Πατριωτικός ρεαλισμός και τουρκική απειλή

Από τον «Αττίλα» το 1974, στα γεγονότα των Ιμίων το 1996, έως και το ευφυολόγημα  της «Γαλάζιας Πατρίδας»,  ο τουρκικός αναθεωρητισμός καλά κρατεί. Οι γείτονες δεν σταματούν να αμφισβητούν, να διεκδικούν και να σφετερίζονται, πέρα και έξω από κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου, αλλά και εκτός του -κοινά αποδεκτού- πλαισίου διεθνούς συμπεριφοράς. Από τη Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο έως και την ανατολική Μεσόγειο, οι διεκδικήσεις της Άγκυρας δεν έχουν τελειωμό.

Οι απειλές, η κάθε λογής αμφισβήτηση,  η προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων, ενίοτε η χρήση βίας όπως το «μαύρο» καλοκαίρι του 1974, αποτελούν μέρος μιας προδήλως έκνομης και υπερφίαλης εξωτερικής πολιτικής που δεν υπολογίζει τίποτα και κανέναν, χωρίς ηθικούς και αξιακούς φραγμούς, προς στην εκπλήρωση των παράλογων τουρκικών συμφερόντων και επιδιώξεων. Εξάλλου, είναι πάγια τακτική της Άγκυρας, να χρησιμοποιεί τα τετελεσμένα και τη συνεχή απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας, για να κερδίζει οφέλη, αλλά και για να νομιμοποιεί -σε δεύτερο χρόνο- παραβατικές καταστάσεις και συμπεριφορές στο ευρύτερο διεθνές, πολιτικό και διπλωματικό πεδίο.

Μπροστά σε αυτή την συμπεριφορά, όλοι όσοι πίστεψαν στον εξευρωπαϊσμό της Άγκυρας, στην εξημέρωση του γείτονα, στον διάλογο με τον αντίπαλο, διαψεύστηκαν. Οι προκλήσεις συνεχείς, οι απειλές διαρκείς και η παραβατική συμπεριφορά της Άγκυρας αμείωτη και συνεχώς διογκούμενη. Οι Τούρκοι δεν διεκδικούν και απειλούν γενικά και αόριστα, αλλά στοχευμένα, με σχέδιο, και σε βάθος χρόνου. Το πλέον πρόσφατο παράδειγμα είναι μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ο Ρ.Τ Ερντογάν, με κυνισμό και περισσή αλαζονεία, φαίνεται πως, ότι εκστομίζει σε επίπεδο απειλών το εννοεί και προπάντων είναι έτοιμος να το υφαρπάξει με όποιο τρόπο (ανεξαρτήτου νομιμότητας) θεωρήσει πρόσφορο.

Είναι ευτύχημα για την πατρίδα που έστω και καθυστερημένα, ο πολιτικός κόσμος ομονοεί πλέον στην ανάγκη υιοθέτησης μιας πιο αποφασιστικής, δυναμικής, και ξεκάθαρης στάσης απέναντι στην Τουρκία. Τα σοβαρά προβλήματα, όπως αυτά της εξωτερικής πολιτικής, δεν επιλύονται με ευχολόγια, κατευνασμό και πολιτικό στρουθοκαμηλισμό. Απαιτούν λύσεις που να εδράζονται στον πολιτικό ρεαλισμό και να στοχεύουν στην αποτροπή και εν τέλει στην ανάσχεση των επιδιώξεων του αντιπάλου.

Υπό το ανωτέρω πρίσμα, η σχολή σκέψης του «πατριωτικού ρεαλισμού» που αποτέλεσε τη βάση της πολιτικής παρακαταθήκης και κληρονομιάς του Γλαύκου Κληρίδη και που με τόση ευκολία παρερμηνεύθηκε για να περιγράψει πολιτικές και συμπεριφορές που ουδεμία σχέση έχουν με το περιεχόμενο που της απέδιδε ο εμπνευστής της, μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα στρατηγική αντιμετώπισης των προκλήσεων της Άγκυρας. Μπορεί να έχει χαθεί αρκετός και πρωτίστως πολύτιμος χρόνος, μπορεί να πρέπει να γίνουν πολλά και σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Για όλους όσοι υποστηρίζαμε την ανάγκη υιοθέτησης μιας πιο δυναμικής αντιμετώπισης των προκλήσεων και των απειλών της Τουρκίας, η προοπτική  αυτή αποτελεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη για την προάσπιση των συμφερόντων της Κύπρου και του κυπριακού ελληνισμού. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
 
 Ιωάννα Συγκρασίτη,
Διεθνολόγος