«Συνεχίζουμε μαζί με την Europa Donna Κύπρου να απομυθοποιούμε τη λέξη καρκίνος»

«Μέσα από την μακροχρόνια ενασχόληση μου με το κεφάλαιο που ονομάζεται καρκίνος, νιώθω πως έχω πλέον αποκτήσει κι εγώ σημαντικά εφόδια για να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε σημαντική πρόκληση. Πιστεύω ότι μπορώ να κρατήσω και κάποια πράγματα από τη δική μου εμπειρία, που με έκαναν πιο σοφή και με έκαναν να ωριμάσω λίγο πριν την ώρα μου. Νιώθω δυνατή ότι αν μου χτυπήσει την πόρτα η όποια σοβαρή πρόκληση, ακόμα και ο καρκίνος, θα την αντιμετωπίσω».

Αυτά είναι τα λόγια της 40χρονης Αριάνας Παπαδοπούλου. Αν και η ίδια δεν έχει περάσει τον καρκίνο στο σώμα της, τον βίωσε από πρώτο χέρι στην οικογένειά της. Η μητέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, όταν η ίδια ήταν τεσσάρων ετών και έδινε τη μάχη με την ασθένεια για 34 χρόνια. Η πολύχρονη μάχη της μητέρας της την έκανε πιο δυνατή και της έδωσε τα εφόδια που χρειάζεται, ώστε να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει ό,τι της φέρει η ζωή.

Το επίθετό της, αν και συνηθισμένο, στους κύκλους της Europa Donna είναι σημαντικό, όπως ήταν και η προσφορά της μητέρας της. Φυσικά, δεν ήταν άλλη από την Εύη Παπαδοπούλου, την επί χρόνια πρόεδρο του οργανισμού στην Κύπρο, αλλά και στην Ευρώπη. Μία γυναίκα που διεκδίκησε με πάθος ό,τι μπορούσε, ώστε να διασφαλίσει τα δικαιώματα των ασθενών και ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη της Europa Donna.

«Διαγνώστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία και πάλεψε για 34 χρόνια. Την χάσαμε πριν από 2,5 χρόνια. Στην αρχή, όταν γίνεται η διάγνωση, δεν αντιλαμβάνεσαι τη διάσταση της ασθένειας. Όταν όμως υπήρχε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο και συνεχιζόταν για χρόνια, σε κάθε φάση της ζωής μου το ζούσα διαφορετικά.

Έζησε με τον καρκίνο 34 χρόνια. Πιστεύω ότι κέρδισε αυτή την μάχη. Παρόλο που η ασθένεια επανεμφανιζόταν, ήταν μεμονωμένα και τοπικά, μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό φωνάζουμε και για την πρόληψη. Όταν το ανακαλύψεις νωρίς, μπορείς και να προλάβεις τα χειρότερα και κερδίζεις χρόνο. Πριν από δέκα χρόνια, είχε αρχίσει και μία μετάσταση. Στη μετάσταση ξέρεις ότι ο αγώνας αλλάζει, δυσκολεύει η κατάσταση αλλά πάλι, δέκα χρόνια με μετάσταση τα κέρδισε».

Η διάγνωση και τα πρώτα αισθήματα

«Όταν διαγνώστηκε η μητέρα μου με καρκίνο, ήμουν τεσσάρων ετών και ο αδελφός μου ήταν έξι μηνών. Ήταν πολύ δύσκολο το άκουσμα της διάγνωσης, όπως σε κάθε οικογένεια φαντάζομαι. Νιώθεις ότι σείεται ο κόσμος σου, ότι αλλάζουν όλα. Μετά νομίζω ότι χρειαζόταν περισσότερο τη συμπαράσταση της οικογένειας, των φίλων, των οικείων, να νιώθει μία ασφάλεια, ότι παρόλο που θα έφευγε για να κάνει θεραπείες και εγχειρήσεις κλπ, υπάρχει μια ομάδα στήριξης, ένα support team που θα τη στηρίξει.

Η μάμα μου πάντα πίστευε στη δύναμη του μυαλού και έβρισκε διέξοδο μέσα από διάφορους τρόπους. Τόσο μέσα από την πνευματικότητα, τη θρησκεία αλλά και από ανθρώπους που είχαν έντονες εμπειρίες στη ζωή τους και μπορούσαν να μοιραστούν και να δώσουν θάρρος μέσα από τις ιστορίες τους. Γι’ αυτό πιστεύω και η ίδια κατέγραφε τα βιώματά της όλα αυτά τα χρόνια και μου τα άφησε. Πιστεύω ότι το project της ζωής μου είναι να εκδώσω το βιβλίο της, ένα έργο που σκοπεύω να δρομολογήσω σύντομα.

Σίγουρα υπήρχαν στιγμές που την κατέβαλλε ο φόβος για το μέλλον, αλλά δεν ήταν άνθρωπος να το δείχνει. Ό,τι περνούσε, θα το έκανε εσωτερικά. Ήταν μία δυναμική γυναίκα και δεν είχε χρόνο για αυτολύπηση. Γέμιζε το χρόνο της, η προσφορά της ήταν μεγάλη και συγκεντρώθηκε και στην καριέρα της. Σίγουρα σε κάποια φάση ένιωθε απογοήτευση, την κατέβαλλε η ασθένεια, η ταλαιπωρία, οι πολλοί μήνες απουσίας κάθε φορά που είχε μία διάγνωση. Της στοίχησε αυτό το πράγμα. Ένιωθε ότι έχανε από τη δική μας ζωή, από τη δική της, ήταν νέα. Αλλά μετά ερχόταν πίσω διαφορετική, πιο σοφή, έβλεπε τη ζωή αλλιώς. Πιστεύω ότι δεν θα κοίταζε ποτέ πίσω στη ζωή της και να έλεγε ότι θα έπρεπε να κάνει κάτι διαφορετικά. Την έζησε τη ζωή της στο έπακρο και ό,τι μπορούσε να κάνει εντός των δυνατοτήτων της, το έκανε, πριν να την καταβάλει η ασθένεια.

Είχε στήριξη από τον ΠΑΣΥΚΑΦ, πριν την Europa Donna. Νομίζω, όμως, ότι το δούλεψε περισσότερο μόνη της αυτό το κομμάτι. Ασχολείτο με τα βιβλία, διάβαζε Άντονι Ρόμπινς που ήταν περισσότερο για την αυτοεκτίμηση, αυτοβιογραφίες, είχε ινδάλματα δυναμικές γυναίκες που ξεπερνούσαν τα προβλήματα και έβρισκαν μία ισορροπία στη ζωή τους μεταξύ ασθένειας, οικογένειας και καριέρας. Ήταν πολύ σημαντικό να νιώθει ότι δεν υστερούσε σε κάποιο τομέα και δεν θα το άφηνε να την ρίξει και να χάσει. Είχε πάντα στον κύκλο της άλλες γυναίκες που το βίωσαν, παρόλο που τότε ήταν λίγο ταμπού η λέξη καρκίνος. Ένα από τα επιτεύγματα που έκανε η Europa Donna ήταν η απομυθοποίηση της λέξης καρκίνος. Ήταν σημαντικό μέρος αυτής της απομυθοποίησης η μητέρα μου. Δεν το φοβόταν, μιλούσε γι’ αυτό».

Το αίσθημα του φόβου για το αύριο

Η εμπειρία του καρκίνου στην μητέρα της, έδωσε στην Αριάνα τα εφόδια να είναι έτοιμη για το μέλλον. Ωρίμασε και κατάφερε να δει τη ζωή με άλλο μάτι. Ένιωθε εκτίμηση και ευγνωμοσύνη για το δώρο του χρόνου, ειδικά όταν είδε πόσα χρόνια κατάφερε η μητέρα της να παλέψει αυτή την ασθένεια.

«Ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όλους που περνούσαν κάποιες δοκιμασίες στη ζωή τους. Στη Europa Donna όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα για εκείνη και την προσφορά της, αλλά και τον τρόπο που συνέχιζε. Μέχρι και τις τελευταίες εβδομάδες πριν πεθάνει, η έγνοια της ήταν ο οργανισμός αυτός, η συνέχεια, η προσφορά και να έχει μία συμπαράσταση η κάθε γυναίκα που επρόκειτο να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι.

Εμείς νιώθαμε φόβο, ειδικά όταν υπάρχουν πιθανότητες να είναι κληρονομικό. Ακόμα και χωρίς αυτό, νιώθεις ότι υπάρχει περίπτωση στη ζωή σου ότι θα σου χτυπήσει την πόρτα, αλλά δεν μπορώ να ζω με αυτό το φόβο. Νιώθω έτοιμη, αν έρθει ήρθε. Έχω πλέον τα εφόδια να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε κατάσταση ακόμα και γύρω από αυτό το κομμάτι. Αλλά προς το παρόν νιώθω ότι προσφέρω από τη θέση που είμαι στο Συμβούλιο της Europa Donna. Νιώθω ότι μπορώ να κρατήσω και κάποια πράγματα από τη δική μου εμπειρία, που με έκαναν πιο σοφή και με ώθησαν στο να ωριμάσω λίγο πριν την ώρα μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι φόβος. Νιώθω δυνατή κι ότι αν μου χτυπήσει την πόρτα η όποια σοβαρή δυσκολία, ακόμα και ο καρκίνος, θα την αντιμετωπίσω».

Η ίδρυση της Europa Donna και οι αγώνες για τα δικαιώματα των ασθενών

Η κουβέντα μας έφτασε στην Europa Donna, έναν οργανισμό στον οποίο η μητέρα είχε ένα καθοριστικό ρόλο. Μέσα από αυτόν τον οργανισμό, ήθελε να βοηθήσει κι άλλες γυναίκες, που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα.

«Ο σκοπός της ίδρυσης της Europa Donna ήταν και για να διεκδικήσει για τον ασθενή πράγματα που θεωρούσε δικαιωματικά ότι του άνηκε. Είτε ήταν η πρόσβαση σε κατάλληλη ιατρική περίθαλψη ή εξειδίκευση ή η δημιουργία κέντρων μαστού, που ήταν ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα επί της προεδρίας της. Πιστεύω ότι έβλεπε τα κενά της Κύπρου. Η ίδια πέρασε πάρα πολύ χρόνο στο εξωτερικό, κυρίως στη Γερμανία. Οπότε ένιωθε ότι από τη στιγμή που υπάρχει αυτή η ασθένεια και είναι συνηθισμένο αυτό το είδος του καρκίνου, θα έπρεπε και στην Κύπρο να έχουμε αυτές τις εγκαταστάσεις, την περίθαλψη, την ειδικότητα, για να μην χρειάζονται οι ασθενείς να ξεσηκώνονται από το σπίτι τους αναζητώντας συχνά δαπανηρές επιλογές εκτός Κύπρου. Όμως έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας. Είμαστε σε καλό σημείο, αλλά έχουμε ακόμη να διανύσουμε μέχρι να φτάσουμε στα επίπεδα που συναντάμε στην Ευρώπη.

Αυτό που θυμάμαι έντονα από τη μητέρα μου είναι ότι προσπαθούσε πάρα πολύ έντονα να διεκδικήσει τα δικαιώματα των ασθενών στην Κύπρο. Μπορεί να της έδινε πάρα πολύ πάθος αυτό το πράγμα, επειδή το έκανε με την ψυχή της και τη βοηθούσε στο ψυχολογικό κομμάτι. Είχε ένα σκοπό στη ζωή, ειδικά όταν κατάφερε να γίνει πρόεδρος του Europa Donna Ευρώπης. Τότε η φωνής της είχε περισσότερη δύναμη και υπό μια έννοια έβαλε την Κύπρο στον ιατρικό χάρτη όσο αφορά τον καρκίνο και όχι μόνο. Πήγαινε σε ιατρικά συνέδρια, παρόλο που δεν είχε ιατρικό υπόβαθρο και μιλούσε για τους ασθενείς. Με αυτό το πράγμα νιώθεις μία ικανοποίηση ότι μπορείς να ακουστείς, εκεί που πρέπει να σε ακούσουν, όχι απλά να φωνάζεις στο πουθενά. Παραπάνω έτσι τη θυμάμαι. Να διεκδικεί».

Η Αριάνα ήταν εκεί από την πρώτη πορεία με τις ροζ φιγούρες, που διοργανώθηκε το 2006, για να φωνάξει και να περάσει μηνύματα. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Europa Donna.

«Από τότε που ξεκίνησε μέχρι που έγινε θεσμός η πορεία για τις διεκδικήσεις των δικαιωμάτων των ασθενών και την ευαισθητοποίηση του κοινού, θυμάμαι τον εαυτό μου εκεί, να πορεύομαι, να φωνάζω, να διεκδικώ μαζί με αυτές τις κοπέλες που βλέπουν πέραν από τον εαυτό τους, που στηρίζουν την κάθε γυναίκα που βίωσε ή ενδέχεται να βιώσει τον καρκίνο και εμπνέουν και δίνουν μαθήματα ζωής.

Αυτό που θυμάμαι από την πρώτη πορεία είναι το πάθος και την ανάγκη του κόσμου να βγει έξω, να βρεθεί με άλλες γυναίκες, να πορευτεί για ένα σκοπό. Αυτό το αίσθημα μου άφηνε, ότι υπήρχε πολλή αγάπη. Ακόμη και τώρα, που είμαστε σε δύσκολες συνθήκες ελέω πανδημίας και κάναμε μία σχετικά περιορισμένης εμβέλειας πορεία και δεν μπορούσαν να έρθει πολύς κόσμος, ένιωθες αυτή τη ζεστασιά και είναι ένα αίσθημα που πιστεύω θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια και τις επόμενες πορείες.

Μέσα από τις πορείες και το σύνδεσμο γνώρισα κοπέλες, που δεν ήξερα και που ήμασταν από διαφορετικές πόλεις. Η πορεία γίνεται στη Λευκωσία και έρχονταν λεωφορεία που έφερναν κόσμο από άλλες επαρχίες και γνώριζα εθελόντριες που έφερναν παθούσες, φίλες απλά. Έβλεπες νεαρές κοπέλες με μωρά, που ζούσαν την περιπέτειά τους.

Πλέον θεωρώ πως άρχισαν να διαλύονται τα ταμπού γύρω από τη λέξη καρκίνος. Δεν την ακούς πλέον και το μυαλό σου να πηγαίνει απευθείας στον θάνατο. Γνωρίζεις ότι υπάρχει μία δοκιμασία και μια μεγάλη πιθανότητα να το ξεπεράσεις και να συνεχίσεις τη ζωή σου φυσιολογικά, απλά θα πορεύεσαι πλέον με άλλη οπτική. Γνωριμίες έκανα, σίγουρα είναι πολλές οι γυναίκες που πέρασαν αυτό το πράγμα και πλέον μιλούν πιο εύκολα, ειδικά σε κάποιο που συμπάσχει  σε σχέση με κάποιο που ίσως να μην μπορεί να συσχετιστεί. Η πορεία μας φέρνει κοντά με αυτές τις γυναίκες».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Για έξι μήνες ήμουν ετοιμοθάνατη… Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα μωρά μου»
• Η γενναία μάχη του Κυριάκου με τον καρκίνο του μαστού-«Έκανα 16 χειρουργεία»
• «Έθαψα τον καλύτερο μου φίλο και ποδηλάτουν για τη Νικολέτα...»
• «Είπα του, γιατρέ μου αν μου απαγορεύσεις να ξανά τρέξω, άφησμε να φύγω...»
• «Πέθανα σχεδόν τρεις φορές αλλά τα κατάφερα… Είμαι πλέον αθάνατη…»