«Έκανε απεργία πείνας για να κάνει τον πατέρα της να την αφήσει να σπουδάσει»

«Ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Αθήνα, ωστόσο ο πατέρας της με τη συντηρητική του αντίληψη δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Τότε η νεαρή Ερασμία για να εξαναγκάσει τον πατέρα της να υποχωρήσει, κατήλθε σε απεργία πείνας.  Στην πραγματικότητα όμως, κρυφά έτρωγε κανονικά. Τελικά τα κατάφερε…».

Μπορεί στις μέρες μας το να φτάνει μια γυναίκα σε αυτό το σημείο, για να μπορέσει να σπουδάσει να ακούγεται αδιανόητο. Ωστόσο τότε η μοίρα της γυναίκας ήταν προδιαγεγραμμένη, ειδικά στην Κύπρο. Οι σπουδές και δη στο εξωτερικό, ήταν για την συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών των αρχών του περασμένου αιώνα, ένα άπιαστο όνειρο.

Αυτή όμως δεν τα έβαλε κάτω, ήθελε οπωσδήποτε να σπουδάσει και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό. Αυτή η επιμονή αλλά και η εξυπνάδα της Ερασμίας Μιχαηλίδου, την οδήγησαν στο να πετύχει όσα ελάχιστες στην εποχή της. Κατάφερε να σπουδάσει στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής στην Αθήνα και επιστρέφοντας στην Κύπρο το 1929, διορίστηκε σε σχολεία και έγινε η πρώτη γυναίκα Γυμναστικός της Λάρνακας, με τη δράση της να έχει γράψει ιστορία.

«Ένας γλυκός, υπέροχος άνθρωπος. Ένα όνομα θρύλος για τις παλιές γενιές και μια αγαπημένη παρουσία στην πόλη της Λάρνακας», λέει γι’ αυτήν καθώς αφηγείται στον REPORTER την ιστορία της, η ανιψιά της Αιμίλια Σεχριάν Μπλούνα. Μια γυναίκα που με φάρο τη θεία της, κατάφερε επίσης στην εποχή της να γράψει τη δική της ιστορία, αφού ήταν η πρώτη γυναίκα δημοσιογράφος της Λάρνακας και μία από τις πρώτες στην Κύπρο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Όταν έφτασα δεν φαντάζεσαι… Μαύρος καπνός, φωτιά… Έκαιαν οι πετρελαιοδεξαμενές»

«Δεν υπήρχε γιορτή και εκδήλωση της Λάρνακας που να μην πρωτοστατεί η Ερασμία Μιχαηλίδου. Ακούραστη, με το χαμόγελο και με ένα καλό λόγο για όλους πάντα στα χείλη,  βρισκόταν παντού και πάντα, για να βοηθήσει και να συνδράμει όπου ήταν ανάγκη. Μεγάλη της αγάπη η γυμναστική, τα παιδιά και κυρίως τα νιάτα. Γι’ αυτή της την αγάπη θυσίασε την προσωπική της ζωή, μια και η καρδιά της ήταν τόσο γεμάτη που δε χωρούσε κανέναν και τίποτε άλλο», λέει η κ. Αιμίλια.

«Γεννήθηκε στην Λάρνακα το 1909. Ήταν το τέταρτο παιδί από τα πέντε αδέλφια της. Τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Φοίτησε στο τότε οκτατάξιο δημοτικό σχολείο της Λάρνακας και στη συνέχεια για πέντε χρόνια στο Διδασκαλείο Φανερωμένης στη Λευκωσία απ' όπου αποφοίτησε με άριστα σε ηλικία δεκαεφτά χρόνων.

Ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Αθήνα, ωστόσο ο πατέρας της με τη συντηρητική του αντίληψη, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Τότε η νεαρή Ερασμία για να εξαναγκάσει τον πατέρα της να υποχωρήσει, κατήλθε σε απεργία πείνας. Στην πραγματικότητα όμως, κρυφά έτρωγε κανονικά. Τελικά τα κατάφερε και βρέθηκε να φοιτά στην Ακαδημία Σωματικής Αγωγής υπό την προστασία κάποιου δικηγόρου, γνωστού της οικογενείας».

«Μετά το τέλος των σπουδών της επέστρεψε στη Λάρνακα, όπου διορίστηκε καθηγήτρια της Γυμναστικής στο Παγκύπριο Λύκειο Λάρνακας. Ήταν η πρώτη και μοναδική γυμνάστρια στη Λάρνακα και έτσι εκτός από τις μαθήτριες του Λυκείου, ανέλαβε και τις μαθήτριες της Αμερικανικής Ακαδημίας, των Καλογραιών και της Ε΄και ΣΤ' τάξης των δύο Δημοτικών Σχολείων της πόλης.

Με το ποδήλατο της στην αρχή και αργότερα με το μικρό fiat που αγόρασε, αφού έμαθε να οδηγεί, γύριζε από σχολείο σε σχολείο. Τα περισσότερα απογεύματα της τα περνούσε στο στάδιο Γ.Σ.Ζ. όπου αθλούσε τις νεαρές κοπέλες στα διάφορα αθλήματα, αναδεικνύοντας πολλές από αυτές παγκυπριονίκες.

Παράλληλα ασχολήθηκε με πολιτιστικές εκδηλώσεις. Διοργάνωνε θεατρικές παραστάσεις και ιδιαίτερα χριστουγεννιάτικες το γνωστό σε όλους “Χριστουγεννιάτικο Δέντρο”, που άφησε εποχή, αλλά και ανθεστήρια. Η δε σφυρίχτρα της αντηχεί ακόμη στους δρόμους της Λάρνακας, κατά τις άψογες σε βηματισμό και σχηματισμό παρελάσεις των εθνικών επετείων, αλλά και στους μετέπειτα εορτασμούς. Οι γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς έκαναν τα εκπαιδευτήρια που δίδασκε περήφανα και τους γονείς να χαίρονται τα κορίτσια τους». 

«Με πρωτοβουλία της ιδρύθηκε η Ένωση Νεανίδων Αθλητισμού ( Ε.Ν.Α.), που έδινε στις νεαρές της εποχής μια διέξοδο για ευχάριστη και δημιουργική απασχόληση. Το 1940 με την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο η  Α.Ν.Ε. μετονομάστηκε σε Πατριωτική Ένωση, με σκοπό τη συγκέντρωση, μέσω διαφόρων εκδηλώσεων, χρημάτων αλλά και ειδών ένδυσης, τα οποία στέλνονταν στην Ελλάδα.

Ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ δεν μπορούσε να την αφήσει αδιάφορη. Με μαθήτριες της ανέλαβε την διανομή των φυλλαδίων τις Κυριακές στις Εκκλησίες. Και όταν οι Άγγλοι έκλεισαν το Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο, το σπίτι της στην οδό Ερμού, όπως και τα σπίτια όλων των καθηγητών, έγινε “κρυφό σχολειό”.

Πρωτοστάτησε το 1960 στην ίδρυση του Σώματος Κυπρίων Οδηγών στη Λάρνακα. Σε ηλικία 56 χρόνων αφυπηρέτησε υποχρεωτικά από τα δημόσια εκπαιδευτήρια αλλά για έξη ακόμα χρόνια εργάστηκε στη Σχολή Καλογραιών και μετείχε ενεργά στην αθλητική και κοινωνική ζωή της πόλης».

«Είναι μια προσωπικότητα αξέχαστη στη Λάρνακα. Μια θαυμάσια γυναίκα που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στα δρώμενα της πόλης. Πίστευε ότι όλοι έπρεπε να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες.  Γι’  αυτήν ο αθλητισμός ήταν για όλους. Στις αθλοπαιδιές, στις παρελάσεις, στις γυμναστικές επιδείξεις συμμετείχαν όλες σχεδόν οι μαθήτριες της.

Ήταν όμως και φίλη με τις μαθήτριες της. Πολλές φορές την πλησίαζαν για να μοιραστούν μαζί της τα προβλήματα τους και να ζητήσουν τη συμβουλή και νουθεσία της. Κι αυτή με την αγάπη που τους είχε και τη μεγάλη της καρδιά, στεκόταν δίπλα τους και έκανε το πρόβλημα τους δικό της μέχρι να βεβαιωθεί πως όλα είχαν βρει το δρόμο τους».

«Όσο για μένα ήταν η δεύτερη μητέρα μου. Ποτέ δε θα ξεχάσω τα όσα μου έδωσε. Η ευγνωμοσύνη μου θα είναι αιώνια όσο ζω. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει».

Μπορεί αυτά που πέτυχε η Ερασμία Μιχαηλίδου, να θεωρούνται πλέον αυτονόητα για την δική μας εποχή… Για τη δική της όμως, δεν ήταν… Κατ’ ακρίβειαν η Ερασμία Μιχαηλίδου ήταν μια επαναστάτρια στην εποχή της. Κι αυτό όχι μόνο επειδή κατάφερε να σπουδάσει, να κατακτήσει περίοπτη θέση σ’ ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και να οδηγεί αυτοκίνητο, αλλά κυρίως επειδή με τη δράση της διεκδίκησε ίσες ευκαιρίες, τόσο για τον εαυτό της όσο και για άλλες γυναίκες. Κι αυτό στις αρχές του περασμένου αιώνα...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Η Σταυρούλα που έγινε η «δεύτερη μάνα» των Κυπρίων φοιτητών στην Αθήνα
• Η μοναδική Κύπρια αναβάτρια του ιππόδρομου-«Με υποτιμούσαν... τώρα με εκτιμούν»
• Η δύναμη ψυχής μιας μάνας παιδιού με αυτισμό-«Χτυπούσε το κεφάλι του, τυφλώθηκε»