«Μας είπαν αποχαιρετήστε την… Την κατέβασαν με το κρεβάτι να δει το εγγόνι της»

Η ζωή είναι γεμάτη στιγμές... Μια στιγμή όμως, μπορεί να ανατρέψει τα πάντα... Έτσι και η ζωή της Μαρίας Αντωνίου, η οποία έμελλε να βιώσει ένα συνταρακτικό γεγονός με τη μητέρα της... Ένα πάθημα, ένας Γολγοθάς, που έγινε μετά μάθημα ζωής για την ίδια, καθώς σήμερα με τις τρεις βασικές αρχές, αλληλεγγύη, αγάπη και προσφορά, βρίσκεται ανελλιπώς δίπλα στους συνάνθρωπό μας... 

Η επικεφαλής της εθελοντικής ομάδας «Αγκαλιάζω με αγάπη», Μαρία Αντωνίου, γύρισε τον χρόνο πίσω και θυμάται πώς τα έφερε η μοίρα, για να βρίσκεται σήμερα σε αυτή τη θέση και να... αγκαλιάζει καθημερινώς τόσες άπορες οικογένειες, που έχουν οικονομικά προβλήματα. 

«Το 'Αγκαλιάζω με αγάπη' δημιουργήθηκε μετά από ένα άσχημο συμβάν που είχα σε προσωπικό επίπεδο. Η μητέρα μου τον Δεκέμβριο του 2014, ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα μαζί με τον πατέρα μου και ήταν πάρα πολύ δύσκολη η περίπτωσή της, καθώς είχε καταφέρει να βγει από τα συντρίμμια του οχήματος, αφού την είχε απεγκλωβίσει η πυροσβεστική. Είχε κάνει δεκαοκτώ μήνες νοσοκομείο για αποκατάσταση και πολλές φορές κινδυνέψαμε να τη χάσουμε. Ήταν στην εντατική αρχικά και μετά σε ορθοπεδικούς και πλαστικούς. Ήταν πάρα πολλά τα τραύματά της και δύσκολη η κατάστασή της. Είχε σπάσει λεκάνη, χέρι και βασικά είχε λιώσει η μισή της πλευρά μέσα στην πόρτα του αυτοκινήτου. Το πρόβλημα που έμεινε, ήταν το πόδι της μητέρας μου που έλιωσε πραγματικά, αφού μέχρι σήμερα φαίνεται ο κόκκαλός της. Μέσα σε τρία χρόνια έχει κάνει τριάντα επεμβάσεις και έχει μείνει ανάπηρη. Παρ’ όλα αυτά είμαι πολύ χαρούμενη που την έχουμε μαζί μας, γιατί κινδυνέψαμε πολλές φορές να τη χάσουμε. Υπήρχε μέρα που μας είπαν αποχαιρετήστε την, γιατί 95% δεν θα τη ξαναδείτε.

Εγώ ήμουν επτά μηνών έγκυος όταν η μητέρα μου κτύπησε. Και μετά όταν γεννήθηκε το εγγόνι της, δεν μπορούσε να το δει γιατί ήταν στο νοσοκομείο. Έτσι, για να τις δώσουμε ελπίδα και εκείνης στο νοσοκομείο, ζητήσαμε να τη φέρουν κάτω στο πάρκινγκ με το κρεβάτι της για να συναντήσει τον εγγονό της, γιατί το βρέφος ήταν αδύνατο να πάει πάνω. Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό…». 

Οι δυσκολίες που συνάντησε αλλά και ο τρόπος που βίωσε το δράμα της μητέρας της, η Μαρία Αντωνίου, βρήκε την ψυχική δύναμη, ένωσε τα σπασμένα της κομμάτια και ένιωσε την ανάγκη πως ήρθε η στιγμή να ανταποδώσει στην κοινωνία. «Όταν τη φέραμε σπίτι με το καλό, ένιωθα την ανάγκη να ανταποδώσουμε το καλό που μας έδωσε ο Θεός, πίσω. Και έτσι ξεκίνησε το 2018 το 'Αγκαλιάζω με αγάπη', γιατί πραγματικά ήθελα να δώσω… Ότι δεχθήκαμε για τη μητέρα μου, ήθελα να το δώσω πίσω… 

Μέσα στο νοσοκομείο, ζήσαμε διάφορες και δύσκολες στιγμές με άλλους ανθρώπους. Για παράδειγμα στο άλλο κρεβάτι απέναντί μας, είχε πολλές φορές γιαγιάδες, παππούδες που δεν είχαν κανένα διπλά τους για να τους βοηθήσει. Άτομα έξω από την εντατική περίμεναν για μια χαρμόσυνη είδηση, όπως περιμέναμε και εμείς και έφευγαν κλαμένοι. Απέναντι από το ασανσέρ, είχε ένα χώρο που ήταν δήθεν χώρο αναμονής, αλλά κάποιος που ζει εκεί, βλέπει ανθρώπους που κοιμούνται εκεί, επειδή είναι άνθρωποι από άλλες πόλεις που δεν έχουν τη δυνατότητα να πηγαινοέρχονται. Είναι κάποια δύσκολα βιώματα που ζήσαμε ειδικά στο νοσοκομείο, που με στιγμάτισαν».

Όπως μας είπε η κ. Αντωνίου, η πρώτη ιδέα για το «Αγκαλιάζω με αγάπη» ήταν η δημιουργία μιας ομάδας για επαναχρησιμοποιημένα ήδη. «Στην πορεία όμως φάνηκε ότι ο κόσμος είχε ανάγκη από πολύ διαφορετικά πράγματα και δεν μπορούσαμε να μείνουμε μόνο στα υλικά αγαθά τα χρησιμοποιημένα, αφού ο κόσμος χρειαζόταν και τρόφιμα. Υπήρχε πολλής πόνος έξω, τον οποίο αν δεν ανακατευτείς, δεν τον γνωρίζεις. Σήμερα υπάρχει ακόμη πιο πολλής πόνος γιατί και λόγω του κορωνοϊού, διπλασιάστηκαν οι περιπτώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι αυτή τη στιγμή που έχασαν τη δουλειά τους. Υπάρχουν γονείς άνεργοι με τρία και τέσσερα παιδιά στο σχολείο. Τώρα μιλάμε για διπλάσια περιστατικά που μας έχουν ανάγκη…». 

Όταν ρωτήσαμε την επικεφαλής της ομάδας εάν ο κόσμος αγκαλιάζει αυτή την προσπάθεια, η κ. Μαρία χαμογέλασε. Χαμογέλασε και μας είπε ότι, «ο κόσμος έχει πάρα πολλή αγάπη μέσα του και είναι δοτικός. Η αγάπη του κόσμου, μας συγκινεί καθημερινά και δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται. Ο κόσμος δεν σταματά να ενδιαφέρεται, είναι ευαίσθητος και θέλει να προσφέρει. Απλά θεωρώ ότι δεν δίνεται η ευκαιρία σε όλους να δουν τι γίνεται στη διπλανή τους πόρτα».

Τα μάτια της κ. Μαρίας, αντίκρισαν άπειρες οικογενειακές ιστορίες... Ιστορίες, για τις οποίες ίσως να μην πιστεύουμε ότι υπάρχουν στον τόπο μας και είναι μόνο στο εξωτερικό...

«Κάθε φορά λέω, αυτή ήταν η πιο συγκλονιστική ιστορία και την επόμενη μέρα έρχεται μια άλλη συγκλονιστική. Η κάθε ιστορία είναι συγκλονιστική, ακόμα και ένα παιδί που πάει στο σχολείο με μια φέτα ψωμί χωρίς βούτυρο, είναι συγκλονιστικό… Θα μου πείτε ότι ένας άστεγος είναι πιο σημαντικός και θέλει περισσότερη βοήθεια. Για μένα όμως είναι όλα σημαντικά στη ζωή μας.

Αν έχει έστω ένα παιδί που πεινά, θεωρώ ότι αποτύχαμε σαν κοινωνία. Απλά στην κοινωνία που ζούμε σήμερα, ο κόσμος φοβάται να το βγάλει προς τα έξω το πρόβλημα του για να μην το κατακρίνουν. Ένα παιδί για παράδειγμα, εάν ακουστεί ότι είναι άπορο σε ένα σχολείο, ίσως να μην θέλουν να το παίζουν τα υπόλοιπα, δυστυχώς…».

«Το πιο συγκλονιστικό αυτή τη στιγμή, είναι μια οικογένεια που ζούσε στην καρδιά της Λευκωσίας, σε μια πλούσια περιοχή, μέσα σε μια παράγκα, με τσίγγενη οροφή, σπασμένη πόρτα, λιωμένοι τοίχοι και να μπαίνουν τα νερά μέσα στο σπίτι. Το μωρό κοιμόταν καθιστό σε μια πολυθρόνα και η μάνα σε ένα καναπέ δίπλα. Επί πέντε χρόνια χωρίς ρεύμα και νερό. Τους κάναμε σπίτι από την αρχή και πρόσφερε ο κόσμος και αρκετές εταιρείες, για αυτή την οικογένεια.

Μετά από δυο μήνες που στείλαμε και ψώνια στο σπίτι, ο γιος της οικογένειας, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε έτσι ψώνισμα δεν ξανάζησε το σπίτι μας. Όταν φτιάχτηκε το σαλόνι θυμάμαι τον μικρό χαρακτηριστικά να λέει ‘ουάο θα έχουμε σαλόνι να έρχονται οι φίλοι μου’, ή όταν είδε το υπνοδωμάτιο και το κρεβάτι του δεν το πίστευε και έλεγε ‘έχω δικό μου υπνοδωμάτιο πλέον’. Ένα μωρό το οποίο από οκτώ ετών ζούσε σε μια παράγκα και χωρίς μπάνιο μάλιστα, αφού λούζονταν μόνο το καλοκαίρι έξω με το λάστιχο».

Τα συναισθήματα που κατακλύζουν τον οποιονδήποτε άνθρωπο όταν προσφέρει, είναι πάμπολλα... Πόσο μάλλον για την κ. Μαρία Αντωνίου, της οποίας η προσφορά, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι, της καθημερινότητάς της...

«Αρκετές φορές είμαι πολύ στεναχωρημένη, γιατί είμαι ευαίσθητη και όταν αντικρύσω τέτοιες καταστάσεις, αγγίζει με πάρα πολύ. Όταν βοηθώ κάποιον, νιώθω ότι είναι δικός μου άνθρωπος και δεν είναι κάποιος ξένος. Γι’ αυτό θέλω να βοηθώ εγώ και η ομάδα μου τον κόσμο. Το σπουδαιότερο είναι ο εθελοντισμός και είναι ο κόσμος ουσιαστικά που βοηθά τον συνάνθρωπό του μέσα από την ευαισθητοποίησή του...».