Έγκυος εγκατέλειψε το Πουρνάρα με προορισμό το άγνωστο, ουρές για μια σκηνή

Πήρε το δρόμο της επιστροφής γιατί δεν υπήρχε χώρος διαμονής στο Κέντρο Φιλοξενίας Πουρνάρα. Συνοδευόμενη από τον αδερφό της, με μια σακούλα σκουπιδιών με όλα τα υπάρχοντα στο κεφάλι του, η Μαρία από τη Νιγηρία έγκυος επτά μηνών στο πρώτο της παιδί φεύγει από το Πουρνάρα, κατευθυνόμενη προς το άγνωστο... 

-«Πού πάτε;», ρωτήσαμε τα αδέρφια που συναντήσαμε στον δρόμο, καθώς πηγαίναμε στο Κέντρο Φιλοξενίας.

-«Δεν ξέρουμε...», μας απάντησαν. 

Αυτή η αβεβαιότητα των δύο ανθρώπων μας οδήγησε να κάνουμε μια στάση με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Μας προσέγγισαν φιλικά για να μας πούνε την ιστορία τους, χωρίς ωστόσο να θέλουν να φανεί το πρόσωπό τους στην φωτογραφία που βγάλαμε με την έγκρισή τους. Μια φωτογραφία που απεικονίζει όλο τον πόνο και την απόγνωση μιας νέας γυναίκας, που αναμένεται να γίνει μητέρα για πρώτη φορά στα είκοσί της χρόνια. Χωρίς να ξέρει κυριολεκτικά που πάει και τι της ξημερώνει η επόμενη μέρα.  

Η Μαρία και ο Εμανουέλ, ζούσαν έξω από το Κέντρο Υποδοχής Πουρνάρα, εκεί όπου δεκάδες μετανάστες περιμένουν να γίνουν δεκτοί στον εσωτερικό χώρο του Κέντρου, χωρίς αυτό να είναι εφικτό λόγω του υπερπληθυσμού.

O REPORTER επικοινώνησε με την υφυπουργό Κοινωνικής Πρόνοιας Αναστασία Ανθούση, και παραχώρησε τα στοιχεία της Μαρίας από τη Νιγηρία. Έπειτα από οδηγίες της κας Ανθούση, λειτουργοί του Γραφείου Ευημερίας επικοινώνησαν με τη Μαρία και τον αδερφό της, για να διευθετηθεί η αξιοπρεπής διαμονή τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες, πρόκειται για αιτητές ασύλου που διέμεναν στην Πάφο και λαμβάνουν επίδομα από το κράτος, ενώ όταν έμειναν άστεγοι, ήρθαν στη Λευκωσία για να αναζητήσουν στέγη στο Πουρνάρα. 

Εκεί όπου οι ροές των μεταναστών ήταν ασταμάτητες, ακόμη και αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που καταφέραμε να παραμείνουμε στο σημείο. Εκεί όπου οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι καν για διαβίωση. Πρόχειρες, βρώμικες σκηνές, μέσα στις λάσπες και στο κρύο, χωρίς ασφάλεια, ούτε νερό για να μπορούν να τηρηθούν οι βασικοί κανόνες υγιεινής.   

Εκεί ζούσε και η έγκυος Μαρία από την Αφρική, μέχρι να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει αυτή τη σκηνή, για να βρει κάτι άλλο, κάτι καλύτερο, κάτι ανθρώπινο. Αυτό που αξίζει και στις υπόλοιπες τρεις εγκύους που ζούνε μέσα στο Κέντρο Φιλοξενίας Πουρνάρα, όπως μας είπε μια άλλη γυναίκα, που καθόταν έξω από μια σκηνή. 

«Δεν κοιμόμαστε, απλά καθόμαστε εδώ έξω και περιμένουμε»

Άστεγοι, έξω από το Πουρνάρα, βρίσκονται και δεκάδες άλλοι νέοι από διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, οι οποίοι ψάχνουν καταφύγιο. Ένας από αυτούς είναι και ο Σαμάρελι δεκαεννέα ετών από το Πακιστάν, ο οποίος μοιράστηκε την ιστορία του. Βρίσκεται εδώ και πέντε ημέρες έξω από το Πουρνάρα, περιμένοντας να έρθει και η δική του είσοδος.

-«Σπούδασα οικονομικά στην χώρα μου και ήρθα εδώ για να επιβιώσω, για μια καλύτερη ζωή». 

-«Πού κοιμάσαι;»

-«Δεν κοιμάμαι, απλά κάθομαι εδώ έξω και περιμένω να μπω στο camp. Ένας φίλος μου έφερε από μέσα μια κουβέρτα για να μην κρυώνω».

Γύρω του υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, ο καθένας με τη δική του λαχτάρα να μιλήσει. «Κοιτάξτε, δεν έχουμε παπούτσια να φορέσουμε», λέει ο Σαμάρελι, δείχνοντάς τα πόδια του. 

Στην είσοδο του Πουρνάρα, μια ομάδα νεαρών είχαν ανάψει φωτιά για να μαγειρέψουν ρύζι και να ζεσταθούν. Ο 24χρονος από την Αφρική, ο οποίος ήταν προπονητής ποδοσφαίρου στην χώρα του, ζητά από την Κυβέρνηση να καλυτερεύσουν οι συνθήκες διαβίωσής τους και να τους χορηγηθεί φαγητό, αφού δεν φτάνει για όλους εκεί που φιλοξενούνται. 

Εκεί που βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε μια άλλη «μακρινή» χώρα που τους αναγκάζει να ξενιτευτούν. Σε ένα εκεί που κάποτε έγιναν πρόσφυγες και οι δικοί μας πρόγονοι, και πλέον γίνονται μετανάστες τα δικά μας αδέρφια, παιδιά, οι νέοι του τόπου μας. Αυτό το εκεί, το τόσο μακριά και τόσο κοντά μας...