Το Κυπριακό, τα 46 χρόνια φαγούρας και η έφεσή μας στο αυτομαστίγωμα

07:04 - 16 Ιουλίου 2020

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Την ερχόμενη Δευτέρα 20 Ιουλίου, συμπληρώνονται 46 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, 46 χρόνια από τότε που άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι του δράματος και από την ημέρα εκείνη που έμελλε να αλλάξει το ρου της ιστορίας για την ούτως ή άλλως μαρτυρική μας πατρίδα.

Σε αυτά τα 46 χρόνια, πολλές ήταν οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν με στόχο να εξευρεθεί μια λύση που να απαλλάσσει το νησί από τα τετελεσμένα που δημιούργησε η τουρκική εισβολή και να δημιουργεί προοπτική για όλους τους νόμιμους κατοίκους του, ώστε να ζήσουν ειρηνικά και σε συνθήκες ασφάλειας σε μια επανενωμένη, χωρίς κατοχικό στρατό και συρματοπλέγματα, χώρα.

Στο πλαίσιο των προσπαθειών για επίλυση του Κυπριακού η ελληνοκυπριακή πλευρά, καλώς ή κακώς, αποδέχθηκε ως συμβιβασμό την μορφή λύσης τύπου διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, στην βάση της οποίας εδώ και δεκαετίες ολόκληρες εδράστηκε κάθε πρωτοβουλία αναπτύχθηκε από τον διεθνή παράγοντα προς την κατεύθυνση επίτευξης συμφωνίας και τερματισμού του προβλήματος. Ενώ κορυφαία στιγμή των κατά καιρούς προσπαθειών, υπήρξε αναμφίβολα το δημοψήφισμα του 2004, όταν Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι κλήθηκαν να αποδεχθούν ή να απορρίψουν το σχέδιο Ανάν. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος γνωστό, καθώς το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ε/κ και ως εκ τούτου πέρασε στην ιστορία ως μια ακόμη αποτυχημένη απόπειρα για λύση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Το σφύριγμα της λήξης στο Κραν Μοντανά και η τριετής… καραντίνα του Κυπριακού

Οι ε/κ ηγέτες και η αποτυχία
Στην ιστορία του Κυπριακού, και δη των προσπαθειών για επίτευξη λύσης, στον προεδρικό θώκο της Κυπριακής Δημοκρατίας, και κατ’ επέκταση στη θέση του ηγέτη της ε/κ κοινότητας, βρέθηκαν πολιτικά πρόσωπα, τα οποία διακατέχονταν από διαφορετικές προσεγγίσεις, όχι ως προς τον ουσιώδη στόχο της λύσης, αλλά ως προς την τακτική που έκριναν ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν, καθώς και ως προς την αντίληψή τους για το περιεχόμενο της λύσης που θα μπορούσαν να αποδεχθούν. Το περιεχόμενο δηλαδή, της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Ήταν πρόσωπα που για κάποιους εφάρμοσαν αυτό που αποκαλείται σκληρή γραμμή στο Κυπριακό, αλλά και πρόσωπα που για κάποιους πολιτεύτηκαν στο πλαίσιο αυτού που επίσης αποκαλείται πιο ρεαλιστική φιλοσοφία και σχολή σκέψης. Ούτε οι μεν ούτε οι δε κατάφεραν να λύσουν το Κυπριακό, ανεξαρτήτως, μάλιστα, του ποιος βρισκόταν απέναντί τους στις διαπραγματεύσεις ως ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Είτε αυτός ήταν ο σκληροπυρηνικός Ντενκτάς ή Έρογλου είτε ο περισσότερο διαλλακτικός και προοδευτικός Ταλάτ ή Ακιντζί.

Βεβαίως, ο λόγος για την αποτυχία όλων των ηγετών της ελληνοκυπριακής κοινότητας να λύσουν το Κυπριακό, δεν ήταν τα δικά τους πιθανά λάθη, ούτε φυσικά και η οποιαδήποτε κατά καιρούς αποδιδόμενη σε αυτούς έλλειψη βούλησης να το πράξουν. Μοναδικός λόγος για τον οποίο το Κυπριακό παραμένει για εδώ και 46 ολόκληρα χρόνια άλυτο, ήταν και παραμένει η άρνηση της Τουρκίας να αποδεχθεί έστω τα βασικά, προκειμένου να μπορεί μια ενδεχόμενη λύση να γίνει αποδεκτή απ’ όλες τις πλευρές και να είναι, αν όχι δίκαιη, τουλάχιστον βιώσιμη και λειτουργική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Δίνει καρότο, δείχνει μαστίγιο η Ε.Ε. στην Τουρκία-Οι νέοι οδοί και οι κυρώσεις

Η πρόοδος και το πισωγύρισμα
Τα τελευταία χρόνια, Αναστασιάδης και Ακιντζί έφεραν το Κυπριακό σε ακτίνα συμφωνίας, σε σημείο προσέγγισης που εδώ και πολλά χρόνια είχε να βρεθεί. Επιτεύχθηκαν συγκλίσεις, οι οποίες άνοιγαν τον δρόμο για μια συνολική διευθέτηση, έγιναν αποδεδειγμένα βήματα τα οποία με καλή θέληση εκατέρωθεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξεύρεση κοινού εδάφους επί ζητημάτων όπου οι διαφωνίες εξακολουθούσαν να υφίστανται.

Και αυτή τη φορά ωστόσο, όλα επέστρεψαν στον πάγο και επήλθε το πισωγύρισμα, την στιγμή που τα ψέματα είχαν τελειώσει και η Τουρκία θα έπρεπε να δώσει το δικό της δείγμα γραφής αναφορικά με το πόσο πραγματικά έτοιμη ήταν ή όχι να προχωρήσει σε αμοιβαία αποδεκτή λύση του Κυπριακού. Όταν κλήθηκε επί της ουσίας, ν’ αποποιηθεί των επεμβατικών της δικαιωμάτων στην Κύπρο, να αποδεχθεί αποχώρηση των στρατευμάτων της από το νησί, να αποδεχθεί την κατάργηση του ρόλου της ως εγγυήτρια δύναμη, να αποδεχθεί επιστροφή ολόκληρης της Μόρφου υπό ε/κ διοίκηση. Αλλά και όταν θα έπρεπε να κατανοήσει και να δεχθεί πως σε μια πιθανή λύση του Κυπριακού, δεν γίνεται εκείνη να καθορίζει μέσω των Τ/κ, τις πολιτικές που θα εφαρμόζει το ομόσπονδο κράτος, όπως ακριβώς αξιώνει μέσα από την ερμηνεία που δίνει στο επίμαχο θέμα της πολιτικής ισότητας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: «Δεν μπορούν να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις υπό δηλητηριώδες κλίμα»

Η αποθράσυνση και το παραλήρημα
Σήμερα, άπαντες παρακολουθούν την απόλυτη αποθράσυνση της Τουρκίας και τον πρόεδρο της χώρας σε ένα διαρκές παραλήρημα να απειλεί θεούς και δαίμονες, να μην τηρεί καν τα προσχήματα και να εξελίσσεται σε προσωποποίηση του επεκτατισμού και της επιθετικότητας. Την ίδια ώρα, και ενώ ο Ερντογάν δεν αποκρύβει τις προθέσεις του για την Κύπρο, μιλώντας ανοικτά για λύση δύο κρατών, έκδηλη είναι για μια ακόμη φορά ανάμεσα στην ε/κ κοινότητα η τάση που αρέσκεται να καταλογίζει ευθύνες στη δική μας πλευρά για το γεγονός ότι το Κυπριακό βρίσκεται σε στασιμότητα και δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα οποιαδήποτε βάσιμη πιθανότητα εξεύρεσης λύσης στο άμεσο μέλλον.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο όχι κατ’ ανάγκη σημερινό, αλλά κλιμακωτά διογκούμενο, που κάποτε δυστυχώς υποθάλπεται και από ηγεσίες κομμάτων οι οποίες ηθελημένα ή μη, δημιουργούν και εμπεδώνουν σε μερίδα της κοινωνίας-για την ίδια και τον εκάστοτε ηγέτη της- το αίσθημα της αυτοενοχοποίησης για τα τόσα πολλά χρόνια φαγούρας του Κυπριακού. Η ειδοποιός διαφορά στην προκειμένη περίπτωση όμως, έγκειται στο γεγονός πως αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη περίοδο, όπου η χώρα με την οποία θα πρέπει να επιδιώξουμε και να βρούμε την πολυπόθητη λύση τελεί σε κατάσταση ατέλειωτου παροξυσμού, τρίζει προς πάσα κατεύθυνση τα δόντια και εκδηλώνει άγριες διαθέσεις, που σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν και ουδόλως υποβοηθητικές κρίνονται για τη δική μας στόχευση.

Υπό το πρίσμα του κλίματος αυτού, η επιλογή του…εθελοτυφλείν, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την άρνηση ορισμένων από εμάς να δουν κατάματα τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους το Κυπριακό, 46 χρόνια μετά, μοιάζει περίπου βαλτωμένο, καθιστά την έφεσή μας στο αυτομαστίγωμα σαφώς πιο επιζήμια και πολύ πιο επικίνδυνη για τους ίδιους τους εαυτούς μας. Γιατί αυτό που αυτομαστιγούμενοι ουσιαστικά πετυχαίνουμε, δεν είναι να φέρνουμε πιο κόντα την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων και τη λύση, αλλά να ρίχνουμε τροφή στο στόμα ενός βρυχώμενου θηρίου που θέλει μανιωδώς να μας κατασπαράξει, και που αντί με κάθε τρόπο να το αποκρούουμε και να το απωθούμε, του δίνουμε σαν ιδανικοί αυτόχειρες πρόσθετα ερεθίσματα, επιχειρήματα και αφορμές για το πράξει…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: H ανοχή των ισχυρών, οι αδύναμοι γείτονες και το λάθος που περιμένουν

Το Κυπριακό, τα 46 χρόνια φαγούρας και η έφεσή μας στο αυτομαστίγωμα

Ροη Ειδησεων

Διαμέρισμα 2 υπνοδ. στη Λάρνακα

Εξοχική κατοικία 3ων υπνοδ. στο Παραλίμνι

Διαμέρισμα 3ων υπνοδ. στο Στρόβολο

Διαμέρισμα 1 υπνοδ. στο Γέρι

Δειτε Επισης