Η δημιουργία κάδρων με βότσαλα που δίνει στην Γεωργία διέξοδο από την πραγματικότητα

Για κάποιους τα βότσαλα είναι απλά πέτρες, τις οποίες βρίσκουν στην παραλία. Άλλοι τις πετάνε στη θάλασσα για να παίξουν και άλλοι τις μαζεύουν για να κάνουν συλλογή. Για την Γεωργία Κόμπου, όμως, τα βότσαλα αποτελούν πηγή έμπνευσης και υλικό δημιουργίας, αφού τους δίνει μορφή και χρώμα.

Η κα. Κόμπου, που έγινε ιδιαίτερα γνωστή σε Κύπρο και Ελλάδα μέσα από τη μουσική της και συνέδεσε το όνομά της με το μπουζούκι, αφού είναι από τις λίγες γυναίκες που παίζουν αυτό το κατ’ εξοχήν ανδρικό όργανο, μέσα από τη δημιουργία μικρών κάδρων με βότσαλα, έχει βρει την διέξοδο από την πραγματικότητα, που τόσο έψαχνε. Ειδικά αυτή την περίοδο, που δίνει τη δική της μάχη με τον καρκίνο, η ενασχόληση αυτή, της προσφέρει την γαλήνη και την ηρεμία που έψαχνε.

Άρχισε να ασχολείται με τη δημιουργία μικρών κάδρων με βότσαλα το περασμένο καλοκαίρι, όταν γνώρισε τη μητέρα ενός από τους μαθητές της, διηγείται στον REPORTER.

«Η μητέρα και το παιδί ήταν από την Ελλάδα και προωθούσα την δουλειά της στους φίλους και γνωστούς μου. Σε κάποια στιγμή, η κοπέλα επέστρεψε στην Ελλάδα. Ένα παιδί μου ζήτησε να τους φέρω σε επαφή, για να του κάνει ένα καδράκι για τη δασκάλα του. Η κοπέλα δεν μπορούσε. Το παιδί έκλαιγε και ήθελε να κάνει δώρο στην δασκάλα του και τότε αποφάσισα να προσπαθήσω να φτιάξω στο παιδί ένα καδράκι. Πήγα μάζεψα βότσαλα και σιγά σιγά έστησα το καδράκι. Το παιδί ενθουσιάστηκε επειδή ήταν ωραίο και είπα ότι το να συναρμολογείς τις πέτρες είναι πολύ δύσκολο, να παίρνει ανθρώπινο σώμα. Πέτυχε και το ανήρτησα στο Facebook. Από ξεκίνησαν να μου ζητούν, συνέχεια διάφορα θέματα. Είτε με τον αθλητισμό, είτε με την μουσική, είτε με την οικογένεια και φίλους. Τώρα έφτασα στο σημείο να έχω φτιάξει περίπου 50 καδράκια».

Τα καδράκια της κας. Κόμπου άρχισαν να αποκτούν κοινό και από το εξωτερικό. Συγκεκριμένα, μία κοπέλα από τη Βιέννη, είδε μία ανάρτηση της κας. Κόμπου στη σελίδα της στο Facebook και αποφάσισε να της ζητήσει να της φτιάξει καδράκι για τον γάμο της. Εκτός αυτού, ένα από τα καδράκια της διακοσμεί το σπίτι ενός καταξιωμένου καθηγητή πανεπιστημίου, στο Λονδίνο.

«Μία φίλη μου, η οποία ήταν η μαέστρος της διάσπασης και ταξίδεψε στην Αγγλία για να πάρει το γιο της για σπουδές. Ήθελε να πάει στο Λονδίνο για να δει τον καθηγητή της και του το χάρισε και ο άνθρωπος ενθουσιάστηκε. Είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και τόσο πολύ ενθουσιάστηκε και έβγαλε μαζί του φωτογραφία και μου το έστειλαν».

Η ανταπόκριση του κόσμου στο νέο της εγχείρημα

Τα σχόλια που παίρνει από τον κόσμο είναι μόνο θετικά και ενθαρρυντικά, αφού φαίνεται ότι έχει αγκαλιαστεί αυτό το νέο της εγχείρημα.

«Ο κόσμος με έμαθε με την μουσική, να κρατώ το μπουζούκι μου. Δεν ήξερε ότι μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα, αλλά δεν το εξάσκησα ποτέ, όπως και με τον αθλητισμό. Ασχολούμουν με την πετόσφαιρα. Είναι κάποιες πτυχές που ποτέ δεν εμφάνισα και τώρα λόγω της κατάστασης της υγείας μου, που περνώ αυτή τη δοκιμασία και λόγω του ότι θέλω ηρεμία κα θέλω να αποτραβηχτώ στον δικό μου χώρο, σπίτι μου, στην ησυχία μου. Αυτό με τα καδράκια με βοηθά πάρα πολύ, είναι ψυχοθεραπευτικό. Μπορεί να ασχολούμαι μέχρι τα ξημερώματα και να με βοηθά πολύ. Επειδή ασχολούμαι και σαράντα χρόνια με την μουσική, δεν με κούρασε αλλά έρχεται ο κορεσμός. Πέτυχα όσα ήθελα να πετύχω και στη σύνθεση και στις εμφανίσεις μου στα μέσα και θέλω να ασχοληθώ με κάτι άλλο και πιστεύω ότι το πετραδάκι με βοήθησε και πάει πολύ καλά».

Η δημιουργία αυτών των κάδρων, ουσιαστικά για την κα. Κόμπου ήταν η διέξοδος που έψαχνε για να ξεφεύγει λίγο από την πραγματικότητα. Έχει φτιάξει το δικό της εργαστηράκι στο σπίτι της, όπου μπορεί να κλειστεί για ώρες, χωρίς να το καταλάβει.  

«Κάθε φορά που έχω ένα θέμα σκέφτομαι πως θα το στήσω. Δεν είναι εύκολο. Μου ζήτησαν μπασκετομπολίστα. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις το σώμα και την κίνηση του αθλητή με βότσαλα και πέτρες. Επίσης, χρησιμοποιώ και το χρώμα, χρωματίζω τις πέτρες στα καδράκια και τις ντύνω με ρούχα. Μου παίρνουν αρκετή ώρα, αλλά περνά τόσο εύκολα και ευχάριστα ο χρόνος που δεν το καταλαβαίνω. Δεν είναι απλά βότσαλα. Έχουν ψυχή, τα ζωγραφίζω, τα ντύνω και τους δίνω ζωή. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κάποιος που θα το δει θα καταλάβει ότι έχει μεράκι, ζωή. Τα καδράκια μου έχουν σταλεί σε σημαντικούς ανθρώπους και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Η αγάπη και εμπιστοσύνη του κόσμου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν σταμάτησα λεπτό... Τελείωνα τις θεραπείες και πήγαινα και έπαιζα μπουζούκι»