«Κατάφερα να ζήσω ακόμη ένα χρόνο ζωής, αυτό γιορτάζω πλέον μαζί με τα μωρά μου»

«Όσο δυνατή και να ήμουν και είμαι, υπήρξαν φορές που διερωτήθηκα ''θα φτάσω να κάνω αλλά γενέθλια ή τα περσινά ήταν τα τελευταία μου;'' Έδωσα μια σημαντική μάχη, αλλά η κάθε μου μέρα είναι και θα είναι ακόμη για πολύ καιρό μια μάχη, αλλά ο Θεός μου δίνει όση δύναμη χρειάζομαι κάθε μέρα. Τελικά τα κατάφερα και σήμερα γιορτάζω τα γενέθλια μου, 40 χρόνων και ονειρεύομαι και θέλω να γιορτάσω αλλά τόσα. Οι ευχές φέτος και τα γενέθλια μου έχουν πιο πολύ αξία, ίσως γιατί κατάλαβα πόσο εύκολα αλλάζουν όλα σε μια στιγμή, ακόμη και όσα θεωρούμε δεδομένα. Ένα απλό χρόνια πολλά για μένα σημαίνει τα πάντα, γιατί γι' αυτά έδωσα αυτό τον αγώνα...».

Η μαχήτρια της ζωής, Μαρία Μάρκου, έχει σβήσει στις 6 Δεκεμβρίου την τούρτα γενεθλίων της για τα 40 της χρόνια. Με λόγια μέσα από την ψυχή της, ανέφερε ότι πλέον δεν έχει τίποτα αξία για την ίδια, παρά μόνο το ''χρόνια πολλά''. Καθώς η Μαρία, τον τελευταίο χρόνο έδωσε τη δική της μάχη με τη ζωή και κατάφερε να βγει σήμερα νικήτρια κόντρα στη λευχαιμία... Κάτω από άλλες συνθήκες, μας λέει φανερά συγκινημένη η Μαρία, «πριν αρρωστήσω, θα έκανα πάρτι με φίλους και γνωστούς και πιο πολλή κόσμο και θα ήταν φανταχτερά γενέθλια. Τώρα όμως, δεν έχει τίποτα από αυτά σημασία. Γιατί στην ουσία σημασία έχει ότι τα κατάφερα και έγινα 40. Δεν έχει σημασία για μένα ούτε η τούρτα, ούτε κάτι άλλο. Για μένα σημασία έχει ότι κατάφερα να ζήσω ακόμη ένα χρόνο ζωής. Αυτό γιορτάζω πλέον και αυτό έχει σημασία για μένα. Πρέπει να το περάσεις για να αντιληφθείς αυτό το πράγμα και τίποτα άλλο δεν παίζει ρόλο. Τόσο καιρό έχανα τον χρόνο μου με ασήμαντα πράγματα, με ασήμαντους ανθρώπους, με ασήμαντες καταστάσεις και άγχος για κάτι εντελώς ασήμαντο και στη φάση που είμαι τώρα ούτε καν θα ασχολούμουν με αυτό...». 

Τον τελευταίο ένα χρόνο η Μαρία, με ευδιάκριτο καθημερινώς το χαμόγελό της πάλεψε με αξιοπρέπεια ένα δύσκολο αλλά όχι αήττητο εχθρό, τόσο στο αιματολογικό του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας αλλά και στη Γερμανία. Η ίδια, δεν τα έβαλε λεπτό κάτω και κατάφερε να επιστρέψει νικήτρια πριν από ένα μήνα στην Κύπρο και στα δυο της λατρεμένα παιδιά για να συνεχίσει τη ζωή της με την οικογένειά της από εκεί που σταμάτησε...

«Αυτή τη στιγμή είμαι καθαρή από λευχαιμία, γιατί καταφέραμε να την… κοιμίσουμε. Σίγουρα δεν εξαφανίζεται όμως και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει. Θέλει συχνή παρακολούθηση όμως γιατί είναι μια ασθένεια που δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για την εξέλιξή της. Κατά την επιστροφή μου στο σπίτι μου, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, νιώθεις ότι κάτι κατάφερες. Είσαι σε σοκ όμως, παρόλο που έχει περάσει αρκετός καιρός γιατί μετά που το περνάς, συνειδητοποιείς τι έχεις περάσει και τι έκανα μέχρι σήμερα. Ενώσω ήμουν σε εκείνη την κατάσταση, προσπαθούσα να είμαι τόσο δυνατή, που στο τέλος κατάφερα να περάσω εκείνο το στάδιο.

Στη φάση που είμαι, το πιο σημαντικό είναι ότι βρίσκομαι στο σπίτι μου, στην οικογένεια και στα μωρά μου. Καθημερινώς όμως είναι ένας αγώνας, υπάρχει ακόμη αρκετός δρόμος για να έχω πλήρη ανάρρωση, να επανέλθω στις φυσιολογικές και σωματικές μου δυνάμεις. Αρχικά πήγαινα δυο φορές τη βδομάδα στο Νοσοκομείο, τώρα πάω μόνο μια φορά στο Γενικό στη Λευκωσία για αναλύσεις. Μετά από έξι μήνες στη Γερμανία, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στο σπίτι. Υπάρχουν στιγμές που ξυπνώ σπίτι μου και ο νους μου ακόμη είναι στη Γερμανία. Ξυπνώ και αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι στο δωμάτιο του Νοσοκομείου. Ήμουν σε σύγχυση αρχικά και τώρα ξεκίνησα και καταλαβαίνω ότι επέστρεψα πίσω στην Κύπρο».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Η λευχαιμία με βρήκε έτοιμη... Τα παιδιά μου, μου λένε μάμα όλα θα πάνε καλά»

Όταν ρωτήσαμε τη Μαρία από που αντλούσε τη δύναμη κατά τη διάρκεια της θεραπείας της στη Γερμανία, η ίδια χαμογέλασε. Χαμογέλασε, γιατί στήριγμα στον αγώνα της, αποτελεί η οικογένεια της, που θέλει να βρίσκεται ανελλιπώς δίπλα της. «Μου έδιναν δύναμη και κουράγιο, τα μωρά μου και η οικογένειά μου, γιατί προφανώς δεν θέλεις να ζήσουν κάποια απώλεια, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να χάνεις ένα δικό σου άτομο. Έτσι, επειδή δεν ήθελα να το ζήσουν αυτό το πράγμα, παλεύεις όσο μπορείς για να το αποτρέψεις αυτό το πράγμα να συμβεί. Επειδή δεν είμαι και τόσο μεγάλη σε ηλικία επίσης, ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου από εκεί που την άφησα, όταν ξεκίνησαν οι περιπέτειες με την υγεία μου. Είμαι χαρούμενη και αισιόδοξη με το ότι τα κατάφερα, απλώς ταυτόχρονα νιώθω κάποιες ενοχές, γιατί έχει άτομα δίπλα μου που δεν τα κατάφεραν. Και έτσι νιώθω κάπως, ότι εγώ τα κατάφερα και γιατί να μην τα καταφέρει ο άλλος δίπλα μου. Θέλω να τα καταφέρνουν όλοι, όπως τα κατάφερα και εγώ...». 

Αφού έχει κλείσει τα 40 της πλέον η Μαρία, ονειρεύεται μια νέα ζωή. Μια ζωή δίπλα στην οικογένεια της και μαζί με τα δυο της παιδάκια... «Τα όνειρά μου για τη ζωή, είναι να ζω την κάθε μέρα με τα μωρά μου και την οικογένεια μου και στο μέλλον να επανέλθω σωματικά στα φυσιολογικά επίπεδα που ήμουν πριν. Ίσως να μπορέσω να επιστρέψω σε κάποια δουλειά. Το πιο σημαντικό όμως είναι να είμαι μαζί με την οικογένειά μου».

Το μήνυμα της Μαρίας στους συνανθρώπους μας που δίνουν τον δικό τους αγώνα στη ζωή, είναι ξεκάθαρο... «Πρέπει να είσαι δυνατός και να έχεις καλή ψυχολογία, όσο δύσκολο και αν ακούγεται αυτό, για να αντιμετωπίσεις τα πάντα που έρχονται. Φυσικά υπάρχουν και στιγμές που λυγίζουμε, αλλά πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ξαναεπανέλθουμε και να ξανασηκωθούμε από αυτή την κατάσταση, από αυτή την άσχημη σκέψη. Συνέχεια είναι ένας αγώνας, που τον κάνουμε και αν δεν το κάνουμε εμείς μόνοι μας, δυστυχώς δεν μπορεί άλλος να σε βοηθήσει. Αν δεν βρεις τον στόχο μέσα στο μυαλό σου και για ποιο λόγο το παλεύεις και θέλεις να ζήσεις, τότε είναι δύσκολο.

Θέλει δύναμη, υπομονή και πίστη για να τα καταφέρεις. Φυσικά δεν εξαρτάται πάντα από εμάς και τη θέλησή μας, δυστυχώς. Μιλώ και με πιο μεγάλα άτομα και δυστυχώς μόλις ακούσουν τη λέξη λευχαιμία, θεωρούν ότι είναι το τέλος. Που με βλέπουν όμως και είμαι εδώ, είμαι ένα κίνητρο και μια ελπίδα γι αυτούς. Δυστυχώς, πάντα βλέπουμε τους 1000 που δεν τα καταφέραν και όχι αυτούς που τα καταφέραν. Θλίβεσαι και μαραζώνεις σίγουρα γι’ αυτούς που φεύγουν, αλλά πρέπει να συνεχίσεις τον αγώνα και δεν πρέπει να σε παίρνει από κάτω, γιατί δεν υπάρχει ο χρόνος και το περιθώριο σε αυτόν τον αγώνα που δίνουμε όλοι μας...».