«Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια... Αποδέχτηκα τον εαυτό μου»

«Μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξει μία ζωή». Φράση χιλιοειπωμένη, φράση που πλέον έχει καταντήσει κλισέ. Όμως, μία φράση που μέσα σε οκτώ λέξεις περιγράφει την ιστορία πολλών ανθρώπων. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι η 23χρονη Άννα Σιάλαρου, της οποίας η ζωή άλλαξε τον περασμένο Ιούνιο.

Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή της ο «Bob, ο κουβαράκης», όπως αποφάσισε η ίδια να αποκαλεί το οστεοσάρκωμα που ανακάλυψε στην λεκάνη της. Από τότε ξεκίνησε ο αγώνας της με τις χημιοθεραπείες και τις νοσηλείες, ενώ αναμένεται να ξεκινήσει ακτινοθεραπείες και να προβεί σε επέμβαση, ώστε να το αφαιρέσει από το σώμα της.

Η Άννα αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την ιστορία της, ώστε να δώσει δύναμη, πίστη και θετικότητα σε όσους βιώνουν το ίδιο μαζί της. «Είναι πολύς ο κόσμος που το περνά, αλλά δεν το αναφέρει. Το έκανα για να δώσω μία στάλα αισιοδοξίας σε όποιο το χρειάζεται, επειδή όποτε ακούμε τη λέξη καρκίνος, χημιοθεραπεία, πάει ο νους μας σε πολύ σκοτεινές και άσχημες σκέψεις. Θέλω να δείξω ότι είναι μέρος της καθημερινότητας που βιώνει πολύς κόσμος και ότι δεν είναι τόσο σπάνιο όσο νομίζουμε».

Η αρχική λανθασμένη διάγνωση

«Τον Φεβρουάριο του 2020 εμφανίστηκε ένα κουβαράκι στην περιοχή της πυέλου της λεκάνης, αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι πρόκειται για καρκίνωμα. Η αρχική διάγνωση ήταν λάθος και οι γιατροί δεν κατάφερναν να βρουν το πρόβλημα. Στη συνέχεια με παρέπεμψαν σε άλλο γιατρό, ο οποίος μου έκανε υπέρηχο, αλλά και πάλι δεν βρήκαν κάτι. Τελικά βρέθηκε ένας γιατρός που με παρέπεμψε για MRI και τον Ιούνιο του 2020 ξεκίνησε η περιπέτεια μου με το οστεοσάρκωμα.

Στην αρχή δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Υπήρξε πλήρης ανατροπή στη ζωή μου, άλλαξε το πρόγραμμά μου από οικογενειακής, επαγγελματικής και κοινωνικής άποψης. Σταμάτησα από την εργασία μου, το ίδιο και οι γονείς μου, για να με φροντίζουν. Άθελα μου άρχισα να μην είμαι κοινωνική, επειδή άνηκα πλέον σε ευάλωτη ομάδα και έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική και να περιορίζομαι. Στην συνέχεια των θεραπειών μου προσπάθησα να βρω μία ισορροπία, για να είμαι καλά. Μπορώ να πω ότι η ζωή μου είναι πολύ πιο σταθερή από ό,τι στις αρχές».

Ο Bob και η στήριξη της οικογένειάς της

«Όταν διαγνώστηκα ήθελα να αλλάξουμε λίγο την ονοματολογία στο σπίτι. Δεν ήθελα να τις αποκαλούμε χημιοθεραπείες και τις αποκαλούσαμε απλά θεραπείες. Επίσης, δεν ήθελα να το αποκαλούμε καρκίνο και το αποκαλούσαμε Bob λες και ήταν μέλος της οικογένειας μας, αφού ήταν μέρος της ζωής μου. Στη συνέχεια έγινε πιο αποδεκτό στην οικογένεια. Το είχα κάνει με σκοπό να μην μου ακούγεται και εμένα τόσο τρομακτικό όλο αυτό. Ήταν μία εύθυμη νότα σε όλο αυτό το μαύρο σύννεφο».

Η Άννα είχε συνεχώς στο πλευρό της την οικογένειά της. Μόνιμος συγκάτοικός της στο θάλαμο του Ογκολογικού η μητέρα της.

«Είχα συνέχεια τη μητέρα μου δίπλα μου, από το πρώτο λεπτό. Περάσαμε αρκετές ώρες μαζί, χορεύαμε και κάναμε φιλμάκια από το Ογκολογικό για να περάσει η ώρα μας. Επίσης, η αδελφή μου ξύρισε το κεφάλι της για να με στηρίξει, όταν ξύρισα κι εγώ το δικό μου. Ήταν ως μία πράξη συμπαράστασης και ήταν σε μία φάση που είχα αποδεχτεί τον εαυτό μου. Της έλεγα “δεν χρειάζεται να το κάνεις”, αλλά το έκανε και την ευχαριστώ θερμά. Όταν την είδα με ξυρισμένο κεφάλι, ένιωσα ότι δεν είμαι μόνη μου  σε όλο αυτό. Είχα στο πλευρό μου και τις φίλες μου, το σύντροφο μου, αλλά και το Θεό. Η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου και τους οφείλω τα πάντα.

Υπήρχαν στιγμές που λύγισα και είπα τα παρατάω δεν πάει άλλο, αλλά ήταν δίπλα μου και μου έδιναν δύναμη καθημερινά. Μία δύσκολη στιγμή ήταν στην αρχή του αγώνα και κυρίως όταν έπρεπε να νοσηλευτώ στο Ογκολογικό για δώδεκα μέρες. Μπορεί για κάποιους να μην είναι πολλές μέρες, αλλά για μένα ήταν κάτι πρωτοφανές. Ένιωθα ότι ο καιρός ήταν ατέλειωτος και δεν άντεχα άλλο. Επίσης, όταν είχα βγάλει άφθες στο στόμα και δεν μπορούσα να φάω ή να μιλήσω και ένιωθα ότι πρώτη φορά έφτασε το σώμα μου σε τέτοια κατάσταση. Εκείνη την ημέρα, όμως, ήρθαν οι φίλες μου έξω από το παράθυρο μου με πανό, μπαλόνια και κορδέλες και μου έκαναν έκπληξη. Και με βοήθησε αυτό πολύ. Ήταν αυτές οι μικρές πράξεις που με βοήθησαν. Νιώθω πάρα πολύ τυχερή να πω ότι δεν υπήρχαν άτομα που απομακρύνθηκαν από κοντά μου. Ο σύντροφός μού έδειξε πάρα πολλή αγάπη, ακόμη και όταν ξύρισα το κεφάλι μου».

-Είσαι σε αρκετά νεαρή ηλικία. Όταν ξύρισες το κεφάλι σου πώς ένιωσες;

«Στην αρχή έλεγα “δεν με νοιάζουν οι παρενέργειες, αλλά δεν θέλω να χάσω τα μαλλιά μου”. Όταν ξεκίνησα να τα βλέπω, ήμουν τόσο απηυδισμένη που πήρα τηλέφωνο ένα κομμωτή και του είπα “σε παρακαλώ έλα ξύρισε με”. Στην αρχή ένιωθα πάρα πολύ περίεργα, δεν μπορούσα να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι απλά τρίχες. Οι τρίχες δεν κάνουν τον άνθρωπο, ήμουν η ίδια Άννα που ήμουν παλιά, οι άνθρωποί μου με αγαπούσαν το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν έχεις μαλλιά ή όχι, φτάνει να έχεις ψυχή. Είχα αγοράσει περούκα και ευχαριστώ το άτομο που έκοψε τα μαλλιά του για να φτιαχτεί, αλλά στη συνέχεια δεν την χρησιμοποιούσα επειδή για μένα δεν υπήρχε σκοπός. Αποδέχτηκα τον εαυτό μου και τον έμαθα να τον αγαπά περισσότερο χωρίς μαλλιά».

Τα μικρά θαύματα που έζησε η ίδια

«Την πρώτη νύχτα που ήμουν στο Ογκολογικό, στο περβάζι του παραθύρου βρήκα μία εικονίτσα του Άγιου Εφραίμ, που είναι πλέον ο Άγιος μου και νιώθω ότι είναι δίπλα μου σε όλο αυτό. Βρήκα και μία εικονίτσα της Αγίας Άννας που είναι η Αγία μου και φέρω και το όνομα της. Ακόμη δεν ξέρω ποιος έβαλε εκεί τις εικόνες. Επίσης, φοράω ένα σταυρουδάκι του Άγιου Εφραίμ, που έτυχε πολλές φορές να μυρίζει. Λένε πως ο Άγιος φανερώνεται στους πιστούς με τη μορφή του μύρου. Το άλλο, έτυχε μία μέρα να φέρει τα λείψανα του Άγιου Εφραίμ στο σπίτι μου ο πάτερ και εκείνη την ημέρα διαγνώστηκαν οι γονείς μου με κορωνοϊό, ωστόσο εγώ ήμουν αρνητική και θέλω να πιστέψω ότι με βοήθησε ο Άγιος Εφραίμ από το να είμαι αρνητική. Έτυχε επίσης, εκεί που είχα το γούρι μου και είχα βάλει τον καθετήρα στο Ογκολογικό, όταν τον έβγαλαν να εμφανιστεί σχήμα σταυρού στο χέρι μου».

Η στήριξη από τον ΠΑΣΥΚΑΦ

Στο πλευρό της Άννας, εκτός από την οικογένεια και τους φίλους της, στάθηκε ως αρωγός σε όλο αυτό τον αγώνα και ο ΠΑΣΥΚΑΦ.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη και ευγνώμων για τη στήριξη τους. Έτυχε πολλές φορές να έρθουν στο σπίτι μου για να μου κάνουν αναλύσεις ή ό,τι άλλο χρειαζόμουν. Πιστεύω ότι ο κόσμος πρέπει να στηρίζει και να δίνει περισσότερη αναγνώριση σε αυτούς τους οργανισμούς που βοηθούν άτομα που το χρειάζονται, όπως εγώ».

Τα αδιάκριτα βλέμματα

«Έτυχε να δεχτώ αδιάκριτα βλέμματα και στην αρχή ήταν πολύ περίεργο. Κυρίως ήταν από μικρά παιδάκια, αλλά γνωρίζω ότι και αυτά δεν τυχαίνει να βλέπουν καθημερινά κάποιον χωρίς μαλλιά. Μακάρι να μπορούσα να τους εξηγήσω ότι κι εγώ είμαι άνθρωπος, δεν είναι κάτι περίεργο. Ελπίζω οι γονείς τους να τους μιλήσουν και να τους εξηγήσουν ότι υπάρχουν αυτές οι ασθένειες δεν είναι κάτι τραγικό. Είχα και καλές περιπτώσεις. Έτυχε να περάσει ένα κορίτσι στο δρόμο και να μου πει στα αγγλικά “είσαι πολύ ωραία”. Η αγάπη που παίρνω καθημερινά από τον κόσμο, άνθρωποι που δεν με γνωρίζουν μου στέλνουν μηνύματα και μου πρόσφεραν απλόχερα την αγάπη τους».

«Η θετικότητα στη θεραπεία για τον καρκίνο είναι το Α και το Ω»

«Πιστεύω ότι η αισιοδοξία και η θετικότητα είναι το άλφα και το ωμέγα στην θεραπεία του καρκίνου. Η ψυχολογία είναι πολύ σημαντική. Σήμερα, ξυπνώ και ευχαριστώ το Θεό που είμαι ζωντανή και η οικογένειά μου είναι καλά. Αυτό έχει σημασία στο τέλος της ημέρας. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω στον κόσμο. Αυτό που μου δίδαξε όλο αυτό είναι ότι η ζωή είναι μικρή, πρέπει να εκτιμούμε αυτά που έχουμε, δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Η ζωή είναι πολύ σπουδαία για να μην την εκτιμούμε».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Άτομο μου είχε πει ότι δεν κάνουμε παρέα, γιατί είναι κολλητική η πάθησή σου»
• «Στην αρχή έπαθα σοκ, έκλαιγα… Με ρωτούσαν θα τον κυκλοφοράς; Δεν ντρέπεσαι;»
• «Νόμιζα ότι ο παιδικός καρκίνος ήταν μακριά... Ένα απόγευμα άλλαξε η ζωή μας»