Νιώθω ότι δεν έχω στήριξη από κανέναν…. Τη δύναμη τη βρίσκω μόνη μου»

Σε αυτόν τον αγώνα, η 40χρονη δεν είναι μόνη... Κι άλλες μητέρες βιώνουν τον δικό τους Γολγοθά, πουλώντας εισιτήρια... «Έχει πολλές μητέρες που δεν τα βγάζουν πέρα, αλλά δεν έχουμε πολλή επαφή. Σαν εμείς που έχουμε μωρά με αναπηρίες, ο καθένας είναι σπίτι με τα μωρά του και κάνει τον δικό του αγώνα».

Μέχρι και στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής της, η κ. Χαρά ήταν μόνη της... Όπως η ίδια μας είπε εμφανώς λυπημένη, «ήταν να βαφτίσω τον τελευταίο μου γιο και ήμουν μόνη μου. Κάλεσα τους πάντες που ένιωθα εγώ ότι ήταν δίπλα μου και δεν ήρθε ούτε και ένας. Ξέρεις πόσο πληγώθηκα; Και να με βλέπουν στα μάτια μετά και να μου λένε 'το μωρό μας πάει καλά;'. Την ώρα που σε θέλω στην εκκλησία, να σε δω και να χαρώ δεν ήσουν εκεί... Απλά ήθελα να τους δω ότι είναι εκεί και ότι με στηρίζουν οι άνθρωποι μου, ότι έχω βράχους δίπλα μου… Νιώθω ότι δεν έχω στήριξη από κανέναν…. Τη δύναμη τη βρίσκω μόνη μου και από τα μωρά μου. Μόλις έμαθα για τον αυτισμό του μωρού μου, ήμουν στα πατώματα, με κατάθλιψη και ακόμα έχω τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Κανένας δεν ήρθε όμως, ούτε Γραφείο Ευημερίας, κανένας, για να με ρωτήσει, ζεις ή πέθανες; Ήμουν σε τεράστια απελπισία. Τόσο πληγωμένη νιώθω… Δεν ξέρει κανείς ότι έχω τέσσερα παιδιά πίσω μου...».

Τα τελευταία λόγια της κ. Χαράς, είναι και μια γροθιά στο στομάχι για την κοινωνία... Ήταν η απάντησή της στο ερώτημα ότι έρχονται γιορτές του Πάσχα και πώς θα τις περάσουν... «Εμείς δεν έχουμε γιορτές... Η κάθε μέρα είναι η ίδια, είναι μια ρουτίνα, είτε είναι Πάσχα ή Χριστούγεννα. Δεν θα κάνουμε τίποτα το ξεχωριστό. Εμάς οι γιορτές μας είναι να  πιάσω τα μωρά μου να πάω λίγο σούπερμαρκετ, να πάρουμε τα απαραίτητα και μετά πίσω σπίτι μας. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές και το κράτος δεν βοηθά… Δεν νιώθω αγάπη και λυπούμε που το λαλώ. Η μόνη αγάπη που λαμβάνω είναι από τα μωρά μου. Είναι γι’ αυτά που ζω… Αν δεν είχα τα μωρά μου δεν θα με κοφτε να μην ζω. Λαλώ το με πάσα ειλικρίνεια...».