«Ήμουν συγκάτοικος με την κόρη μου… Ελέαν της, καλά σπουδάζεις με την μάμα σου;»

«Ονομάζομαι Κούλα Χαρίτου, ετών πενήντα πέντε. Είμαι παντρεμένη εδώ και τριανταοχτώ χρόνια. Είμαι μητέρα πέντε υπέροχων κοριτσιών και γιαγιά τεσσάρων αξιολάτρευτων εγγονιών.  Ξεκινώντας το 2010 στη Γ’ τάξη του Εσπερινού Σχολείου, θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα μπαίνοντας για πρώτη φορά στην τάξη. Ένα «απατηλό» όνειρο, γινόταν πραγματικότητα. Πέντε χρόνια σε αυτό το σχολείο έζησα τα πιο υπέροχα χρόνια της ζωής μου. Τι να πρωτοθυμηθώ… Τα γέλια που κάναμε, τη συμμετοχή μου στις σχολικές εκδηλώσεις και στις θεατρικές παραστάσεις, τις παρελάσεις, μα κυρίως την περηφάνια που ένιωσα, όταν με αξίωσε ο Θεός να κρατήσω στα χέρια μου το λάβαρο του σχολείου, ως αριστεύσασα μαθήτρια. Όταν τελείωσα το σχολείο, αποφάσισα να παρακαθίσω στις Παγκύπριες εξετάσεις. Με  καθοδήγηση από τους διδάσκοντες μου, εξασφάλισα θέση στη Σχολή Επιστημών Υγείας, στο τμήμα Λογοθεραπείας/Λογοπαθολογίας του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου. Αυτό, κάθε άλλο παρά περηφάνια με γέμισε… Εμένα, αλλά και την οικογένειά μου.  Αξιοσημείωτο είναι πως, δύο χρόνια στο ΤΕΠΑΚ, ήμουν συμφοιτήτρια και συγκάτοικος με μία από τις κόρες μου. Οι εμπειρίες πολλές και ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Κατάφερα να αποφοιτήσω! Με πίστη, υπομονή και επιμονή, το όμορφο, δεκάχρονο ταξίδι των εμπειριών και των γνώσεων, ολοκληρώθηκε. Ποτέ δεν είναι αργά να ζήσει κάποιος το όνειρό του. Αξίζει να τολμάς να ονειρεύεσαι!»

Αυτή η ανάρτηση στη σελίδα του Εσπερινού Γυμνασίου και Λυκείου Λάρνακας, ήταν που οδήγησε ένα απόγευμα του Δεκέμβρη, στο μικρό προσφυγικό σπίτι της κυρίας Κούλας, στα Περβόλια Λάρνακας.

Στην πόρτα εμφανίστηκε μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά, συνοδευόμενη από δύο σκυλιά που δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα από τον απρόσκλητο επισκέπτη. Αφότου τα ηρέμησε, ξεκίνησε πριν ακόμη να αρχίσει η ηχογράφηση, να μοιράζεται, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης ή… ηρωοποίησης την ιστορία της ζωής της.

Έκλαψε, γέλασε, μίλησε για τις σπουδές της, τις οικονομικές δυσκολίες της και δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της, προς όσους τη βοήθησαν…  Μέσα σε δύο ώρες ξεδίπλωσε, μία συγκινητική και παρά τις πολλές τραγικές πτυχές της, αισιόδοξη ιστορία που μόνο θαυμασμό προκαλεί. Μια ιστορία για τις δεύτερες και… τρίτες ευκαιρίες στη ζωή, την επιμονή και την δύναμη της θέλησης.

«Όταν ήμουν εννιά χρονών, πέθανε η μάμα μου»

«Είμαι πρόσφυγας από την Αχερίτου. Ήμασταν πέντε παιδιά, εγώ ήμουν η μικρή. Όταν βγήκαμε πρόσφυγες, εμηνίσκαμε στις Βρυσούλες. Το 1976 που ήμουν εννιά χρονών, πέθανε η μάμα μου. Ήταν νεφροπαθής, γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Αν εζούσε σήμερα, κάποιο από τα παδκιά της θα της έδινε νεφρό. Από τον καιρό που την θυμούμαι, ήταν μες τα νοσοκομεία για αιμοδιάλυση.

Ο παπάς μου, ξαναπαντρεύτηκε. Παρόλο που πέρασα καλά με την μητριά μου, μόλις τέλειωσα την πρώτη γυμνασίου, μου είπαν οι αδερφές μου που ήταν παντρεμένες στην Ελλάδα να πάω.

Τότε ήμουν δώδεκα χρονών, νόμιζα ότι ήταν σαν να πάω Αμερική. Σταμάτησα το σχολείο και επήα. Επρόσεχα το μωρό της αδερφής μου και εκείνη δούλευε. Ήρθα πίσω μετά από τέσσερα χρόνια, δεν πήγα σχολείο στην Ελλάδα. Μόλις ήρθα αρραβωνιάστηκα. Ήμουν δεκαεξέμιση χρονών. Τον ίδιο χρόνο πέθανε και ο παπάς μου, από διάτρηση στομάχου».

Η μητέρα της Αργυρή Νικολαΐδου

«Έχει στιγμές που κλαίω και θέλω τη μάμα μου»

«Ήταν όνειρο ζωής για μένα να κάμω ένα μωρό, να φτιάξω την οικογένειά μου. Ήθελα να έχω κάτι δικό μου. Όταν πέθανε η μάμα μου επειδή ήμουν μιτσιά, εν ένιωθα τόσο πολλά την απώλεια της, γιατί δεν ήταν συνέχεια στο σπίτι, ήταν στο νοσοκομείο.

Μεγαλώνοντας, τον καιρό που αρραβωνιάστηκα, ύστερα που παντρεύτηκα, που γέννησα και μέχρι τωρά, που έχω πέντε μωρά και έγινα γιαγιά, έχει στιγμές που κλαίω και θέλω τη μάμα μου. Έλειψε μου η μάμα μου. Όταν έρχονται γιορτές ή που ακούω τες φίλες μου να λεν “εν να πάω στη μάμα μου να φάω”, σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους».

«Το σχολείο ήταν όλη μου η ζωή»

«Έχω πέντε κόρες, στα δεκαεπτάμιση έκαμα τη μεγάλη μου. Αρέσκαν μου τα μωρά, ήθελα να κάμω μεγάλη οικογένεια. Οι κόρες μου είναι όλες σπουδασμένες. Η μεγάλη μου είναι μαθηματικός, τέλειωσε στη Σάμο, η δεύτερη τέλειωσε ψηφιακά συστήματα στο Πανεπιστήμιο του Πειραία, η τρίτη τέλειωσε δασκάλα στο Βόλο, η τέταρτη τέλειωσε καθηγήτρια οικιακής οικονομίας στο Χαροκόπειο και η πέμπτη σπουδάζει Επικοινωνία και Σπουδές Διαδικτύου στο ΤΕΠΑΚ. Ήθελα πάντα να σπουδάσουν και ήταν όλες άριστες μαθήτριες.

Το σχολείο για μένα ήταν ολόκληρη η ζωή μου. Σκέφτου το καλοκαίρι, που εκλείαν τα σχολεία έκλαια, άσχετο με το τι έγινε μετά. Ετέλειωσα μέχρι την πρώτη γυμνασίου. Η μεγάλη μου η κόρη, ήταν πρακτικό. Πιστεύκεις ότι εδκιάβαζα και μπορούσα να της λύσω προβλήματα στα μαθηματικά;

Ανά διαστήματα όλα αυτά τα χρόνια δούλευα. Για 23 χρόνια ήμουν τροχονόμος στο Δημοτικό σχολείο, έκαμα όμως πολλές δουλειές, όπως ράψιμο και σε φούρνους. Όμως όταν εγέννουν, εμήνισκα σπίτι για να μεγαλώσουν τα μωρά. Ο σύζυγός μου είναι σιδεράς».

«Επροσεύχουμουν στο Θεό να με βοηθήσει να τελειώσω το σχολείο»

«Εσκέφτουμουν για χρόνια ότι ήθελα να τελειώσω το σχολείο. Το όνειρο της ζωής μου, όταν έφτιαξα την οικογένειά μου, ήταν να πιάσω ένα απολυτήριο. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο… Επροσεύχουμουν και έλεα “Θεέ μου, θέλω να μου δώκεις τούντην ευκαιρία να τελειώσω το σχολείο, εν σου ζητώ ούτε λεφτά ούτε τίποτε... Να έχουμε ούλλοι την υγεία μας και τούτο”.

Εδοκίμασα στα 25 μου, όταν είχα τα δύο μου μωρά, αλλά εν τα κατάφερα. Δεν είχαμε δύο αυτοκίνητα. Το σχολείο ήταν η ώρα πέντε και ο άντρας μου εσχόλανε η ώρα έξι. Απογοητεύτηκα, έκλαψα καμπόσο αλλά είπα ίσως εν νεν καλό το τάιμινγκ. Έλεγα, “τζιήνος  ξέρει πότε εν ναν η ωρα, είχα πίστη”».

«Τωρά ζω το ή εν όνειρο...»

«Ένα καλοκαίρι, μετά από πολλά χρόνια, που ήταν δέκα χρονών η μιτσιά μου, αποφάσισα το. Έπιασα τηλέφωνο στο Εσπερινό σχολείο Λάρνακας για να κλείσω ραντεβού. Ήταν τόσο καλή η κοπέλα στο τηλέφωνο και ένιωσα πολλά οικεία μαζί της. Την επομένη επήα και μου είπε ότι θα μπορούσα να δώσω εξετάσεις και να πάω απευθείας στην τρίτη Γυμνασίου. Έπρεπε να δώσουμε Μαθηματικά, Ελληνικά, Φυσική, Χημεία και Ιστορία. Ήρτα σπίτι και το είπα στα παιδκιά μου, “είπα τους εν θα πάω να δώκω εξετάσεις, γιατί εν να γινώ ρεζίλι”. Οι κόρες μου ελέαν μου “μάμα εν έχεις να χάσεις τίποτε”. Επείσαν με. Εδκιάβασα το καλοκαίρι και τελικά πήγα τον Σεπτέμβρη και έδωκα εξετάσεις. Έπιασα τρία είκοσι και δεκατέσσερα στη Φυσική και τη Χημεία. Είπαν μου μετά οι καθηγητές, ότι απόρησαν πως κατάφερα να πάρω 20, ειδικά στα μαθηματικά.

Την πρώτη ημέρα που επήα στο σχολείο, έκατσα πας την καρέκλα... πρώτο τραπέζι πίστα και άρχισα να κλαίω. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ελάλουν, “τωρά ζω το ή εν όνειρο”. Πέντε χρόνια στο Εσπερινό, πήγαινα μία ώρα πριν στην τάξη. Έπαιρνα πάντα τραπεζομάντηλο και έβαλλα πάνω στο θρανίο. Μιλώ σου, ήταν τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Είναι ένα σχολείο ζωής το Εσπερινό. Οι φιλίες που έκαμα και όσα ζήσαμε, εν μπορώ να περιγράψω πόσο όμορφη και πόσο ανθρώπινη ήταν».

Όταν τη ρωτώ με τι βαθμό αποφοίτησε, έλαμψε ολόκληρο το πρόσωπό της. Σηκώθηκε από τη θέση της και έφερε μπροστά μου ένα μεγάλο φάκελο. “Ορίστε” λέει…

O φάκελος είχε μέσα ένα ατσαλάκωτο απολυτήριο με γενικό βαθμό 19 και 7/10. Τελείωσε πρώτη στην τάξη της με άριστα και ήταν μάλιστα η σημαιοφόρος στην παρέλαση του Εσπερινού.

«Κάθε χρόνο αρίστευκα, έπιανα και το πρωτείο και το αριστείο», λέει περήφανα

«Στην τάξη μου, είχε και άλλα τέσσερα με πέντε άτομα στην ίδια ηλικία με μένα. Εμείς συμβουλεύκαμε τους πιο μικρούς συμμαθητές μας, να μιλούν με σεβασμό στους καθηγητές. Ακόμα κρατούμε επαφή με συμμαθητές και δασκάλους μου και με τη Δέσπω από τη γραμματεία, που εν ένας πολλά καλός άνθρωπος και χάρη σε τζιείνη επήρα το κουράγιο, να πάω στο Εσπερινό».

«Πέρασα στο πανεπιστήμιο πρώτη παγκύπρια από όλα τα Εσπερινά»

«Όταν ετέλειωσα, άρχισα να σκέφτομαι τι να κάνω και αποφάσισα να δώσω Παγκύπριες εξετάσεις. Έπρεπε να δώσω αρχαία, που ήταν πολλά δύσκολα για μένα. Η μόνη μου έγνοια ήταν να μεν πιάσω κάτω από τη βάση. Είπα, όμως, ότι θέλω να ζήσω την εμπειρία και ότι γινεί. Ήθελα πάντα να γίνω δασκάλα, όμως είπε μου η Σύμβουλος πως μπορώ να περάσω λογοθεραπεία στο ΤΕΠΑΚ. Έδωσα εξετάσεις και με την αναγωγή πήρα 17,132.

Επέρασα στην πρώτη μου επιλογή και ήμουν πρώτη Παγκύπρια, από όλα τα εσπερινά σχολεία της Κύπρου. Όταν πήγα στο ΤΕΠΑΚ, δούλευκα τροχονόμος στο σχολείο. Εσκέφτουμουν πως θα τα καταφέρω. Στην αρχή πήγαινα με το αυτοκίνητο μου και ερχόμουν πίσω, όταν τέλειωναν τα μαθήματα. Έκαμνα το πρωί τον τροχονόμο και πήγαινα. Τα μαθήματα ετελειώναν η ώρα έξι. Ήταν πολλά κουραστικό.

Αρχές του Οκτώβρη εμάζεψα την οικογένεια και τους είπα ότι ήταν διαθέσιμες δύο εστίες και τους ρώτησα τι να κάμω. Μου είπαν να πάω. Εμήνισκα ως την Παρασκευή, ετέλειωνα και έρκουμουν έκαμνα τες μαειρκές μου, επλύνισκα, έβλεπα τα παιδκιά μου και επέστρεφα Πανεπιστήμιο. Ήμουν πάντα η πρώτη που πήγαινε μες την αίθουσα και καθόμουν απέναντι που τον Καθηγητή για να μεν χάσω τίποτε. Έμαθα τους Καθηγητές και ήξερα τι ζητούσαν που το μάθημα και το γραπτό. Εγώ είχα πρόβλημα με τη μνήμη μου, εν τα θυμούμουν όλα παπαγαλία. Έτσι αποφάσισα ότι θα δκιαβάζω τα μισά και να τα μαθαίνω καλά.

Τις πρώτες ημέρες που επήα, μπήκα μέσα και έκατσα. Είδα τη καθηγήτρια και έβλεπέ με. Λαλεί, “να παρακαλέσω τις μαμάδες να περάσουν έξω”. Εκατάλαβα ότι εν για μένα που έλεε, επειδή ήμουν η πιο μεγάλη. Λέω της, “εν μπορώ να περάσω έξω επειδή είμαι και εγώ φοιτήτρια”. Είπε μου συγνώμη. Πάντα εχρησιμοποιούσαν με ως παράδειγμα οι καθηγητές για τους άλλους φοιτητές. Ελέαν “τούτη η γυναίκα έχει παδκιά, έχει εγγόνια και προσπαθεί να κάμει αυτό που θέλει. Πάρτε παράδειγμα από αυτήν την γυναίκα”».

Η συγκατοίκηση με την κόρη της

«Τον τρίτο χρόνο έκαμα χειρουργείο τον αυχένα μου και ήμουν χάλια. Είπα “στοπ Κούλα, ως δαμέ τα κατάφερες μια χαρά”. Την ίδια χρονιά έπαθε και ο άντρας μου τρία εμφράγματα. Ήταν μια πολλά δύσκολη χρονιά, ένιωθα πολλά πιεσμένη. Οι συμφοιτήτριες μου εκλαίαν όταν τους το είπα. Οι καθηγήτριές μου, επαρακαλούσαν με να μεν τα παραιτήσω.. Έλεα τους “εν μπορώ, έφτασα στα όριά μου, θέλω να πάω σπίτι μου”». Εάν δεν με εβάλλαν οι καθηγήτριές μου να πιάσω αναστολή για ένα χρόνο, τωρά εν θα είχα το πτυχίο μου. Τον Σεπτέμβρη που επέρασε η χρονιά, αποφάσισα να πάω πίσω για να τελειώσω. Έπιανα πιο λίγα μαθήματα κάθε εξάμηνο και αντί σε τέσσερα χρόνια, ετέλειωσα στα πέντε.

Η κόρη μου ήρθε στο ΤΕΠΑΚ, δύο χρόνια πριν να τελειώσω. Πέρασε στον κλάδο Επικοινωνίας και Σπουδών Διαδικτύου στο ΤΕΠΑΚ. Εκάμαμεν αίτηση για εστία, επιάσαμε δυάρι και εμηνίσκαμεν μαζί. Ήταν πολλά χαρούμενη, επεράσαμεν πολλά ωραία. Ελαλούσαν της ούλλοι “καλάν κόρη μου, σπουδάζεις με την μάμα σου;”. Έλεεν τους, “ξέρεις τι ωραίο πράμα είναι να σχολάνεις και να βρίσκεις το φαί σου έτοιμο;”. Εγώ αποφοίτησα τον Ιούνη και φέτος έμεινε για πρώτη χρονιά μόνη της».

Κάμνει παύση και ξανασηκώνεται. Φέρνει ένα δεύτερο φάκελο, με το πτυχίο της από το ΤΕΠΑΚ.

«Εμαράζωσα πολλά, επειδή έπιασα Λίαν Καλώς και όχι άριστα. Για λίγα χιλιοστά εν έπιασα άριστα. Δόξα τω Θεό αποφοίτησα. Το μόνο μου μαράζι, ήταν που μόνο δύο άτομα μπορούσα να πάρω στην αποφοίτηση λόγω κορωνοϊού. Ήρθε η κόρη μου η μιτσιά και ο άντρας μου. Ειλικρινά, μόλις εφκήκα πάνω για να μου δώκει το πτυχίο μου, αλήθκεια σου λαλώ, αν είχα φτερά ήταν να πετάξω. Τόση ήταν η χαρά μου. Εν μπορείς να φανταστείς, πόσο γεμάτη ένιωθα επειδή εγώ ξέρω τι ετράβησα τόσα χρόνια για να καταφέρω να πιάσω τούντο χαρτί».

Τι σκέφτεστε να κάνετε τώρα;

Κοίτα, κάποτε αλλιώς τα λοαρκάζεις και αλλιώς σου έρκουνται. Είχα ένα πρόβλημα με τα γόνατά μου. Στην πτυχιακή μου, ήμουν πάρα πολλά τυχερή και την έκαμα στο Ίδρυμα Θεοτόκος στη Λεμεσό. Είναι άτομα με αναπηρίες, νευρολογικά προβλήματα και δυσφαγία. Ήμουν στο στοιχείο μου. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο ίδρυμα, ένιωθα ότι επρόσφερα. Αγάπησα τους ανθρώπους εκεί, σαν να ήταν της δικής μου ζωής. Εν μπορείς να φανταστείς…  

Όμως, επόνουν τα γόνατά μου. Εκολοσύρνουμουν και ελάλουν “άντεξε Κούλα, άντεξε να πιάσεις το πτυχίο σου. Έλεα, θα τα καταφέρεις”. Όταν ετέλειωσα επήρα σβάρνα τους γιατρούς. Είπε μου ο γιατρός ότι θέλουν αλλαγή, αλλά ότι είμαι πολλά μικρή και άρχισα ενέσεις. Μετά έκαμα μια επέμβαση γυναικολογική, επειδή είχα ινομυώματα. Ακόμα αναρρώνω.

Ήθελα να κάμω ένα μεταπτυχιακό, αλλά ήμουν πολλά κουρασμένη και εν είχα δυνάμεις. Το κυριότερο ήταν ότι το μεταπτυχιακό που έθελα να κάμω ήταν όλο στα Αγγλικά, που μαζί με την τεχνολογία εν τα πράματα που με δυσκολέψαν πάρα πολλά. Είδα και ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στην ειδική εκπαίδευση που μου άρεσε που εν στα Ελληνικά και ένα άλλο στο ΤΕΠΑΚ για τις γλωσσικές διαταραχές. Εν ξέρω αν έχω τη δύναμη να το κάμω. Θα δω… Θα μου άρεσκε να δουλέψω και σε κάποιο ίδρυμα, θέλω να κάμω κάτι που να μπορώ να προσφέρω.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είσαστε εύπορη οικογένεια, περάσατε φτώχεια…

«Περνούμε ακόμα. Σκέφτου ένα διάστημα που δεν είχε δουλειά ο άντρας μου, ζούσαμε από το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα. Εδυσκολευτήκαμε πάρα πολλά. Έτυχε φορά που ήρτε κλητήρας σπίτι μας να μας πιάσει τα έπιπλα, επειδή εν εμπορούσαμε να πληρώνουμε δόσεις. Πάντα είμαστε φτωχή οικογένεια, αλλά πολλά αγαπημένη και αξιοπρεπής. Δόξα τω Θεώ... Άμα έχω τα απαιραίτητα, το φαί μου και πλερώνω τα χρέη μου και τα καθημερινά μας τα έξοδα, εν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Εν είμαι των μεγαλείων…

Και με τις κόρες μας, ίσια που καταφέρναμε να πληρώνουμε τα ιδιαίτερά τους. Εν μπορείς να φανταστείς πόσες στερήσεις είχαμε, γιατί εν ήθελα να τους στερήσω τη μόρφωση. Για να σπουδάσουν, επιάσαν δάνειο φοιτητικό, επειδή εν είχαμε δυνατότητα εμείς.

Τα πιο πολλά οικονομικά μας προβλήματα ήταν όταν επήαιννα Εσπερινό. Εκεί είχαμε ένα Διευθυντή και γράψε το όνομά του. Ήταν ο κύριος Γιώργος Κάκκουρας. Ήταν ένας άνθρωπος με όλα τα γράμματα κεφαλαία, όχι μόνο το Α. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσους μαθητές βοήθησε, ακόμα και οικονομικά. Άμα εν ερκούνταν κάποιοι μαθητές, έλεεν τους “ρε, είναι η δεύτερη σας ευκαιρία, εκμεταλλευτείτε την. Όποιος έχει πρόβλημα οικονομικό, θα έρκεται κρυφά στο γραφείο μου να μου το λαλεί”. Ξέρεις πόσους εβοήθαν και έδινε τους λεφτά για να βάλουν πεζίνα; Έτυχε που με βοήθησε και μένα το σχολείο από το ταμείο των άπορων μαθητών, αλλά εβοήθησε με και προσωπικά ο Κάκκουρας».

Έχετε αναφερθεί πολλές φορές στον Θεό, αντλείτε δύναμη από την πίστη σας;

Πολλή, αν δεν ήταν η πίστη μου στο Θεό, εν θα ήμουν δαμέ που είμαι. Πάντα βρίσκει τρόπο να μου δείξει ότι “εγώ είμαι δαμέ για σένα”. Δεν πάω συχνά εκκλησία, αλλά πάω σε εξωκκλήσια και προσεύχομαι. Πάω γονατώ, προσεύχομαι και κλαίω…

Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε, κλείνοντας;

Εγώ πάντα λέω ότι ποτέ δεν είναι αργά, φτάνει να θέλεις. Ελάλουν τους ότι θυμούμαι μια καθηγήτρια στην πρώτη Γυμνασίου, τη Μαρία Σταυρή που έλαλε πάντα:“τρεις λέξεις υπάρχουν στη ζωή. Θέλω, Μπορώ, Προχωρώ”. Αν τις ακολουθείτε, έλεε “δεν έχει παρά να πετύχετε”. Ως τωρά είναι μες την σκέψη μου αυτές οι λέξεις...

Σε μια χώρα, όπου το 19 σημαίνει συνήθως… thirteen, η κυρία Κούλα ξεχωρίζει. Είναι ακόμα μια απόδειξη, πως στον πυρήνα της η κυπριακή κοινωνία, συνεχίζει να έχει ένα πολύ υγιές κομμάτι, που πρέπει να γίνει ο φάρος της. Είναι οι άνθρωποι, με πλούτο ψυχής, που αποτελούν πραγματικά παραδείγματα προς μίμηση...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• «Μεγάλωσα με κωφούς γονείς, είμαι περήφανος γι’ αυτούς… Μου έμαθαν τον σεβασμό»
• «Εβκήκα που το σχολείο, τώρα είμαι δικηγόρος… Είχε φορά που δεν είχα για πεζίνα»
• «Πολλές νύκτες έκλαια και έλεα πώς θα τα καταφέρω… Εμαράζωνα που άφηκα τα μωρά»
• ΒΙΝΤΕΟ: Υπόκλιση στο μεγαλείο οκτώ ψυχών που στέλνουν τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής
• «Ξέρω μπορεί να έχω ακόμη μια μέρα… Θα χαμογελάσω και ας τελειώσουν όλα αύριο»