Η σπουδαία ιστορία της 82χρονης γιαγιάς-σέρφερ Αναστασίας και η αγάπη στην Κύπρο

06:59 - 28 Ιουλίου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Συγκινείται πολύ όταν ακούει ότι η δημοσιογράφος που θέλει να της πάρει συνέντευξη είναι από την Κύπρο. «Κύπρος μας, σας αγαπώ πάρα, πάρα πολύ», αναφωνεί από την άλλη άκρη του τηλεφώνου και συνεχίζει, «να μην το βάλετε κάτω, είστε γενναίοι άνθρωποι. Να συνεχίσετε να είστε μαχητές. Μπράβο σας. Μεγάλο μπράβο σε όλους τους ανθρώπους σας. Πονέσαμε κι εμείς όταν πονούσατε εσείς. Σας ευχαριστούμε που στηρίζετε την πατρίδα μας», λέει φανερά επηρεασμένη από τις τουρκικές απειλές κατά της Ελλάδας στο Αιγαίο και τον φόβο που αυτές προκάλεσαν.

Δεν είναι τυχαία, όμως, τα λόγια της. Η ιστορία της Αναστασίας Γερολυμάτου, της διάσημης 82χρονης σούπερ γιαγιάς-σέρφερ από το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, είναι μια ιστορία δυναμικότητας, τόλμης και επιμονής. Κι όχι επειδή στα 41 της αποφάσισε να αρχίσει windsurfing ή επειδή πετά με παραπέντε και κάνει extreme sports. Ούτε επειδή έσπασε πολλά ρεκόρ και διεκδικεί μια θέση στο Γκίνες, ως η γηραιότερης σέρφερ στον κόσμο. Το πιο μεγάλο της επίτευγμα είναι ότι δεν τα έβαλε ποτέ κάτω και δεν έπαψε να ποτέ να αναζητά τρόπους να νιώθει ζωντανή.

Της έτυχαν δυσκολίες, που κάποιοι θα θεωρούσαν ανυπέρβλητες. Όχι όμως αυτή… Τόλμησε σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας ήταν στα τάρταρα, να ορθώσει ανάστημα, να το σκάσει από το σπίτι της και να μετακομίσει στην Ελβετία το 1958, όπου έγινε μαγείρισσα και μεγάλωσε μόνη τα δύο παιδιά της. «Νιώθω ότι έχω δύναμη μέσα μου… Δεν πήγα σχολείο, δεν σπούδασα δυστυχώς, αλλά όμως ενικήσαμε. Το να γίνουμε νικητές της ζωή, είναι πολύ όμορφο», λέει περήφανα. Και πιστέψτε με, έχει κάθε λόγο για να νιώθει περήφανη για όσα πέτυχε.

Ζωή βγαλμένη από βιβλίο
«Γεννήθηκα στην Κεφαλονιά στις 16 Οκτωβρίου του 1938. Έζησα και το β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν το 1943 βομβάρδισαν το Αργοστόλι. Θυμάμαι φοβερές εικόνες. Έχω μνήμες. Ήμουν 5 χρονών. Με φόβιζε πολύ, όταν οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούσαν μετά για τον πόλεμο. Είχα πολύ φόβο μέσα μου.

Ήμασταν 14 αδέλφια. Τα δύο ήταν του πατέρα μου από την πρώτη του γυναίκα που πέθανε στη γέννα. Ήταν έγκυος δίδυμα, η καημένη. Μετά παντρεύτηκε τη μητέρα μου και απέκτησαν 12 παιδιά. Εγώ ήμουν το τέταρτο. Πέρασα πολλές κακουχίες. Δέκα χρονών με πήγε η μητέρα μου στην Αθήνα, σε ένα σπίτι για να δουλέψω ως παραδουλεύτρα. Τα λεφτά της τα έστελνα όλα. Κάθισα εκεί μέχρι τα 15 μου. Δεν έζησα το φοβερό σεισμό του 1953 στην Κεφαλονιά.

Το 1954 γύρισα, όμως. Δεν πέρναγα καλά στην Κεφαλονιά, ήταν δύσκολα, μας κακομεταχειρίζονταν. Αντιδρούσα πολύ εγώ και έτρωγα πολύ ξύλο. Δεν μπορούσα να το υποστώ εγώ και μια μέρα έβαλα στο μυαλό μου να δραπετεύσω. Ήμουν δεκαπεντέμιση χρόνων. Πήρα τα ρούχα μου και το κατάλαβε η μητέρα μου και άρχισε να με τρέχει. Ανεβαίνω τρέχοντας σε ένα μουράγιο και από πίσω να έρχεται η “φωτιά” με το “ξύλο αναμμένο” και μπροστά μου να έχω το χάος. Προτίμησα να πηδήξω στο χάος, που ήταν δέκα μέτρα βάθος. Με φρέναραν τα βάτα και οι θάμνοι, μέχρι να πέσω στη γη. Την άλλη μέρα τρύπωσα σ’ ένα καράβι, που ήταν έτοιμο να φύγει. Όταν περάσαμε τη Ζάκυνθο, ξετρύπωσα επειδή είχαν πιαστεί τα πόδια μου και δεν μπορούσα καθόλου να κινηθώ. Με βουτάει από το αυτί ο καπετάνιος και με ρωτάει, “εσύ πού ήσουν;”. Του είπα έτσι κι έτσι… Μου λέει “θα σε πετάξω στη θάλασσα” . Απαντώ “και δεν το κάνεις;” Και έβαλε τα γέλια.

Τελικά, έφτασα στον Πειραιά και έδωσα σε ένα ταξί τη διεύθυνση του αδελφού μου που έμενε στο Αιγάλεω. Ο αδελφός μου, ήρθε πλήρωσε το ταξί και έμεινα μαζί του. Άρχισα να δουλεύω εδώ κι εκεί, μέχρι που ενηλικιώθηκα και βρήκα ένα δωμάτιο να μείνω μόνη μου».

Η μεγάλη απόφαση για την Ελβετία
«Διαβάζοντας μία εφημερίδα βρήκα μια αγγελία, ότι ζητούνται κορίτσια και αγόρια για διάφορες δουλειές στην Ελβετία. Έτσι γράφτηκα. Μετά από ενάμιση μήνα, ήταν έτοιμα τα χαρτιά μου και έπρεπε να φύγω. Εγώ μετάνιωσα όμως, επειδή γνώρισα κάποιον τον οποίο μετά παντρεύτηκα. Ήταν ο πρώτος μου σύζυγος, με τον οποίο απέκτησα τα δύο μου παιδιά. Τελικά, είπα να πάω στην Ελβετία για έξι μήνες. Ήμουν 20 χρονών. Δούλευα σε μία πανσιόν κοντά στη Ζυρίχη. Εκεί έμαθα να μαγειρεύω και άνοιξα τα φτερά μου για πιο πέρα. Μετά ήρθε και ο άντρας μου με τον οποίο, απέκτησα δύο παιδιά. Δεν περνούσα καθόλου καλά μαζί του κι έτσι πήρα την απόφαση να χωρίσω, όταν ήταν πολύ μικρά τα παιδιά μου.

Μπόρεσα όμως και αγόρασα και διαμέρισμα στην Ελβετία και σπούδασα και τα παιδιά μου, που τα μεγάλωσα μόνη μου. Ο Ανδρέας μου είναι μηχανολόγος και η Άρτεμις μου, είναι γραμματέας σε μια πολύ μεγάλη εταιρεία. Στην πορεία γνώρισα τον δεύτερο μου σύζυγο, που είναι Ελβετός με τον οποίο είμαστε 37 χρόνια τώρα παντρεμένοι. Περάσαμε πολύ όμορφα.

Νιώθω ότι έχω δύναμη μέσα μου… Το να γίνουμε νικητές της ζωή, είναι πολύ όμορφο. Δεν πήγα σχολείο, δεν σπούδασα δυστυχώς, αλλά όμως ενικήσαμε.

Ήμουν μαγείρισσα στην Ελβετία. Δούλεψα σε αρκετά μέρη. Σε ένα tea room ετοίμαζα φαγητό για 40 άτομα. Μετά πήγα και δούλεψα σαν μαγείρισσα στα Αγγελικά βουνά στις Άλπεις σε ένα μεγαλύτερο μέρος. Ήμασταν 60 άτομα προσωπικό. Είχαμε 41 βαθμούς υπό το μηδέν, εκεί πάνω. Δεν είχε ρεύμα και με φωτιά, λιώναμε τους πάγους για να μπούμε μέσα.

Οι Ελβετοί με δέχθηκαν για τις ιδέες μου, για την αποφασιστηκότητά μου, για τη θέληση και τη δυναμικότητά μου. Αυτό τους έκανε να με αγαπήσουν και έμαθα πολλά από αυτούς.

Έκανα 24 χρόνια να κατέβω στην Κεφαλονιά. Μου είχε λείψει πάρα πολύ και γι’ αυτό την αγάπησα ακόμη περισσότερο. Όταν λείπεις την πατρίδα την αγαπάς ακόμη περισσότερο. Και την Κύπρο μας την αγαπάω. Δεν ήρθα ποτέ και θα ήθελα πάρα πολύ να το κάνω κι αυτό στη ζωή μου».

Η πρώτη επαφή με την ιστιοσανίδα
«Είχα πάει με τον σύντροφό μου και τα δύο μου παιδάκια στο Λας Πάλμας στις Κανάριες νήσους στην Ισπανία. Εκείνος ήταν 40 και εγώ 42 χρόνων. Ξαφνικά βλέπω έναν να κάνει windsurfing. Μόλις τον είδα είπα “θεέ μου.. Αυτό είναι…”. Βάλθηκα να βρω από πού το πήρε και βρήκα κάποιον που νοίκιαζε. Ήταν ένας Γερμανός και μιλήσαμε στα Γερμανικά, αφού Ισπανικά δεν ξέρω πολύ καλά. Οι Γερμανοί είναι πολύ ευθείς. Μου είπε “δεν μπορείς να κάνεις εσύ. Πρέπει να κάνεις δέκα ημέρες μαθήματα”. Του λέω, “αύριο φεύγω και θέλω τώρα”. Με έβαλε να ανεβώ σε ένα εξομοιωτή. Ήταν ένα σανίδι με πανί που ήταν στηριγμένο σε μία μπάλα. Ανέβηκα και έγειρα πίσω, για να μην με πετάξει με τα μούτρα μπροστά. “Ρε διάολε”, μου λέει βάζοντας τα γέλια ο Γερμανός, “δεν το περίμενα από σένα” και μου έδωσε μια σανίδα. Την έριξα στο νερό, ανέβηκα πάνω και σήκωσα το πανί. Μόλις το σήκωσα άρχισε να κινείται, “Λούης έγινα”. Εννοείται πως έπεσα στο νερό πολλές φορές.

Μετά πέρασαν καμπόσα χρόνια για να ξανακάνω. Παντρευτήκαμε με το σύντροφό μου στην Ελβετία, εν τω μεταξύ. Τον δεύτερο χρόνο ο άντρας μου έσπασε το χέρι του. Οδηγούσε αυτός κι εγώ έβαζα τις ταχύτητες. Πηγαίναμε στη λίμνη. Μια μέρα είδα ένα σέρφερ. Λέω στον άντρα μου, “αυτό είναι μαρτύριο για μένα. Θέλω κι εγώ να σηκώσω πανί”. Μου λέει, “πάμε να πιούμε καφέ;”. Αντί για καφέ με πήρε σ’ ένα μαγαζί και μου αγόρασε ιστιοσανίδα. Ήταν το Big marine, ένα τεράστιο πράγμα πάνω από τρία μέτρα.
Βάζω το σανίδι σε μια λίμνη της Ελβετίας, σηκώνω το πανί και γίνομαι άφαντη. Δεν ήξερα να γυρίσω. Βλέπω ένα νεαρό που έκανε κι αυτός τα ίδια και του λέω “ρε παιδάκι μου, δείξε μου να γυρίσω πίσω”. Μου είπε να παρατηρώ ότι κάνει. Γύρισα πίσω αλλά δεν είχαμε αέρα. Έτσι του είπα να “ψαρέψουμε” στην άπνοια, να πιάσουμε οτιδήποτε από αέρα. Κι έτσι ρυθμικά, ρυθμικά βγήκαμε έξω.
Ήμουν 45 χρονών, τότε. Πήγαινα σποραδικά για windsurfing. Δεν ευκαιρούσαμε επειδή ήταν μικρά τα παιδιά και φτιάχναμε το σπίτι. Πάντως όταν βγήκα με σύνταξη το κατάευχαριστήθηκα».

«Έκανα διάφορα πράγματα βέβαια στην Ελβετία, έκανα ορειβασία, κανό, πέταξα και με αεροπλάνο με τον αρραβωνιαστικό της κόρης μου. Μου έδωσε το τιμόνι να το σηκώσω από την πίστα. Οτιδήποτε, βέβαια έκανα λάθος το διόρθωνε ο πιλότος που ήταν δίπλα».

Από το Σεντ Μόριτζ στην Κεφαλονιά
«Μένω στην Ελβετία και τα καλοκαίρια στην Κεφαλονιά. Έκανα windsurfing και στη λίμνη Σεντ Μόριτζ, που είναι πολύ δύσκολο. Εκεί έχει πολλούς ανέμους. Όταν κάνω windsurfing νιώθω απεραντοσύνη. Δίνει πολύ χαρά το νερό και ο αέρας της θάλασσας. Είναι θεϊκό…

Όταν είμαι στη θάλασσα στην Κεφαλονιά βλέπω έξω ποιοι παίζουν ρακέτες. Όταν βγω παίζω μαζί τους. Μου λένε “ρε παιδάκι μου είσαι τόσες ώρες μέσα και βγαίνεις έξω και παίζεις ρακέτες;”. Δεν μπορώ να κάθομαι, όμως».

«Ειλικρινά δεν ξέρω που να βάλω τα μούτρα μου όταν κάνω windsurfing στη Κεφαλονιά. Ακούω συνεχώς πολλά κομπλιμέντα από τον κόσμο. Μου λένε συνέχεια μπράβο. Ντρέπομαι πολύ.

Μου έχουν ζητήσει και μεγάλες γυναίκες να τις μάθω. Σε ένα χωριό μου έχει ζητήσει μία κυρία, γύρω στα 55 και τη μαθαίνω».

Τα σπουδαία ρεκόρ
«Διένυσα απόσταση 18 μιλίων, από την Σκάλα της Κεφαλονιάς στην Κυλλήνη της Ηλείας. Η μεγαλύτερη απόσταση ήταν όταν ξεκίνησα από τα Κανατάδικα στη Βόρεια Εύβοια και έφτασα απέναντι στο Τρίκερι Μαγνησίας και πάλι πίσω. Ήμουν έξι ώρες στη θάλασσα. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα αυτό. Δεν υπάρχει άλλη γυναίκα τόσο μεγάλη στον κόσμο που να κάνει windsurfing.

Μαγειρεύω και τρώω πολύ υγιεινά. Πάντα πρόσεχα τη διατροφή μου. Τρώω πολλά χορταρικά και φρούτα και πίνω πολύ νερό».

Το μήνυμα της προς τους ανθρώπους στην Κύπρο
«Να μην τα παρατάνε ποτέ, ότι ηλικία κι αν έχουν. Κάποιοι τα παρατάνε γύρω στα σαράντα τους. Λένε ότι έχουν μεγαλώσει. Είναι κρίμα να τα παρατάνε.

Εγώ όσο μπορώ θα συνεχίζω να κάνω windsurfing. Μου αρέσει πάρα πολύ. Το πανί μου είναι πάντα στημένο και έτοιμο…».

Μιλούσαμε περίπου μία ώρα… Αν δεν τέλειωνε η μπαταρία του κινητού μου, θα μιλούσαμε ακόμη. Δεν χορταίνεις να την ακούς. «Μην ξεχάσεις να μεταφέρεις την αγάπη μου για την Κύπρο και το μεγάλο μπράβο σε όλους τους ανθρώπους της. Μπράβο, μπράβο, μπράβο σε όλους», ήταν η τελευταία της κουβέντα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Η σπουδαία ιστορία της 82χρονης γιαγιάς-σέρφερ Αναστασίας και η αγάπη στην Κύπρο

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Εξοχική κατοικία 3ων υπνοδ. στο Παραλίμνι

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο Γέρι

Δειτε Επισης