«Μεταμορφώθηκα από πονεμένο παιδί σε αγωνιστή της ζωής που ελπίζει για το αύριο»

«Μία καλοκαιρινή μέρα του Ιουλίου, σε μία κλινική στη Λεμεσό, ένα αγόρι είχε έρθει στον κόσμο κλαίγοντας, ίσως όχι γιατί φοβόταν, αλλά επειδή διαισθανόταν την πορεία του σε αυτόν τον κόσμο και τον αγώνα που θα έπρεπε να ακολουθήσει...» 

Ως ένα αλλιώτικο Οδυσσέα... Έτσι περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του... Κι αυτό είναι... Ο δρόμος του μόλις 22 χρόνων, Γιώργου Παναγιώτου από τη Λεμεσό, ήταν μακρύς, γεμάτος εμπόδια και δυσκολίες. Κι όμως, κατάφερε να βρει μία από τις Ιθάκες του και δίνει μαθήματα ζωής και ελπίδας. 
 
Έζησε από μικρός την απόρριψη και τα πειράγματα των συμμαθητών του, επειδή ήταν διαφορετικός. Για χρόνια είχε την απορία μήπως έφταιγε αυτός, που τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του. Ωστόσο, κατάφερε να ξεπεράσει όλες του τις ανασφάλειες, δεν άφησε τα αρνητικά σχόλια να τον πάρουν από κάτω και έγραψε μάλιστα το δικό του βιβλίο για να δώσει κουράγιο σε άλλους. Και αξίζει εδώ να παραθέσουμε το απόφθεγμα του Κόνραντ Αντενάουερ, που όπως είπε, «όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα».

Ο Γιώργος, διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία duchenne σε ηλικία τριών ετών, το έμαθε όμως όταν ήταν στο Γυμνάσιο. Σε ηλικία πέντε ετών έχασε την αδελφή του από καρκίνο. Στο Γυμνάσιο, έσπασε το πόδι του και λόγω της ασθένειάς του, έμεινε για μήνες στο κρεβάτι. Στο Λύκειο, έχασε την ισορροπία του και έσπασε τον σπόνδυλό του, με αποτέλεσμα να καθηλωθεί στο αναπηρικό τροχοκάθισμα.  

«Πώς μπορεί να είχε συμβεί αυτό; Τώρα πώς θα τον αντιμετώπιζαν οι γύρω του; Τι θα συνέβαινε με τη μελλοντική του ζωή; Γιατί να έχει αδικηθεί με αυτόν τον τρόπο από την μοίρα; Γιατί να μην ήταν και αυτό το αγόρι “κανονικό”; Γιατί να μην μπορούσε να απολαύσει μία φυσιολογική ζωή με όλες τις εμπειρίες που έχει να προσφέρει;», αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο του. 

Ο Γιώργος μίλησε στον REPORTER για το ταξίδι του, τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες που βρέθηκαν στο διάβα του αλλά και τον αγώνα του προς την προσωπική του Ιθάκη.

Η πρώτη διάγνωση και ο θάνατος της αδελφής του
«Γεννήθηκα στις 21 Ιουλίου το 1998 και όταν ήμουν τριών ετών, οι γονείς μου ανακάλυψαν ότι πάσχω από μυϊκή δυστροφία duchenne. Την ίδια χρονιά ανακάλυψαν ότι και η μικρή μου αδελφή είχε καρκίνο. Από εκείνη τη στιγμή είχε ξεκινήσει ο αγώνας τους στα νοσοκομεία.
 
Ο θάνατος της αδελφής μου επηρέασε πολύ τους γονείς μου. Η μητέρα μου, μέχρι πρόσφατα φορούσε μαύρα και πριν λίγο καιρό αποφάσισε να τα βγάλει. Όταν γεννήθηκε η δεύτερη μου αδελφή. Εγώ δεν θυμάμαι πολύ την αδελφή μου, επειδή ήταν τεσσάρων ετών όταν πέθανε και εγώ ήμουν πέντε, αλλά θυμάμαι τις μέρες που ερχόταν στο σπίτι και βλέπαμε ταινίες ή όταν πήγαινα εγώ στο νοσοκομείο και την έβλεπα. Ανησυχούσα για το τι γίνεται και οι γονείς μου το μόνο που μπορούσαν να μου πουν ήταν ότι είναι μία ασθένεια που θα περάσει. Τότε δεν ήξεραν πώς να πουν σε ένα μικρό παιδί ότι η αδελφή του απειλείται με τον καρκίνο».
 
Τα πρώτα σημάδια της ασθένειας και το bullying στο Γυμνάσιο
«Δεν ήξερα κάτι για την ασθένειά μου, όταν ήμουν παιδί. Μόνο όταν έγινα 15 ετών μου το αποκάλυψαν τελικά, αλλά μέσα μου είχα κάποια ερωτήματα, όταν ήμουν πιο μικρός, ότι κάτι πήγαινε λάθος. Όταν πήγα Γυμνάσιο, έσπασα το πόδι μου και με άφησε λίγους μήνες στο κρεβάτι. 
  
Στο Γυμνάσιο, όταν η ασθένεια μου έδειχνε τα πρώτα της σημάδια και άρχισα να κουτσαίνω, κάποιοι συμμαθητές μου, μου έκαναν λεκτικό bullying, με αποτέλεσμα να μην θέλω να επιστρέψω στο σχολείο την επόμενη ημέρα. Έτυχε να με κοροϊδεύουν για την αδυναμία που είχα, ή επειδή ήμουν και στην εφηβεία, έτυχε να με κοροϊδεύουν και για τα σπυράκια.
 
Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί με θεωρούσαν διαφορετικό και έψαχνα μέσα μου να δω αν υπάρχει κάτι διαφορετικό με εμένα, αλλά ευτυχώς οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου και μου εξηγούσαν ότι πολλοί άνθρωποι, μπορεί να περνούσαν τα δικά τους και μπορεί να ήταν αυτός ο λόγος που έκαναν bullying, επειδή δεν είχαν κάποιον άλλο τρόπο να λύσουν τα προβλήματά τους. Και σήμερα που το σκέφτομαι, κατά κάποιο τρόπο, νιώθω ότι περνούσαν τα δικά τους και για αυτό συμπεριφέρονταν έτσι. Οι καθηγητές δεν έδειχναν οποιαδήποτε διάκριση προς το πρόσωπό μου. Οι ίδιοι οι καθηγητές να με βοηθήσουν στο θέμα της τουαλέτας ή διακίνησης, πριν να έχω συνοδό.

Μετά, κατά τη διάρκεια του τελευταίου μου χρόνου στο Λύκειο, πριν τις Παγκύπριες, ενώ ήμουν με τον πατέρα μου στο δωμάτιό μου, έχασα την ισορροπία μου, έπεσα και έσπασα τον σπόνδυλό μου. Ήμουν έξι μήνες στο κρεβάτι και μετά στο τροχοκάθισμα. Στην αρχή είχα ανασφάλειες για το πως θα με αντιμετώπιζε η κοινωνία γενικότερα, αλλά οι τρεις συνοδοί μου, με βοήθησαν στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Έτσι ξεκίνησε ο δύσκολος μου δρόμος».

Τα λόγια που επέλεξε ο Γιώργος, να περιγράψει τον αγώνα του, μετά τη διάγνωσή του, στο βιβλίο του συγκλονίζουν. «Διάλεξα τον δρόμο της ζωής και κατάφερα να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου σαν ένας φοίνικας. Μεταμορφώθηκα από ένα πονεμένο παιδί σε ένα αγωνιστή της ζωής που ελπίζει για το αύριο. Σε ένα αλλιώτικο Οδυσσέα! [...] Χωρίς την αναπηρία μου μπορεί και να μην κατάφερνα ποτέ μου να προχωρήσω μπροστά, αφού δεν θα είχα αυτή τη διαφορετική οπτική γωνιά για την κοινωνία. Μπορεί να μην έβρισκα μέσα μου αυτό το πείσμα για να αλλάξω τον κόσμο».
 
-Αν είχες σήμερα μπροστά σου τα άτομα που σου έκαναν bullying στο Γυμνάσιο πώς θα τους απαντούσες;
«Δεν θα τους έκρινα. Δεν κρατώ κακία ως άτομο, απλά θα καθόμουν να συζητήσω μαζί τους για να μου πουν τι περνούσαν εκείνο το διάστημα και θα ήθελα να τους βοηθήσω αν αντιμετώπιζαν κάποια προβλήματα».

«Είναι η ζωή απλά μία δοκιμασία, ένας συνεχής αγώνας της καρδιάς και του μυαλού; Άραγε όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν γενναίο Οδυσσέα;»...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Δεν σταμάτησα λεπτό... Τελείωνα τις θεραπείες και πήγαινα και έπαιζα μπουζούκι»
• «Εγώ και ο γιος μου δεν είμαστε λάθος… Είμαστε απλά διαφορετικοί»
• Η ζωή μου με το Γιάννη-«Τι θα γίνει, εάν πάθω κάτι; Τι θα γίνει όταν πεθάνω;»
• «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»
• «Ναι, δουλεύω στα σίδερα και δεν είμαι για λύπηση... Η δουλειά δεν έχει φύλο»
• «Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει»-Ένα θαύμα και μια υπόσχεση