«Είχα μόνο τρεις μήνες ζωής, έπρεπε να πιάσω συκώτι από κάποιον που έφυγε...»
06:56 - 12 Απριλίου 2021
H αγωνία… Ο πόνος… Το θάρρος… Η πίστη και το αίσθημα ότι φθάνει το τέλος. Λίγες λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν μια ζωή ενός νεαρού, ο οποίος έδωσε τη δική του μάχη με τον θάνατο. Πράγμα σκληρό για οποιοδήποτε σε αυτή τη ζωή. Πόσο μάλλον για ένα άνθρωπο νέο με μπόλικα όνειρα, στόχους και μια ζωή γεμάτη μπροστά του να τον περιμένει.
Είναι από τις στιγμές που ξαφνικά αντικρίζεις την πόρτα του θανάτου. Είναι από τις στιγμές που καλείσαι να κάνεις στη ζωή σου απογραφή και το τι έκανες ή δεν έκανες. Είναι από τις στιγμές που τα λόγια περισσεύουν… Ο Άγγελος Σιήκκης εξιστορεί τη δική του ιστορία και τον δικό του Γολγοθά. Ένα Γολγοθά που κανείς δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.
Είναι από τις στιγμές που ξαφνικά αντικρίζεις την πόρτα του θανάτου. Είναι από τις στιγμές που καλείσαι να κάνεις στη ζωή σου απογραφή και το τι έκανες ή δεν έκανες. Είναι από τις στιγμές που τα λόγια περισσεύουν… Ο Άγγελος Σιήκκης εξιστορεί τη δική του ιστορία και τον δικό του Γολγοθά. Ένα Γολγοθά που κανείς δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει.
Όλα άρχισαν στα 18 για τον Άγγελο, αφού μετά από μια τροφική δηλητηρίαση ανακάλυψε ότι είχε κάποια πετρώματα στο συκώτι. Στη συνέχεια, οι ιατροί ανακάλυψαν περισσότερα πετρώματα και έτσι χρειάστηκε να κάνει μια επέμβαση.
Η ανάρρωση αρκετά καλή, ωστόσο από εκεί και πέρα ο Άγγελος άρχισε να ζει για χρόνια ένα εφιάλτη. Ένα πρωινό η τελευταία ελπίδα για τον Άγγελο άρχισε να σβήνει. Οι ιατροί έδιναν στον τότε 30χρονο περιορισμένο χρόνο ζωής. Χρόνος ο οποίος εξαντλείτο μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα.
«Ένα πρωινό ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι είχα μόνο τρεις μήνες ζωής και ότι θα έκανε ότι μπορούσε για να μου βρει δότη. Άρχισα να σκέφτομαι τι έζησα και τι έκανα σαν Άγγελος. Έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν. Η αλήθεια στεναχωρήθηκα, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που αγαπά τη ζωή και την ζει στο φουλ. Είπα δεν είμαι έτοιμος να φύγω και ότι υπάρχει μια ελπίδα. Πάντα βασίζομαι στην τελευταία ελπίδα. Μπορεί να εξελιχθεί σε καλό, μπορεί και να σβήσει. Εκείνη τη στιγμή από το μυαλό μου πέρασαν πολλά πράγματα, όμως κράτησα τη ψυχραιμία μου», είναι τα λόγια του Άγγελου Σιήκκη, από την Γεροσκήπου της Πάφου, στο άκουσμα πως η κλεψύδρα της ζωής τελειώνει, πως φθάνει η αντίστροφη μέτρηση για τον άλλο κόσμο και πως η μόνη σωτηρία θα ήταν η μεταμόσχευση.
«Είχα κάποια πετρώματα στο συκώτι, τα οποία είχα εκ γενετής όμως δεν το κατάλαβα ποτέ γιατί αναπαραχθήκαν στον οργανισμό μου καθώς ήμουν νεογέννητο. Το ανακάλυψα όταν ήμουν 18 ετών. Μετά από μια τροφική δηλητηρίαση ανακάλυψα ότι τα ένζυμα του συκωτιού ήταν πιο αυξημένα από τα κανονικά και επισκέφθηκα τους ιατρούς εδώ στην Πάφο. Μου είπαν ότι είχα σκληρυντική χολαγγειίτιδα. Πήγα στη Γερμανία, με αποτέλεσμα να μου πουν ότι είχα οξεία παγκρεατίτιδα.
Ήρθα πίσω και συνέχισα τις σπουδές μου. Η μητέρα μου το έψαχνε γιατί ήθελε να βρει και άλλους ιατρούς για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Έτσι πήγαμε στο Λονδίνο και εκεί μου είπαν όντως ότι έχω κάποια πετρώματα στο συκώτι και χρειάζεται μια απλή επέμβαση για να αφαιρεθούν. Έκλεισα ραντεβού για τον Αύγουστο. Ήρθα Κύπρο και λίγο πριν φύγω για την επέμβαση με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ανακάλυψαν παραπάνω πετρώματα και ότι θα χρειαστεί να κάνω κανονικά εγχείρηση.
Η εγχείρηση θα κρατούσε περίπου τεσσερισήμισι ώρες. Τελικά όταν με άνοιξαν ανακαλύψαν ακόμα περισσότερα και έτσι διήρκησε περισσότερο. Η ανάρρωση μου ήταν σχετικά πολύ καλή. Απλά έπεσα ψυχολογικά όταν ήρθα αντιμέτωπος με την ουλή. Δηλαδή, επειδή με έκοψαν από τη μια πλευρά της κοιλιάς μέχρι την άλλη, οπόταν ήταν λίγο σοκ για εμένα. Όταν ήρθα πίσω στον ένα μήνα ήμουν πολύ απογοητευμένος με την εικόνα μου. Έχασα όλα μου τα κιλά, για τον λόγο ότι ήταν ερεθισμένο το στομάχι μου, λόγω της εγχείρησης ήμουν πολύ λεπτός και αυτό με ενοχλούσε πάρα πολύ».
«Κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου και μετά ανακάλυψα το πάθος μου για τη φωτογραφία και πήγα στη Φλωρεντία για να σπουδάσω. Εκεί έκανα πολύ μεγάλη ζημία στον εαυτό μου χωρίς να το καταλάβω. Δεν τρεφόμουν σωστά και περπατούσα συνέχεια. Αυτά τα πράγματα μου δημιούργησαν κάποιος κιρσούς στον οισοφάγο. Όταν ήρθα πίσω για τα Χριστούγεννα το 2013, κατά τη διάρκεια που ήμουν στο αεροπλάνο, έσπασαν χωρίς να το καταλάβω. Από τις 17 Δεκεμβρίου μέχρι τις 25 αιμορραγούσα χωρίς να το ξέρω. Έκανα εμετό αίμα, εξαντλήθηκα και άσπρισα. Πήγαμε στον ιατρό και ευτυχώς με ετοίμασαν για γαστροσκόπηση, προτού πάω στο νοσοκομείο. Έμεινα με 2% αίμα. Έχασα σχεδόν όλο μου το αίμα. Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω. Ήμουν απλά σαν φυτό. Κατάφερα και γλύτωσα τον θάνατο. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα κοντά στον θάνατο. Μου έβαλαν εννέα δοχεία αίμα. Ήταν αρκετά δύσκολο. Έμεινα δύο εβδομάδες στο νοσοκομείο και μετά επικοινώνησα με τους ιατρούς στην Αγγλία. Πήγα εκεί και μου είπαν ότι πρέπει να μπω στη λίστα για μεταμόσχευση.
Το συκώτι άρχισε να παίρνει την κατηφόρα. Δεν αγχώθηκα, ούτε πανικοβλήθηκα. Είπα οκ, αν είναι αν ζήσω θα το κάνω, θα μπω στη λίστα και θα περιμένω. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε για εμένα μια φάση πολύ δύσκολη. Σίγα-σιγά το συκώτι καταστρεφόταν. Οπόταν ο οργανισμός μου αποδυναμωνόταν και έπεφτε. Δεν είχα όρεξη να κάνω κάτι, ούτε να φάω. Μια μέρα καθώς ήμουν στο καναπέ του σπιτιού μου, έπεσα σε κόμμα τρεις ώρες. Ήρθε το ασθενοφόρο και με πήρε στο νοσοκομείο. Θυμάμαι μια στιγμή που άκουγα τον ιατρό να λέει της μητέρας μου ότι ‘’ο γιος σου δεν θα βγάλει το πρωί, ετοιμαστείτε να τον πάρετε πεθαμένο στην Κύπρο’’. Με τα λεγόμενα της μητέρας μου, ενημέρωσαν όλους τους συγγενείς στην Κύπρο ότι ήμουν κλινικά νεκρός. Άρχισαν όλοι δικοί σιγά-σιγά να μου ετοιμάζουν την κηδεία μου. Είναι πολύ περίεργο.
Παρέμεινα στο νοσοκομείο και ήμουν πολύ εξαντλημένος. Δεν μπορούσα να φάω και μου έβαλαν σωληνάκι από την μύτη. Ένα πρωινό μετά από κανένα μήνα, σχεδόν, στο νοσοκομείο ήταν η μόνη νύχτα που είπα της μητέρας μου να φύγει να πάει σπίτι να ξεκουραστεί. Το πρωί ο ιατρός μου ανακοίνωσε ότι είχα μόνο τρεις μήνες ζωής. Μόλις έφυγε η πρώτη μου κουβέντα ήταν δεν ήταν το ότι έχω τρεις μήνες ζωής και πως θα τα καταφέρω, αλλά το πως θα το πως στη μητέρα μου. Για καλή μου τύχη, μόλις ήρθε την ενημέρωσαν οι ιατροί και μπήκε μέσα στο δωμάτιο κλαίγοντας και μου είπε ξέρω. Πλέον είχαν ενημερωθεί όλοι οι συγγενείς και έρχονταν όλοι Αγγλία για να μου πουν ένα τελευταίο αντίο».
«Δεν πανικοβλήθηκα γατί ήξερα ότι αν το έκανα θα έχανα το παιχνίδι. Το πήρα ψύχραιμα γιατί ήμουν πολύ εξοικειωμένος με τον θάνατο. Δεν με φόβισε ποτέ. Υπήρξε μια φάση η οποία με λύγισε. Ήταν λογικό. Ένα βράδυ όταν κόντευε ο καιρός μου δημιουργήθηκε εγκεφαλοπάθεια. Δηλαδή, δεν ήξερα τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Ήταν νύχτα και ήταν η μητέρα μου δίπλα μου. Εγώ δεν το πήρα είδηση. Νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου στο δωμάτιο και σε μια στιγμή λέω ‘’θεέ μου αν είναι να βρεθεί δότης, να βρεθεί τώρα, αλλιώς πάρμε πόψε μαζί σου’’. Μετά από λίγο άκουσα τη μητέρα μου να κλαίει, όμως εγώ δεν κατάλαβα κάτι, γιατί νόμιζα ότι ήμουν μόνος μου, λόγω της εγκεφαλοπάθειας. Δεν επικοινωνούσα και πολύ με το περιβάλλον. Δεν μπορούσα να καταλάβω εκείνη την ώρα ότι το είπα ή αν το είπα φωναχτά.
Καθώς περνούσε ο καιρός έμενε άλλος ένας μήνας και μετά έφθασα στη τελευταία εβδομάδα. Μου απόμενε μια εβδομάδα ζωής μέχρι να βρεθεί δότης. Μέχρι εκείνο το διάστημα ήμουν εντελώς φυτό. Ήμουν σε ένα κρεβάτι και δεν είχα καθόλου δύναμη. Κατά τη διάρκεια αυτή είχα ανυπόφορο βήχα και λόξιγκα. Ένα βράδυ έκλεισα τα μάτια μου να κοιμηθώ και ένιωθα ένα όμορφο συναίσθημα και ένα γλυκό αεράκι. Κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου και να λέω του εαυτού μου ‘’ήρθε το τέλος; Φεύγω; Γιατί νιώθω ωραία ξαφνικά αυτή τη γαλήνη;’’. Ένιωθα ότι εκείνο το συναίσθημα που ένιωσα με έπαιρνε, ένιωθα ηρεμία και δεν ήθελα να τελειώσει εκείνη τη στιγμή γιατί ήμουν παρά πολύ ταλαιπωρημένος. Ξαφνικά άκουσα κάποιους ψίθυρους. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου τις νοσηλεύτριες να μου λένε ότι βρέθηκε δότης. Εγώ ούτε που το κατάλαβα, δεν κατάλαβα τις νοσηλεύτριες. Έκανα όλες τις εξετάσεις και με έβαλαν στο χειρουργείο. Το μόνο που θυμάμαι ότι ήρθε ο ιατρός μου και μου ρώτησε αν είμαι έτοιμος».
«Το χειρουργείο της μεταμόσχευσης διήρκησε εντεκάμιση ώρες. Οι πιο κρίσιμες ώρες, ήταν οι πρώτες 48 στην Εντατική. Αν περνούσαν οι πρώτες 48 ώρες και ήμουν εντάξει, δεν υπήρχε περίπτωση μετά να είχα οποιοδήποτε πρόβλημα. Στην περίπτωση μου έπρεπε να πιάσω ένα ολοκληρωτικό συκώτι. Οπόταν δυστυχώς έπρεπε να πιάσω συκώτι από κάποιον που έφυγε τη ζωή του. Πληροφορίες για το δότη δεν σου δίνουν πάρα μόνο ότι ήταν άνδρας, είχε ένα δυστύχημα με το αυτοκίνητο και ήταν γραμμένος δότης. Πέρασαν οι 48 ώρες ήμουν εντάξει. Στις τρεις μέρες ήρθαν και μου είπαν ότι πρέπει να χειρουργηθώ ξανά για τον λόγο ότι μου τρύπησαν κατά λάθος το έντερο. Οπόταν οι πιθανότητες να ζούσα ήταν 1%. Για το λόγο ότι δεν έθρεψα ακόμα από την πρώτη εγχείρηση. Μου είπαν ότι υπήρχαν τρεις πιθανότητες. Να τα καταφέρω, να πέσω σε κόμμα ή να πεθάνω. Με χειρούργησαν και ευτυχώς πήγαν όλα καλά.
Πάντα έκανα την προσευχή μου. Πριν γίνει η μεταμόσχευση δεν παρακαλούσα να βρεθεί δότης, γιατί στην ουσία θα παρακαλούσα να πεθάνει κάποιος για να πάρω το συκώτι του. Έλεγα ‘’Θεέ μου ας γίνει το θέλημα σου’’. Στη δεύτερη επέμβαση, είπα την προσευχή μου και είπα εντάξει τόσες ώρες χειρουργείο και για τον ιατρό ήταν εφικτό να γίνει κάποιο λάθος. Ήταν μικρό λάθος απλά έπρεπε να διορθωθεί. Τα πήγα πολύ καλά πάρα πολύ γρήγορα. Ένα πράγμα το οποίο θυμάμαι πολύ έντονα και ήρθε η ώρα να βγω, αφού με έβγαλαν από το κρεβάτι έξω μου κτύπησε η ακτίνα του ήλιου στο χέρι μου. Ένιωσα μια ζεστασιά μετά από αρκετό καιρό και με συγκίνησε. Δυστυχώς όμως κάποια πολύτιμα πράγματα τα περνούμε ως δεδομένα. Ήταν αρκετά συγκινητικό το γεγονός, ότι με το μικρό μου δαχτυλάκι άγγιξα ή με άγγιξε η ακτίνα του ήλιου. Είχα τις δυσκολίες τις κίνησης.
Όταν έφευγα στο αεροπλάνο, ήρθε μια αεροσυνοδός και με ρώτησε αν είμαι ο Άγγελος και έκανα τη μεταμόσχευση. Μου είπε ότι είναι περιφανή για εμένα, ότι είμαι ένας ήρωας και μου χάρισε μια σοκολάτα δώρο. Την ευχαρίστησα και συγκινήθηκα πολύ με αυτή την πράξη. Μπορεί να ακούγεται κάπως, αλλά ήταν πολύ ωραίο. Έφθασα Κύπρο μου έκανα έκπληξη, πάρτι κλπ. Εκεί που δεν έκλαψα καθόλου, όταν τους αντίκρισα έβαλα τα κλάματα».
Πριν από δύο χρόνια μου έδωσαν την ιδέα, να γράψω ένα βιβλίο που να αναφέρεται στην περιπέτεια αυτή. Το σκέφτηκα και το πήρα απόφαση να το κάνω. Με τη βοήθεια της μητέρας και της αδερφής μου το κατάφερα. Εκδόθηκε με τίτλο «Το Ημερολόγιο Ενός Αγγέλου». Το ονόμασα έτσι για το λόγο ότι πάντα κρατώ ημερολόγιο και μου αρέσει να γράφω. Ως ένα σημείο που μπορούσα και έγραφα στην Αγγλία το έκανα.
Θέλοντας να δώσω και εγώ κάτι πίσω, γιατί μου δόθηκε η δεύτερη ευκαιρία να ζήσω. Βρήκα μια οργάνωση μεταμοσχευμένων εδώ στην Κύπρο, τον Προμηθέα. Έγινα μέλος, είμαι στην επιτροπή και κύριος ομιλητής σε εκδηλώσεις. Ενημερώνουμε τον κόσμο τι σημαίνει να είσαι δότης και τι είναι η δωρεά οργάνων».
Η πίστη στον Θεό και η θετικότητα που διακατείχε τον Άγγελο Σιήκκη, σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας, τον κράτησαν δυνατό. Έφθασε τόσο κοντά στο τέλος, όμως η μεταμόσχευση τον κράτησε στη ζωή. Σήμερα είναι υγιέστατος και τίποτα δεν στάθηκε εμπόδιο στο να κάνει αυτό που αγάπα και να γίνει φωτογράφος.
Ροη Ειδησεων
Πριν 0 λεπτά | Ποδόσφαιρο Κύπρος
Αναμετρήσεις φωτιά για την 11η αγωνιστική της Cyprus LeagueΠριν 3 λεπτά | Διεθνή
Εκτίμηση αναλυτών: Γεωπολιτικά και δασμοί θα φέρουν απόλυτη ισοτιμία μεταξύ ευρώ και δολαρίου το 2025Πριν 10 λεπτά | POLICE REPORTER
Η ανακοίνωση της Νομικής Υπηρεσίας δυο ημέρες μετά την απόφαση του Ανωτάτου για το Πόθεν ΈσχεςΠριν 16 λεπτά | Ενέργεια
Κέρδη 2% για το πετρέλαιο με φόντο την κλιμάκωση του πολέμου στην ΟυκρανίαΠριν 18 λεπτά | People
Θοδωρής Φέρρης:«Είχα μία ώρα να αποχαιρετήσω τον πατέρα μου πριν φύγει από τη ζωή. Δεν έφτασε»Πριν 27 λεπτά | Ανάπτυξη Γης - Κατασκευές
Σε τρεις με έξι μήνες νέες προσφορές για τον δρόμο Πόλης-Πάφου… Στα 90 εκ. ευρώ εκτοξεύεται το κόστοςΠριν 28 λεπτά | ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ενοχλημένος ο Παναγιώτου για την απεργία στον κλάδο σκυροδέματος-«Τριάντα επτά σεντς ημερησίως η διαφορά»
