Κοντά στην ανεύρεση οστών του επτάχρονου λουλουδά-Η ιστορία του μικρότερου ήρωα

Κοντά στην εύρεση των οστών του μικρότερου ήρωα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, Δημητράκη Δημητριάδη, ο οποίος σκοτώθηκε εν ψυχρώ από Άγγλο στρατιώτη το 1956, βρίσκεται το γραφείο του Επιτρόπου Προεδρίας, Φώτη Φωτίου.

Σύμφωνα με πληροφορίες του REPORTER, μετά από μακροχρόνια έρευνα που έγινε, σε μια προσπάθεια να εντοπιστούν τα οστά του επτάχρονου Δημητράκη, οι έρευνες κατέληξαν στον νεκροταφείο Αγίου Γεωργίου Κοντού, στη Λάρνακα, εκεί όπου πιστεύεται ότι τάφηκε το παιδί, μετά την εκτέλεσή του.

Παρότι οι προσπάθειες για να γίνουν ανασκαφές στο συγκεκριμένο χώρο ξεκίνησαν από τον περασμένο Απρίλιο, εντούτοις, αυτό αναμένεται να συμβεί το πρωί του ερχόμενου Σάββατου. Συγκεκριμένα, θα γίνει ανασκαφή σε τάφο που βρίσκεται εντός του κοιμητηρίου, ο οποίος παρότι δεν αναγράφει το όνομα του παιδιού, αλλά υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι τάφηκε εκεί.

Στη σεμνή τελετή που προγραμματίζεται, αναμένεται να παρευρεθεί και ο ίδιος ο Επίτροπος Προεδρίας, ενώ σε περίπτωση που εντοπιστούν τα οστά στο χώρο που υπάρχουν οι πληροφορίες, αναμένεται να αποσταλούν για εξετάσεις DNA, ώστε να διαφανεί κατά πόσον ανήκουν στον επτάχρονο Δημητράκη.

Σημειώνεται ότι οι συγγενείς του ήρωα δεν γνώριζαν το χώρο ταφής του, αφού τότε, όπως ανέφερε αρμόδια πηγή, δεν υπήρχαν τα απαραίτητα μέσα για να ενημερωθούν που τοποθετήθηκε το άψυχο σώμα του.

Παρόλα αυτά, στη διάρκεια των χρόνων δεν έπαψαν ποτέ να αναζητούν τα λείψανά του, ζητώντας τη βοήθεια της Πολιτείας, η οποία ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά τους.

Ποιος ήταν ο επτάχρονος Δημητράκης

Η ιστορία του επτάχρονου Δημητράκη Δημητριάδη, μικρού ήρωα όπως τον αποκαλούσε ο Διγενής, ήταν συγκλονιστική και μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των Βρετανών κατά την τετραετία 1955-59.

Ο Δημητράκης είχε γεννηθεί το 1949 και όταν άρχισε ο Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, ήταν μόλις έξι ετών. Ήταν ένα παιδί ήρεμο, όπως τον περιγράφουν όσοι τον γνώρισαν, αλλά και ένα παιδί πολύ ριψοκίνδυνο.

Σε κάποια στιγμή, οι γονείς του χώρισαν, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία, και ο επτάχρονος ζούσε εκείνο τον καιρό με τη γιαγιά του Χρυσταλλού Μιχαήλ Κουτέ. Ο επτάχρονος, πουλούσε λουλούδια, για να εξοικονομήσει τα προς το ζην. Γι' αυτό πήρε και το παρατσούκλι ο «λουλουδάς».

Η ζωή δύσκολη και επώδυνη, αφού από τη μια ο αγγλικός ζυγός δεν επέτρεπε στους Κύπριους να σηκώσουν κεφάλι κι από την άλλη, υπήρχε και η μάχη για την επιβίωση.

Ο μικρός Δημήτρης, ήταν όμως μεγάλος αγωνιστής και υποστηριχτής της Ένωσης με την Ελλάδα. Όλα αυτά, μέχρι τις 14 Μαρτίου 1956, όταν ένας Άγγλος στρατιώτης αποφάσισε να του πάρει τη ζωή με μια σφαίρα.

Όλα ξεκίνησαν πέντε μέρες προηγουμένως και πιο συγκεκριμένα στις 9 Μαρτίου. Οι Άγγλοι, αποφάσισαν να εντείνουν τη σκληρότητά τους απέναντι στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Σε μια προσπάθεια να κάμψουν το φρόνιμα του κυπριακού λαού συνέλαβαν και εξόρισαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον στρατολόγο της ΕΟΚΑ Παπασταύρο Παπαγαθαγγέλου, το Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και το Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη, στις μακρινές Σεϋχέλλες.

Η είδηση διαδίδεται αστραπιαία με τις ευλογίες των Άγγλων, σε ολόκληρη την Κύπρο. Αμέσως, η ΕΟΚΑ εντείνει τη δράση της. Μαθητές ξεχύνονται στους δρόμους, διαμαρτύρονται και φωνάζουν. Νιώθουν το άδικο να τους πνίγει. Με ελληνικές σημαίες στα χέρια, με κωδωνοκρουσίες, με συνθήματα, με πέτρες και ξύλα γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων. Οι κατακτητές θέλοντας να απαντήσουν, στέλνουν πάνοπλους στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν την «μεγάλη απειλή» από άοπλα σχολιαρόπαιδα. Δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους, όπως και δακρυγόνα, για να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες.

Στις 14 Μαρτίου, στη Λάρνακα, τα παιδιά, κυρίως από γυμνάσια και λύκεια, μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Κτυπάνε τις καμπάνες και ανεγείρουν πρόχειρα οδοφράγματα. Προσπαθούν να εμποδίσουν τους στρατιώτες να τα πλησιάσουν. Λίγο αργότερα τις φωνές τους, ενώνουν μαζί τους και τα παιδιά δημοτικών σχολείων, τα οποία κρατούσαν ελληνικές σημαίες.

Τα στρατιωτικά αυτοκίνητα με πάνοπλους στρατιώτες, φθάνουν λίγο αργότερα. Ένα άγριο κυνηγητό των αθώων παιδιών αρχίζει, με ένα από αυτά τα αυτοκίνητα να κυνηγά μια ομάδα παιδιών. Τελικά, τα ανακόπτει σε ένα από τους δρόμους της πόλης, εκεί όπου οι διαδηλωτές σκορπίζουν για να σωθούν. Ένας απ’ αυτούς όμως δεν λυγίζει. Ήταν ο μικρός Δημητράκης, που έπαιρνε μικρές πέτρες στα χέρια του, τις πετούσε και φώναζε «Ένωσις, Ένωσις!».

Οι Βρετανοί αποικιοκράτες έδειξαν για άλλη μια φορά το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό τους. Δεν σεβάστηκαν την παιδική αθωότητα και δεν επέδειξαν στοιχειώδη πολιτισμό. Ένας από τους στρατιώτες, σημάδεψε το παιδάκι και μια σφαίρα το πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από το μάτι.

Στο δρόμο, που σήμερα έχει το όνομα «οδός Δημητράκη Δημητριάδη», το σώμα του επτάχρονου έπεφτε νεκρό. Μα το μεγαλείο της ψυχής και της ανδρείας του, θα έμενε ζωντανό για πάντα. Ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη όσων τον γνώρισαν και έζησαν έστω και για λίγο μαζί του.

Η πόλη του Ζήνωνα, εκείνο το απόγευμα που έγινε η δολοφονία του μικρού Δημητράκη, νέκρωσε. Οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους και σκέφτονταν πόσες θυσίες χρειάζονταν ακόμη για να δουν τη χώρα τους ελεύθερη. Διερωτούνταν πόσο αίμα έπρεπε να χυθεί ακόμη, για να μεγαλώσει το δέντρο της Ελευθερίας στο μικρό μας νησί.

Για άλλα τρία χρόνια, αγωνιστές της ΕΟΚΑ πολεμούσαν ασταμάτητα σε κάθε βουνό της Κύπρου, για να καταφέρουν να ελευθερώσουν την χώρα. Πολλοί, έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους, όπως και ο επτάχρονος Δημήτρης. Η Κύπρος, τα κατάφερε να ελευθερωθεί, αλλά αυτή χαρά της ανεξαρτησίας, κράτησε για λίγο…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

• Ο αλύγιστος Νικολής, η βρετανική λύσσα και η διαδρομή θανάτου με δύο μαύρα Μόρις
• «Άκουσα ανησυχία, κατάλαβα ότι ο συναγωνιστής μου δεν άντεξε... Τότε σταμάτησαν και τα δικά μου βασανιστήρια»
• «Ρε κοπέλια... εγώ εν να πεθάνω, αλλά εν θα πω τίποτε για κανένα!»
• «Άκουγα τους Βρετανούς που τον βασάνιζαν κι εκείνος έλεγε: Σκοτώστε με!»