Ο ψαράς που έσωσε 73 ανθρώπους στο Μάτι-«Όταν θυμάμαι βάζω τα κλάματα»
09:08 - 23 Ιουλίου 2020

Δύο χρόνια έχουν περάσει από τη φρικτή πυρκαγιά στο Μάτι. Τον εφιάλτη που στοίχισε τη ζωή σε 102 άτομα. Ο απολογισμός θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, εάν κάποιοι ψαράδες δεν διέσωζαν από τη θάλασσα εκατοντάδες άτομα.
O Μαχμούτ Μεσάφερ από την Αίγυπτο είναι από αυτούς έσωσαν ζωές στην πυρκαγιά στο Μάτι, γι’ αυτό και τιμήθηκε από την ελληνική πολιτεία με την ελληνική ιθαγένεια.
Ο ίδιος περιγράφει δύο χρόνια μετά στον Ελληνικό σταθμό Open τα όσα έζησε τη μέρα της εθνικής τραγωδίας.
«Σώσαμε ανθρώπους, σώσαμε ζώα, προσπαθήσαμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας γιατί πάνω από όλα έπρεπε να σωθούν ζωές, όχι σπίτια», λέει ο ίδιος. Ο Μαχμούτ εξέφρασε τα συλλυπητήρια του για την απώλεια των ανθρώπων που χάθηκαν πριν από δύο χρόνια στην πυρκαγιά στο Μάτι, τονίζοντας ότι δεν μπορούμε να ξεχνάμε αυτό που συνέβη.
«Όταν πήγαμε να σώσουμε κόσμο ήρθαν και άλλα καϊκια μαζί μας. Φύγαμε κατά τις 17:45 και ψάχναμε μια γυναίκα γιατί μας ζήτησε ο σύζυγός της βοήθεια. Πολύς κόσμος ήθελε βοήθεια. Μόλις φτάσαμε στο Μάτι είδαμε καπνό, φωτιές και μια κατάσταση πανικού. Αποφασίσαμε να μπούμε μέσα στον καπνό. Ήταν μια πολύ επικίνδυνη στιγμή, μπορεί να μη βγαίναμε ζωντανοί. Στις 2 τη νύχτα σταματήσαμε». Σύμφωνα με τον ψαρά, έβγαλαν στην αρχή 23 άτομα και επέστρεψαν από τη Νέα Μάκρη για να σώσουν και άλλους.
Ο ψαράς από την Αίγυπτο
Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό στη Δαμιέτη, στο Δέλτα του Νείλου. «Ημουν γύρω στα 16 όταν πριν από τριάντα χρόνια ήρθα στην Ελλάδα με τον ξάδερφό μου. Ηρθαμε για δουλειά και επειδή ονειρευόμασταν να δούμε τον κόσμο. Στο χωριό μου ξέρουμε καλά την τέχνη του ψαρά και εφτά στους δέκα είμαστε ψαράδες. Αυτή η δουλειά μού έδωσε ψωμί από μικρό παιδί μέχρι σήμερα. Εχω δουλέψει σκληρά γυρίζοντας όλη την Ελλάδα. Από το πρώτο καΐκι στους Φούρνους της Ικαρίας, στην Κάλυμνο, στην Κω, στην Αλεξανδρούπολη, στην Κρήτη. Τα τελευταία 13 χρόνια έχω στεριώσει στη Νέα Μάκρη. Η θάλασσα είναι η ζωή μου».
«Είναι 18.15. Βλέπω τη φωτιά και τον καπνό να πλησιάζει απειλητικά τους ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί στη θάλασσα. Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς πρέπει να δράσω. Δεν μπορώ ούτε να γυρίσω τα μάτια μου από την άλλη μεριά. Εκείνη τη στιγμή δεν μετράς τη ζωή ενός ανθρώπου από το χρώμα, την καταγωγή ή τη θρησκεία του. Είναι μια ζωή σε κίνδυνο. Αν μου τύχαινε ξανά, το ίδιο θα έκανα. Θα ριχνόμουν στη φωτιά. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να ζήσω με ήσυχη τη συνείδησή μου».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα αγοράκι και δύο κοριτσάκια, 3-4 ετών, που όταν τα έβγαζα στον μόλο του λιμανιού της Νέας Μάκρης, έκλαιγαν γαντζωμένα από τον λαιμό μου και ούρλιαζαν “ευχαριστώ”.
Μου έρχεται μια ιδέα. Να τραβήξω με το κινητό μου ζωντανά την εικόνα. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει τι συμβαίνει, γιατί μόνοι μας εγώ και μερικοί άλλοι δεν μπορούσαμε να τους σώσουμε όλους. Επρεπε να σπεύσουν κι άλλοι σε βοήθεια και το μήνυμα έπρεπε να φτάσει γρήγορα. Κινδύνευα να πεθάνω κι εγώ, ήθελα ο κόσμος να μάθει τι συμβαίνει.
Στην πρώτη προσπάθεια διάσωσης βγάλαμε με τον συχωρεμένο τον Κώστα, τον ιδιοκτήτη του καϊκιού, 23 άτομα. Με το ένα χέρι κρατούσα την κουπαστή και με το άλλο τούς ανέβαζα στη βάρκα. Αφήναμε μικρά παιδιά και ηλικιωμένους σε σοκ στον μόλο του λιμανιού της Νέας Μάκρης. Κάποια στιγμή έφτασαν κι άλλα καΐκια, μαζί τους και το Λιμενικό. Η πρώτη μας προσπάθεια ήταν η πιο δύσκολη, γιατί ήμασταν μόνοι μας και αν δεν δρούσαμε θα πέθαιναν πολλοί. Η φωτιά και ο καπνός είχαν φτάσει στη θάλασσα και τους είχαν εγκλωβίσει. Ηταν θέμα λεπτών. Συνολικά έσωσα 73 ανθρώπους και 4 σκύλους. Καμιά φορά όταν έρχονται οι εικόνες ξανά στο μυαλό μου, με πιάνουν τα γέλια αφού σκέφτομαι ότι εγώ, ένας άνθρωπος 70 κιλά, κατάφερα να σώσω τόσους πολλούς. Γενικά είμαι πολύ ήρεμος, αλλά εκείνο το βράδυ θυμάμαι έναν εντελώς διαφορετικό Μαχμούντ. Μπροστά στον κίνδυνο να χαθούν ανθρώπινες ζωές, έγινα αγρίμι».
Γαλήνη, η μεγαλύτερη επιθυμία
Για τη δράση του ενημερώθηκαν ο πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. «Εμαθα ότι ήθελαν να με ευχαριστήσουν προσωπικά. Μετά έλαβα τιμητικά την ελληνική ιθαγένεια. Μπορούσα πλέον να εκπληρώσω το όνειρό μου: να αποκτήσω δικό μου καΐκι. Το αγόρασα από το Ναύπλιο και του έδωσα το όνομα «Γαλήνη» γιατί όταν η θάλασσα είναι γαλήνια, είναι μαγευτική. Ο κόσμος ξέρει τη «Γαλήνη» μου και λέει «θα πάρουμε ψάρια από τον Μαχμούντ». Για εμένα η γαλήνη είναι όλα όσα θέλω από τη ζωή. Για τα παιδιά μου: τον Χαλίντ, τη Μάριαμ και την Αϊα».
