Το νομικό σταυρόλεξο για Σήφη, τα ερωτήματα του Δικαστή και στο βάθος... ΕΔΑΔ

«Αν δεχθούμε πως παραβιάστηκε το τεκμήριο της αθωότητας, είναι αυτός λόγος να ακυρωθεί η καταδικαστική απόφαση και να παν σπίτι τους δύο άτομα που καταδικάστηκαν για απόπειρα φόνου;», ήταν ένα από τα ερωτήματα που υπέβαλε ο Δικαστής του Ανωτάτου Τεύκρος Θ. Οικονόμου, στον δικηγόρο του Ιωσήφ Ιωσήφ, άλλως Σήφης, Γιάννη Πολυχρόνη, ο οποίος αγόρευσε το πρωί της Τρίτης σχετικά με την άδεια που ζητά για καταχώρηση αίτησης προς έκδοση προνομιακού εντάλματος φύσεως Certiorari, αναφορικά με την καταδικαστική απόφαση του Κακουργιοδικείου, το οποίο επέβαλε στους Ντίντι Ρούντολφ και Άνταμ Αμπουραμαντάν, ποινή φυλάκισης 17 ετών για την απόπειρα φόνου του Νίκου Ροδοθέουν που διαπράχθηκε τον Νοέμβριο του 2018.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Δικαστικό… ρουά ματ από Σήφη-Αντεπιτίθεται στην ετυμηγορία ενοχής πριν δικαστεί

Είναι η θέση της υπεράσπισης πως το πρωτόδικο Δικαστήριο, στην καταδικαστική του απόφαση, ο Σήφης, ο οποίος είναι κατηγορούμενος για την ίδια υπόθεση, καταδικάζεται και γίνεται αναφορά στο όνομα του 99 φορές (σ.σ υπήρχε ονομαστική αναφορά και όχι σε τρίτο πρόσωπο), χωρίς όμως ο ίδιος να δικαστεί, με αποτέλεσμα, όπως υπέδειξε στην αγόρευση του ο Γιάννης Πολυχρόνης, να παραβιάζεται το τεκμήριο της αθωότητας.  

Κατά τη σημερινή διαδικασία, ο Γιάννης Πολυχρόνης, κατέθεσε ενώπιον του Ανωτάτου τις θέσεις του, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται πως «είναι ξεκάθαρη ετυμηγορία ενοχής, κατά παράβαση του τεκμηρίου αθωότητας του», κάτι που σημαίνει πως ο κατηγορούμενος «βρέθηκε ένοχος πριν να διωχθεί ποινικά και χωρίς να του δοθεί το δικαίωμα υπεράσπισης μέσα από τη διαδικασία της ποινικής δίκης, η οποία να πληροί τα εχέγγυα της δίκαιης δίκης σύμφωνα με το Άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης».

Ο κ. Πολυχρόνης παρέδωσε στο δικαστήριο την απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου με τις 99 αναφορές στο όνομα του Σήφη, ενώ τόνισε πως δεν του παρέχεται άλλο εναλλακτικό ένδικο μέσο ή άλλη θεραπεία στην προσβολή των Συνταγματικών ή/και νόμιμών δικαιωμάτων του.

Ο Δικαστής υπέβαλε το ερώτημα στον κ. Πολυχρόνη πως «αν δεχθούμε πως παραβιάστηκε το τεκμήριο της αθωότητας, είναι αυτός λόγος να ακυρωθεί η καταδικαστική απόφαση δυο άλλων ατόμων που καταδικάστηκαν για απόπειρα φόνου ή θα πρέπει αυτό να εξεταστεί από το Κακουργιοδικείο;», με την υπεράσπιση να αναφέρει πως με βάση τη νομολογία δεν μπορεί να εξεταστεί από το Κακουργιοδικείο.

Παράλληλα, ο Δικαστής είπε «είναι δυνατόν με επίκληση ανθρωπίνων δικαιωμάτων να ακυρωθεί η απόφαση άλλων δύο ατόμων για απόπειρα φόνου;», για να προσθέσει πως η υπόθεση θα Δικαστεί από άλλο Κακουργιοδικείο, το οποίο θα βγάλει ετυμηγορία με βάση τη μαρτυρία που θα παρουσιαστεί.

Ωστόσο, ήταν η θέση του Γιάννη Πολυχρόνη πως θα ήταν αδύνατον να μην ληφθεί υπόψη η απόφαση του πρωτόδικου Δικαστηρίου, ενώ απαντώντας στο ερώτημα τι θα πρέπει να γίνει, ανέφερε πως θα πρέπει να δοθεί άδεια για καταχώρηση αίτησης certiorari, ώστε να κληθεί να τοποθετηθεί ο Γενικός Εισαγγελέας και να εξεταστεί το ενδεχόμενο επανεκδίκασης της υπόθεσης για όλους τους κατηγορούμενους.  

Και αυτό, γιατί όπως υπέδειξε στην αγόρευση του ο κ. Πολυχρόνης, «μελετώντας την απόφαση στην ολότητα της, ιδιαίτερα μετά τη σελίδα 168 που το Κακουργοδικείο αναφέρεται στα ευρήματα του, οι αναφορές στο όνομα του Αιτητή (σ.σ Σήφης) είναι ο συνδετικός κρίκος που χρησιμοποιεί το Κακουργιοδικείο για να καταλήξει σε ευρήματα ενοχής των άλλων δύο προσώπων. Δηλαδή με απλά λόγια, επειδή στο Δικαστήριο δημιουργήθηκε η πεποίθηση ότι ο Αιτητής είναι ένοχος, αξιολογεί ως ενοχοποιητική μαρτυρία και για τα 2 άλλα πρόσωπα την κάθε επαφή μαζί του, είτε τηλεφωνική είτε προσωπική, ανεξάρτητα εάν έγινε ή όχι».

Όπως αναφέρεται στην αγόρευση του κ. Πολυχρόνη:

-«Στην σελίδα 192 της απόφασης αναφέρει ότι «είναι σαφές από τη μαρτυρία της κατηγορούσας αρχής και ειδικότερα του ΜΚ15 που έγινε αποδεκτή από το Δικαστήριο, ότι ο κατηγορούμενος 1 μαζί με τον κατηγορούμενο 2 και τον ΜΚ15, αποτελούσαν μέρος ομάδας που καθοδηγείτο από τον Ιωσήφ Ιωσήφ στην διάπραξης διαφόρων παράνομων ενεργειών».

-Στην σελίδας 193 της απόφασης του και πάλι το Κακουργιοδικείο αναφέρεται στις συνεχείς κλήσεις μεταξύ των δύο καταδικασθέντων και του αιτητή (σ.σ Σήφη), «πλην ενός κενού που συμπίπτει με την προετοιμασία, δηλαδή τη παρακολούθηση του παραπονούμενου και το χρόνο της απόπειρας φόνου».

-Τα ίδια και στην σελίδα 201 και 202 και 203 της απόφασης.

-Στην σελίδα 206 της απόφασης το Κακουργιοδικείο αποφαίνεται ότι «οι 2 κατηγορούμενοι μαζί με τον Ιωσήφ Ιωσήφ συνωμότησαν να φονεύσουν τον Νίκο Ροδοθέου».

-Στην σελίδα 209 της απόφασης αναφέρει ότι «στην παρούσα υπόθεση, προκύπτει από τη δοθείσα μαρτυρία, η σαφής πρόθεση των 2 κατηγορουμένων να φονεύσουν το θύμα. Οι κατηγορούμενοι είχαν κατά τους επίδικους χρόνους συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ τους αλλά και με τον Ιωσήφ Ιωσήφ» έχοντας προηγουμένως καταγράψει όλες τις κλήσεις που θεωρεί ότι έγιναν μεταξύ των 3.

-Στην σελίδα 210 της απόφασης επαναλαμβάνει: Σύμφωνα με τις λεπτομέρειες των αδικημάτων, οι κατηγορούμενοι μαζί με τον Ιωσήφ Ιωσήφ στις 26.11.18 στη Λευκωσία, είχαν στην κατοχή τους πυροβόλο όπλο, όπλο και πυρομαχικά κατηγορίας Β χωρίς άδεια… Προκύπτει από τα ευρήματα του Δικαστηρίου ότι έχουν αποδειχθεί και οι κατηγορίες 3 και 4».

Όπως αναφέρει στην αγόρευση του ο κ. Πολυχρόνης, ο Δικαστικός προπηλακισμος που δέχτηκε ο πελάτης του, μέσω της προσβαλλόμενης απόφασης, δεν του αφήνει περιθώρια δίκαιης δίκης και ειδικότερα το Κακουργιοδικείο Λευκωσίας που θα εκδικάσει την ποινική υπόθεση, «είναι αδύνατον να ξεκινήσει με την πεποίθηση ή την υπόθεση ότι ο Αιτητής δεν διέπραξε την πράξη για την οποία κατηγορείται γιατί υφίσταται μια καθ’ όλα εκτελεστή και νομικά έγκυρη (μέχρι ανατροπής της ή ακύρωσης της) καταδικαστική απόφαση στην υπόθεσης 19517/19 τεκμήριο 5. Επίσης σε όλο το κείμενο διαφαίνεται ότι το μόνιμο Κακουργοδικείο Λευκωσίας κατά την εκδίκαση της ποινικής υπόθεσης είχε στο μυαλό του την πεποίθηση ότι ο Αιτητής είναι ένοχος και για τούτο καταδίκασε τους κατηγορούμενους, ένεκα του ότι συνδέονταν με τον ένοχο Σήφη».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Ποινή 17 ετών στους δύο κατηγορούμενους για την απόπειρα φόνου του Ροδοθέου

Τι λέει το ΕΔΑΔ

Στην αγόρευση του ο δικηγόρος του Σήφη, παρέπεμψε τόσο σε αποφάσεις του Ανωτάτου όσο και σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου σύμφωνα με τη νομολογία του ΕΔΑΔ, το τεκμήριο της αθωότητας παραβιάζεται αν, χωρίς να έχει προηγουμένως αποδειχθεί η ενοχή του κατηγορουμένου σύμφωνα με το νόμο, και, κυρίως, χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία να ασκήσει τα δικαιώματα υπεράσπισής του, μία δικαστική απόφαση που τον αφορά, αντανακλά την άποψη ότι είναι ένοχος.

«Το ίδιο ισχύει ακόμα και αν δεν υπάρχει επίσημη παραδοχή. Αρκεί να διαφαίνεται από το συλλογισμό του δικαστηρίου ότι θεωρεί τον κατηγορούμενο ένοχο. Αυτή μπορεί να είναι η περίπτωση ακόμα και στην απουσία οποιουδήποτε τυπικού ευρήματος, αρκεί να υπάρχει έστω και κάποιο αιτιολογικό το οποίο υποδηλώνει ότι το δικαστήριο θεωρεί τον κατηγορούμενο ένοχο».

Όπως υποδεικνύεται, «το ΕΔΑΔ έχει επανειλημμένα τονίσει ότι το τεκμήριο της αθωότητας παραγνωρίζεται εάν μία δικαστική απόφαση η οποία αφορά έναν κατηγορούμενο δίδει την αίσθηση ότι είναι ένοχος, ενώ η ενοχή του δεν έχει προηγουμένως νόμιμα αποδειχθεί και έχει υπογραμμίσει τη σημασία της επιλογής των λέξεων από τους εκπροσώπους του κράτους στις δηλώσεις που διατυπώνουν πριν ένα άτομο δικασθεί και κριθεί ένοχο για ένα αδίκημα. Θεωρεί, έτσι, ότι αυτό που έχει σημασία για τους σκοπούς εφαρμογής του Άρθρου 6.2 της Σύμβασης, είναι το πραγματικό νόημα των σχετικών δηλώσεων, και όχι η γραμματική τους διατύπωση. Θα πρέπει να είναι σαφές ότι προκειμένου να παραβιασθεί το τεκμήριο της αθωότητας δεν απαιτούνται μόνο ρητές εκφράσεις ή τοποθετήσεις δικαστών κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, αλλά η παραβίαση του τεκμηρίου μπορεί να λάβει χώρα και εμμέσως λόγω της αιτιολόγησης μιας δικαστικής κρίσης, από την οποία υπονοείται ότι ο δικαστής έχει εκ προοιμίου αποφασίσει για την ενοχή του κατηγορουμένου».

Ιδιαίτερα σε σχέση με δηλώσεις που προέρχονται από δικαστήρια, θα πρέπει να γίνεται μια θεμελιώδης διάκριση ανάμεσα σε μια δήλωση ότι κάποιος είναι απλώς ύποπτος ότι έχει διαπράξει αδίκημα και σε μια σαφή δικαστική δήλωση, στην απουσία οριστικής καταδίκης, ότι ένα άτομο έχει διαπράξει το εν λόγω αδίκημα.

Είχαν πέσει αποφάσεις από το Ανώτατο

Επίσης, στην αγόρευση του ο κ. Πολυχρόνης παρέπεμψε και σε διάφορες αποφάσεις του Ανωτάτου, το οποίο ακύρωσε καταδικαστικές αποφάσεις, μεταξύ αυτών και η υπόθεση Χρίστου Κυριάκος Ιωάννη ν. Δημοκρατίας (2012) 2 ΑΑΔ 263, όπου το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε την καταδίκη του Εφεσίοντα γιατί έκρινε ότι οι αναφορές σε γεγονότα που ακούστηκαν κατά την επιβολή ποινής σε συγκατηγορούμενους, οι οποίοι προέβησαν σε παραδοχή, δημιούργησαν ζήτημα παραβίασης του τεκμηρίου αθωότητας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη του κατηγορούμενου ο οποίος βρέθηκε ένοχος κατόπιν ακρόασης, καθ’ ότι επρόκειτο για ρητές και εξειδικευμένες αναφορές που τον ενέπλεκαν στη διάπραξη των αδικημάτων, παρά το ότι γινόταν λόγος για «τρίτο πρόσωπο» το οποίο δεν κατονομαζόταν.

Επίσης, μεταξύ άλλων παρέπεμψε και στην απόφαση της Πλήρους Ολομέλειας του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Ηλίας Κυριακίδης κ.α. ν. Δημοκρατίας (1997) 3ΑΑΔ 485, όπου λέχθηκε ότι: ("... το τεκμήριο της αθωότητας παραβιάζεται εάν, χωρίς ο κατηγορούμενος να έχει προηγουμένως κριθεί ένοχος σύμφωνα με το νόμο και συγκεκριμένα χωρίς να του έχει παρασχεθεί η ευκαιρία άσκησης των δικαιωμάτων της υπεράσπισης, δικαστική απόφαση η οποία τον αφορά κατοπτρίζει άποψη ότι είναι ένοχος. Αυτή μπορεί να είναι η περίπτωση ακόμα και στην απουσία οποιουδήποτε τυπικού ευρήματος· αρκεί να υπάρχει έστω και κάποιο αιτιολογικό το οποίο υποδηλώνει ότι το Δικαστήριο θεωρεί τον κατηγορούμενο ένοχο.")».