«Μου είπε η λευχαιμία επέστρεψε και πρέπει να ψάξουμε για συμβατό δότη...»

«Για όσους δεν με γνωρίζουν, ονομάζομαι Νικολέτα Χρυσάνθου και είμαι 24 ετών από την Πάφο. Αυτή τη στιγμή σας γράφω από το νοσοκομείο Klinikum Frankfurt (Oder) στη Γερμανία επειδή χρειάζομαι τη βοήθειά σας».
 
Με αυτά τα απλά λόγια, μπήκε στην ζωή μας, την περασμένη Δευτέρα η Νικολέτα Χρυσάνθου. Μία νεαρή, από την Πάφο, που για δεύτερη φορά στη ζωή της καλείται να δώσει ένα αγώνα, ενάντια στη λευχαιμία.
 
Η Νικολέτα μίλησε στον REPORTER, από τη Γερμανία, όπου βρίσκεται για θεραπείες και απευθύνει έκκληση προς όλους. Θυμάται πότε διαγνώστηκε πρώτη φορά, εξηγεί πώς επανεμφανίστηκε η ασθένεια και στέλνει το δικό της μήνυμα προς όλους.
 
Ο πονόλαιμος που την οδήγησε στο Παιδογκολογικό
«Η πρώτη φορά που διαγνώστηκα ήταν το 2012, όταν θα έκλεινα τα 16 χρόνια. Είχα πονόλαιμο πηγαίναμε από γιατρό σε γιατρό, μας έλεγαν ότι ήταν αμυγδαλίτιδα και μου έδιναν φάρμακα. Όμως μέρα με τη μέρα δεν μπορούσα να καταπιώ, έχανα κιλά και έτσι με την πάροδο των ημερών ανακαλύψαμε ότι είχα λευχαιμία και κατέληξα στο παιδογκολογικό.
 
Τότε είχα κάνει κάποιες χημιοθεραπείες και στη συνέχεια με προετοίμασαν για μεταμόσχευση και πήγα στο Βερολίνο. Η μεταμόσχευση έγινε στις 11 Ιουλίου 2012 με δότη την αδελφή μου».
 
Η αρρώστια ωστόσο επέστρεψε…
Η εγχείρηση τους έδωσε ένα ψεύτικο αίσθημα ασφάλειας, ότι όλα πήγαν καλά… Τελικά, οκτώ χρόνια αργότερα ήρθαν αντιμέτωποι με την πικρή αλήθεια.
 
«Όπως μας έχουν εξηγήσει οι γιατροί, όταν έγινε η μεταμόσχευση το 2012, η λευχαιμία απλά κοιμήθηκε, κρύφτηκε. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα ήταν δυνατό και δεν άφησε την ασθένεια να φανεί. Η λευχαιμία εμφανίστηκε το Φεβρουάριο του 2020.
 
Είχα εντοπίσει ένα κουβάρι στο στήθος. Πήγαινα από γιατρό σε γιατρό και μου έλεγε ότι ήταν κάτι που θα μπορούσε να περάσει με επέμβαση. Στο τέλος κατέληξα να κάνω βιοψία στο κέντρο μαστού στη Λευκωσία. Εκεί οι γιατροί μου είχαν ανακοινώσει πως το πρόβλημα δεν είχε να κάνει με το στήθος μου, αλλά με τη λευχαιμία που είχα από πριν, ότι επανήλθε.
 
Από εκεί και πέρα, μου είχαν πει ότι είναι μόνο τοπικό, αφού έκανα εξετάσεις και ήταν όλα καθαρά. Έτσι, έκανα τοπική ακτινοβολία στο Ογκολογικό Κέντρο της Τράπεζας Κύπρου. Οι γιατροί στην Γερμανία μου είχαν πει ότι πρέπει να πηγαίνω μία φορά το μήνα να μου βάζουν λεμφοκύτταρα από το δότη μου, που ήταν η αδελφή μου.
 
Όταν ήρθαμε στη Γερμανία, είχα κάνει μία πιο εξειδικευμένη εξέταση. Μία μέρα πριν φύγω, έκατσα να συζητήσω με τον γιατρό μου. Εκείνη την ώρα, χτύπησε το τηλέφωνό του και μου είπε “δεν πας πουθενά, η λευχαιμία επέστρεψε και θα πρέπει να ξεκινήσεις άμεσα χημιοθεραπείες και να ψάξουμε για συμβατό δότη”.
 
Στις 3 Σεπτεμβρίου ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος θεραπειών και στις 4 Σεπτεμβρίου θα βγάλουμε μυελό για να δούμε πώς πήγαν οι θεραπείες. Στις 5 Σεπτεμβρίου θα ξεκινήσει ο δεύτερος κύκλος. Αν όλα πάνε καλά μπορεί να μην χρειαστεί τρίτος κύκλος χημιοθεραπειών και να πάμε αμέσως για χημιοθεραπεία. Η έκκλησή μας προς το κοινό είναι όσοι μπορούν να πάνε να δώσουν δείγμα, ώστε να βρεθεί άμεσα δότης, όχι μόνο για μένα αλλά και για άλλους, που το έχουν ανάγκη. Αν δεν είμαι εγώ η τυχερή, σίγουρα θα είναι κάποιος άλλος».
 
«Δεν πρέπει να φοβάται ο κόσμος να δώσει δείγμα»
«Θέλω να εξηγήσω στον κόσμο ότι δεν πρέπει να φοβάται να δώσει δείγμα μυελού των οστών, επειδή είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αν όντως βρεθεί κάποιος δότης για τον συνάνθρωπό μας, να μην φοβηθεί να δώσει.
 
Έχω ακούσει ότι είχαν βρεθεί άτομα για άλλους ασθενείς, αλλά τελευταία στιγμή τους το ακύρωναν, επειδή φοβόντουσαν. Ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται, είναι κάτι ανώδυνο και έτσι δίνει ζωή σε κάποιο συνάνθρωπο».