«Με σπρώχνει βίαια… Όταν τον έβαλα στο μπάνιο, έσκυψε και είπε σ’ αγαπώ μάμα»

«Παίρνεις τη μεγαλύτερη αγάπη από αυτά τα μωρά… Εμένα ο Ιάσονας μου έχει επιθετικότητα, έχασε τον παπά του και ζητά τον παπά του… Σαν προχθές, μου έλεγε, ‘που είναι ο παπάς, που είναι ο παπάς;’. To ξέρει ότι πέθανε ο παπάς του, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις τι σκέφτεται στο μυαλό του… Έχει επιθετικότητα, μπορεί να με κτυπήσει, να με σπρώξει βίαια… Ύστερα όμως, ένα παράδειγμα που έγινε προχθές, τον έβαλα στο μπάνιο, έσκυψε και με φίλησε και μου είπε σ’ αγαπώ μάμα…  Δηλαδή, τι εισπράττει ο γονιός τη δεδομένη στιγμή; Μόνο αγάπη… Προσπαθείς αυτή τη βίαιη συμπεριφορά να την αναδείξεις με ένα τρόπο όσο το δυνατό πιο ανώδυνα γίνεται, με πιο πολλή αγάπη, συναίσθημα και αποδοχή…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: ΒΙΝΤΕΟ: Υπόκλιση στο μεγαλείο οκτώ ψυχών που στέλνουν τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής

Είναι από τις περιπτώσεις, που όσα και να θέλεις να γράψεις, τα λόγια μοιάζουν τόσο φτωχά, για να αποτυπώσουν το μεγαλείο της ψυχής, ορισμένων ανθρώπων... Ανθρώπων, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι απλά να ζήσουν φυσιολογικά τη ζωή τους, όπως οι υπόλοιποι συνάνθρωποί τους... 

Πίσω από την πόρτα του Κέντρου Ενηλίκων ΑμΕΑ «Ιασόνειο– Χρώματα Ζωής», κρύβονται τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι με το πείσμα, τη θέληση αλλά και την αγάπη τους, στέλνουν σήμερα τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής. Η κ. Χρυστάλλα Δακτυλιάδου, θέλοντας να φτιάξει ένα καλύτερο αύριο για τον γιο της Ιάσονα, δημιούργησε γι' αυτόν τον λόγο και το Κέντρο Ενηλίκων ΑμΕΑ «Ιασόνειο– Χρώματα Ζωής» και πλέον δίνει... στέγη σε όλους του ενήλικες με ειδικές ικανότητες. 

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον REPORTER, η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρο Ενηλίκων ΑμΕΑ «Ιασόνειο– Χρώματα Ζωής», Χρυστάλλα Δακτυλιάδου, γύρισε τον χρόνο πίσω και μας διηγείται την ιστορία που κρύβεται πίσω από το «Ιασόνειο». 

«Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε το 2012 συγκεκριμένα, όταν ήμουν πρόεδρος του Συνδέσμου Γονέων του Ειδικού Σχολείου του Αγίου Σπυρίδωνα. Επειδή βλέπαμε ότι τελείωνε ο χρόνος που θα έφευγαν τα άτομά μας από τον Άγιο Σπυρίδωνα, οι περισσότεροι γονείς ήταν αναστατωμένοι για το πού θα έπρεπε να πάνε τα παιδιά μετά τα 21 τους. Κάναμε μια συνάντηση θυμάμαι 22 του Νοέμβρη το 2012. Είχε γονείς επηρεαζόμενους και άτομα από το Γραφείο Ευημερίας. Εκεί ακούστηκαν πάρα πολλά προβλήματα από τους γονείς. Είχε άτομο που ήταν κλειστό στο σπίτι του για εννέα χρόνια, επειδή δεν είχε πουθενά να φοιτήσει. Διότι εδώ στη Λάρνακα υπάρχουν συγκεκριμένες δομές που εξυπηρετούν άτομα μετά τα 21, αλλά το κάθε ίδρυμα έχει το διοικητικό του συμβούλιο, έχουν τους κανονισμούς τους και προσλαμβάνουν ορισμένα άτομα με ορισμένα καθήκοντα».

«Δεν τον δεχόταν κανείς, ήμουν αγανακτισμένη, έπνιγε με το γιατί…»

«Όταν έφυγε ο Ιάσονας μου από τον Άγιο Σπυρίδωνα το 2013 και είδα ότι δεν τον δεχόταν κανένας, με έπιασαν ανάμεικτα συναισθήματα. Παράπονο, ήμουν αγανακτισμένη, έπνιγε με το γιατί… Έτσι είπα δεν μπορεί ο Ιάσονας να μείνει από τα 21 του κλειδωμένος μέσα στο σπίτι. Προχώρησα λοιπόν και έκανα διακανονισμό, όπου και βρήκα ένα άτομο συνοδό για τον Ιάσονα και τον έβγαζε έξω κάποιες ώρες για να μην είναι συνέχεια κλειδωμένος μέσα στο σπίτι. Και ξεκίνησα παράλληλα τις προσπάθειες για να γίνει η νέα δομή.

Άκουσα πολλά αρνητικά σχόλια, όπως ‘εν πελλάρες που θα κάμεις, εν θα σε ακούσει κανένας’, ‘ποιος εν να σου βάλει αυτί;’, μεταξύ αυτών και άτομα του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Αλλά εγώ είπα θα το δοκιμάσω, θα το παλέψω και θα το πετύχω. Ξεκίνησα τις σκέψεις για να στηθεί το Διοικητικό Συμβούλιο. Θυμάμαι έγραφα τα άτομα έξω από την εντατική. Το 2013 συγκεκριμένα, ο Ιάσονας έπαθε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας και έπρεπε να διασωληνωθεί. Ήταν για ένα μήνα στον αναπνευστήρα και ήμουν έξω από την εντατική, αμέτρητες ώρες. Και εκείνες τις ώρες που περνούσα έξω από την εντατική, ήταν και ο στόχος μου να στηθεί το Ιασόνειο. Έτσι λοιπόν, άρχισα και έγραφα συγκεκριμένα άτομα που πίστευα ότι μπορούν να απαρτίζουν το Διοικητικό Συμβούλιο.

Τα καταφέραμε και στις 15 Μαΐου το 2015, συστάθηκε το Διοικητικό Συμβούλιο με αξιόλογα άτομα. Ήταν ένας πολύ δυνατός πυρήνας για τη μετέπειτα πορεία του Ιασονείου, από το να ανακαινίσουμε τον συγκεκριμένο χώρο και να λειτουργήσει. Σε όλη την πορεία αυτή, αξίζει να σημειωθεί, ότι είχαμε και τη στήριξη του Γραφείου Ευημερίας, γιατί όντως αυτό το ίδρυμα έπρεπε να στηθεί, επειδή αυτά τα άτομα δεν μπορούν να είναι στο περιθώριο και σπίτι τους».

«Δεν ανέχουμαι ούτε ο Ιάσονας, ούτε άλλοι Ιάσονες, να είναι απομονωμένοι»

«Όταν λειτούργησε το Ιασόνειο το 2018, είχαμε μπροστά μας τα άτομα που θα φοιτούσαν, που ήταν εξαιρετικά δύσκολα περιστατικά και έπρεπε να στελεχωθεί εξειδικευμένο προσωπικό. Το κάθε άτομο που βρίσκεται εδώ, είναι και μια ξεχωριστή περίπτωση, που χρειάζεται και ένα συνοδό ή ακόμη και δυο. Δεν μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις πάνω σε ένα μωρό. Αξιολογούμε τις ανάγκες των ατόμων και ανάλογα με το τι έχουμε μπροστά μας, γίνεται και η πρόσληψη του προσωπικού. Έχουμε οκτώ άτομα στην παρούσα φάση και ο μέγιστος αριθμός που μπορούν να φοιτήσουν εδώ είναι δέκα άτομα. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική εδώ στο Ιασόνειο και οι μέρες διαφοροποιούνται ανάλογα και με τις ανάγκες των ατόμων που έχουμε.

Ήταν μεγάλη πρόκληση για μένα να δημιουργηθεί το Ιασόνειο, διότι δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ο Ιάσονας θα μένει μέσα στο αυτοκίνητο κάθε μέρα για πέντε ώρες μαζί με τον συνοδό του γιατί δεν είχε κάπου να πάει. Διότι είναι δύσκολο περιστατικό γιατί υποφέρει και με επιληψία. Για να μην είναι κλειδωμένος μέσα στο σπίτι, ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια με το διοικητικό συμβούλιο… Με στιγμάτισαν πάρα πολλά γεγονότα… Όσα πέρασε ο Ιάσονας, μου έδωσαν παραπάνω πείσμα για να συνεχίσω τούτον τον αγώνα. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που ο συνοδός του ο Βασίλης, τον πήρε μια μέρα θάλασσα και οι άλλοι παρευρισκόμενοι στον χώρο δυσανασχετούσαν γιατί πείραζε τα μωρά τους και αναγκάστηκε ο Βασίλης να τον πάρει σε μια απόμακρη παραλία. Ο Ιάσονας κολυμπά… Μπήκε μέσα στο νερό αλλά λόγω της νοητικής του αναπηρίας, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έπρεπε να βγει έξω από τη σωστή κατεύθυνση και παραλίγο να πνιγεί. Και ήρθε ο Βασίλης και μου είπε την τελευταία στιγμή είχε εκεί ένα κύριο και μπήκε μέσα και τον έσωσε. Θυμάμαι μου έφερε τον Βασίλη κλαμένος…

Όταν μου είπε αυτό το περιστατικό επείσμωσα πιο πολλά και λέω θα το παλέψω και το Ιασόνειο θα στηθεί. Και δεν ανέχουμαι ούτε ο Ιάσονας, ούτε άλλοι Ιάσονες, να είναι απομονωμένοι μέσα στο σπίτι τους και οι γονείς να ταλαιπωρούνται».

«Ο άντρας μου έφυγε δυστυχώς το 2018, αλλά ήταν ένα στοίχημα το οποίο έπρεπε να κερδηθεί»

«Εμένα στο διάστημα που ξεκίνησα την προσπάθεια δημιουργίας του Ιασόνειου, το 2015 ο άνδρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Και ενώ έπρεπε να τρέχουμε την ανακαίνιση του κτιρίου, βρισκόμουν και στο ογκολογικό γιατί έκανε ο άνδρας μου χημειοθεραπείες, είχα και τον Ιάσονα ο οποίος ήταν σε έξαλλη κατάσταση εκείνο το διάστημα η συμπεριφορά του και η επιθετικότητά του. Παρακάλουν τον Θεό, ‘Θεέ μου δώσμου υπομονή να σταθώ και να συνεχίσω…’.

Με βοήθησε ο Θεός, συνέχισα αυτόν τον αγώνα, ο σύζυγος μου έφυγε δυστυχώς το 2018, αλλά ήταν ένα στοίχημα το οποίο έπρεπε να κερδηθεί. Κερδήθηκε 7 Δεκεμβρίου το 2017 και την 1η Μαρτίου του 2018, που μπήκε μέσα το διευθύνων άτομο και 1η του Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου που άρχισε η λειτουργεία του. Στόχος μας δεν είναι μόνο η φροντίδα… Από την αρχή που ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια, έννοια μου ήταν η μελλοντική αποκατάσταση αυτών των ατόμων, διότι οι γονείς δεν μπορούν να είναι επ’ άπειρων δίπλα στα παιδιά τους. Μεγαλώνουν, έχουν προβλήματα υγείας. Εγώ είμαι μονογονιός, φροντίζω τον Ιάσονα μόνη μου μέσα στο σπίτι, άρα πρέπει αυτά τα άτομα να έχουν μια μελλοντική αποκατάσταση. Διότι φεύγοντας οι γονείς, αυτά τα άτομα πρέπει να βρίσκονται σε μια δομή που θα τους εξυπηρετεί επί 24ωρης βάσεως και βρίσκονται σε καλά χέρια.

Σε καμία περίπτωση οι γονείς δεν θέλουν να ‘φορτώσουν’ τα παιδιά τους, στα άλλα τους τα παιδιά γιατί δεν είναι δίκαιο. Ήδη ξεκινήσαμε τις διαδικασίες για τη λειτουργία της 24ωρης δομής και ευελπιστώ ότι μαζί με το Διοικητικό Συμβούλιο και τις διασυνδέσεις που έχουμε αλλά και με τη στήριξη του Γραφείου Ευημερίας, είμαι βέβαιη ότι θα το πετύχουμε».

Περάσατε αρκετές δυσκολίες…

«Προσωπικά, δεν το πιστεύω ότι έγινε το Ιασόνειο… Ήταν θεϊκή η προσπάθεια ότι στήθηκε το Ιασόνειο κάτω από τέτοιες αντίξοες συνθήκες. Κάτι που έμεινε βαθιά μέσα μου, θυμάμαι είχαμε συνεδρία το Διοικητικό Συμβούλιο, τον Οκτώβριο του 2017 και ορίσαμε τα εγκαίνια Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Και στο κτίριο ακόμη υπήρχαν μόνο περιμετρικά οι σουβάδες… Δώσαμε στην αρχιτέκτονα ούτε ένα μήνα για να τελειώσει το κτίριο… Και όμως μας βοήθησε ο Θεός, είχαμε τα κατάλληλα άτομα και τα καταφέραμε…».

Συναισθηματικά πόσο δύσκολο ήταν να τα καταφέρετε…

«Ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά όταν υπάρχει οργάνωση και θέληση, εγώ πιστεύω ότι μπορείς να υπερνικήσεις πάρα πολλά προβλήματα. Διότι η ζωή όντως συνεχίζεται και αυτά τα άτομα αξίζουν μια καλύτερη ζωή, διότι για μένα αυτά τα άτομα, βλέποντας και το δικό μου το παιδί, είναι εγκλωβισμένα μέσα σε ένα σώμα… Ο εσωτερικός τους κόσμος είναι τόσο μπερδεμένος, που δεν μπορείς να ξέρεις τι σκέφτεται το μυαλό τους και αυτά τα πράγματα τα οποία βλέπεις στη συμπεριφορά τους, πρέπει εμείς να μπορέσουμε αυτά τα συναισθήματα και τις ανάγκες που αναδύονται από τη συμπεριφορά τους, να τους τις ικανοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μια αξιοπρεπή διαβίωση».

Εάν η κοινωνία έχει ακόμη δρόμο για να αποδεχθεί αυτά τα παιδιά...

«Ακούω διάφορους γονείς να φωνάζουν για τις ειδικές μονάδες και τα σχολεία… Εγώ αυτό που έχω να πω, είναι ότι αυτά τα μωρά θέλουν τη δική τους κοινωνία. Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και να λέμε ότι θα πάρω το μωρό μου στο Γυμνάσιο ή στο Λύκειο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτά τα μωρά θέλουν τον δικό τους κόσμο. Μου έτυχε και μένα όταν είχα τον Ιάσονα στην ειδική μονάδα σε Δημοτικό και έπρεπε να φύγει μετά από το Δημοτικό, μου είπε η λειτουργός που θέλει να πάει το παιδί σου, σε ειδική μονάδα ή σε Γυμνάσιο. Και η απάντηση μου ήταν για πιο λόγο να πάει Γυμνάσιο το παιδί μου; Για να βάλει το γκρίζο παντελόνι και το άσπρο το πουκάμισο; Τι θα καταλάβω; Ο Ιάσονας θα πάει ειδικό σχολείο γιατί ναι, εκεί είναι η κοινωνία του και δεν το μετάνιωσα. Είναι άτομα που θέλουν τη δική τους κοινωνία… Τώρα εάν θα τα εντάξεις στην κοινωνία και η κοινωνικοποίηση, είναι άλλο θέμα… Δεν μπορείς όμως αυτά τα άτομα να τα ρίχνεις μέσα στο πέλαγος και να περιμένεις από μια συνοδό να σου λύσει το πρόβλημα. Εγώ έτσι το βλέπω σαν γονιός…».

Υπάρχει ακόμη το bullying ή σιγά σιγά μειώνεται;

«Η απομόνωση υπάρχει γιατί δεν μπορείς να κάνεις πράγματα με το άτομό σου, λόγω του προβλήματος που έχεις… Σαν εγώ δεν μπορώ να πάω οπουδήποτε με τον Ιάσονα, γιατί δεν είναι περιστατικό που μπορεί να πάει οπουδήποτε μαζί μου… Αναγκαστικά είμαστε απομονωμένοι στο σπίτι. Είμαι από το απόγευμα του Σαββάτου μέχρι τη Δευτέρα σπίτι και δεν βλέπω τον ήλιο… Είμαι συνέχεια με τον Ιάσονα γιατί δεν μπορούμε να πάμε πουθενά…

Προσπαθώ να ζω το σήμερα και να κάνω βήματα για να πάω στο αύριο και αυτό μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω. Υπάρχει ο στόχος… Η φιλοσοφία του Ιασόνειου είναι η μελλοντική αποκατάσταση. Προχωρήσαμε στο στάδιο που θέλουμε και ξεκινούμε το πρώτο βήμα… Δεν ψυχοπλακώνομαι όμως, όπως Παναγία μου ο Ιάσονας, τι θα γίνει κτλ. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου… Ξέρω τα δεδομένα μου και θα το παλέψω με τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου…».