«Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άλλαξαν όλα... Ασταμάτητος ο θρήνος για μια μάνα»

«Για μια μανά, η απώλεια του παιδιού της, ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία τη σημαδεύει για πάντα. Απ’ εκείνη την μέρα και πέρα ζει δυο ζωές ταυτόχρονα. Αυτήν που σιωπηλά στάζει έναν ασταμάτητο θρήνο, που σου δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό, που σου υπενθυμίζει την οδυνηρή απώλεια και την άλλη, που οφείλεις να πορευθείς, γιατί έχεις την υποχρέωση που σου δόθηκε να την υπηρετήσεις».

Ήταν 25 Δεκεμβρίου 2020, ώρα 16:45, όταν το χαμόγελο του 11χρονου Ιάκωβου Τρίαρου από το Παραλίμνι, έσβησε για πάντα. Το 11χρονο αγγελούδι, βρισκόταν εκείνη τη μέρα στο σπίτι του, μαζί με άλλα παιδάκια και σε κάποια στιγμή, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, έχασε ξαφνικά τις αισθήσεις του. Οι γονείς του Ιάκωβου κάλεσαν αμέσως παιδίατρο, ο οποίος προσπάθησε να επαναφέρει τις αισθήσεις του, χωρίς αποτέλεσμα, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου παρά τις προσπάθειες των γιατρών για να τον επαναφέρουν, κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό... 

Η είδηση του θανάτου του έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία για την οικογένεια Τρίαρου και όσους γνώριζαν τον Ιάκωβο. Η πιο γιορτινή μέρα του χρόνου, μετατράπηκε στην πιο σκοτεινή και στην πιο μαύρη που ξημέρωσε στη ζωή τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, για κάθε πατέρα και κάθε μάνα, γυρίζει ο διακόπτης. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Το χειρότερο όμως, είναι πως δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα για να γιατρέψουν τον πόνο.

Ωστόσο, όταν υπάρχουν κι άλλα παιδιά, οι γονείς έχουν την υποχρέωση να σφίξουν τις γροθιές τους και να σηκωθούν από το έδαφος. Να παλέψουν, για να κρατήσουν τη μνήμη του παιδιού που έφυγε, ζωντανή, αλλά και να μεγαλώσουν τα υπόλοιπα παιδιά τους.

Οι γονείς του Ιάκωβου, απ' όταν έχασαν τον πρωτότοκο γιο τους, έβαλαν στόχο μέσα από το φιλανθρωπικό τους έργο, να κάνουν πραγματικότητα όσα ονειρευόταν ο 11χρονος, που ήταν να προσφέρει σε όσους το είχαν ανάγκη.

«Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για την απώλεια»

Η μητέρα του 11χρονου Ιάκωβου, Φωτεινή Στυλιανού, σε συνέντευξή της στον REPORTER, μίλησε για την απώλεια που άλλαξε ολάκερη τη ζωή της, τη διαχείριση των αδελφιών του, Κυριακής, 9 ετών και Μανώλη, 6 ετών, καθώς επίσης και τις δράσεις που γίνονται, με σκοπό να κρατηθεί άσβεστη η μνήμη του πρωτότοκου παιδιού της.

«Δυστυχώς δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές διαχείρισης ενός τέτοιου τραυματικού γεγονότος. Και μόνο στη σκέψη ότι ένας γονιός μπορεί να χάσει το παιδί του, ο καθένας συγκλονίζεται.

Δυστυχώς, στη δική μας περίπτωση έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Μέσα σε δευτερόλεπτα άλλαξαν όλα. Η διαχείριση ενός τέτοιου γεγονότος περνά μέσα από διάφορα στάδια, όπως η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και η αποδοχή. Ο θάνατος ενός παιδιού, δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, είναι η πιο οδυνηρή εμπειρία για ένα γονέα.

Στην δική μου περίπτωση παρόλο τον τεράστιο πόνο και την θλίψη προσπάθησα να κρατηθώ όρθια, για να μπορέσω να σταθώ δίπλα στα άλλα δύο παιδιά μου και στον σύζυγο μου, που το έχουν ανάγκη και οι οποίοι ήρθαν αντιμέτωποι με μια άλλη απώλεια, αυτή της μαμάς μου τον Δεκέμβριο του 2017. Δυστυχώς, όσο πιο νωρίς περάσει κάνεις στο στάδιο της αποδοχής, τόσο πιο εύκολη είναι η διαχείριση του».

«Αναθεωρείς όλο τον τρόπο και τη στάση ζωής σου»

Κι όταν φθάσεις στο στάδιο της αποδοχής, ο πόνος δεν σβήνει, ούτε μετριάζεται. Εκείνο που αλλάζει, είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί πλέον να δει διαφορετικά κάποια πράγματα. Μπορεί να εκτιμήσει μικρές καθημερινές στιγμές, που προηγουμένως θεωρούνταν δεδομένες. Εκτιμάς τη ζωή και καταλαβαίνεις την σπουδαιότητά της. Κάτι τέτοιο, συνέβη και στην περίπτωση της οικογένειας Τρίαρου.

«Όλα αλλάζουν μέσα από μια τόσο μεγάλη απώλεια. Αρχίζεις να εκτιμάς και να βλέπεις την αξία που έχουν εκείνες οι μικρές καθημερινές στιγμές, που πριν περνούσαν απαρατήρητες.

Μαθαίνεις την αξία της στιγμής, ενώ μετά από τέτοια περιστατικά τα υλικά αγαθά έχουν ελάχιστη σημασία. Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή, αφού σε μια μονάχα μέρα, μπορεί να χάσουμε όλη τη ζωή που γνωρίζαμε. Αυτή που νομίζαμε πως θα κρατήσει για πάντα.

Ένα τέτοιο γεγονός, σε κάνει να αναθεωρείς όλο τον τρόπο και τη στάση ζωής σου. Στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάμε ποτέ την απώλεια. Την αφομοιώνουμε, κι αυτή μας οδηγεί σε έναν τρόπο ζωής με πιο ουσιαστικές προτεραιότητες».

«Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει σε ένα παιδί την απώλεια με λόγια»

Πέραν από το δικό της πόνο, η μητέρα του Ιάκωβου είχε να διαχειριστεί και τα άλλα δύο παιδιά της. Εκείνα, που της έδωσαν δύναμη να σηκωθεί και να συνεχίσει τη ζωή της. Που της έδωσαν κίνητρο για να παλέψει να τα μεγαλώσει. Μέσα στα μάτια της Κυριακής και του Μανώλη, κρυβόταν η δύναμη που χρειαζόταν για να σταθεί στα πόδια της.

«Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει σε ένα μικρό παιδί με λόγια την απώλεια. Τα αδέρφια του Ιάκωβου, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν την ξαφνική του απώλεια με τον πιο σκληρό τρόπο. Τη μια στιγμή ήταν η απολυτή χαρά, το παιχνίδι, η χαρούμενη μέρα των Χριστουγέννων και στην αμέσως επόμενη στιγμή, η τραγική απώλεια του αδερφού τους. Ο Ιάκωβος ήταν πολύ προστατευτικός με τα αδέρφια του, ένα παιδί γεμάτο ενέργεια  και το κενό που άφησε σιγουρά δεν αναπληρώνεται με τίποτε. Φροντίσαμε όμως να κρατήσουμε όλες τις καλές αναμνήσεις, που είχαν μαζί του ζωντανές. Για την Κυριακή και τον Μανώλη, ο Ιάκωβος συνεχίζει να υπάρχει μέσα από τις καθημερινές τους δραστηριότητες, υπάρχει μέσα στο παιχνίδι τους, αναβιώνει μέσα από κάθε νίκη της αγαπημένης του Ένωσης Νέων Παραλιμνίου. Χαίρονται με ότι τον έκανε χαρούμενο και καμαρώνουν για όλα όσα κατάφερε με τις επιτυχίες του στον αθλητισμό, στο σχολείο, στη μουσική. Αποτελεί και για τους δυο πρότυπο.

Ο Ιάκωβος είναι μαζί μας μέσα από τα αγαπημένα του φαγητά, τις αγαπημένες του μουσικές. Θα είναι πάντα η νότα χαράς και αισιοδοξίας και αυτό θα προσπαθήσω να διατηρήσουν πάντα τα αδέρφια του στη μνήμη τους. Εύχομαι η Παναγία μας, να φωτίζει πάντα τις ψυχές τους και να απαλύνει τον πόνο της απώλειας του αγαπημένου τους αδελφού».

Οι ασταμάτητες δράσεις και η μεγάλη αγκαλιά του κόσμου

Εδώ και ένα χρόνο, η οικογένεια του Ιάκωβου, αλλά και αρκετοί άλλοι άνθρωποι υλοποίησαν πάρα πολλές δράσεις στο όνομά του, αφού στα έντεκα χρόνια που έζησε, ήταν ένα παιδί που νοιαζόταν για τον συνάνθρωπό του και ήθελε να συνεισφέρει σε όσους το είχαν ανάγκη.

«Αν και παιδί, ο Ιάκωβος είχε την ωριμότητα και την ενσυναίσθηση ενός ενήλικα. Πάντα είχε την διάθεση να βοηθά όποιον είχε ανάγκη. Ήταν ένα παιδί με τρομερή ευαισθησία για τον συνάνθρωπο, νοιαζόταν ιδιαίτερα για τα ζώα και είχε περιβαλλοντικές ανησυχίες. Θα έλεγα ότι οι δράσεις αυτές, είναι προέκταση των ενεργειών και των δικών του επιθυμιών.

Μεταξύ άλλων, ήταν η δημιουργία κέντρου ανακουφιστικής φροντίδας για τους καρκινοπαθείς συνανθρώπους μας, που ήτα κάτι που ήθελε πολύ, μιας και ήρθε αντιμέτωπος με τον πόνο των καρκινοπαθών μέσα από τον αγώνα που έδωσαν πολύ κοντινά του άτομα. Μια τέτοια δράση, είναι και η κολυμβητική σκυταλοδρομία «κολυμπώ με τον Ιάκωβο», που διοργανώθηκε από τον ναυτικό όμιλο Κωνσταντίας και που είχε τεράστια επιτυχία, αφού καταφέραμε να μαζευτεί ένα μεγάλο ποσό, το οποίο δόθηκε για τη δημιουργία του συγκεκριμένου κέντρου, από το ΚΕΠΑ. Με το ποσό που συγκεντρώθηκε θα δημιουργηθούν δύο δωμάτια ανακουφιστικής φροντίδας, που θα φέρουν το όνομά του. Ευελπιστούμε, ότι η κολυμβητική σκυταλοδρομία θα καταστεί πλέον θεσμός.

Επίσης, μέσα από προσωπικά του βιώματα, ο Ιάκωβος γνώρισε άτομα με αυτισμό και στόχος του ήταν να μπορέσει όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος να ενημερωθεί γι’ αυτόν, ώστε να μπορέσουν τα άτομα αυτά να γίνουν αποδεκτά και να αφομοιώνονται από την κοινωνία. Σχεδίαζε με τον προπονητή του στο ποδόσφαιρο, κ. Λούη Λοΐζου να αγωνιστούν μαζί  στο “Run and Swım” με στόχο την ενημέρωση και την αποδοχή του αυτισμού. Κάτι το οποίο κάνει πλέον ο Λούης, έχοντας τον Ιάκωβο πάντα στην φανέλα του και τον όποιο θα ήθελα δημοσιά να ευχαριστήσω, που πραγματοποιεί με αυτόν τον τρόπο την επιθυμία του Ιάκωβου».

Μια άλλη δράση, υλοποιήθηκε από τον σύνδεσμο γονέων του Α΄ δημοτικού σχολείου Παραλιμνίου, που διοργανώνει φέτος εθελοντική αιμοδοσία στη μνήμη του Ιάκωβου. Σκοπός της οικογένειας είναι όπως και η συγκεκριμένη δράση καθιερωθεί στο μέλλον.

Τέλος, κολυμβητές του ναυτικού ομίλου Κωνσταντίας, στον οποίο ήταν κολυμβητής, καθώς και τα παιδία από την ποδοσφαιρική ομάδα που αγωνιζόταν, διοργανώνουν φιλικά παιχνίδια για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Όλους όσους συνδράμουν σε αυτή την προσπάθεια που γίνεται, η μητέρα του Ιάκωβου θέλησε να τους ευχαριστήσει, μέσα από την καρδιά της.

«Για μια μανά, η απώλεια του παιδιού της τη σημαδεύει για πάντα»

Έχοντας βιώσει όλη αυτή την τραγική κατάσταση, η κ. Στυλιανού θέλησε να δώσει μια συμβουλή σε όσους γονείς βίωσαν παρόμοια περιστατικά και βρίσκονται στην ίδια ψυχολογική κατάσταση.

«Όπως είπα και πριν δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές διαχείρισης της απώλειας. Η δύναμη κρύβεται μόνο βαθιά μέσα μας. Ο Θεός είναι πάντα στο πλευρό μας, δίπλα μας, δεν έχουμε πάρα να τον επικαλεστούμε για να βοηθήσει στον καθημερινό αγώνα. Υπάρχει ένα καθημερινό όπλο που λέγετε πίστη και προσευχή».

Για μια μανά, η απώλεια του παιδιού της, ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία τη σημαδεύει για πάντα. Απ’ εκείνη την μέρα και πέρα ζει δυο ζωές ταυτόχρονα. Αυτήν που σιωπηλά στάζει έναν ασταμάτητο θρήνο, που σου δημιουργεί ένα κόμπο στο λαιμό, που σου υπενθυμίζει την οδυνηρή απώλεια και την άλλη, που οφείλεις να πορευθείς, γιατί έχεις την υποχρέωση που σου δόθηκε να την υπηρετήσεις».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Θυμούμαι μια μέρα δεν είχαμε να φάμε… Η μάνα μου εφκήκε και μάζεψε χόρτα»
• Ο τελευταίος χαλκουργός της Κύπρου-«Ερχόμαστε δουλειά και δεν μπαίνει κανένας»
• «Η χαρακτική για μένα εν τω οξυγόνο μου… Ποτέ εν εσκέφτηκα να τα παρατήσω»
• «Είμαι 75+, αλλά νιώθω 18... Μπορεί να πουν η γιαγιά τρελάθηκε, αλλά έτσι νιώθω»
• Ένα ατύχημα ήταν η αιτία να μάθει την τέχνη του παγωτού-«Είχα πέντε κοπελούθκια»