«Ο οκτάχρονος γιος μου δεν έκανε ποτέ γενέθλια… Λούνα παρκ δεν είδαν ποτέ τους»

«Δεν έχουν τα βασικά τα μωρά. Είναι απλά για να μην πεθάνουμε, εκείνα τα λεφτά που παίρνουμε. Χθες, μου είπε ο μεγάλος μου γιος, "παπά πότε θα πάμε να φάμε χάμπουργκερ"; Η απάντηση; Κάθε φορά η ίδια. "Μόλις μπορέσουμε αγάπη μου. Όταν πάμε Παραλίμνι". Κάθε φορά η ίδια κουβέντα και κάθε φορά όταν πηγαίνουμε στο Παραλίμνι, βρίσκουμε μια δικαιολογία». 

Η ψυχή πόνεσε, όταν από το στόμα του βγήκαν αυτά τα λόγια. Το μυαλό πάγωσε, χωρίς να μπορεί να λειτουργήσει. Μια παύση μερικών δευτερολέπτων, ήταν αναγκαία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Μα στις περίπου δύο ώρες που ήμασταν εκεί, συνεχώς στο μυαλό, στριφογύριζαν εκείνα τα λόγια. 

Αυτά ήταν τα λόγια του 30χρονου Τάσου Δρουσιώτη, πατέρα τριών ανήλικων παιδιών, οκτώ, έξι και δύο ετών, από το Αυγόρου. Από το σπίτι τους, δεν λείπει η αγάπη, αλλά ούτε ο πόθος για ζωή. Λείπουν όμως τα βασικά. Λείπει μια δουλειά, λείπει το ρεύμα, λείπει η υγεία. Παρά τις αντιξοότητες, στέκεται στα πόδια του, τόσο ο ίδιος, όσο και η σύζυγός του. Δεν ζητούν πολλά. Ζητούν τα ελάχιστα, για να δουν το χαμόγελο των παιδιών τους, να ζωγραφίζεται ξανά στο πρόσωπό τους. 

 Ο καρκίνος, το περιβόλι και ο θάνατος του πατέρα

Η περιπέτειά τους, ξεκινά το 2007, όταν ο Τάσος ήταν 17 ετών. Ο πατέρας του, διαγνώστηκε με καρκίνο του θυροειδούς, σε ηλικία 39 χρόνων. Τότε, διέμεναν σε ένα διαμέρισμα στο Παραλίμνι και ο γιατρός του, του είχε πει να βρει κάτι να ασχολείται, για να ξεχνιέται.

«Βρήκαμε αυτό το χώρο εδώ στην περιοχή του Αγίου Κενδέα, στο Αυγόρου και το κλείσαμε με περίφραξη. Σιγά σιγά, με τη βοήθεια των φίλων του πατέρα μου, καταφέραμε να χτίσουμε μια κάμαρι. Αυτή ήταν η ασχολία του.

Μετά από τρία χρόνια, το 2010 και αφού έκανε κάποιες πειραματικές θεραπείες για τον καρκίνο, ήρθε ένα χαρτί από ιδιωτικό νοσοκομείο της Λευκωσίας, που έλεγε ότι οι εξετάσεις του ήταν καθαρές και ότι θεραπεύτηκε. Μετά από δύο εβδομάδες, πέθανε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, μέσα στα χέρια μου. Αφότου έφυγε ο πατέρας μου, μας έδωσε δύο μήνες προθεσμία ο σπιτονοικοκύρης μας στο Παραλίμνι, όπου διαμέναμε, για να φύγουμε από το σπίτι. Η δικαιολογία του, ήταν ότι δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε το ενοίκιο.

Τελικά, εγκατασταθήκαμε στο Αυγόρου το 2010, εγώ η γυναίκα μου, η μητέρα μου και η αδελφή μου με ένα μωρό. Μόλις ήρθαμε εδώ, δεν υπήρχε χώρος να μείνουμε. Έτσι, εγώ με τη γυναίκα μου, αφού γεννήσαμε το πρώτο μας παιδί, το 2013, φύγαμε και πήγαμε στα πεθερικά μου στο Λιοπέτρι, για περίπου έξι μήνες με ένα χρόνο και στη συνέχεια βρήκαμε διαμέρισμα στις Βρυσούλλες».

Το δεύτερο χτύπημα

Εκεί που πίστεψαν ότι θα έβρισκαν τα πατήματά τους, ο Τάσος ανακάλυψε μια ασθένεια, η οποία τον είχε χτυπήσει από ηλικία εννέα ετών, αλλά μέχρι το 2014, κανένας γιατρός δεν είχε εντοπίσει τι ήταν. Η διάγνωση, έλεγε νόσος Crohn.

Αμέσως, άρχισε να ψάχνει τι ήταν η συγκεκριμένη νόσος και πως επηρεάζει τους φορείς της. Από τα πρώτα ευρήματα στο διαδίκτυο, κατάλαβε, πως η μάχη που θα έπρεπε να δώσει, ήταν δύσκολη και μακροχρόνια.

«Είναι μια ασθένεια που ξεκινά να χτυπά από τον οισοφάγο μέχρι τον πρωκτό. Χτυπά επίσης και έξω από το έντερο. Βγάζεις κηλίδες στο σώμα σου, λιώνει το δέρμα σου, φουσκώνει. Εγώ για παράδειγμα, έβγαζα κουβάρια στα πόδια, χωρίς λόγο. Μπορεί να ξεκινούσε από κουβάρι ενός πόντου και να κατέληγε το πόδι μου να έχει τριάντα πόντους περίμετρο.

Το 2014, επιβαρύνθηκε η κατάστασή μου. Έφθασε να με χτυπά στα γεννητικά όργανα και στα χέρια. Έμεινα για 15 μέρες στο νοσοκομείο. Τόσο άσχημο ήταν το χτύπημα της νόσου. Μπήκα 92 κιλά και βγήκα 72. Τότε, αρχίσαμε χορήγησή ενέσιμου φαρμάκου, για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, κάτι το οποίο είναι η τελευταία επιλογή. Μετά το ενέσιμο, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Τελικά, επιστρέψαμε το 2016 εδώ στην περιοχή του Αγίου Κενδέα, όταν ήδη είχαμε δύο παιδιά, αφού δεν τα βγάζαμε πέρα, για να νοικιάζουμε. Όταν ήρθα εδώ, έφυγε η αδελφή μου με το μωρό της και πήγε και νοίκιασε διαμέρισμα». 

«Δεν είναι χρήματα αυτά για να ζούμε, αλλά για να μην είμαστε στους δρόμους»

Λόγω της ασθένειας του, ο Τάσος υποστηρίζει ότι δεν μπορεί να εργαστεί, αφού δεν επιτρέπεται να βγαίνει στον ήλιο, να έρχεται σε επαφή με χώμα και γενικότερα να κάνει δουλειές που προκαλούν εφίδρωση.

Αρχικά εγγράφηκε στους καταλόγους των ανέργων, όμως σε κάποια στιγμή, ήρθε σε ρήξη με το Γραφείο Εξευρέσεως Εργασίας, αφού τον κατηγόρησαν πως μπορεί να εργαστεί, αλλά δεν το κάνει, από επιλογή.

«Την τελευταία φορά που πήγα, είχαμε φραστική αντιπαράθεση, γιατί μου είπαν ότι με βλέπουν και δεν έχω τίποτα. Και σας ρωτώ, τι σχέση έχει η εξωτερική εμφάνιση; Που ξέρουν τους πόνους που τραβώ εγώ μέσα μου, λόγω της αρρώστιας; Οι προσβολές που άκουσα ήταν το κάτι άλλο. Μετά από εκείνη τη φορά, δεν ξαναπήγα να υπογράψω άνεργος και με κάλεσαν από το εγγυημένο εισόδημα, γιατί θα μου έκοβαν το επίδομα. Εξήγησα της κοπέλας που με κάλεσε και τελικά δεν μου το έκοψαν.

Σήμερα, είμαστε πενταμελής οικογένεια, αφού φέραμε στον κόσμο άλλο ένα παιδάκι και ο μισθός μας είναι 1052 ευρώ. Δεν είναι χρήματα αυτά για να ζούμε, αλλά για να μην είμαστε στους δρόμους. Αν σκεφτείτε ότι χρειαζόμαστε πάνες, γάλα για τα μωρά, δεν σε φτάνουν. Δεν είναι χρήματα για να ζεις, αλλά για να μην πεθάνεις. Τώρα, που κάναμε το τρίτο μωρό ενέκριναν την γυναίκα μου να παίρνει ένα ποσό, για τους τρίτεκνους. Το μέγιστο ποσό που της έδωσαν, παρότι δεν δουλεύουμε, είναι 266 ευρώ. Μετά, ήρθε το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και μας έκοψε εκείνο το ποσό. 

Έτσι παίρνουμε 788 ευρώ από το εγγυημένο εισόδημα και 266 η γυναίκα μου, για τα μωρά. Θα μου πει κάποιος, καλά γιατί δεν δουλεύει η γυναίκα σου. Αν πάει δουλειά και προσέχω εγώ τα μωρά και με πιάσει η ασθένεια, τότε δεν θα μπορώ να χειριστώ εγώ τον εαυτό μου, όχι να προσέχω και τα μωρά. Ξέρω άνθρωπο που είναι μόνος του και παίρνει από το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα 950 ευρώ. Εμείς, πενταμελής οικογένεια παίρνουμε 1052 ευρώ. Που είναι το δίκαιο; Που υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό τον τόπο;»

«Ο μεγάλος μου είναι οκτώ χρονών και δεν είδε ακόμα πάρτι γενεθλίων» 

-Κύριε Τάσο, συγγνώμη για την ερώτηση, αλλά πώς μπορείτε να τα βγάζετε πέρα με 1052 ευρώ;

-Πώς τα βγάζω πέρα... Να σας πω ένα παράδειγμα. Μια πενταμελής οικογένεια θέλει το λιγότερο 50 ευρώ τη μέρα για να ζήσει. Αν κάνεις 50 ευρώ επί τριάντα μέρες πόσα είναι; Είναι πολλά περισσότερα από τα 1052 που πιάνουμε. Πασχίζω καθημερινά για να τα καταφέρω. Πασχίζω. Ποτέ δεν τα έβαλα κάτω. Παρόλες τις αρρώστιες μου, παρόλη την ταλαιπωρία που πέρασα, ότι κατάφερα να κάνω μέχρι τώρα, το έκανα με τα δύο μου χέρια. Πάντα βλέπω ψηλά. Ποτέ δεν γονάτισα, αλλά γονατίζουν με...

-Συγγνώμη που επιμένω, αλλά πώς ζείτε;

-Με κανένα μακαρόνι, με κανένα χόρτο, με κάτι της που έμεινε από την προηγούμενη μέρα. Γιατί τα μωρά μου να στερούνται τόσα πράγματα; Γιατί; Εγώ λόγω της ασθένειας δεν μπορώ να φάω όλες τις τροφές, αλλά τα μωρά μου μπορούν. Θέλουν και εκείνα να φάνε το χάμπουργκέρ τους. Έστω μια φορά το μήνα. Θέλουν και εκείνα την πίτσα τους. Θέλουν κι εκείνα ένα πάρτι γενεθλίων. Ο μεγάλος μου είναι οκτώ χρονών και δεν είδε ακόμα πάρτι γενεθλίων. Πώς θα κάνω πάρτι γενεθλίων εκείνου του μωρού; Πώς; Είναι οκτώ χρονών και δεν είδε ποτέ πάρτι γενεθλίων.

Δεν έχουν τα βασικά τα μωρά. Είναι απλά για να μην πεθάνουμε εκείνα τα λεφτά, σας το ξαναλέω. Χθες, μου είπε ο μεγάλος παπά πότε θα πάμε να φάμε χάμπουργκερ; Η απάντηση; Κάθε φορά η ίδια. Μόλις μπορέσουμε αγάπη μου. Όταν πάμε Παραλίμνι. Κάθε φορά η ίδια κουβέντα και κάθε φορά βρίσκουμε μια δικαιολογία. 

Θα τους βγάλω μια φορά το μήνα και αν... Προσπαθώ να φυλάξω από τα ελάχιστα κάθε μήνα, για να τους πάρω έστω κάπου. Αυτό είναι το έξω τους. Το δικαιούνται, δεν μπορείς να τους στο στερήσεις. 

Να πάμε και στο λούνα παρκ. Λούνα παρκ δεν είδαν ποτέ μέχρι τώρα και δεν νομίζω να δουν. Πάρτι γενεθλίων συμμαθητών τους; Επίσης δεν είδαν ποτέ. Θα πάνε με όφκερα χέρια; Δεν θα πάνε. Πολλές φορές, μακάρι να είναι καλά η αδελφή της γυναίκας μου, τους έδινε εκείνη για να πηγαίνουν τα μωρά σε γενέθλια».

«Δεν έχουμε ρεύμα, ζούμε με τη γεννήτρια»

Αν πιστεύετε ότι ο Γολγοθάς τους σταματά εδώ, δυστυχώς δεν σταματά. Γιατί η οικογένεια ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Παρά τα προβλήματα υγείας, την έλλειψη χρημάτων, είναι αγαπημένη οικογένεια, όμως η αγάπη δεν προσφέρει ρεύμα. Δεν προσφέρει ζεστασιά. Δεν προσφέρει τουλάχιστον τα ελάχιστα για να ζήσουν.

Από τη μέρα που διαμένουν στο περιβόλι, ζουν με τη χρήση μιας γεννήτριας και εκείνη, την χρησιμοποιούν με φειδώ. 

«Ζούμε με γεννήτρια. Σβήνει η γεννήτρια, δεν έχουμε ρεύμα. Πήγαμε, για να βάλουμε φωτοβολταϊκά, αφού ρεύμα δεν μας βάζουν εδώ, αφού το κομμάτι που διαμένουμε είναι χαλίτικο. Κάναμε αίτηση για να μας παραχωρήσουν το κομμάτι, ώστε να μπορούμε να βάλουμε ρεύμα. Την πρώτη φορά χάθηκε η αίτηση, κάναμε ξανά, χάθηκε και πάλι η αίτηση. 

Χρεωθήκαμε έξι χιλιάδες ευρώ για να βάλουμε φωτοβολταϊκά, για να έχουμε ρεύμα, αλλά ο προμηθευτής του ανθρώπου που τα παραγγείλαμε, τον ξεγέλασε. Αντί να του βάλει μπαταρίες των φωτοβολταϊκών, του έβαλε μπαταρίες του φορτηγού. Στους έξι μήνες έγινε έκρηξη των μπαταριών και μας έφερε ο άνθρωπος δύο άλλες μπαταρίες για ζήσουμε, αλλά αντέχουν όσο έχει ήλιο. Μετά δεν έχουμε ρεύμα. 

Χρησιμοποιούμε και τη γεννήτρια που θέλει περίπου 300 ευρώ το δίμηνο. Την ανάβουμε λίγο όταν θα πλύνουμε, λίγο για το ένα, λίγο για το άλλο και το βράδυ σβήνει. Αν πρέπει να σηκωθεί κάποιος για να πάει στην τουαλέτα για παράδειγμα, πάει με το κερί ή με ένα φλας του κινητού».

«Δεν ζητώ από τον κόσμο, δεν είμαι ζητιάνος»

Όταν έφθασε η ώρα να απευθυνθεί στον κόσμο και να στείλει ένα μήνυμα, έδειξε την περηφάνια του ως άνθρωπος. Προτίμησε, να απευθυνθεί στο κράτος και όχι στον απλό πολίτη.

«Ζητώ από τον κόσμο να ξυπνήσει και να δει ποιους έχει απέναντί του. Έχουμε δικτατορία, δεν έχουμε κράτος. Τον τάδε βοηθώ τον, γιατί που έκανες μια ευκολία, γιατί έτσι, γιατί αλλιώς. Εσένα δεν σε βοηθώ, γιατί μου είσαι ασήμαντος. Εμείς είμαστε στο Αυγόρου, είμαστε ασήμαντοι. Εγώ τούτο εκατάλαβα τόσα χρόνια. Δεν μιλώ για τον κόσμο, αλλά για εκείνους που μπορούν. Αν ας πούμε ο Πρόεδρος δεν μπορεί να δώσει διαταγή για το ρεύμα, ποτέ δεν θα έχουμε ρεύμα. Αν ο Πρόεδρος δεν μπορεί να δώσει διαταγή για να αυξηθεί το επίδομα, ποτέ δεν θα δουν εκείνα τα μωρά άσπρη μέρα. 

Από τον κόσμο δεν μπορώ να ζητήσω. Δεν είμαι ζητιάνος. Γι' αυτό δεν ζητώ από τον κόσμο. Γι' αυτό και παλεύω».