Καλούμε και απαιτούμε από την Τουρκία να σταματήσει τις μονομερής της ενέργειες!
13:49 - 20 Αυγούστου 2020
Δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε με μία χώρα όπως η Τουρκία, που δεν σεβάστηκε ποτέ της τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Ανατολική Μεσόγειο, στην ΑΟΖ, στην Ελλάδα καθώς και στο Καστελόριζο, εξέδωντας προκλητικές navtex στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, κάνοντας πόλεμο νεύρων. Αυτό προσπαθεί να πετύχει, να μας σπάσει τα νεύρα. Σχεδιάζοντας επικίνδυνα παιχνίδια και σφυρίζει αδιάφορα για του τι συμβαίνει!
Παρόλα αυτά, η Τουρκία έχει κλιμακώσει την ένταση σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, και ο Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, δήλωσε ότι «Ο δρόμος προς μία λύση στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μέσω του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης. Δεν επιδιώκουμε οποιεσδήποτε αχρείαστες περιπέτειες ούτε εντάσεις». Αγαπητέ Σουλτάνε, μα ποιόν νομίζεις πώς κοροϊδεύεις; Τον εαυτό σου; Ή εμάς; Αυτά τα καραγκιοζιλίκια, που λές δεν τα δέχομαι. Συνεννοηθήκαμε; Και να σε παρακαλέσω, να σεβαστείς τα κυριαρχικά δικαιώματα όλων των χωρών, σταματώντας ΑΜΕΣΩΣ ΤΩΡΑ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ! Για ποιο διάλογο μιλάς Σουλτάνε; Εσύ δεν είπες πώς θα βρείτε μία κοινή φόρμουλα που να ικανοποιεί όλους; Και ζητάς και τα ρέστα από πάνω; Βγάζοντας γλώσσα; Οι μέρες σου είναι μετρημένες, πάνω στα δάκτυλα των χεριών μου!
Τον Ιούλιο του 2017, όταν έγινε η διάσκεψη για την Κύπρο, φτάσαμε τόσο πολύ κοντά σε λύση, που η αδιαλλαξία σας, τα τίναξε όλα στον αέρα. Αυτή η εμμονή σας, φταίει για όλα αυτά που γίνονται τώρα! Μόνο εάν και τότε, αφού θέλετε να συμμετέχετε, έχοντας γνώμη να προσφύγουμε λοιπόν στο δικαστήριο της Χάγης, και να μάθετε πώς αυτή η συμπεριφορά σας, δεν βγάζει πουθενά. 14 Αυγούστου 1974. 46 χρόνια μετά, Δεν ξεχνώ και Αγωνίζομαι. Αφού έμαθα να ζώ με αυτό. Με το εξώφυλλο του τετραδίου μου, να γράφει «Δεν ξεχνώ και Αγωνίζομαι». Όχι δεν ξέχασα. Και ούτε πρόκειται να ξεχάσω. Ίσως να μην έζησα, το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Έμαθα όμως, πολλές πονεμένες ιστορίες από τους γονείς μου και από τον παππού Βαρνάβα και την γιαγιά μου την Μαρία, που δεν είναι πιά μαζί μας. Και οι πληγές μου παραμένουν ανοιχτές. Όπως και όταν βλέπω καθημερινά, την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο, αισθάνομαι απέραντος μίσος, οργή, και έρχονται στιγμές που θέλω να ξεσπάσω με γοερούς λυγμούς και να μην μείνει τίποτα όρθιο. Να τα σπάσω όλα. Να γίνουν όλα σκόνη και θρύψαλα. Να σπάσω ότι βρίσκω μπροστά μου και να φωνάξω πώς έχω και εγώ δικαίωμα σαν Ριζοκαρπασίτισσα, να επιστρέψω, στο τόπο όπου γεννήθηκαν η μητέρα μου, οι αδερφές της, ο τατάς μου, Νίκος Ζαχαρίου, και οι ξαδέρφες μου, Τούλα Αρχοντούς, Μαρία Αρχοντούς και η Ευρυδίκη Αρχοντούς που μεγάλωσαν εκεί, στο Ριζοκάρπασο. Έχοντας όμορφες, ανέμελες και παιδικές στιγμές από τα παιδικά τους χρόνια. Την ψυχή μου, την κάνετε μαύρη και γέριμη. Μαύρη γιατί ακόμη μέχρι σήμερα πονάω. Πονάω πολύ. Κανείς δεν ξέρει, όταν ακούω τραγούδια για την Αμμόχωστο που ερμηνεύει ο Γιώργος Νταλάρας, πώς αισθάνομαι εγώ. Κλείνω τα μάτια, μένω σιωπηλή και κλαίω. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και κλαίω. Ξέρετε κάτι; Την πρώτη φορά, που πήγα στο χωριό μου, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νομίζω ότι θα λιποθυμήσω. Και τα αισθήματα μου ήταν ανάμεικτα: Πόνος, οργή, θυμός, λύπη, απογοήτευση. Όπως ερμηνεύει στο τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος, σε στίχους του Μάριου Τόκα: Η δική μου πατρίδα: - «Λένε πώς ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’αγαπά». «Λένε πώς ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’αγαπά». «Έτσι λέει και ο πατέρας μου συχνά» «Έτσι λέει και ο πατέρας μου συχνά». «Η δική μου πατρίδα, έχει μοιραστεί στα δύο». «Η δική μου πατρίδα, έχει μοιραστεί στα δύο». «Ποιό από τα δύο πρέπει να αγαπώ»;
Πείτε μου, ποιό από τα δύο πρέπει να αγαπώ; Ε πέστε μου! Κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι όταν ακούω αυτές τις μακρόσυρτες σειρήνες στις επετείους πραξικοπήματος και τουρκικής εισβολής που με πιάνει κόμπος στο στομάχι, και θυμώνω. Θέλω να φωνάξω δυνατά, πώς και εγώ σαν πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανησυχώ, φοβάμαι, αγωνιώ. Ε και; Παρακάτω; Όλα αυτά που γράφω, τα ακούει κανείς; Όλα αυτά τα χρόνια, που η μισή μου πατρίδα μου είναι κατεχόμενη, άλλαξε κάτι; Πρός το καλύτερο; Η απάντηση είναι καμία! Που άνοιξε αυτή η καταραμένη κερκόπορτα στους Τούρκους εισβολείς και τους δώσαμε όλα. Τους τα χαρίσαμε όλα. Στο πίσω μέρος, του μυαλού μου πάντα υπήρχε έτσι μία μικρή ελπίδα, πώς θα επιστρέφαμε πίσω στα κατεχόμενα μας χωριά όπου γεννήθηκαν οι γονείς μας. Αλλά ως αργά το βράδυ, έσβηνε το φώς στην άκρη του τούνελ.
Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία, να προσκληθώ, σε αντικατοχικές εκδηλώσεις, και να μιλήσω για την κατεχόμενη μου πατρίδα. Ούτε σε συνέδρια. Να ανέβω στο βήμα, εκφράζοντας τις δικές μου ανησυχίες, τις φοβίες μου, τις αγωνίες μου κλπ. Με έπιανε το παράπονο, κάθε φορά πώς κανένας δεν νοιάστηκε για το πώς αισθάνομαι εγώ.
Αλλά ναί, μπορεί να μην συμμετείχα ποτέ μου στις επιτροπές της Βουλής των Αντιπροσώπων, μπορεί μην με προσκάλεσαν και να εμφανίστηκα δημόσια σε σταθμούς και σε πρωινές εκπομπές, ωστόσο έχω να δηλώσω πώς φοβάμαι, ανησυχώ, αγωνιώ μην ξυπνήσω ένα πρωί και ακούσω από το ραδιόφωνο, ότι γίνεται ξανά πόλεμος. Τρομάζω μόνο και στην ιδέα να γίνει αυτό. Παρόλα αυτά, οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, με ανησυχούν γιατί και η νεολαία, έχει και ανησυχίες, και αγωνίες, και προβληματισμούς. Δώστε της την ευκαιρία, να τα πεί. Να τα εκφράσει. Να υψώσει την φωνή της, και να ακουστεί, επιτέλους σε όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, στους Βουλευτές, στους Πολιτικούς Αρχηγούς των κομμάτων, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Μην μας βάζετε στην άκρη. Μην μας βάζετε στο περιθώριο. Με ενοχλεί αυτό. Με ενοχλεί πάρα πολύ.
Οι μόνες χώρες που μας στηρίζουν αυτήν την στιγμή, είναι η Γαλλία, παραμένοντας σύμμαχός και φίλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, στηρίζοντας Ελλάδα και Κύπρο και το Ισραήλ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα συνεχίζει να χαϊδεύει τα αυτιά της Τουρκίας, όπως και το State Department, αντί να της επιβάλλουν κυρώσεις.
Απαιτώ και καλώ, την Τουρκία, να σεβαστεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην ΑΟΖ, στην Ανατολική Μεσόγειο, και εύχομαι κάποτε να καταλάβει το λάθος της. Εφόσον, όταν σταματήσουν οι προκλητικές της ενέργειες να καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, συζητώντας καλόπιστα σε διάλογο, για την περίκλειστή περιοχή της Αμμοχώστου, και να ζήσουμε σε μία Κύπρο, ελεύθερη και επανενωμένη. Σε μία Κύπρο, που να διασφαλίζει την ειρήνη και την ασφάλεια! Σε μία Κύπρο, που να διασφαλίζει, την ευημερία των πολιτών!
Τελειώνοντας με ένα πολύ όμορφο απόφθεγμα: «Dum spiro, spero” = Όσο ζώ, ελπίζω (λατινικό)
Ας αφουγκραστούμε όλοι, λοιπόν τα ανήσυχα πνεύματα αυτής της κοινωνίας, που θέλουν να μοιραστούν μαζί σας.. Μην τους κόβετε τα φτερά!