Ο ομοφυλόφιλος, ο μαθητής και η «Σκοπιανή»... Θύματα της μάστιγας του bullying

«Το παπούτσι που ταιριάζει στον έναν, είναι στενό σε έναν άλλο. Δεν υπάρχει συνταγή για τη ζωή, που να ταιριάζει σε όλες τις περιπτώσεις», είχε πει κάποτε, ο Ελβετός ψυχίατρος Καρλ Γιούνγκ…

Άραγε πόσες φορές μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου, για να δούμε τον κόσμο από τη δική του σκοπιά; Ή μάλλον, πόσες φορές κρίνουμε κάποιον για την εξωτερική του εμφάνιση και τον τρόπο που συμπεριφέρεται, φορώντας τα δικά μας «παπούτσια»;

Ο ένας είναι μαύρος, ο άλλος ομοφυλόφιλος, ο άλλος μουσουλμάνος, ο άλλος βρώμικος, ο άλλος κοντός, ο άλλος ψηλός, ο άλλος…  Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί, που τους χαρακτηρίζουμε με διάφορα επίθετα, είναι απλά διαφορετικοί. Διαφορετικοί απ' αυτό που είμαστε εμείς. Στην ουσία όμως, όλοι διαφορετικοί είμαστε και οφείλουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο... 

«Ρε εν μαύρος τούτος, χα χα χα, εν φαίνεται μες τη νύχτα». «Ρε τούτος εν κορούα, χα χα χα». «Ρε τούτος εν μουλλάς, πέτε του να φύει που δαμέ, χα χα χα». Αυτές οι εκφράσεις είναι πολύ οικείες στην κυπριακή κοινωνία. Μια κοινωνία, που δυστυχώς, παρότι βρίσκεται στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια εδώ και 17 χρόνια, δεν κατάφερε ακόμα να σπάσει τα ταμπού και τις προκαταλήψεις της.

Την ασέβεια, ακολουθεί η στοχοποίηση και o εκφοβισμός, γιατί ως συνήθως, η δύναμη των πολλών απέναντι στον ένα είναι ανίκητη.

Τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί, επιτέλους, ιδιαίτερη προσοχή σε μια έννοια, η οποία ονομάζεται Bullying (εκφοβισμός). Μια έννοια, η οποία προϋπήρχε από τον 16ο αιώνα και αρχικά είχε καλή έννοια, αφού προέρχεται από το «Boel», που στα ολλανδικά σημαίνει «αδελφός».

Στο πέρασμα των χρόνων όμως, αυτή η έννοια φθάρηκε και τα τελευταία χρόνια όταν διαδόθηκε ευρέως, απέκτησε αρνητική χροιά. Ο εκφοβισμός, ιδιαίτερα στα σχολεία, προκαλεί τεράστια ζημιά σε ανήλικους, ενώ το ίδιο συμβαίνει και σε εργασιακούς χώρους.

Ο 16χρονος, ο «μπάσταρτος» και η «Σκοπιανή»

Στην Κύπρο, ένας 16χρονος, που δεχόταν συστηματικό bullying στο σχολείο του, κατέληξε να χάσει τη ζωή του σε πάρτι γενεθλίων. Όταν ο άτυχος μαθητής έφυγε από τη ζωή, ήρθαν στο φως συγκλονιστικές μαρτυρίες γύρω από τον τρόπο που φέρονται να του συμπεριφέρονταν συμμαθητές του. Μάλιστα, για τέσσερις από αυτούς, προέκυψαν ποινικά αδικήματα και η υπόθεση οδηγήθηκε ενώπιον Δικαστηρίου.

Aυτή την κατάσταση, την βίωσαν πολλοί άνθρωποι στη ζωή τους, μεταξύ των οποίων και μια 22χρονη με εγκεφαλική παράλυση, η οποία είχε μιλήσει τον περασμένο Ιούνιο, στον REPORTER.

Μεταξύ άλλων, είχε αναφέρει πως, «αντιμετώπισα Bullying, κυρίως κατά τη διάρκεια των παιδικών μου χρόνων. Από το Δημοτικό μέχρι και το Γυμνάσιο. Ήταν κυρίως άσχημα σχόλια, ύβρεις, σχόλια αναφορικά με την αναπηρία μου που ήταν ασεβή. "Είσαι ανάπηρη", "δεν σε θέλουμε, φύε", "δεν είσαι κανονική", "δεν θα μπορέσεις ποτέ να είσαι σαν εμάς. Απορώ γιατί είσαι δαμέ"».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»

Άλλο ένα τρανό παράδειγμα εκφοβισμού και λεκτικής βίας ήταν ένας νεαρός, ο οποίος είχε μιλήσει επίσης στον REPORTER, για τις τραγικές εμπειρίες που έζησε ως μαθητής.

«Πιστεύω πραγματικά, ότι αν υπήρχε πτυχίο στο Βullying θα το έπαιρνα. Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, επειδή δεν ήμουν όπως τα άλλα αγόρια και είχα άλλα ενδιαφέροντα, με κοροϊδεύαν, “αχαχαχα έτην κορούα”, έλεγαν. Δεν με ήθελαν στην παρέα τους. Μπορεί να μην δέχτηκα σωματική βία, όμως και η λεκτική σου κάνει ζημιά. Ένα μωρό, μπορεί να ακούει χυδαιότητες και βρισιές από τους συμμαθητές του, πολλές φορές χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνουν. Μπορεί να μην γνωρίζει ακόμα με σιγουριά και κάποια πράγματα για τον εαυτό του. Είναι απίστευτα δύσκολο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Με κοροϊδεύαν, “αχαχαχα έτην κορούα”, έλεγαν... Δεν με ήθελαν στην παρέα τους»

Ένας άλλος άνθρωπος, μιλώντας στον REPORTER, με αφορμή την περιπέτεια που βίωσε με τα ναρκωτικά, είχε πει μεταξύ άλλων, «πίστευα ότι δεν με αγαπούσε κανένας γιατί μπάσταρτο με ανεβάζαν, μπάσταρτο με κατεβάζαν. Δεν γνώρισα ποττέ τον τζύρη μου, έφυεν».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Πήγε σε κέντρο υγείας με πόνους στην καρδιά και της έκαναν bullying για την καταγωγή της

Τον Σεπτέμβριο του 2019, η Επίτροπος Διοικήσεως και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έλαβε μια καταγγελία για Bullying, που δέχθηκε γυναίκα για την καταγωγή της. Το θύμα, είχε πάει με πόνους στο στήθος στο Κέντρο Υγείας Αγλαντζιάς, για να υποβληθεί σε καρδιογράφημα.

Όταν την ρώτησε μια νοσοκόμα από που είναι, απάντησε Βόρεια Μακεδονία. Τότε εκείνη της είπε,« δεν είστε από καμιά Μακεδονία, είστε από τα Σκόπια». Λίγες μέρες αργότερα πήγε με τον άντρα της στο Κέντρο για να ζητήσουν από τη νοσοκόμα να απολογηθεί, αλλά εκείνη τους είπε με θράσος, πως στο χώρο εργασίας της μπορεί να λέει ότι θέλει…

Ένας μαθητής, ένας άνθρωπος με διαφορετική σεξουαλικότητα από αυτήν που κάποιοι θεωρούν «φυσιολογική», μια κοπέλα με εγκεφαλική παράλυση, ένας άνθρωπος χωρίς πατέρα και μια αλλοδαπή, στην Κύπρο είναι οι τελευταίοι τροχοί της αμάξης.

Τα παραδείγματα είναι ακόμα πιο πολλά, ίσως και αναρίθμητα. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι, κάποια μέρα φεύγουν από τη ζωή σου. Είτε απομακρύνονται για να γλυτώσουν, είτε όταν βαρεθείς να τους εκφοβίζεις, απλά τους αγνοείς.

Μα αυτοί όλοι οι άνθρωποι που καταλήγουν; Πόσο τους επηρέασε στη ζωή τους το Bullying που δέχθηκαν; Κάποιοι μπορεί να είναι δυνατοί και να τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι όμως;

Αν κατέληξαν στα ναρκωτικά ή απέκτησαν τραύματα που δεν επουλώνονται και βασανίζονται σε όλη τους τη ζωή; Αν μετατράπηκαν από θύματα σε θύτες; Ή αν κατέληξαν νεκροί;

Είναι η ώρα να αγκαλιάσουμε τα θύματα

Η 6η Μαρτίου, έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά της βίας και κατά του εκφοβισμού. Είναι η μέρα, που πρέπει να γιορτάζουν όλοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να γλυτώσουν από τη βία και τον εκφοβισμό που έζησαν.

Μακάρι από σήμερα, να στείλουμε όλοι ένα μήνυμα, πως ο εκφοβισμός δεν είναι χαβαλές, αλλά μια ενέργεια, μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στο χείλος του γκρεμού ή ακόμα και στον ίδιο τον γκρεμό.

Μια ενέργεια μπορεί να σκοτώσει τον ψυχικό κόσμο ενός ανθρώπου. Γιατί ο διαφορετικός, είναι κι αυτός άνθρωπος που δεν ψάχνει τίποτα περισσότερο από αγάπη.

Τώρα είναι η ώρα που η κοινωνία πρέπει να αγκαλιάσει τα θύματα, που μιλούν για τα βιώματά τους. Να τα στηρίξει και να βρεθεί στο πλάι και όχι απέναντί τους. Ήδη, βρήκαν πολλούς απέναντι, συμμάχους είναι που ψάχνουν για χρόνια...