Η μουσικός που έφυγε από την Κύπρο στα 19 και κατάφερε να κερδίσει το Λονδίνο

«Η μουσική μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων. Τους φέρνει κοντά, τους ενώνει, τους συντροφεύει, τους θεραπεύει. Η μουσική, όπως και η μυρωδιά, μας ταξιδεύει, μπορεί να μας πάρει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη».

Αυτή είναι η άποψη της Άντριας για τη μουσική, μετά από χρόνια που ασχολείται με αυτή και που κατάφερε να τη φτάσει στην κορυφή και την καταξίωση. Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, ενώ έχει συνεργαστεί με πολλούς σημαντικούς μουσικούς και κατάφερε να γνωρίζει ένα καινούργιο κόσμο.

«Το Λονδίνο με έχει αγκαλιάσει εξ αρχής. Σε ένα από τα μεγαλύτερα πολυπολιτισμικά κέντρα του κόσμου, είναι δύσκολο να νιώσεις ξένος», τονίζει.

Η Άντρια Αντωνίου, η Κύπρια από την Αγία Νάπα που κατάφερε να κατακτήσει τις μουσικές σκηνές του Λονδίνου και όχι μόνο, μιλά στον REPORTER και θυμάται το δρόμο και τα εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσει για να φτάσει στην κορυφή και εξομολογείται τι της λείπει περισσότερο από την Κύπρο.

«Μεγάλωσα σε μουσική οικογένεια»
Η επαφή της με τη μουσική ήρθε από πολύ νωρίς, αφού μεγάλωσε σε μουσική οικογένεια.

«Η μουσική σε πολλές της εκφάνσεις ήταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Το γεγονός ότι προέρχομαι από μουσική οικογένεια με βοήθησε να δημιουργήσω μια φυσική σχέση με τη μουσική, έγινε μια εσωτερική μου ανάγκη, ένας τρόπος να διαμορφώσω τη δική μου ταυτότητα. Ξεκίνησα μαθήματα πιάνου σε ηλικία έξι ετών. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν διαμέσου κλασικής παιδείας. Μετέπειτα, αναζητώντας περισσότερη ελευθερία μουσικής έκφρασης, οδηγήθηκα φυσικά προς το μοντέρνο τραγούδι και τη τζαζ παιδεία».

Η σχέση της οικογένειας της με την μουσική, όπως εξομολογείται, ήταν η κινητήριος δύναμή, η έμπνευση και η στήριξη της, για να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι.

«Υπήρχε πάντα δοτικότητα και αγάπη στο σπίτι, η μουσική ήταν το κοινό μας παιχνίδι, μια ενασχόληση που μας έφερνε κοντά. Ήταν η διασκέδαση μας και ένα μέσο επικοινωνίας μας. Η αδερφή μου ήταν η πρώτη μου δασκάλα φωνητικής και πιάνου και με είχε καθοδηγήσει σε όλη μου τη πορεία μέχρι τότε που έφυγα για σπουδές. Με τον αδερφό μου μοιραζόμασταν το πάθος μας για την ισπανική μουσική και τη γλώσσα. Με τον καθένα είχα κάτι άλλο να μοιραστώ και από τον κάθε ένα κάτι άλλο να μάθω». 

«Το Λονδίνο με έχει αγκαλιάσει εξ αρχής»
Τα τελευταία δέκα χρόνια βρίσκεται στο Λονδίνο, όπου εργάζεται ως δασκάλα φωνητικής, πιάνου και λατινικού χορού.

«Το Λονδίνο με έχει αγκαλιάσει εξ αρχής. Ως ένα από τα μεγαλύτερα πολυπολιτισμικά κέντρα του κόσμου, είναι δύσκολο να νιώσεις ξένος. Μέσα σε αυτή την πολυμορφικότητα του πληθυσμού συνυπάρχουν διάφορες κοινότητες και καθένας μπορεί να ενταχθεί στην κοινότητα της χώρας του, να συμμετέχει στις διάφορες πολιτισμικές εκδηλώσεις. Παράλληλα, μπορεί να ενταχθεί και σε κοινότητες άλλων χωρών. Στη δικιά μου περίπτωση η εντριβή μου με την Λατινική μουσική και χορό έγινε μέσω της επαφής μου με τις διάφορες κοινότητες των χωρών της Λατινικής Αμερικής».

Με την μετακόμισή της στο Λονδίνο, επιλέγει να μην έχει καμία επαφή με την ελληνική ή κυπριακή κοινότητα, ώστε να εξερευνήσει το άγνωστο, το καινούργιο.

«Ήταν μια συνειδητή μου επιλογή γιατί ήθελα να έρθω σε επαφή με το μη γνώριμο, να κατανοήσω την ιδιοσυγκρασία των Άγγλων και να βελτιωθώ στην Αγγλική γλώσσα. Δεν έχω ζήσει κάποιο είδος ρατσισμού. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει ρατσισμός. Πιστεύω όμως ότι ως ένα βαθμό είμαστε σε θέση να το ελέγξουμε ή τουλάχιστον να το αποτρέψουμε. Είναι σημαντικό όταν μετακομίζεις σε μια ξένη χώρα, να σεβαστείς τους κανόνες της, τον τρόπο λειτουργίας της, να αποδεχθείς την διαφορετικότητα και την ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων. Αυτό δε σημαίνει ότι θα συμφωνείς με όλα, αλλά ως ξένος σε μια χώρα καλείσαι να τα αντιμετωπίζεις με σεβασμό».

Κάθε αρχή και δύσκολη…
Μπορεί σήμερα να έχει συνηθίσει τους γρήγορους ρυθμούς και την οχλαγωγία, όμως, όπως περιγράφει, οι τεράστιες αποστάσεις, η χρήση των μέσων συγκοινωνίας και η κίνηση στους δρόμους, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να διαχειριστεί στην αρχή.

«Σταδιακά όμως, αντιλήφθηκα ότι το Λονδίνο αποτελείται από διάφορες περιοχές αρκετά αντιθετικές μεταξύ τους. Μετά από χρόνια μετακομίσεων, εγκαταστάθηκα τα τελευταία 4 χρόνια στην αγαπημένη περιοχή στο Λονδίνο όπου οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί, υπάρχουν δάση και λίμνες και ανεξάρτητες καφετέριες και καταστήματα. Εκεί νιώθω ασφαλής και ήρεμη, κάτι που μου έλειπε τα πρώτα χρόνια ζωής μου εκεί».

Παρά τις δυσκολίες στην προσαρμογή, όσον αφορά στην επαγγελματική της πορεία, τα πράγματα ήταν ομαλά.

«Τελειώνοντας τις σπουδές μου βρήκα αμέσως δουλειά σε ένα μουσικό ωδείο και με τους συμφοιτητές μου, σχηματίσαμε την πρώτη μας μπάντα. Από εκεί, η μία γνωριμία έφερε την άλλη. Οι ευκαιρίες δεν σταμάτησαν να έρχονται χωρίς να το επιδιώκω ιδιαίτερα. Η δυσκολία όμως, υπήρξε σε οικονομικό επίπεδο. Το Λονδίνο είναι πανάκριβο, ειδικά τα ενοίκια. Οπότε πέρασαν δυό-τρία χρόνια μέχρι να νιώσω ότι έχω μια βασική οικονομική άνεση και μια σταθερότητα στη δουλειά μου. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, το Λονδίνο μου προσέφερε πολλά. Δεν ήταν ούτε είναι εύκολος ο δρόμος αυτός, γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί εξαιρετικοί μουσικοί, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν ευκαιρίες, υπάρχει εξέλιξη και ροή. Εν τέλει, δυσκολίες υπάρχουν όπου και να είσαι και είναι απαραίτητες για την εξέλιξή μας. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν ευκαιρίες και να βρίσκεσαι σε ένα χώρο όπου οι άνθρωποι είναι ανοιχτόμυαλοι. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει κάτι που δεν παλεύεται».

«Υπήρξαν περιπτώσεις που έχω χάσει την πίστη μου»
Οι δύσκολες στιγμές είναι κάτι που δεν έλειπαν από την πορεία της, αφού υπήρξαν περιστατικά, που την έριξαν ψυχολογικά και λάθη που την έκαναν να χάσει την πίστη της.

«Έχω μάθει όμως από μικρή ηλικία όταν πέφτω να σηκώνομαι, όταν η αυτοπεποίθηση μου κλονίζεται να το αποδέχομαι και να συνεχίζω. Οι εναλλαγές είναι απόλυτα φυσιολογικές. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει κίνηση, η οποία να τροφοδοτείται από αγάπη, πάθος και θετική ενέργεια. Δεν έχω μάθει να τα παρατώ. Πάντα υπάρχει λύση, τίποτα δεν οδηγεί σε αδιέξοδο».

«Η μουσική μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων»
Ζητώντας της να περιγράψει τι σημαίνει μουσική, υπέδειξε ότι η μουσική ενώνει τους ανθρώπους, τους συντροφεύει, τους θεραπεύει.

«Η μουσική μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων. Η μουσική, όπως και η μυρωδιά, μας ταξιδεύει, μπορεί να μας πάρει σε άλλες εποχές, σε άλλα μέρη. Ταυτόχρονα, η μουσική κάθε λαού αποτελεί και μέρος της πολιτισμικής του ταυτότητας, με ιδιαίτερους κώδικες, ύφος, ηχοχρώματα που συμβάλουν στην δημιουργία ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα. Εάν αυτό το είδος συνοδεύεται και από στίχο, τότε η ταυτότητα του γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη για το λαό αυτό. Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ένας ξένος δε μπορεί να νιώσει και να διακρίνει την ενέργεια και γενικό συναίσθημα της μουσικής αυτής. Έτσι, άλλωστε, ξεκίνησε και η δικιά μου επαφή με την Λατινική μουσική, πριν καν μάθω τη γλώσσα ή εμβαθύνω στο είδος για να κατανοήσω τους κώδικες. Με άγγιξε και με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή».

Τα βραβεία και η νέα της δουλειά
Το πρώτο της ολοκληρωμένο album «Encuentro» κατάφερε να αποσπάσει τη δεύτερη θέση στα βραβεία Lukas στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ για την ολοκλήρωσή του συνεργάστηκε με τον Roman Gomez.

«Το βραβείο αυτό το λάβαμε ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ μας “Encuentro”. Ήταν πολύ σημαντικό γεγονός για εμάς. Ήταν για εμένα η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά οπότε ένα βραβείο όπως αυτό δίνει ώθηση και ικανοποίηση. Μας βοήθησε να εξαπλωθεί η μουσική μας σε ευρύτερο κοινό και ειδικά σε κοινό που εκτιμά και αγαπά την Λατινική μουσική».

Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το καινούργιο της τραγούδι, το οποίο είναι αυθεντική σύνθεση του Gomez, το οποίο είναι μέρος του άλμπουμ της.

«Το τραγούδι ονομάζεται “La Negra” και προβάλλει την ιστορία μιας έγχρωμης γυναίκας η οποία ζούσε κρυμμένη κάτω από μια σκιά, μέσα στη φτώχεια, περιορισμένη, γεμάτη με ανεκπλήρωτες επιθυμίες και που τώρα βρίσκει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια της, "ουρλιάζοντας" για τη δικιά της ελευθερία! Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2020. Οι σκηνές γυρίστηκαν στην Αθήνα λίγο πριν την καραντίνα. Η ενέργεια της Αθήνας, τα κτίρια, τα στενά δρομάκια στου Ψυρρή αλλά και οι άνθρωποι μοιάζουν αρκετά με αυτό που βρίσκει κανείς στο Μπουένος Άιρες. Σκοπός δεν ήταν να δείξουμε ότι βρισκόμαστε συγκεκριμένα στο Μπουένος Άιρες αλλά να περάσουμε μια συγκεκριμένη ενέργεια, ατμόσφαιρα και χρώματα που να ταιριάζουν στην ιστορία της πρωταγωνίστριάς μας. Σε αυτό βοήθησε βέβαια και η εξαιρετική βιντεοσκόπηση του Πέτρου Σκούτα».

«Μου λείπει πολύ η Κύπρος, η αμεσότητα, η θάλασσα, το καλό φαγητό»
Η Άντρια εξομολογείται ότι της λείπει η Κύπρος, ωστόσο δεν σκέφτεται το μέλλον και αν θα επιστρέψει μόνιμα στο νησί.

«Μου λείπει ο ήλιος, η θάλασσα, το καλό φαγητό και η μουσική. Μου λείπει η ταβέρνα, οι συνάξεις στα σπίτια με την οικογένεια, συγγενείς και φίλους. Μου λείπει η αμεσότητα και εξωστρέφεια των ανθρώπων - η ανθρωπιά. Είναι απαραίτητο για εμένα να περνώ τουλάχιστον ένα μήνα το καλοκαίρι στην Κύπρο. Το ξέρω πως αν κάποτε επιστρέψω θα απολαμβάνω την πιο ήρεμη ζωή κοντά στην οικογένεια μου και στη θάλασσα. Γενικά ως άνθρωπος όμως δεν σκέφτομαι πολύ το μέλλον. Αν το φέρουν οι συγκυρίες και επιστρέψω καλώς, αν όχι τότε πάλι θα φροντίσω να ζω όσο πιο ποιοτικά και όμορφα μπορώ. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου τουλάχιστον, η καρδιά μου δεν χτυπά για κάποιο τόπο συγκεκριμένα - η καρδιά μου χτυπά για τα άτομα που αγαπώ και για τις εμπειρίες που με τροφοδοτούν στη ζωή από όπου κι αν έρχονται».

«Να ζουν δημιουργικά»
«Θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους να ζουν δημιουργικά, να αναζητούν την ομορφιά σε κάθε πτυχή της ζωής και να κυνηγούν τα όνειρά τους με πολλή αγάπη και επιμονή παραμένοντας αληθινοί στα συναισθήματα και στις βαθιές επιθυμίες τους».