Μπαράζ τουρκικών προκλήσεων από την Τουρκία σε Αιγαίο και Κύπρο

Ο Υπουργός Εξωτερικών, δήλωσε χαρακτηριστικά πώς το Διεθνές Δίκαιο δεν μπορεί να είναι α λα κάρτ για την Τουρκία. Η Τουρκία επανέλαβε προς την Ελλάδα, να ξεπεράσει τα ιστορικά της κόμπλεξ. Ποια τόλμησε να μιλήσει για κόμπλεξ! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Δυστυχώς όμως, η Τουρκία συνεχίζει απρόσκοπτα τις νέες τις προκλητικές της ενέργειες κάνοντας 69 παραβιάσεις στον Διεθνή Εναέριο Χώρο και 5 εικονικές αερομαχίες. Η Τουρκία, συνεχίζοντας την αμείωτη ένταση σε Αιγαίο, σε Κύπρο και στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, δείχνοντας ότι δεν φοβάται κανέναν και είναι δυνατή. Αλλά δεν θα της περάσει γιατί μόνο ένα τρόπο καταλαβαίνει με αλλεπάλληλα χαστούκια και απειλές! Μας έχει βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι και ωστόσο προσπαθεί να αποδείξει ότι έχει το πάνω χέρι σε όλα, στο φυσικό αέριο, στο εθνικό πρόβλημα κλπ.
 
Ταπεινή μου γνώμη, είναι ότι θα έπρεπε άμεσα να προσφύγουμε άμεσα στο Συμβούλιο Ασφαλείας ή στα Ηνωμένα Έθνη. Και όχι να περιμένουμε τελευταία στιγμή, διότι η Τουρκία δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ! Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, που η συμπεριφορά της Τουρκίας, είναι προκλητική, κυνική, απαράδεκτη, επιθετική και παραβατική. Σε ενάμιση μήνα, όταν θα με ξυπνήσουν το πρωί της 15^ης και της 20^ης Ιουλίου, οι βουβές σειρήνες θα με διαπερνά το ρίγος, η ανατριχίλα και θα καταδικάζουμε τις επετείους του 1974, πραξικόπημα και τουρκική εισβολή, απεναντίας η Τουρκία θα γιορτάζει και θα χαίρεται, ενώ η δική μας πλευρά θα πονάει η ψυχή της, γιατί οι γονείς μας έζησαν φρικτές και άσχημες στιγμές στον πόλεμο και τα θυμούνται ακόμη, ούτε μπορούν να ξεχαστούν. Τους έχουν μείνει βαθιές πληγές. Θα τιμήσουμε τους ήρωες μας, αυτούς που έδωσαν την καρδιά τους για την πατρίδα μας. 46 χρόνια, τώρα ακόμη ελπίζω. 46 χρόνια τώρα, ακόμα περιμένω. Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες, άκουγα ιστορίες για τον πόλεμο από τους γονείς μου, από τον παππού Βαρνάβα, που παρόλο δεν είναι πιά στην ζωή, έφυγε με ένα καημό. Κάθε φορά που πηγαίναμε Λάρνακα, και μου μιλούσε για το Ριζοκάρπασο, η ίδια ερώτηση. Πότε θα πάμε στο Ριζοκάρπασο, παππού τον ρωτούσα εγώ και μου απαντούσε, μα θα τα καταφέρω άραγε Παναγιώτα μου;; Με ταξίδευε, όμως παρόλο που δεν γεννήθηκα και μεγάλωσα, εκεί, πάντα αισθανόμουν ότι είχα ζωντανές και οικίες στιγμές. Με μάτια που βούρκωναν και συγκινούμουν, ακόμη πιο πολύ.
 
Όταν ήμουν στην 6^η δημοτικού, στο 5^ο Σχολείο της Παλλουριώτισσας, το εξώφυλλο του τετραδίου μου, έγραφε «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» με την εικόνα να δείχνει το κατεχόμενο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο. Έμαθα να ζώ με αυτό. Και όταν περνούσα από τον δρόμο για να πάω σπίτι, στεκόμουν σιωπηλή και έβλεπα την τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο, και τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα: Θυμός, εξοργισμένη, απογοητευμένη, λυπημένη. Ήθελα να βροντοφωνάξω δυνατά ότι αυτός ο τόπος μου ανήκει. Μου ανήκει, γιατί έχω άσβεστες μνήμες αλλά ο πόθος παραμένει βουβός, σιγανός και σιωπηλός….
 
Ήμουν από τους πρώτους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, που πίστευε, ήλπιζε και ελπίζει ότι η Κύπρος μας θα επανενωθεί αλλά όπως είναι τα δεδομένα μπροστά μου, αυτήν την στιγμή, το βλέπω χλωμό και αδύνατον…
 
Η Τουρκία, έχει βαρύ παρελθόν, σκότωσε, λεηλάτησε, κατάστρεψε τις κατεχόμενες μας εκκλησίες … Την πολιτιστική μας κληρονομιά … Αυτή είναι η αλλοπρόσαλλη στάση της Τουρκίας! Αυτά είναι τα προκλητικά βήματα της Τουρκίας, αναφορικά με κατεχόμενες εκκλησίες, και είπε επίσης πώς δεν μας αφορά και ούτε μας ενδιαφέρει αν την Αγία Σοφία, την μετατρέψουν σε τζαμί. Σαν δεν ντρέπονται!
Κάθε χρόνο, σαν σήμερα στις 20 Ιουνίου είναι η Διεθνής Ημέρα Προσφύγων. Με αφορμή την σημερινή μέρα, θέλοντας να δείξει πώς όταν αποβιβάστηκαν οι Τούρκοι στην Κερύνεια, ξεριζώνοντας τους από τα σπίτια τους, αποχωρίζοντας τους όμορφους μας τόπους, θυμίζοντας τους κάθε όμορφη στιγμή που έζησαν όταν ήταν μικροί. Πήραν μία βαλίτσα και έφυγαν… Πέρασαν πολύ δύσκολα … Κοιμόντουσαν σε αντίσκηνα.. Όμως, ο βαθύς πόνος του ξεριζωμού και της ξενιτιάς, είναι πολύ μεγάλος…