Η λίστα Γιωρκάτζη, οι σύγχρονοι… Αρτεμάκηδες και η απαξίωση της πολιτικής
06:45 - 21 Ιουλίου 2020
Εδώ και παρά πολλά χρόνια, έχουμε περάσει σε μια εποχή κατά την οποία ο βαθμός αποξένωσης ανάμεσα στους πολίτες και σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική, γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος. Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, με πιο έντονο το φαινόμενο αυτό μεταξύ των νέων, όχι απλώς δεν ενδιαφέρεται και δεν επιθυμεί να συμμετέχει καθ’ οποιοδήποτε τρόπο στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά ακόμη χειρότερα δεν εμπιστεύεται και βλέπει με περισσή καχυποψία το πολιτικό περιβάλλον του τόπου και όλους όσοι το αποτελούν.
Οι διαπιστώσεις αυτές κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αυθαίρετες, αφού αντικατοπτρίζονται ως συμπεράσματα στις κατά καιρούς σχετικές έρευνες κοινής γνώμης που διενεργούνται, ενώ ως αμείλικτη πραγματικότητα αντανακλώνται στους αριθμούς των πολιτών, οι οποίοι επιλέγουν ν’ απέχουν από τις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις. Απ’ τη διαδικασία δηλαδή εκείνη, που ως η πεμπτουσία κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος, δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα να επιλέξουν ποιους θεωρούν ως ικανότερους και καταλληλότερους για να τους κυβερνήσουν, για να τους εκπροσωπήσουν, για να διαμορφώσουν γενικότερα μέσα από τις πολιτικές τους, το παρόν και το μέλλον τους.
Οι διαπιστώσεις αυτές κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι αυθαίρετες, αφού αντικατοπτρίζονται ως συμπεράσματα στις κατά καιρούς σχετικές έρευνες κοινής γνώμης που διενεργούνται, ενώ ως αμείλικτη πραγματικότητα αντανακλώνται στους αριθμούς των πολιτών, οι οποίοι επιλέγουν ν’ απέχουν από τις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις. Απ’ τη διαδικασία δηλαδή εκείνη, που ως η πεμπτουσία κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος, δίνει στους πολίτες τη δυνατότητα να επιλέξουν ποιους θεωρούν ως ικανότερους και καταλληλότερους για να τους κυβερνήσουν, για να τους εκπροσωπήσουν, για να διαμορφώσουν γενικότερα μέσα από τις πολιτικές τους, το παρόν και το μέλλον τους.
Οι παγιωμένες αντιλήψεις
Η άρνηση πολλών συμπολιτών μας να συμμετέχουν σε αυτό που είθισται να αποκαλείται γιορτή της δημοκρατίας, αλλά και η ευρύτερη εκφρασθείσα με διάφορους τρόπους αποστροφή τους έναντι της πολιτικής, είναι εν πολλοίς απόρροια των παγιωμένων αντιλήψεων που επικρατούν σε αρκετούς πολίτες, πως οι πολιτικοί είναι όλοι οι ίδιοι, ότι όλα τα κόμματα είναι τα ίδια, πως ενδιαφέρονται και εξυπηρετούν μόνο τα δικά τους συμφέροντα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτικό σύστημα σκοπιμοτήτων, τα βασικά του χαρακτηριστικά του οποίου συνίστανται στη διαφθορά και στο ρουσφέτι…
Πρόκειται για μια ίσως υπεραπλουστευμένη και με μεγάλες δόσεις μηδενισμού προσέγγιση, για την καλλιέργεια και εμπέδωση της οποίας, ωστόσο, δεν ευθύνονται αυτοί που την υιοθετούν και την προτάσσουν προκειμένου να δικαιολογήσουν την αδιαφορία τους έναντι του δημόσιου βίου, αλλά αυτοί που έχουν ουσιαστικά το βάρος της ευθύνης να την αποδείξουν ως ανεδαφική ή, τουλάχιστον, ως άδικη και υπερβολική.
Αυτοί, δεν είναι άλλοι από τα ίδια τα κόμματα και από τους ίδιους τους πολιτικούς, οι οποίοι ενώ συχνά-πυκνά διαπιστώνουν και παραδέχονται το πρόβλημα που υπάρχει, αντί να προβαίνουν σε κινήσεις διορθωτικές και να ενεργούν κατά τρόπο που να καταρρίπτει την ορθότητα των πιο πάνω αντιλήψεων, αντιθέτως με τις πράξεις και τις εκούσιες ή ακούσιες συμπεριφορές τους, πολιτεύονται με τρόπο που ριζώνει ακόμη βαθύτερα στις συνειδήσεις των πολιτών την πεποίθηση πως δικαίως γυρίζουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα και ότι επίσης δικαίως του προσάπτουν τις κατηγορίες που του προσάπτουν.
Πρόκειται για μια ίσως υπεραπλουστευμένη και με μεγάλες δόσεις μηδενισμού προσέγγιση, για την καλλιέργεια και εμπέδωση της οποίας, ωστόσο, δεν ευθύνονται αυτοί που την υιοθετούν και την προτάσσουν προκειμένου να δικαιολογήσουν την αδιαφορία τους έναντι του δημόσιου βίου, αλλά αυτοί που έχουν ουσιαστικά το βάρος της ευθύνης να την αποδείξουν ως ανεδαφική ή, τουλάχιστον, ως άδικη και υπερβολική.
Αυτοί, δεν είναι άλλοι από τα ίδια τα κόμματα και από τους ίδιους τους πολιτικούς, οι οποίοι ενώ συχνά-πυκνά διαπιστώνουν και παραδέχονται το πρόβλημα που υπάρχει, αντί να προβαίνουν σε κινήσεις διορθωτικές και να ενεργούν κατά τρόπο που να καταρρίπτει την ορθότητα των πιο πάνω αντιλήψεων, αντιθέτως με τις πράξεις και τις εκούσιες ή ακούσιες συμπεριφορές τους, πολιτεύονται με τρόπο που ριζώνει ακόμη βαθύτερα στις συνειδήσεις των πολιτών την πεποίθηση πως δικαίως γυρίζουν την πλάτη στο πολιτικό σύστημα και ότι επίσης δικαίως του προσάπτουν τις κατηγορίες που του προσάπτουν.
Το παράδειγμα της... λίστας
Για παράδειγμα, τα όσα τραγελαφικά το τελευταίο διάστημα διαδραματίζονται γύρω από την περιβόητη λίστα Γιωρκάτζη, είναι ακριβώς καταστάσεις που μόνο προς την κατεύθυνση αποκατάστασης του κύρους, της αξιοπιστίας και της εικόνας της πολιτικής ζωής της χώρας μας δεν κινούνται. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν αναφερόμαστε στο ουσιαστικό σκέλος της όλης συζήτησης και στο κατά πόσο δικαίως ή αδίκως περιλαμβάνονται στη λίστα τα πολιτικά πρόσωπα που περιλαμβάνονται, αλλά στους χειρισμούς που κυρίως σε επίπεδο Βουλής έγιναν, και τους αναπόφευκτους συνειρμούς που μέσα από τους χειρισμούς αυτούς δημιουργήθηκαν ή δημιουργούνται στην πλατιά κοινή γνώμη.
Μάδημα της μαργαρίτας για μέρες ολόκληρες αν θα δοθεί ή όχι η λίστα στη δημοσιότητα, σύγχυση ως προς το από ποιους ζητήθηκε, πότε ζητήθηκε, αν είναι αυτό ακριβώς που ζητήθηκε, αμφισβήτηση της χρησιμότητας και του περιεχομένου της αναφορικά με τους λόγους για τους οποίους ζητήθηκε, καταιγισμός ανακοινώσεων από περιλαμβανόμενα στις λίστα πολιτικά πρόσωπα, κυρίως βουλευτές, που σαν σύγχρονοι… Αρτεμάκηδες σπεύδουν να ξεκαθαρίσουν πως «εγώ εν τζιαι…».
Ένα αλαλούμ, ένας κυκεώνας στον οποίο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος λέει την αλήθεια ή όχι, ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι, μια κωμικοτραγική κατάσταση που το μοναδικό μήνυμα το οποίο εκπέμπει στους πολίτες είναι, καλώς ή κακώς, πως βασική επιδίωξη του πολιτικού μας συστήματος αποτελεί, για ευνόητους λόγους, η απονεύρωση της όποιας σημασίας ή αξίας της συγκεκριμένης λίστας. Μια συνταγή στο τέλος της ημέρας, που στα μάτια των πολιτών προσομοιάζει κατά τρόπο απόλυτο με εκείνη της αμφισβήτησης των κατά καιρούς πορισμάτων που εκδίδονται από ανεξάρτητες ερευνητικές επιτροπές, ακόμα και από αυτούς που τις διορίζουν, όταν φυσικά τα συμπεράσματά τους δεν είναι αυτά που θα ήθελαν ή πίστευαν ότι θα είναι.
Ένα αλαλούμ, ένας κυκεώνας στον οποίο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιος λέει την αλήθεια ή όχι, ποιος έχει δίκαιο και ποιος όχι, μια κωμικοτραγική κατάσταση που το μοναδικό μήνυμα το οποίο εκπέμπει στους πολίτες είναι, καλώς ή κακώς, πως βασική επιδίωξη του πολιτικού μας συστήματος αποτελεί, για ευνόητους λόγους, η απονεύρωση της όποιας σημασίας ή αξίας της συγκεκριμένης λίστας. Μια συνταγή στο τέλος της ημέρας, που στα μάτια των πολιτών προσομοιάζει κατά τρόπο απόλυτο με εκείνη της αμφισβήτησης των κατά καιρούς πορισμάτων που εκδίδονται από ανεξάρτητες ερευνητικές επιτροπές, ακόμα και από αυτούς που τις διορίζουν, όταν φυσικά τα συμπεράσματά τους δεν είναι αυτά που θα ήθελαν ή πίστευαν ότι θα είναι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Το μπαλάκι στον Πρόεδρο για τη δημοσιοποίηση ή μη της «λίστας Γιωρκάτζη»
Μόνο που κάπως έτσι, η απαξίωση των πολιτών έναντι των πολιτικών όχι μόνο συντηρείται, αλλά διογκώνεται, μόνο που κάπως έτσι βαθαίνει ακόμη περισσότερο το χάσμα, κάπως έτσι η σχέση των πολιτών με την πολιτική γίνεται ακόμη πιο ψυχρή και απόμακρη. Τόσο ψυχρή και απόμακρη, που αν οι έχοντες την ευθύνη να την επανακαθορίσουν ουσιαστικά και χωρίς παλινωδίες δεν το κάνουν σύντομα, δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που με μαθηματική ακρίβεια θα έχουν χάσει οριστικά το παιχνίδι. Και που όταν θα χτυπάνε ξανά την πόρτα των πολιτών για να ζητήσουν τη ψήφο τους, πολύ απλά κανείς, μα κανείς, δεν θα τους ανοίγει…
Μόνο που κάπως έτσι, η απαξίωση των πολιτών έναντι των πολιτικών όχι μόνο συντηρείται, αλλά διογκώνεται, μόνο που κάπως έτσι βαθαίνει ακόμη περισσότερο το χάσμα, κάπως έτσι η σχέση των πολιτών με την πολιτική γίνεται ακόμη πιο ψυχρή και απόμακρη. Τόσο ψυχρή και απόμακρη, που αν οι έχοντες την ευθύνη να την επανακαθορίσουν ουσιαστικά και χωρίς παλινωδίες δεν το κάνουν σύντομα, δεν θα αργήσει να έρθει η στιγμή που με μαθηματική ακρίβεια θα έχουν χάσει οριστικά το παιχνίδι. Και που όταν θα χτυπάνε ξανά την πόρτα των πολιτών για να ζητήσουν τη ψήφο τους, πολύ απλά κανείς, μα κανείς, δεν θα τους ανοίγει…