«Είτε είναι βιασμός ή ασέλγεια, είτε έγινε μια φορά, ο πόνος είναι ο ίδιος...»

Έφερε τον θύτη της ενώπιον της Δικαιοσύνης και 35 χρόνια μετά, κατάφερε να τον καταδικάσει σε ποινή φυλάκισης ενός έτους, αφού κρίθηκε ένοχος σε επτά κατηγορίες. Εκείνη βρήκε την λύτρωσή που τόσα χρόνια έψαχνε. Η Ράνια Ευριπίδου, άνοιξε τον δρόμο στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, για να μπορέσουν να ζητήσουν ακόμα και μετά από χρόνια, την δικαίωση και να νιώσουν και πάλι την καρδιά τους να χτυπάει δυνατά, όμως όχι από φόβο. 

Ακόμα και όταν τα θύματα δεν προχωρούν σε καταγγελία, βρίσκουν μια γωνιά κατανόησης και στοργής, στο πρόσωπο της Ράνιας, η οποία προσπαθεί με όποιο τρόπο μπορεί, να τους στηρίξει και να τους δείξει τον δρόμο προς την απελευθέρωση της ψυχής τους. H Ράνια είναι το σύμβολό, το αποκούμπι και κυρίως η ελπίδα τους. 

Η ίδια μέχρι σήμερα έχει μιλήσει με πάνω από 200 θύματα, που προσπαθούν να βρουν μια διέξοδο από τον εφιάλτη που βίωσαν. Η δίκη της μετά από τόσα χρόνια, όπως ανέφερε στον REPORTER, είναι από μόνη της, μια ακτίδα ελπίδας.

«Έχω δώσει στην χώρα μου ελπίδα για όλα τα θύματα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, να μπορούν να καταγγείλουν όσα χρόνια μετά, νιώσουν οι ίδιοι έτοιμοι. Έτσι θα προχωρήσουν στην δική τους επανάσταση. Αυτό το δώρο προς την κοινωνία, θα ζει ακόμα και όταν εγώ δεν θα είμαι πλέον εν ζωή». 

Το ντόμινο καταγγελιών που ξεκίνησε από την Ελλάδα, συγκλόνισε και επεκτάθηκε στην Κύπρο, έκανε πολλούς να αναρωτιούνται γιατί τα θύματα, μιλούν μετά από τόσα χρόνια και όχι νωρίτερα. Για τη Ράνια και όλα τα θύματα, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. «Δεν υπάρχει η ερώτηση γιατί μετά από τόσα χρόνια. Γιατί ποτέ δεν το ξεχνάς. Εσύ είσαι που το άκουσες μετά από χρόνια, ο κάθε άνθρωπος που το βιώνει δεν το ξέχασε ούτε λεπτό. Μου είχε πει κάποτε ένα θύμα από την Ελλάδα σε ένα μήνυμα, "ώρα για φως, αρκετά σκοτάδια φάγαμε". Εμείς πρέπει να δώσουμε το φως σε αυτά τα άτομα και να σταματήσουμε να τους αφήνουμε να είναι εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι τους». 

Ο κόσμος στράφηκε στην Ράνια, ζητώντας λύτρωση, ζητώντας ένα στήριγμα, έναν άνθρωπο για να μιλήσουν και να μοιραστούν το βάρος που κουβαλούν.... Έναν άνθρωπο που θα καταλάβαινε τον πόνο τους... Όπως ανέφερε η ίδια, λαμβάνει μηνύματα ακόμη και ξημερώματα, από θύματα που της μαρτυρούν όλα όσα βίωσαν, ζητώντας της να τους ακούσει. «Για εμένα αυτό είναι μαχαίρι στην ψυχή. Από την στιγμή που ξέρω τι περνάνε, δεν μπορώ να μην απαντήσω. Με συγκλονίζουν τα μηνύματα που λαμβάνω, πολλές φορές μπορεί να μην μου πουν ούτε γεια και να μου πουν ότι κλαίνε και δεν ξέρουν τι να κάνουν».

Η ίδια, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί τι είναι αυτό που νιώθουν όσοι της στέλνουν μήνυμα. Η απορία που συνήθως έχουν είναι, πως είναι δυνατόν να μπορεί να γνωρίζει όσα σκέφτονται. Όπως εξηγεί, τα χαρακτηριστικά και ο τρόπος που βιώνει την κατάσταση αυτή ένα θύμα, έχουν πολλά κοινά. 

«Είτε είναι σεξουαλική κακοποίηση, βιασμός ή ασέλγεια, είτε έγινε μόνο μια φορά ή κατ’ εξακολούθηση, σε όποια ηλικία και να συνέβη, ο πόνος είναι ακριβώς ο ίδιος. Έρχεται και μπαίνει στον εγκέφαλό σου, σου πληγώνει την ψυχή και χαράζει το σώμα σου. Διαφορετικές περιπτώσεις, διαφορετικές συγκυρίες, ίδιος πόνος». 

Δεν είναι μόνο ο πόνος που είναι κοινός, ακόμα και ο τρόπος που εκφράζονται τα θύματα είναι κοινός σε πολλές περιπτώσεις. «Εκπλήσσομαι πολλές φορές, λέω ότι αυτό το είχα πει και εγώ, το ένιωσα και εγώ. Όταν με ρωτάνε οι διάφοροι φορείς, γιατί τα θύματα μιλάνε σε εμένα, η απάντηση είναι αυτή ακριβώς, διότι ξέρω πως νιώθουν. Δεν μπορείς αυτό το πράγμα που σε καταδικάζει σαν άτομο, να το πεις σε ένα τηλέφωνο σε ένα email ή σε ένα άγνωστο». 

Χρειάζεται να δυναμώσει κανείς, για να αντέξει καθημερινά να λαμβάνει μηνύματα από θύματα, που μοιράζονται τις εμπειρίες τους. Όσα ακούει και βλέπει η Ράνια, προσπαθεί να τα δείξει στον κόσμο. Να γίνει η φωνή των θυμάτων, δείχνοντας πόσο μεγάλο είναι τα το πρόβλημα. Πριν καταγγείλει, δεν γνώριζε ότι υπήρχαν τόσα περιστατικά. Όταν το αντιλήφθηκε, ένιωσε ότι έπρεπε να πάρει την ευθύνη επάνω της. 

«Κάποιοι με ρωτούν, γιατί δεν συνεχίζω την ζωή μου; Το να εξαφανιστώ τελείως, εγώ το βλέπω ως προδοσία. Με τι ψυχή να φύγω και τι να αφήσω πίσω μου; Είμαι εδώ για αυτόν τον λόγο. Προσπάθησα να κάνω πίσω για ένα ολόκληρο μήνα, αλλά δεν μπόρεσα. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία ξανά, μετά από τρία χρόνια, για να μπορώ να διαχειρίζομαι όλα αυτά που ακούω και να στηρίζω τον εαυτό μου και τους άλλους. Συνεργάζομαι και με τους φορείς εννοείται, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό. Βοήθησα άτομα να προχωρήσουν στην καταγγελία και μαζί μου έχω δικηγόρους, κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους. Δεν είμαι μόνη μου, μπορεί να μην έχω σύνδεσμο, αλλά έχω άτομα που με στηρίζουν για να βοηθήσω». 

Στάθηκε εξάλλου και στην τεράστια ευθύνη του κράτους, το οποίο χρειάζεται να έχει ενσυναίσθηση, ενώ σημειώνει ότι ένας οργανισμός μόνος του, δεν μπορεί να καλύψει όλα τα περιστατικά βίας στην Κύπρο.

«Όταν κάποιος προχωράει σε καταγγελία έχει άσχημη ψυχολογία και ζει το δικό του μαρτύριο. Επειδή δεν μπορεί να πει τι βιώνει, δεν μπορεί να εξηγήσει τι συμβαίνει στην δουλειά του, μπορεί να οδηγηθεί και στην ανεργία. Πρέπει να υπάρχει νομοθεσία που να στηρίζει ένα θύμα που καταγγέλλει, για να μην νιώθει και αυτή την πίεση. Να μην σκέφτεται ότι θέλει να ελευθερωθεί από το βάσανο αυτό, αλλά θα πρέπει να φυλακιστεί στην ανεργία ή στο περιθώριο». 

Αυτό που πρέπει να γνωρίζει ένα θύμα που θέλει να προχωρήσει σε καταγγελία, είναι αρχικά ότι πρέπει να είναι πραγματικά έτοιμος. Έτοιμος για ένα σκληρό αγώνα, όπως και στην περίπτωση της Ράνιας. «Μοιάζει με ένα χειρουργείο που σου κάνει τομές, αιμορραγείς, αλλά δεν μπορείς να πάρεις αναισθητικό. Έτσι βίωσα εγώ την δική μου δίκη. Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός. Να νιώθεις ότι ναι! Αντέχω τον πόνο, για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις αυτό το ζωντανό χειρουργείο. Αργότερα θα νιώσεις την λύτρωση, για το υπόλοιπο της ζωής σου».

Την ίδια στιγμή, πρέπει να λάβει αυτό το άτομο και ψυχολογική στήριξη ή να έχει κάνει ψυχοθεραπεία. Μόνο έτσι, θα μπορέσει να απαντήσει στα γιατί, που τον βασανίζουν και τον κρατούν στο σκοτάδι. «Ο θυμός δεν βοηθάει, ούτε η εκδίκηση, ούτε ο πόνος... Όλα αυτά δεν σε αφήνουν να εκφράσεις αυτά που θα ήθελες. Στόχος πρέπει να είναι η λύτρωση, όχι η εκδίκηση. Πρέπει να τον αποτρέψεις από το να κάνει το ίδιο σε άλλα άτομα».

Το τραύμα που κουβαλάνε τα θύματα, είναι βαθύ και μπορεί να έρθει στην επιφάνια, μέσα από απλά καθημερινά πράγματα στην ζωή. Μια μυρωδιά, ένας ήχος, ένα φορτηγό ή ένα χωράφι, μπορούν να κάνουν το θύμα να βιώσει ξανά, όσα προσπαθεί να ξεχάσει. «Όλα αυτά σου φέρνουν ξανά στο μυαλό τον εφιάλτη. Θα λυτρωθείς μόνο όταν αυτά τα πράγματα, που είναι μέρος της καθημερινότητας, πάψουν να υπάρχουν στον κόσμο».

Οι ιστορίες των θυμάτων πρέπει να ακούγονται, ακόμα και αν δεν γίνει καταγγελία για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το μέγεθος του προβλήματος που υπάρχει στην κοινωνία λέει η Ράνια. «Τα θύματα πρέπει να τολμήσουν να καταγγείλουν, να κάνουν την δική τους επανάσταση, και αν είναι δυνατόν ακόμα, να φωνάξουν και να απαιτήσουν στήριξη από το Κράτος. Να μην μείνουν μόνο σε ένα παράπονο. Ίσως με αυτό τον τρόπο και τις πολλές καταγγελίες, να μπορέσει να καταλάβει ο κάθε ένας, τις ευθύνες που έχει». 

Όπως η Ράνια, έτσι και όσοι υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση μπορούν να μιλήσουν, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει. Για την ίδια, χρειάστηκε να περάσουν 30 εφιαλτικά χρόνια, από το 1985 όταν σε ηλικία 9 ετών, άρχισε να κακοποιείται από στενό οικογενειακό άτομο, ο οποίος ήταν υπεράνω πάσης υποψίας. Αν η Ράνια, στα 40 της χρόνια, μπόρεσε να βρει το κουράγιο και την δύναμη να προχωρήσει σε καταγγελία, για να βρει τη λύτρωση, τότε μπορούν όλοι...