Οι γιαγιάδες που ενώθηκαν και κάνουν θαύματα-«Πρώτα δίνουμε και μετά παίρνουμε»

«Όταν δημιουργήσαμε το σύλλογο είχαμε πάνω από εκατό μέλη. Δεν είμαστε κομματικός σύλλογος. Τώρα θέλουμε νέες να έρθουν που δυσκολεύονται βέβαια, επειδή εργάζονται. Όταν κάνουμε όμως κάποια εκδήλωση ανταποκρίνονται και δεν μας χωρεί ο τόπος. Όχι μόνο γυναίκες αλλά και άνδρες. Κάνουμε και προγεύματα αγάπης. Πριν τον κορωνοϊό κάναμε πρόγευμα για το γηροκομείο μας που ήταν έτοιμο να κλείσει. Στις Ιδαλιάδες, έχουμε γυναίκες που θα τις ακούσεις να λένε “περιμένουμε την Πέμπτη για να βγούμε έξω να έρθουμε να πιούμε τον καφέ μας”. Έχει γυναίκες που δεν ξέρουν να οδηγούν και είναι συνέχεια σπίτι. Εμείς είμαστε ανοικτές όποιος θέλει να έρθει. Έρχονται γυναίκες και από το Πέρα Χωριό και την Ηλιούπολη», αναφέρει η γραμματέας των ιδαλιάδων, Δέσπω Σκορδή.

«Εν ωραία που ερχόμαστε εδώ. Έχουμε παρέα. Σπίτι εν μοναξιά, πόση ώρα στην τηλεόραση. Έχω τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια. Ήμουν πάντα στο σπίτι με το κέντημα. Πριν 19 χρόνια πέθανε ο άντρας μου. Εγώ δεν οδηγώ. Δεν με άφηνε ο άντρας μου να μάθω. Νόμιζε ότι θα με προσέχει πάντα. Έλεε μου, “εν σε βαρέθηκα ακόμα”.  Eδώ εν η χαρά μας. Περιμένουμε την Πέμπτη για να έρθουμε. Στον κορωνοϊό ήταν δύσκολα που δεν βγαίναμε έξω. Μοναξιά πολλή. Είχαμε την τηλεόραση και το κέντημα. Εδώ όποια θέλει, της δείχνω να κάνει κέντημα. Ξέρω λευκαρίτικα. Νιώθουμε ευχάριστα όταν κάνουμε κάτι για κάποιους που έχουν ανάγκη».

«Σε μας προσφέρει πάρα πολλά, έχουμε κάτι  να ασχοληθούμε. Πρώτα, πρώτα έχουμε τη χαρά της προσφοράς. Η χαρά είναι μεγαλύτερη για σένα όταν προσφέρεις. Γι’ αυτό ιδρύσαμε αυτό το σύλλογο. Δίνουμε την ευκαιρία σε πολλές γυναίκες, που είναι οι παραπάνω, συνταξιούχες και μεγάλωσαν τα εγγόνια τους, να έχουν μια ασχολία. Πολλές από μας είμαστε χήρες και θέλαμε να ασχοληθούμε με κάτι, όχι μόνο για να γεμίζουμε τις ώρες μας αλλά και για να προσφέρουμε. Εγώ προσωπικά προσέχω το απόγευμα τα εγγόνια μου. Είχα όμως ελεύθερα τα πρωινά. Οπόταν αρχίσαμε να εργαζόμαστε εθελοντικά σε διάφορους οργανισμούς “Στο χαμόγελο της Ευτυχίας”, στις “Αλκυονίδες” και στον Χριστιανικό Σύνδεσμο στο Δάλι. Έτσι σκεφτήκαμε κάποια στιγμή, με την Κούλλα και δύο, τρεις άλλες κοπέλες να ιδρύσουμε ένα δικό μας σύνδεσμο για να βοηθήσουμε την κοινότητά μας», υποδεικνύει η κ. Δέσπω Σκορδή.

«Κάναμε πρόγευμα για δύο μωρά του χωριού και πήραμε πολλά λεφτά. Ήταν πέντε ευρώ το άτομο. Έφερνε η κάθε μια ότι μπορούσε να κάνει. Ήρθε πάρα πολύς κόσμος. Ο κόσμος μας αγκάλιασε επειδή κατάλαβε πως δεν υπάρχει εκμετάλλευση από πίσω. Για το Καραϊσκάκειο κάναμε εκδήλωση και ήρθε και η υπουργός Εργασίας. Επειδή δεν πήραμε πολλά από τις πωλήσεις τσαντών, κάναμε και πρόγευμα αγάπης. Ήμαστε μια ομάδα που μας εμπιστεύεται ο κόσμος», σημειώνει η κ. Κούλλα που εξηγεί πως μπορεί να τις περιόρισαν αλλά δεν έβαλαν φραγμούς στη δημιουργικότητά τους τα περιοριστικά μέτρα για την πανδημία.

«Εμείς στον κορωνοϊό κλειστήκαμε στα σπίτια μας, επειδή είμαστε στις ευάλωτες ομάδες. Δεν μείναμε, όμως έτσι. Αρχικά κάναμε μάσκες και μετά ποδιές. Τις μάσκες τις δώσαμε στο γηροκομείο.  Θα κάνουμε μια αγορά να πωλήσουμε ότι κάνουμε και θα δώσουμε τα έσοδα για φιλανθρωπικό σκοπό και θα πάρουν κάποια χρήματα και όσες δούλεψαν. Έχουμε και σελίδα στο facebook και βάζουμε ότι κάνουμε.  Ήρθαν με το Erasmus και τρεις κοπέλες, που μένουν στο οίκημά μας. Κάθε πρωί πήγαιναν στο σχολείο ως βοηθοί. Την Πέμπτη είναι μαζί μας και μαθαίνουν να πλέκουν. Η μία είναι Ελληνίδα και μας είπε ότι είναι ευτυχισμένη που πέρασε τον Κορωνοιό στην Κύπρο, επειδή μπορούσε να βγει βόλτα στο χωριό».

«Ένας νεαρός, ο Αλέξανδρος Ιωάννου ασχολείται με ευρωπαϊκά προγράμματα και ασχολείται με την ανακύκλωση. Ήρθε σε επαφή μαζί μας όταν έφευγε η πλαστική η σακούλα. Του δώσαμε δείγματα και τα πήρε στην υπεραγορά. Φτιάχναμε τσάντες από υφάσματα που έμεναν από κουρτίνες, ρούχα και άλλα. Κάναμε 800 τσάντες και ήταν 800 διαφορετικά σχέδια. Δεν είχε καμιά την ίδια».

Η γραμματέας με τη μεγάλη φιλανθρωπική δράση
Πολύ μεγάλη δράση στις Ιδαλιάδες έχει και η γραμματέας του συνδέσμου, Δέσπω Σκορδή. Η κοινωνική της προσφορά είναι τόσο μεγάλη,  που ήταν υποψήφια στα Madame Figaro Cyprus.

«Μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι είμαι υποψήφια.  Τους ρώτησα ποιος με πρότεινε και μου είπαν ότι δεν μπορούν να μου πουν. Δεν δόθηκαν, βέβαια τα βραβεία επειδή δεν έγινε η εκδήλωση λόγω του κορωνοϊού.

Εγώ ήμουν αισθητικός. Άρχισα τη δράση μου σε κάποιους οργανισμούς, όταν πέθανε ο άντρας μου πριν από δέκα χρόνια. Ήταν κι αυτός σε διάφορους οργανισμούς και ενδιαφερόταν για τα κοινά. Όταν πέθανε, άρχισα να πηγαίνω στο μοναστήρι στον Άγιο Ηρακλείδιο, μια φορά τη βδομάδα για να βοηθήσω και μετά έγινα μέλος στις Αλκυονίδες».

Είναι ενθουσιασμένη με τις δημιουργίες της και με τον τρόπο που εξέλιξε την τέχνη της μέσω των Ιδαλιάδων.  

«Εγώ ξέρω να κάνω όλων των ειδών κεντήματα. Παρακολούθησα και επιμορφωτικά μαθήματα ραπτικής και έμαθα να ράβω. Έραψα μέχρι και το νυφικό της κόρης μου. Εδώ οι κοπέλες που έρχονται είναι η μια δασκάλα της άλλης. Δηλαδή, εάν δεν ξέρω εγώ να κάνω κάτι, θα με μάθει κάποια άλλη. Η χαρά μου ήταν μεγάλη, όταν έμαθα ένα κέντημα  που έκανε πάντα η μάμα μου, αλλά δεν πρόλαβε να με μάθει. Μόλις έμαθα, έκανα οκτώ ζευγάρια μαξιλαροθήκες και έδωσα ένα σε κάθε μου εγγόνι για να με θυμούνται.

Στις ιδαλιάδες προσπαθούμε να βοηθούμε. Δεν αρνηθήκαμε ποτέ σε κανένα. Όταν κάποια κάνει μνημόσυνο παραχωρούμε την αίθουσα και αναλαμβάνουμε να κάνουμε καφέ και μας αφήνουν όσα θέλουν. Εννοείται πως αυτά τα λεφτά, τα χρησιμοποιούμε για να βοηθήσουμε κάποιους άλλους».

Αυτές είναι οι ιδαλιάδες. Μια ομάδα γυναικών, η ανάγκη των οποίων να είναι ενεργές, να διασκεδάζουν και να είναι χρήσιμες στην κοινότητα, έδωσε νέα διάσταση στη διά βίου μάθηση και την προσφορά. Γι’ αυτούς και για χίλιους άλλους λόγους τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:

• Ο πατέρας στην Οδού που όργωσε βουνά για να σπουδάσει τα 10 παιδιά του
• «Εγύρισα κάτω και είδα το πλοίο… Εφοήθηκα… Η βάρκα μας ήταν σκνίπα μπροστά του»
• Ο καθηγητής τέχνης που αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση αλόγων
• Η πράξη ανθρωπιάς κουρείου στη Λακατάμια-«Πιο σημαντικό το χαμόγελο από τα λεφτά»
• «Το καλοκαίρι που τα μωρά μου έπρεπε να παν θάλασσα εν με εβλέπαν καν»