«Ήμασταν ανυπόλητοι, δεν είχαμε λεφτά... Είπα του παπά θέλω να γίνω παπουτσιής»

06:47 - 19 Ιουλίου 2020

ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

«Τον γλήορον τον άδρωπον, αγαπούν τον τζιαι οι πέτρες»! Αυτό του είπε ο παππούς του, όταν έφευγε από το χωριό του, τον Πωμό, για να έρθει στη Λευκωσία και να γίνει παπουτσιής.

Την έβαλε καλά στο μυαλό του και την έκανε πράξη. Ο κύριος Αχιλλέας Κωνσταντίνου, διατηρεί μαγαζί επιδιόρθωσης παπουτσιών στη Λήδρας. Ήταν ένα επάγγελμα, που ήθελε να κάνει από παιδί. Το αγάπησε και συνεχίζει απτόητος στα 86 του χρόνια.

«Ήρθα 13 χρόνων από τον Πωμό. Το στέκι μας, ήταν στον Άγιο Δομέτιο. Ήταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και υπήρχε μεγάλη φτώχια. Τότε, το 1946 δηλαδή, πολλοί πήγαιναν στη Λεμύθου στο σχολείο του Νεοκλέους. Εμένα μου είπε ο πατέρας μου, γιε μου δεν έχω λεφτά να σε στείλω σε ανώτερο σχολείο. Θέλεις να κάνεις καμιά δουλειά; Είμασταν ανυπόλητοι όλοι. Του λέω παπά θέλω να γίνω παπουτσιής…».

«Ήρθα στον Άγιο Δομέτιο, όπου έρχονταν οι περισσότεροι από τον Πωμό. Την πρώτη νύχτα θυμάμαι κοιμηθήκαμε σαράντα άτομα στον ίδιο τόπο.

Οι άνδρες από τη μια, οι κοπέλες από την άλλη και εγώ στη μέση γιατί ήμουν μωρό. Δεν έπρεπε να πέφτουν οι μεγάλοι άντρες δίπλα στες κοπέλες. Με ρώτησαν την επόμενη μέρα τι θέλω να κάμω. Τους είπα θέλω να πάω παπουτσιής».

Περπατητοί από τον Άγιο Δομέτιο στην Ομορφίτα

Αμέσως, ο κ. Αχιλλέας άρχισε δουλειά. Από τον Άγιο Δομέτιο πήγαινε με τα πόδια στην Ομορφίτα. Θυμάται ότι περνούσαν, μέσα από τον σιδηρόδρομο.

«Μαθαίναμε δουλειά τότε και δεν πληρωνόμασταν. Μια μέρα, μας είδε ένας που ήταν στες παλιές συντεχνίες, ο μακαρίτης ο Χαράλαμπος Χαραβής. Δεν ήθελε να μας αφήσει να μας εκμεταλλεύονται οι εργοδότες. Ο μάστρος μου, ο κ. Κώστας που επήα κοντά του, αγάπησε με γιατί ήμουν γλήορος. Είσιε μου βάλει ευχή ο παππούς μου, που επέθανε 105 χρονών. Είπε μου “τον γλήορο τον άδρωπον αγαπούν τον τζιαι οι πέτρες”. Τζιαι γι’ αυτό έγινα πολλά γλήορος στη δουλειά.

Το πρωί πήγαινα δουλειά, τη νύχτα πήγαινα σχολείο στο Ελένειο πρώτα και μετά στον Νεοκλέους. Έτσι έμαθα λογιστική και αγγλικά. Με έστελνε ο μάστρος μου, γιατί είχε μαθήματα για άπορους. Μπορούσα να γίνω γραφιάς, αστυνομικός, δάσκαλος, αλλά προτιμούσα τη δουλειά. Όταν οι δασκάλοι έπιαναν 25 λίρες το μήνα, εγώ έπιανα τες την ημέρα».

Τότε ήταν δύσκολες εποχές, μονολογεί αναλογιζόμενος όσα πέρασε στη ζωή του, για να βρίσκεται σε αυτή τη θέση σήμερα.

«Το πρωί σηκώνουμουν, πήγαινα στο μαχαζί, καθάριζα. Μετά πήγαινα στο εργοστάσιο, έτρωα πρωινό, επέστρεφα, πήγαινα με τον πατέρα του μάστρου μου, ψωνίζαμε, καθάριζα και με τάιζαν μεσημεριανό. Το απόγευμα σχόλανα, πήγαινα σχολείο και τη νύχτα διάβαζα. Αυτή ήταν η μέρα μου. Και την επόμενη μέρα το ίδιο».

Το πρώτο κουστούμι και το μεγάλο ταξίδι

Λέει με περηφάνια, πως μέσα από τη σκληρή δουλειά ως τσαγγάρης κατάφερε να αγοράσει το πρώτο του κουστούμι έναντι της τιμής των 25 σεντ. Το φόρεσε, πήγε στο χωριό του και όλοι ξαφνιάστηκαν. Ο πάλαι πότε ξυπόλητος Αχιλλέας, επέστρεψε φορώντας κουστούμι και οι χωριανοί, τον ρωτούσαν που το βρήκε…

«Πριν την εισβολή, έγινα διευθυντής καταστήματος που επουλούσεν παπούτσια. Τζιαι μετά την εισβολή το ίδιο. Ώσπου το 1982, έφυα τζιαι επήα στην Σαουδική Αραβία. Ήμουν υπεύθυνος για 34 εργάτες. Εγώ έλεγχα τα δωμάτια.

Η οικογένειά μου, έμεινε στην Κύπρο. Η γυναίκα μου και τα δύο μου παιδκιά έρχονταν και με επισκέπτονταν. Μετά από 2-3 χρόνια, έφυα από τη Σαουδική Αραβία, τζιαι επήα στη Λιβύη, όπου έκανα την ίδια δουλειά για 16 χρόνια.

Το 2000 επέστρεψα στην Κύπρο. Μόλις ήρθα, επήα αποθηκάριος σε γνωστό ξενοδοχείο της Λευκωσίας. Το 2002 αποφάσισαν όσοι ήμασταν συνταξιούχοι να απολυθούμε».

Δεν τα παράτησε ούτε τότε
Παρότι ήταν 66 ετών όταν απολύθηκε, δεν τα παράτησε. Δεν ήθελε να κάτσει στο σπίτι του. Βρήκε ένα μαγαζί που ενοικιαζόταν στη Λήδρας και άνοιξε το δικό του τσαγκαράδικο.

«Έφκαλα πολλά λεφτά τότε μόλις ήρτα, γιατί τότε η Λήδρας ήταν το αρφάλι του εμπορίου. Τωρά εκλείσαν ούλλα.

Σε κάποια στιγμή η γυναίκα μου έπαθε εγκεφαλικό, έμεινε παράλυτη και χρειαζόταν βοήθεια. Χρειαζόμασταν περίπου 2500-3000 ευρώ το μήνα. Και ξέρετε είχε μέρα που έκαμα 200 ευρώ μεροκάματο. Με βοήθησε ο Θεός. Μόλις πέθανε η γυναίκα μου, εσταμάτησε τζιαι η δουλειά μου».

Ο κ. Αχιλλέας, δεν θέλει με τίποτα να σταματήσει τη δουλειά, αφού έτσι περνά την ώρα του.

Μίλησε όμως και για τους νέους, οι οποίοι δύσκολα μαθαίνουν σήμερα τις τεχνικές δουλειές.

«Οι νέοι εν μαθαίνουν πλέον τέχνη. Δεν είναι όπως παλιά. Τζιαι τα νέα τα παπούτσια δύσκολα ράφκουνται. Αν δεν ξέρεις πως να ράψεις, πως να ρέξεις τον σπάγκο δεν μπορείς να κάνεις τούτη τη δουλειά. Κάθε φορά που θα σου φέρει κάποιος ένα παπούτσι για να το σάσεις, εν διαφορετική. Κάθε παπούτσι έχει τη δική του δουλειά. Δεν κάμνουμε μια δουλειά πάντα».

«Λιγόστεψε πάρα πολύ η δουλειά. Έστω και ένα πελάτη, όμως, θα έχω. Οι πελάτες μου είναι κυρίως αλλοδαποί. Σήμερα δεν παίρνουμε λεφτά, το πολύ 15-20 ευρώ τη μέρα. Έρχομαι για να περνά η ώρα μου. Ξέρω ανθρώπους μικρότερους από εμένα, που έπιασαν σύνταξη και μένουν σπίτι. Εγώ δεν μπορώ θέλω να κινούμαι».

«Το μήνυμα που θέλω να στείλω σε όλους και το λέω και στα εγγόνια μου, είναι να πως για να προοδεύσει ο άνθρωπος πρέπει να αγωνιστεί».

O κ. Αχιλλέας είναι σήμερα ένας από τους λιγοστούς παπουτσιήδες της Κύπρου. Το μαγαζί του, είναι μικρό, αλλά γεμάτο από αποφθέγματα και ρητά, τα οποία άκουσε και ακολούθησε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είναι η παρακαταθήκη του, στα δύο παιδιά του, τα 6 εγγόνια και τα 4 δισέγγονά του…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

«Ήμασταν ανυπόλητοι, δεν είχαμε λεφτά... Είπα του παπά θέλω να γίνω παπουτσιής»

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. κοντά στο ξενοδοχείο "Four Season"

Κατοικία 3ων υπνοδ. με πισίνα στο Παραλίμνι

Έπαυλη 3ων υπνοδ. με πισίνα στα Κούκλια

Κατοικία 4ων υπνοδ. στην Αργάκα

Δειτε Επισης