Ένα ατύχημα ήταν η αιτία να μάθει την τέχνη του παγωτού-«Είχα πέντε κοπελούθκια»

Ένα ατύχημα ήταν ο λόγος για να μάθει μία νέα τέχνη και να την υπηρετεί μέχρι και σήμερα. Εδώ και 53 χρόνια, από τον Απρίλιο, μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου, παίρνει το αμαξάκι του, το οποίο έχει μέσα μόνο τρεις γεύσεις παγωτού και κάνει τη βόλτα του μέσα στα στενά του Λυθροδόντα, με τους ντόπιους, αλλά και τους ξένους που είναι περαστικοί από το χωριό, να σταματάνε για να αγοράσουν κάτι από εκείνον. Η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της πρωτεύουσας, αφού έρχονται από όλες τις επαρχίες, απλά για να αγοράσουν από το παγωτό του.

Ο Ανδρέας Πιτταράς, από την ηλικία των 31 ετών, άρχισε να φτιάχνει το δικό του παγωτό. Βανίλια, σοκολάτα, τριαντάφυλλο. Μόνο αυτά θα βρει κάποιος στο αμαξάκι του. Και φυσικά «μελούι». Συνταγή δική του, αλλά και της γυναίκας του, της κυρίας Ανδρούλλας. Στην αρχή συνδύαζε την πώληση παγωτών με την καθημερινή του δουλειά, όμως από το 2000 και μετά έγινε η μόνιμή του απασχόληση, αφού βγήκε στη σύνταξη.

Σήμερα, 53 χρόνια μετά και σε ηλικία 84 ετών, δεν τα παρατά. Έχει προσαρμόσει το αμαξάκι του, έχει τοποθετήσει το αντισηπτικό του μπροστά και βάζει τους πελάτες να στέκονται σε απόσταση δύο μέτρων, όμως δεν τα παρατά. «Ακόμα ένα χρόνο τζιαι εν να παραιτήσω αλόπως» είχε αναφέρει σε κάποια στιγμή στη συζήτησή μας, όμως μέχρι να τελειώσουμε άλλαξε τελικά γνώμη.

Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή

Ο κ. Ανδρέας και η κα. Ανδρούλλα μου άνοιξαν το σπίτι τους και δέχθηκαν με χαρά να μου μιλήσουν για την ιστορία. Με το που περνάς το κατώφλι της αυλής τους, βλέπεις στα αριστερά σου, δίπλα από την πόρτα του σπιτιού, σκεπασμένο με ένα σεντόνι και μουσαμά, το αμαξάκι του. Το αμαξάκι του που θα είναι ακινητοποιημένο μέχρι τον ερχόμενο Απρίλιο, όταν αρχίζουν να ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες.

Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι το γεγονός ότι φτιάχνει ο ίδιος μόνος του το παγωτό που πουλά. Έχει μάθει την τέχνη από το 1968, όταν είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, κατά την επιστροφή του από μία οικογενειακή εκδρομή.

«Το 1968 άρκεψα να κάμνω το παγωτό. Είχα ατύχημα τζιαι ετραυματίστηκα τζιαι έκαμα σαράντα μέρες μέσα στο νοσοκομείο. Ερκούμασταν που το Βαρώσι τζιαι τζιαμέ στο roundabout του Σοπάζ, έρκετουν ένα λεωφορείο που την αντίθετη μερκά, που έπρεπε να σταματήσει, εν εσταμάτησε τζιαι εχτύπησε μας. Επήαμε ούλλοι στο νοσοκομείο. Οι άλλοι εκάμαν καμιά εικοσαρκά μέρες μέσα, εγιώ έκαμα ένα μήνα.

Είχα τζιαι πέντε κοπελούθκια τότες. Ο γιατρός εν μου εδίαν άδεια να πάω πίσω στη δουλειά μου, επειδή εδούλεφκα πάνω στους σιοίρους τζιαι ήταν σκληρή δουλειά. Εχτύπησα πάνω στην τζεφαλή. Που το 1960 ήμουν σε μία εργοληπτική. Τα κοπελλούθκια έπρεπε να τρώσει. Εν τζιαι είχαμε τότε βοηθήματα που την Κυβέρνηση. Εσκέφτηκα να κάμνω παγωτό. Επήα στη Λευκωσία, ήβρα ένα παωτάρη, είπα του την κατάστασή μου τζιαι εβοήθησε με ο άνθρωπος».

Η τέχνη του παγωτού

Δεν είναι δύσκολο να μάθεις την τέχνη, εξηγεί ο κ. Ανδρέας, αν σου εξηγήσει κάποιος που ξέρει. Μπορείς αμέσως να μάθεις να το κάνεις.

«Το παραπάνω έκαμνα το μόνος μου, η Ανδρούλλα είσιε τα κοπελλούθκια, που να βουρά πάνω μου; Στο χρόνο έκαμνα το κάθε Σαββατοκυρίακο, επειδή εδούλεφκα στο Δασονομείο, ως οδηγός τζιαι εν το έκαμνα κάθε μέρα, για να ζήσουμε. Που έκτοτε, συνεχίζω τζιαι κάμνω του τριανταφύλλου, της σιοκολάτας τζιαι της βανίλιας. Επαράτζηλε μου τζείνος ο παωτάρης τζιαι λλίο λλίο εκαλυττέρευκα το παγωτό μου. Για τη βανίλια, πιάννω παστεριωμένο γάλα, κάμνω το κρέμα, με τα υλικά του, βάλλω μέσα βανίλια τζιαι εν της κρέμας. Της σιοκολάτας, βάλλω κακάο μέσα στο γάλα τζιαι του τριανταφύλλου βάλλω νερό, νυσιαστό τζιαι το ροδόστεμμα.

Οι χωρκανοί εδεχτήκαν το τζιαι έρκουνταν. Ομπρίττερα εν τζιαι είσιε πολλούς που εκάμναν παγωτά, ήμουν ο μόνος. Έπαιρνα το στον καφενέ τζιαι μιτσιοί, μιάλοι εβουρούσαν με που πίσω με το αμαξούι. Παίρνω το αμαξούι τζιαμέ στον καφενέ τζιαι για περίπου 4,5-5 μήνες δουλεύφκω. Δυσκολία εν εσυνάντησα. Άμαν κάμεις τη δουλειά σου εντάξει τζιαι τίμια, ο άλλος προτιμάσε.

Αρέσκει μου να πηέννω στον καφενέ τζιαι ναν νέοι, γέροι, μωρά, κόσμος πολλύς. Στην πλατεία του χωρκού μας έρκουνται ή που παν στον Μαχαιρά τζιαι σταματούν τζιαι πιάννουν παγωτό τζιαι τρώσιν. Πιάννουν τζιαι οικογενειακά τζιαι παίρνουν τα Λεμεσό, Πάφο, Λάρνακα. Έχουμε μια χωρκανή, που μεινίσκει στην Πάφο τζιαι κάθε φορά που εν να έρτει πιάννει θκυο-τρία οικογενειακά τζιαι παίρνει τα. Δαμέ έχουμε τζιαι κέντρο δεξιώσεων τζιαι άμαν γίνουνται βαφτίσια καλούν με τζιαι πάω με το αμαξούι τζιαι πληρώνει με ή ο τατάς ή οι γονείς. Πηέννω τζιαι στο νηπιαγωγείο τζιαι διώ στα μωρά».

Τόσα χρόνια δεν θέλησε να αλλάξει τις γεύσεις του. Μόνο αυτές τις τρεις. Ούτε να προσθέσει, ούτε να αφαιρέσει. Ο λόγος, για να μην αλλάξει η ποιότητα της δουλειάς του.

«Έμαθα με τούτο το σύστημα, ήταν εύκολο το σύστημα. Εν οι παραδοσιακές γεύσεις. Τούτες οι τρεις και το μελούι, που εν συνταγή δική μας. Κάμνω το με τον ίδιο τρόπο, χειροποίητα, όπως τότε. Εν ήθελα να βάλω μηχανάες, εν ακριβές για να αγοράσεις. Αφού ο κόσμος προτιμά το τζιαι έρκεται τζιαι γοράζει, γιατί να τα αλλάξω;».

Ο διάδοχος

Ο κ. Ανδρέας, με χαμόγελο στα χείλη, στην ερώτηση αν βρήκε τον διάδοχό του, είπε ένα μεγάλο ναι. Δεν είναι ο Ανδρέας ο νεότερος, αλλά του αρέσει να ασχολείται με αυτά.

«Εν ο Γιαννής, αλλά αρέσκει του πολλά. Εν να πιάσει το αμαξούι τζιαι εν να πηέννει. Θυμούμαι τα κοπελλούθκια μου, που τα έπαιρνα μαζί μου που ήταν μιτσιοί τζιαι ελάλουν του “ρε Ιάσωνα φώναξε τζιαι εσού ότι έχουμε παγωτό ρε”, αλλά εν ήθελε. Είχα άλλον πιο μιτσή, που μου ελάλε “να φωνάξω εγιώ ρε πατέρα;” τζιαι εφώναζε».

Αν και κατά τη διάρκεια της συζήτησης είπε ότι σε περίπου ένα χρόνο, μάλλον θα σταματήσει, όταν του έκανα την ίδια ερώτηση στο τέλος της κουβέντας μας, μου φάνηκε διστακτικός και η κα. Ανδρούλλα μου απάντησε «όσπου σώννει εν να πηέννει. Αρέσκει του ο πασιαμάς στο καφενέ, με τον κόσμο».

*Η τελευταία φωτογραφία είναι από τη σελίδα 1000 things to do in Cyprus στο Facebook 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Θυμούμαι μια μέρα δεν είχαμε να φάμε… Η μάνα μου εφκήκε και μάζεψε χόρτα»
• Ο τελευταίος χαλκουργός της Κύπρου-«Ερχόμαστε δουλειά και δεν μπαίνει κανένας»
• «Η χαρακτική για μένα εν τω οξυγόνο μου… Ποτέ εν εσκέφτηκα να τα παρατήσω»
• «Είμαι 75+, αλλά νιώθω 18... Μπορεί να πουν η γιαγιά τρελάθηκε, αλλά έτσι νιώθω»