«Δεν σταμάτησα λεπτό... Τελείωνα τις θεραπείες και πήγαινα και έπαιζα μπουζούκι»

«Από μικρή κρατούσα μία βελόνα πλεξίματος και ένα σπιρτόξυλο και έκανα ότι έπαιζα μαντολίνο. Όταν με ρωτούσε ο πατέρας μου “τι κάμνεις τζιαμέ;”, του έλεγα παίζω μαντολίνο. Μία μέρα έφερε στο σπίτι ένα μπουζούκι και τσακωνόμασταν με την αδελφή μου ποια θα το πιάσει πρώτη. Τελικά κατέληξε στα χέρια μου. Αλλά, ντρεπόμουν πολύ, ήξερα ότι είναι όργανο που παίζουν οι άντρες. Ο πατέρας μου με έσπρωξε να ασχοληθώ με το μπουζούκι. Παίζω σαράντα χρόνια, αλλά δούλεψα πολύ για την αναγνώριση.
 
Αν ήμουν άνδρας, θα είχα πολύ διαφορετικές ευκαιρίες. Για μία κοπέλα είναι δύσκολο να δικτυωθεί σε αυτά τα κυκλώματα. Πρόκειται και για δύσκολο όργανο, που απαιτεί μυική δύναμη και θέλει πολλή δουλειά. Έχω αντιμετωπίσει διακρίσεις και έχω βρει πόρτες κλειστές. Πληγώνεσαι πολύ, ειδικά όταν είσαι σε πιο νεαρή ηλικία. Πολλές φορές είπα να τα παρατήσω, να σταματήσω την μουσική. Αλλά συνέχισα».
 
Η Γεωργία Κόμπου έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά της με το μπουζούκι, αφού είναι η πρώτη Κύπρια που έγινε γνωστή, παίζοντας ένα φαινομενικά ανδρικό όργανο. Άφησε πίσω της όλα αυτά που την πλήγωσαν, στην πορεία της προς την κορυφή. Πληγώθηκε, ενοχλήθηκε και πήρε δύναμη από τις εμπειρίες της, συνεχίζοντας δυναμικά την πορεία της, καταφέρνοντας να τραβήξει την προσοχή σημαντικών ανθρώπων του χώρου της μουσικής.
 
Τον τελευταίο χρόνο έδωσε τη δική της μάχη απέναντι στον καρκίνο και βγήκε νικήτρια, αντιμετωπίζοντας αυτό το «τέρας» με το κεφάλι ψηλά, χωρίς να χάσει ούτε και ένα λεπτό από την υπόλοιπη ζωή της.
 
«Ακόμη και μέσα στην κλινική, όταν νοσηλεύτηκα και έκανα θεραπεία, πήρα το μπουζούκι μου. Ακόμη και τώρα, με το μαντήλι, κάνω live. Θέλει πολλή δύναμη να το κάνεις. Να μην λέμε ψέματα, να χάσει τα μαλλιά της μία κοπέλα, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Είναι μεγάλο σοκ».

 
Η πρώτη επαφή με τη μουσική
«Ήμουν εννέα χρόνων όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική. Κρατούσα βελόνα μπλεξίματος και σπιρτόξυλο και έκανα ότι παίζω μαντολίνο. Μου λέει ο παπάς μου “τι κάμνεις τζιαμέ;” και του είπα “παίζω μαντολίνο”. Μου λέει “να σου φέρω μπουζούκι” και απάντησα “εν θέλω μπουζούκι”, ντρεπόμουν, ήξερα ότι έπαιζαν άντρες. Την επόμενη ημέρα έφερε το μπουζούκι στο σπίτι και ήταν πολύ παράξενο για εμένα και την αδελφή μου. Όταν το είδαμε, τσακωνόμασταν ποια θα το πιάσει πρώτη να παίξει. Τελικά, κατέληξε στα χέρια μου.
 
Ο πατέρας μου είχε ένα φίλο, τον Αχιλλέα Καμηλαρά, από τον οποίο ζήτησε κάποιες πληροφορίες, να μας βοηθήσει να μπούμε στη μουσική και να αρχίσουμε μαθήματα. Στην αδελφή μου πήρε μία κιθάρα. Αρχίσαμε μαθήματα στο ελληνικό ωδείο, πιάνο και θεωρητικά και συγχρόνως μαθήματα κιθάρας και μπουζούκι, στον Κώστα Σοφιανό.
 
Ο πατέρας μου μας ωθούσε να ασχοληθούμε με την μουσική. Μπορεί να πηγαίναμε σε μία ταβέρνα, να έχουμε τα όργανα στο αυτοκίνητο και να τα κατεβάσει για να παίξουμε, αλλά εγώ δεν ήθελα, ντρεπόμουν».
 
Η συμμετοχή στο καρναβάλι της Λεμεσού
«Χρόνια τώρα συμμετέχω στο καρναβάλι. Ξεκίνησα από τη χορωδία του Άρη. Εκεί ήμουν με τη Δέσποινα Ολυμπίου, η οποία έπαιζε μαντολίνο δίπλα μου. Μετά, μπήκα στην ομάδα των Κυπρίων κανταδόρων και μετά στην ομάδα των κανταδόρων της Λεμεσού.
 
Με την ομάδα των Κυπρίων κανταδόρων, είχαμε πάει και στην Κεφαλονιά, όταν ήταν μαέστρος μας ο Διονύσης Αποστολάτος. Ο Αποστολάτος πρόσεξε ότι την ώρα της συναυλίας, ενώ είχε ξεκουρδιστεί το μαντολίνο μου, κατάφερα να το κουρδίσω. Αυτό τον εντυπωσίασε, του άρεσε και η οργανοπαιξία μου και μου έκανε πρόταση να μπω στην μαντολινάτα του δήμου Αθηνών. Μία πρόταση την οποία αρνήθηκα, επειδή η οικογένεια μου ήταν στην Κύπρο και δεν μπορούσα να φύγω. Τέτοιες προτάσεις είχα χάσει πολλές, τις άφησα πίσω».
 
Η αμφισβήτηση και οι διακρίσεις
«Είχα αντιμετωπίσει διάκριση και αμφισβήτηση, επειδή ήμουν κοπέλα και έπαιζα μπουζούκι. Ειδικά σε συναυλίες, που έπαιζαν άντρες και ζήτησα να παίξω, δεν δέχθηκαν. Βρήκα πάρα πολλές πόρτες κλειστές. Αν ήμουν άνδρας θα είχα πολύ διαφορετικές ευκαιρίες. Για μία κοπέλα είναι πιο δύσκολο να δικτυωθεί σε αυτά τα κυκλώματα. Πρόκειται και για δύσκολο όργανο. Το μπουζούκι απαιτεί πολλή μυική δύναμη και θέλει πάρα πολλή δουλειά. Δούλεψα πάρα πολύ, έχει 40 χρόνια τώρα που παίζω».
 
Ένα περιστατικό, που την ενόχλησε πολύ ήταν όταν ο ίδιος ο μαθητής της, ήθελε να την παρακάμψει και να την αφήσει πίσω, επειδή ήταν γυναίκα.
 
«Θυμάμαι, ήμουν στους κανταδόρους. Είχαν αποφασίσει, τέσσερις άνδρες να πάνε στην Αμερική, εκ των οποίων ο ένας ήταν μαθητής μου, του έδειχνα εγώ στο μπουζούκι. Πειράχτηκα πάρα πολύ, ενοχλήθηκα. Ο λόγος που δεν με πήραν ήταν επειδή ήμουν γυναίκα και δεν κολλούσα στους τέσσερις άνδρες.
 
Άλλη περίπτωση, συναυλία με τους πέντε καλύτερους άνδρες που έπαιζαν μπουζούκι στην Κύπρο και το Γεράσιμο Ανδρεάτο. Ο Γεράσιμος μου άρεσε πάντα και ήθελα να παίξω κι εγώ. Δεν δέχθηκαν να παίξω μαζί τους, επειδή ήμουν γυναίκα και θα τραβούσα την προσοχή. Τελικά, τα έφερε ο Θεός και γνωριστήκαμε με το Γεράσιμο, μετά από χρόνια, όταν βρεθήκαμε στην Αθήνα, σε μία συναυλία που είχα με τον Θανάση Πολυκανδριώτη. Του είπα τι έγινε και θύμωσε πάρα πολύ. Από τότε είμαστε φίλοι. Ο Θεός φέρνει τα με τέτοιο τρόπο, που σε δικαιώνει πάντα».
 
Η συνεργασία με τον Θανάση Πολυκανδριώτη και η αναγνώριση
«Η αναγνώριση μου εμένα ήρθε μετά την συνεργασία μου με το Θανάση Πολυκανδριώτη. Θεωρούσα πολύ δύσκολο να πάω στην εκπομπή “Στην υγεία μας”. Ένας φίλος μου λέει “μια χρονιά, βλέπω σε στο ‘Στην υγεία μας ρε παιδιά’”. Λέω αποκλείεται τέτοιο πράμα.
 
Μετά από ένα χρόνο έγινε η γνωριμία με το Πολυκανδριώτη και πήγα τρεις φορές στην εκπομπή. Είναι μεγάλη εμπειρία, πάρα πολύ δύσκολο να πάει ένας καλλιτέχνης και πόσο μάλλον από την Κύπρο. Με το Θανάση Πολυκανδριώτη έλαβα μέρος και σε πολλές συναυλίες, γνώρισα τους περισσότερους καλλιτέχνες. Έπαιξα στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, στο Παλλάς και σε πολλά μεγάλα θέατρα στην Ελλάδα. Επίσης, η δισκογραφική μου, FM Records, πίστεψε σε εμένα και μέσω αυτής είχα την μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι μου, που μπήκε σε ξένη παραγωγή, στην ταινία “The trip to Greece”. Ήταν εκατό προτεινόμενα κομμάτια και επέλεξαν το δικό μου, το “Στιγμές”, το ορχηστρικό κομμάτι του οποίου πήρε το Bronze Medal στα Global Music Awards.
 
Έχω κι άλλα τραγούδια που πήραν βραβεία στην Αμερική και στην Αγγλία. Με όλα αυτά κατάφερα και αναγνωρίστηκα στην Κύπρο. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που με θαυμάζουν στο μαντολίνο».
  «Δεν κρατάω κακία»
-Αν είχατε μπροστά σας όλους αυτούς που σας έκριναν, επειδή είσαστε γυναίκα, τι θα τους λέγατε;
«Ο Θεός να τους έχει καλά. Η ζωή είναι κύκλος και ο Θεός σε δικαιώνει. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Θεός να σε αφήσει για τίποτε. Για παράδειγμα, το τραγούδι μου που μπήκε στην ταινία, προσπαθούσα επί τρεις-τέσσερις μήνες να το βάλω σε κυπριακή παραγωγή. Με προσέγγισε ένας πολύ γνωστός ηθοποιός και σκηνοθέτης, το άκουσε και ενθουσιάστηκε, αλλά ακόμη θα με πάρει τηλέφωνο. Και είναι λυπηρό αυτό. Η ταινία ήρθε σε μία στιγμή που δεν το περίμενα. Συνεργάστηκα και με άτομα που με αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Δεν κρατάω κακία».
 
Η μάχη με τον καρκίνο και ο ρόλος της πίστης
Η συζήτηση φτάνει στην μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Το κλίμα αλλάζει… Μία σοβαρότητα έρχεται και μας καλύπτει. Τα μάτια της βουρκώνουν…
 
«Στις 27 Αυγούστου τελείωσα το βιντεοκλίπ μου, το Ζορμπά, με την έγκριση του Μίκη Θεοδωράκη. Το Σεπτέμβριο διαγνώστηκα. Είχα φοβερούς πόνους στο πόδι, δεν μπορούσα να περπατήσω. Νόμιζα ήταν δισκοπάθεια από τις πολλές ώρες που παίζω και από τη διδασκαλία μου και το άφηνα συνέχεια.
 
Μετά που έκανα μαγνητική, φάνηκε ότι μάζα πίεζε το κανάλι του σπονδύλου και υποβλήθηκα τον Οκτώβριο σε μία 12ωρη εγχείρηση. Μετά την εγχείρηση, έκανα ένα κύκλο χημειοθεραπειών και μετά τον Μάρτιο έκανα ξανά εγχείρηση. Μετά έκανα τρεις χημειοθεραπείες και 11 του Ιούνη τέλειωσα τις χημειοθεραπείες μου».
 
Κάνει παύση, κοιτάει στο πάτωμα, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα. Συνεχίζει και η φωνή της τρέμει.
 
«Μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Θεός ήταν πάντα δίπλα μου. Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Όμως, εκτός από το Θεό και την πίστη μου, βρήκα και μία εξαιρετική ομάδα, στο American Heart στη Λευκωσία, με ένα γιατρό, το Γιώργο Άστρα, στον οποίο του οφείλω ότι συνέχισα με τη μουσική.
 
Μου έλεγε “δεν θα σταματήσεις λεπτό τη μουσική και τη δουλειά σου. Θα συνεχίσεις κανονικά”, όπως και έκαμα. Στα καρναβάλια, τελείωνα τη χημειοθεραπεία στη Λευκωσία και πήγαινα στη Λεμεσό πρόβα.
 
Επίσης, στην τελευταία μου χημειοθεραπεία, επειδή όσο περνά ο καιρός, αποδυναμώνεται ο οργανισμός σου, είχαν πέσει τα λευκά μου και έπρεπε να νοσηλευτώ. Έμεινα στην κλινική και με κρατούσε ο πανικός, μήπως συμβεί κάτι την ώρα που έχω live. Αλλά έπρεπε να πάω στην Πάφο, σε ξενοδοχείο να παίξω τρεις-τέσσερις ώρες. Μπόρεσα και με παρότρυνση του γιατρού μου, τα κατάφερα. Είναι μεγάλη υπόθεση ο γιατρός σου να σου παρέχει εμπιστοσύνη».
 
-Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας σας συνεχίζατε να παίζετε;
«Δεν σταμάτησα λεπτό. Ακόμη και μέσα στην κλινική πήρα το μπουζούκι μου, ενώ έκανα θεραπεία. Ακόμη και τώρα, με το μαντίλι, κάνω live. Θέλει πολλή δύναμη να το κάνεις. Να μην λέμε ψέματα, να χάσει τα μαλλιά της μία κοπέλα, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Είναι μεγάλο σοκ.
 
Οι χημειοθεραπείες δεν με επηρέασαν σωματικά, δεν είχα παρενέργειες, με επηρέασαν στην ψυχολογία. Πρέπει να κρατάς τον Θεό, η πίστη είναι μεγάλη υπόθεση. Δεν έχασα τίποτα, όσες δουλειές μου προσφέρονταν ήμουν εκεί. Ούτε τα μαθήματά μου τα σταμάτησα, οι μαθητές μου, μου στάθηκαν πάρα πολύ, δεν μου είπαν ποτέ ‘μα γιατί κυρία φορείς την περούκα ή το μαντίλι;’.
 
Όμως, στο τελευταίο χειρουργείο σκέφτηκα ότι θα σταματήσω την μουσική. Έτυχε ο γιατρός που με χειρούργησε να παίζει μπουζούκι, ο Θανάσης Πέτρου. Του λέω “γιατρέ μου, δεν θα ξαναπιάσω το μπουζούκι στα χέρια μου, νιώθω πολλή ταλαιπωρία, πολλή στεναχώρια, δεν έχω δύναμη πλέον” και μου λέει “μα τι λαλείς; Θα πιάσεις το μπουζούκι και θα ξαναγίνεις όπως ήσουν πριν”. Και πράγματι συνέχισα, αλλά δεν είναι εύκολο».
 
Η παιδική φίλη που τελικά δεν την επέλεξε επειδή δεν είχε μαλλιά
«Έτυχε να χάσω δουλειά, από μία στενή παιδική μου φίλη. Παίζω λαούτο στα στολίσματα στους γάμους και με είχε ρωτήσει για τον Κατακλυσμό, που ήταν ο γάμος της κόρης της. Στο τέλος μου είπε “μα γιατί να έρτεις; Αφού εν θα έχεις μαλλιά, μα θα είσαι με τις θεραπείες, καλύτερα να κλείσω άλλους”. Πληγώθηκα πάρα πολύ, όμως όλα αυτά που σε πληγώνουν δεν πρέπει να τα λαμβάνεις υπόψη. Πρέπει να κρατάς μόνο τα καλά και να προχωράς. Υπάρχουν και άνθρωποι που μου στάθηκαν, πάρα πολύ. Οι φίλοι μου και η οικογένεια μου.
 
Θέλω να ευχαριστήσω τα Thanos Hotel, που δουλεύω τα τελευταία τρία χρόνια και ειδικά τη Νατάσα Πελετιέση, την ιδιοκτήτρια. Η Νατάσα μου είπε από την πρώτη στιγμή “Γεωργία μου, συνεχίζεις τη δουλειά σου εδώ, δεν σταματάς” και έτσι συνέχισα να πηγαίνω με την περούκα. Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω ένα σημαντικό φίλο και συνεργάτη, τον Τεύκρο Νεοκλέους. Μου στάθηκαν αφάνταστα όλοι».
 
Τα μηνύματα και η βοήθεια στους άλλους
«Οι παραπάνω κοπέλες όταν χάσουν τα μαλλιά τους περιορίζονται στο σπίτι, είναι δύσκολο να βγαίνεις έξω και να σε βλέπει ο κόσμος, εγώ όμως το κάνω και δουλεύω και συνεχίζω τη ζωή μου.
 
Παίρνω και πολλά μηνύματα. Όταν έβγαλα προς τα έξω το πρόβλημα μου, δεν το έκανα για το show. Θέλω να βοηθήσω τις κοπέλες και τους καρκινοπαθείς. Πριν λίγες ημέρες, ένας φίλος μου, ο οποίος αρχίζει χημειοθεραπεία, έστειλε μήνυμα σε κάποιον άλλο και του είπε “αρχίζω και εγώ το δικό μου αγώνα, αλλά παίρνω πολλή δύναμη από τη Γεωργία, που αντιμετωπίζει αυτή τη δοκιμασία με δύναμη”».
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

• «Εγώ και ο γιος μου δεν είμαστε λάθος… Είμαστε απλά διαφορετικοί»
• Η ζωή μου με το Γιάννη-«Τι θα γίνει, εάν πάθω κάτι; Τι θα γίνει όταν πεθάνω;»
• «Πήγαινα σπίτι και έκλαιγα... Μου έκλεψαν ένα κομμάτι της παιδικότητάς μου»
• «Ναι, δουλεύω στα σίδερα και δεν είμαι για λύπηση... Η δουλειά δεν έχει φύλο»
• «Δεν είναι εύκολο να βλέπεις το μωρό σου να φεύγει»-Ένα θαύμα και μια υπόσχεση