Η 46χρονη που ξύρισε το κεφάλι όταν διαγνώστηκε ο γιος της με λευχαιμία

«Κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει ότι το παιδί του έχει κάποια σοβαρή ασθένεια. Όταν ακούς αυτές τις λέξεις, σκέφτεσαι πάντα το χειρότερο. Είναι λες και τέλειωσε ο κόσμος». Αυτά είναι τα λόγια της Βάσως Κωνσταντίνου. Είναι τα λόγια μίας μητέρας, που έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της, όταν οι γιατροί της ανακοίνωσαν ότι ο 13χρονος γιος της πάσχει από λευχαιμία.

«Η μητρική αγάπη είναι το καύσιμο που ωθεί ένα συνηθισμένο άτομο να καταφέρει το ακατόρθωτο», είχε πει κάποτε η συγγραφέας Μάριον Κ. Γκαρέτι και στην περίπτωση της Βάσως ταιριάζει απόλυτα. Στο άκουσμα ότι ο γιος της έχει λευχαιμία, ξύρισε τα μαλλιά της, για να τον στηρίξει.

«Αρχικά σκέφτηκα να το κάνω μέσα στο Δεκέμβριο, όταν μία κοπέλα που ξέρω ανακάλυψε ότι έχει λευχαιμία. Επειδή είναι κομμώτρια, θεώρησα ότι είναι συμβολικό να κόψω τα μαλλιά μου. Μετά όμως, μέσα στα μέσα του Ιανουάριου, από ένα ξηρό βήχα, ανακαλύψαμε ότι έχει και ο γιος μου λευχαιμία. Ήξερα ότι σε κάποια φάση θα έχανε τα μαλλιά του και έτσι αποφάσισα να τον στηρίξω, για να ξέρει ότι είμαστε δίπλα του. Αποφάσισα να τα ξυρίσω από τη ρίζα και ήταν μία καλή ευκαιρία για να ενισχύσουμε και το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα. Κάναμε και ένα έρανο μέσω Facebook για όποιο ήθελε να ενισχύσει αυτή την προσπάθεια.

Αν μου έλεγες πριν πέντε ή έξι μήνες να κόψω το μαλλί μου δεν θα το έκανα, επειδή μου αρέσει το μακρύ μαλλί. Όμως πλέον δεν έχει σημασία, μακάρι να πάει το μαλλί μου σε κάποιον που το έχει ανάγκη, είναι απλά τρίχες. Δεν έχουν σημασία, δεν προσφέρουν κάτι εκτός από εξωτερική ομορφιά. Δίνουμε πολλή σημασία σε τέτοια πράγματα και δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε».

«Είναι λες και τέλειωσε ο κόσμος»

Η είδηση ότι το παιδί σου, που προέρχεται από μία οικογένεια που δεν έχει ιστορικό καρκίνου, πάσχει από λευχαιμία είναι αποκαρδιωτική. Οι πρώτες σκέψεις μαύρες, οι μέρες δύσκολες.

«Ένας γονιός, όταν ακούει ότι το παιδί του έχει μία τέτοια ασθένεια, είναι λες και τέλειωσε ο κόσμος. Κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει ότι το παιδί του έχει κάποια σοβαρή ασθένεια. Όταν ακούς αυτές τις λέξεις, σκέφτεσαι πάντα το χειρότερο. Όμως μετά βλέπαμε ότι υπάρχουν θεραπείες, το παιδί μας είναι δυνατό, προχωρά... Δεν σκέφτηκε ποτέ ότι δεν θα τα καταφέρει, και έτσι παίρνουμε κι εμείς δύναμη. Παίρνουμε θάρρος από αυτό και θέλουμε να του ανταποδώσουμε το θάρρος για να το αντιμετωπίσει. Τις πρώτες δύο-τρεις εβδομάδες δεν μπορούσαμε να το αποδεχτούμε, να το καταλάβουμε, αλλά τώρα είμαστε αρκετά θετικοί και το βλέπουμε ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο».

Οι πρώτες ενδείξεις είναι θετικές, οι γιατροί μένουν ικανοποιημένοι από την πορεία που έχουν οι θεραπείες του 13χρονου. «Τελειώνει τον πρώτο κύκλο θεραπειών σύντομα. Οι γιατροί είναι αρκετά ικανοποιημένοι με τα αποτελέσματά του, προχωρά πάρα πολύ καλά, πολύ δυνατά και ευχόμαστε να μην το ματιάσουμε και να συνεχίσει αυτό».

«Τα παιδιά είναι μόνα τους»

Όλη αυτή η περιπέτεια οδήγησε τη Βάσω σε μία σκληρή πραγματικότητα. Η πανδημία του κορωνοϊού είχε σημαντικές επιπτώσεις σε όλα τα παιδιά, που παλεύουν γενναία απέναντι στο θηρίο. Δεν μπορούν ενόσω νοσηλεύονται, να έχουν δίπλα τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Μπορούν να έχουν, μόνο έναν.

«Εμείς σταθήκαμε τυχεροί που είμαστε στη Λευκωσία, επειδή είμαι εγώ μαζί του μία εβδομάδα και μετά ο πατέρας του, για να βλέπουμε και τον γιο μας, αλλά και την κόρη μας. Όμως, βλέπαμε ότι υπήρχαν παιδιά από τη Λεμεσό ή την Πάφο, που ήταν μόνο ο πατέρας ή μόνο η μητέρα, επειδή ο άλλος έπρεπε να δουλεύει. Υπήρχαν κοπέλες που ήταν έγκυες ή μητέρες που μόλις είχαν γεννήσει και δεν μπορούσαν να είναι στο σπίτι με το νεογέννητό τους. Επίσης, είναι και το αντίθετο. Να είσαι στο σπίτι και να λείπει η μισή σου οικογένεια. Να είναι κενό το σπίτι. Δεν έχει ζεστασιά, είναι κενό, είναι απλά ένα κτίριο.

Μέσα από αυτό κατάλαβα πως όσο κακό και αν περάσαμε εμείς λόγω covid-19, αυτά τα παιδιά δεν είχαν την ευκαιρία να περάσουν τα δύσκολα με την οικογένειά τους. Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τι έχουμε αυτή τη στιγμή, να το αγαπούμε, να το προσέχουμε επειδή δεν ξέρει κανείς τι θα συμβεί μετά. Δεν μπορεί να πει κανένας «δεν θα συμβεί σε μένα» πρέπει να εκτιμούμε τι έχουμε, αυτά που έχουν αξία και να τα αγαπάμε.

Για μένα, ο στόχος  αυτής της προσπάθειας είναι πρώτα να στηρίξω το παιδί μου. Μετά θέλω να πάει το μαλλί μου σε κάποιο για να νιώθει λίγο πιο καλά. Και τέλος, αυτά τα λεφτά που θα μαζευτούν θα δοθούν σε ένα παιδί ή μία οικογένεια που χρειάζεται στήριξη».

Ο έρανος που έχει ξεκινήσει, ακόμη συνεχίζεται. Όσοι το επιθυμούν μπορούν να επισκεφτούν τη σελίδα του Καραϊσκάκειου Ιδρύματος σε Facebook και Instagram. 

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια... Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»
• «Στην αρχή έπαθα σοκ, έκλαιγα… Με ρωτούσαν θα τον κυκλοφοράς; Δεν ντρέπεσαι;»
• «Άτομο μου είχε πει ότι δεν κάνουμε παρέα, γιατί είναι κολλητική η πάθησή σου»
• «Όταν ήμουν 15 ετών έπεσα σε κώμα, όταν επανήλθα καθηλώθηκα σε τροχοκάθισμα»