Οι προεδρικές, η πρόωρη σεναριολογία και τα συναρπαστικά επεισόδια

Ο αιφνιδιαστικός μίνι ανασχηματισμός στον οποίο την περασμένη Τετάρτη προχώρησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, σε συνδυασμό με τις επίσης αιφνιδιαστικού χαρακτήρα κινήσεις του όσον αφορά τους διορισμούς Γενικού και Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, σήκωσε κύμα συζήτησης γύρω από το κατά ποσό στο μυαλό του Προέδρου έχει αρχίσει να ψήνεται το ενδεχόμενο να διεκδικήσει και μια τρίτη θητεία, παρά τις περί του αντιθέτου επανειλημμένες δημόσιες τοποθετήσεις του, πως αυτή που διανύει θα είναι και η τελευταία.  
 
Η συζήτηση αυτή ήρθε να προστεθεί στη συνολική πρόωρη σεναριολογία που ήδη αναπτύσσεται με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2023, στο πλαίσιο της οποίας μάλιστα ακούγονται, έστω και υπό την μορφή φημολογίας, συγκεκριμένα ονόματα. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει, την ώρα που ολοένα και πιο ξεκάθαρο γίνεται πως στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, φαίνεται να ψήνεται για τα καλά η ιδέα της προοπτικής συνομολόγησης μιας ακόμα μεταξύ τους συνεργασίας με στόχο την κατάληψη της εξουσίας.
 
Παρ’ όλα αυτά, τρία ολόκληρα χρόνια πριν από την κορυφαία σε αξία εκλογική διαδικασία, το σκηνικό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ειπωθεί πως μορφοποιείται, αφού βρισκόμαστε ακόμη πολύ μακριά και μεσολαβούν άλλες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, οι βουλευτικές και οι δημοτικές, οι οποίες ενόψει προεδρικών ενδεχομένως να καθορίσουν ή και να καταδείξουν αρκετά.
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Έμαθε από τα λάθη του, αλλά δεν έκλεισε γυναικείο καρέ ο Αναστασιάδης

 

Ο γάμος και οι άξονες
Εκείνο που με ασφάλεια στην παρούσα χρονική στιγμή μπορεί να λεχθεί, είναι η διαφαινόμενη κοινή επιθυμία των ηγεσιών του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ να ανιχνεύσουν το ενδεχόμενο συνεργασίας τους στις προεδρικές, κάτι άλλωστε που κορυφαία στελέχη και των δύο κομμάτων δεν αποκρύβουν στο πλαίσιο του δημόσιου διαλόγου που αναπτύσσεται επί του θέματος. Ωστόσο, μπορεί το μεταξύ τους φλερτ να είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και προ πολλού εμφανές, όμως το πώς θα εξελιχθεί και κατά πόσο θα μπορέσει τελικά να μετουσιωθεί σε γάμο, είναι ένα έργο στο οποίο αναμένονται να διαδραματιστούν πολλά και συναρπαστικά επεισόδια.
 
Οι δύο βασικοί άξονες γύρω από τους οποίους θα περιστραφεί και θα καθορίσουν την τελική έκβαση μιας τέτοιας προσπάθειας, δεν είναι φυσικά άλλοι από τους εξής δύο. Η εξεύρεση και κατάληξη σε κοινό υποψήφιο, σε συνδυασμό με τη συνομολόγηση ενός κοινά αποδεχτού προγράμματος διακυβέρνησης.
 
Ο υποψήφιος
Για το πρώτο, ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού έχει εδώ και καιρό ξεκαθαρίσει πως σε περίπτωση συνεργασίας με το ΔΗΚΟ ή και άλλο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να αποκλειστούν ως πιθανοί υποψήφιοι οι αρχηγοί τους, περιλαμβανομένου και του ιδίου. Πρόκειται για κόκκινη γραμμή που αν διατηρηθεί μέχρι τέλους ως τέτοια, εκ των πραγμάτων βγάζει από το κάδρο των πιθανών υποψηφίων και τον ηγέτη του ΔΗΚΟ Νικόλα Παπαδόπουλο, ο οποίος ως γνωστό στις τελευταίες προεδρικές εκλογές έδωσε με αξιώσεις την μάχη, έστω και αν στο τέλος της ημέρας δεν κατάφερε να περάσει καν στον δεύτερο γύρο. Το ζήτημα αυτό πάντως, μοιάζει να μην αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο, μιας και πληροφορίες θέλουν τον Νικόλα Παπαδόπουλο να μην… καίγεται στο βαθμό που κάποιοι ενδεχομένως να ανέμεναν για μια δική του υποψηφιότητα το 2023, αλλά να βλέπει την επανάληψη ενός ανάλογου με το 2018 προσωπικού εγχειρήματος, το 2028. Με τα δεδομένα αυτά, και πάντα υπό την αίρεση των ανατροπών που είθισται να συμβαίνουν σε αυτού τους είδους τις διεργασίες, ΔΗΚΟ και ΑΚΕΛ, από τη στιγμή που θα αποφασίσουν να προσπαθήσουν να συνεργαστούν, θα πρέπει να αναζητήσουν και να βρουν την προσωπικότητα εκείνη, στην οποία, είτε να δώσουν το χρίσμα είτε να την υποστηρίξουν από κοινού ως ανεξάρτητη υποψηφιότητα.  
 
Το μανιφέστο
Κάτι τέτοιο βεβαίως, προϋποθέτει ένα κοινό πρόγραμμα που να καλύπτει, τόσο τον ίδιο τον υποψήφιο όσο φυσικά τα κόμματα που θα τον υποστηρίξουν. Στην προκειμένη περίπτωση, και μιλώντας για το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ, η προσπάθεια συνομολόγησης έστω και ενός μίνιμουμ προγράμματος διακυβέρνησης σαφώς και εμπεριέχει δυσκολίες, αφού, προεξάρχοντος του Κυπριακού, είναι πολλές και ουσιαστικές οι διαφορετικές προσεγγίσεις τους. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα, ως ενδεχομένως το μεγαλύτερο αγκάθι φαντάζει όχι η κατάληξη στη λεκτική διατύπωση και τη φρασεολογία που θα χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωσή του, αλλά η πρακτική εφαρμογή του όταν και εφόσον έρθει η ώρα να συμβεί κάτι τέτοιο. Εκεί, δηλαδή, που οι όποιες εποικοδομητικές ασάφειες πιθανόν αφεθούν να υπάρχουν στο μανιφέστο διακυβέρνησης, θα προσλαμβάνουν γι’ αυτόν που θα κληθεί ως Πρόεδρος πλέον να το υλοποιήσει, την μορφή επώδυνων διλημμάτων. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, εύκολα ή δύσκολα ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ μπορούν να… συμφωνήσουν πως αυτό που επιδιώκεται είναι η λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Απ’ εκεί και πέρα όμως, το ουσιαστικό ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα γίνει αν την επομένη της εκλογής του υποψηφίου που θα αναδείξουν στην Προεδρία κληθεί να προσέλθει σε συνομιλίες στη βάση, παραδείγματος χάριν, του πλαισίου Γκουτέρες, που για το ΑΚΕΛ αποτελεί ευαγγέλιο και για το ΔΗΚΟ κάτι σαν…ανάθεμα. Το πιθανότερο είναι σε κάποια στιγμή, όπως σχεδόν σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις συνεργασιών συνέβη στο παρελθόν, ο γάμος να καταλήξει σε άδοξο διαζύγιο…
 
Οι αντίθετοι
Οι πιο πάνω προβληματισμοί είναι μεταξύ άλλων λόγων, αυτοί για τους οποίους στις τάξεις και των δύο κομμάτων υπάρχουν ήδη φωνές που εναντιώνονται στην προοπτική συνεργασίας τους στις προεδρικές εκλογές. Οι φωνές αυτές, μπορεί στην παρούσα χρονική στιγμή να μην εκδηλώνονται δημόσια, αφού επί του παρόντος τίποτα δεν αποτελεί δεδομένο και η δημοσιοποίησή τους θα έμοιαζε άκαιρη και άτοπη, ωστόσο θεωρείται βέβαιο πως θα εκδηλωθούν όταν το ειδύλλιο των ηγεσιών τους αρχίσει να περνά στο επόμενο στάδιο. Πρόκειται για παράγοντα που, τόσο στο ΑΚΕΛ όσο και στο ΔΗΚΟ, θα προσμετρηθεί ιδιαίτερα στην ζυγαριά των «υπέρ» και των «κατά» μιας πιθανής μεταξύ τους συνεργασίας.  
 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Οι κινήσεις ματ, το αυτογκόλ που απέφυγε και η παρακαταθήκη… τριετίας  

 

Προεδρικό και Πινδάρου
Και ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης δείχνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την κατεύθυνση που μάλλον θα ακολουθήσουν ενόψει προεδρικών εκλογών, στην αντιπέρα όχθη, αυτό της Κυβέρνησης και του ΔΗΣΥ, τα πράγματα ξεκινούν από εντελώς διαφορετική βάση και διαφορετικές αφετηρίες.
 
Μια ενδεχόμενη ανατροπή της πολλάκις εκφρασθείσας και δημοσίως διατυπωθείσας απόφασης του Νίκου Αναστασιάδη να μην θέσει ξανά υποψηφιότητα, παρά τις οποίες για ευνόητους λόγους αντιδράσεις ίσως προκαλέσει στο εσωτερικό της παράταξης, δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο συζήτησης για το ποιος θα είναι ο υποψήφιος τον οποίο ο ΔΗΣΥ θα υποστηρίξει το 2023. Θα πρέπει να σημειωθεί, πάντως, πως ένα τέτοιο σενάριο, δηλαδή αναίρεσης της απόφασης του Προέδρου Αναστασιάδη να μην διεκδικήσει τρίτη θητεία, διαψεύστηκε μόλις προχθές από τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, Κυριάκο Κούσιο. Ο κ. Κούσιος, ερωτηθείς κατά πόσο οι πρόσφατες αποφάσεις του Πρόεδρου σχετικά με τον ανασχηματισμό και τους διορισμούς στη Νομική Υπηρεσία σχετίζονται με πιθανές σκέψεις που κάνει για να είναι εκ νέου υποψήφιος, απάντησε αρνητικά.
 
Αν συνεπώς θεωρηθεί δεδομένο πως ο Νίκος Αναστασιάδης δεν θα διεκδικήσει ξανά, τότε αυτομάτως, και συγκριτικά με το αντίθετο σενάριο, αλλάζει η αφετηρία από την οποία σε Προεδρικό και Πινδάρου ξεκινά η κουβέντα για τις επόμενες προεδρικές. Στο σημείο εκκίνησης μια τέτοιας αφετηρίας, η σεναριολογία που προ πολλού έχει αναπτυχθεί, τοποθετεί τον υπουργό Εξωτερικών Νίκο Χριστοδουλίδη, ενώ και το όνομα του τέως υπουργού Οικονομικών και νυν αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ Χάρη Γεωργιάδη «έπαιξε» κατά καιρούς.  
 
Όσον αφορά ειδικότερα τον Νίκο Χριστοδουλίδη, για τον οποίο γίνεται και η μεγαλύτερη συζήτηση, στο πρόσωπό του πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τα χαρακτηριστικά του ιδανικού υποψηφίου και θεωρούν πως διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις και απαραίτητα προσόντα που πρέπει να έχει ο διάδοχος του Νίκου Αναστασιάδη. Την ίδια ώρα, όπως τονίζεται απ’ όσους πιστεύουν σε μια πιθανή υποψηφιότητα του υπουργού Εξωτερικών, πρόκειται για προσωπικότητα που τυγχάνει αποδοχής και στις μάζες άλλων κομματικών χώρων, γεγονός που αυξάνει τον βαθμό εκλεξιμότητάς του. Ο ίδιος ο Νίκος Χριστοδουλίδης πάντως, ερωτηθείς σε αρκετές περιπτώσεις κατά πόσο προσανατολίζεται να θέσει υποψηφιότητα στις προεδρικές του 2023, δεν θέλησε να ξεκαθαρίσει το σκηνικό γύρω από το όνομά του, αφήνοντας με… διπλωματικό τρόπο ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.  
 
Είναι εξάλλου αυτονόητο, πως από το κάδρο των πιθανών υποψηφίων της Πινδάρου κανείς δεν μπορεί να διαγράφει τον πρόεδρο του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, ο οποίος σαφώς και θα έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην επιλογή του υποψηφίου του κόμματος, αλλά και που πολλές φορές απέδειξε ότι διαθέτει το πολιτικό αισθητήριο και ικανότητα να κάνει αυτό που για αρκετούς μοιάζει ακατόρθωτο… κατορθωτό.  
 
Το σίγουρο είναι πως, όπως και στην περίπτωση του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ, έτσι και στον ΔΗΣΥ τα επεισόδια που θα διαδραματιστούν στην πορεία για τις προεδρικές εκλογές και μέχρι τη λήψη των οριστικών αποφάσεων, θα είναι εξόχως συναρπαστικά.     

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Σε αυτόνομες και δυναμικές καθόδους στις εκλογές ποντάρουν οι «μικροί»