«Αν ποτέ χρειασθεί»... Η στάση που πρέπει να αναθεωρηθεί...

Έχουμε συνηθίσει να αποδίδουμε ένα τίτλο σε κάθε εποχή, είτε για να τονίσουμε την πολυπλοκότητα και τις προκλήσεις της, είτε για να περιγράψουμε τις δυσκολίες που τη χαρακτηρίζουν, ή…… για να δικαιολογήσουμε την απραξία μας.

Ζούμε την ίδια εποχή επί σαράντα έξη χρόνια, μια κατάσταση/συνέπεια της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο, που είχε ως αποτέλεσμα την κατοχή του 36% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, και ότι άλλο αυτό έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να δημιουργεί, όσο διαρκεί το κυνήγι της Δίκαιης/Βιώσιμης/Λειτουργικής και πολλών άλλων επιθετικών προσδιορισμών, που έχουν δοθεί κατά καιρούς, στη πολυπόθητη λύση.

Σημείο καμπής στη νέα εποχή των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων είναι χωρίς αμφιβολία  η κρίση του 1974 και αυτή ήταν η πρώτη και ουσιαστική στρατιωτική εμπλοκή των δύο χωρών (μετά τη συνθήκη της Λωζάνης) και σηματοδότησε την αναθεώρηση της επιχειρησιακής διάταξης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, καθόσον ανέδειξε το ΚΕΝΟ της Ατλαντικής Συμμαχίας για την αντιμετώπιση κρίσεων ή συρράξεων μεταξύ κρατών μελών της.

Αυτό δε σημαίνει ότι τα προηγούμενα χρόνια έλειπαν οι εντάσεις με αποκορύφωμα ασφαλώς τα Σεπτεμβριανά του 1955, η στάση και η εμπλοκή της στην περίοδο του αγώνα της ΕΟΚΑ και η εμπλοκή της ή μάλλον η δημιουργία των ΤΜΤς στην Κύπρο, τα γεγονότα του 1963-64 και οι μάχες στην Τυλληρία, η ανάπτυξη και απόσυρση της Μεραρχίας κλπ.

Έκτοτε (από το 1974) σημειώθηκαν μικρότερης ή μεγαλύτερης έντασης κρίσεις ή και επεισόδια, τα οποία δημιούργησαν τις συνθήκες και ανέδειξαν την ανάγκη για «αλλαγή» της στάσης μας στις σχέσεις μας με τη γείτονα χώρα, αλλά……..

Σ’ αυτά βέβαια θα πρέπει να προστεθεί η καθημερινή ένταση και προκλητικότητα που εκδηλώνεται με πολλαπλούς τρόπους και συντηρεί μια κατάσταση που κάθε άλλο παρά προϊόν Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης και σχέσεων καλής γειτονίας μπορεί να χαρακτηρισθεί.

Και ενώ αυτά συνέβαιναν, η εποχή ά λ λ α ξ ε !!!!! και  (δυστυχώς) δεν άλλαξε απότομα για να μπορούμε να επικαλεστούμε (αν και δεν επιτρέπεται) αιφνιδιασμό. Ωστόσο, φαίνεται ότι  δεν αντιληφθήκαμε τις προθέσεις, υπερεκτιμήσαμε (ίσως) τις δυνατότητες του αντιπάλου, σε κάθε φάση των 50 σχεδόν χρόνων, από το 1974 μέχρι σήμερα και μας «παρέσυρε/παρασυρθήκαμε» σε μια τακτική που δυστυχώς και σήμερα δε φαίνεται ν’ αποδίδει.

Καταναλώσαμε (μάλλον σπαταλήσαμε), πόρους κινούμενοι στα μονοπάτια της συμβατικής απειλής (δεν αμφισβητείται η ύπαρξή της) και δυστυχώς, ακολουθήσαμε τον «κανόνα» να σχεδιάζουμε τον «επόμενο πόλεμο» με την φιλοσοφία/στρατηγική ή την τακτική του προηγούμενου.

Και φθάσαμε στην εποχή της «ανακάλυψης» του Υβριδικού Πολέμου. Κάτι που ήταν γνωστό από την εποχή του Δούρειου Ίππου, το περιέγραψε αργότερα ο Θουκυδίδης και πολλοί νεότεροί του, το βιώνουμε από το 1974 και έπρεπε να ανακοινωθεί από κάποιους «σοφούς» της διεθνούς κοινότητας για να το αντιληφθούμε.

Ακούσαμε τη λέξη Υβριδικός και ανατρέξαμε στα λεξικά για τον ορισμό της, όταν οι αγρότες μας χρησιμοποιούν το όρο  «υβρίδιο» (και γνωρίζουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται) εδώ και έξη τουλάχιστον δεκαετίες.

Κινούμαστε ακόμη στη σφαίρα του «Αν ποτέ χρειασθεί», (κι αυτό ακολουθείται πάντα και από την κίνηση του σταυρού,… για να μη χρειασθεί).

Κάνουμε εκτιμήσεις για τον «επόμενο πόλεμο» και δε θέλουμε να δούμε ότι αυτός, ο «επόμενος πόλεμος», βρίσκεται σ’ εξέλιξη και μάλιστα είναι τόσο «πολυχωρικός», όσο και «υβριδικός» και δυστυχώς …. χάσαμε την πολυτέλεια του «Αν ποτέ χρειασθεί….», διότι… χρειάζεται σήμερα… χρειάζεται ΤΩΡΑ.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εμείς επιμένουμε να είμαστε……ΠΑΝΤΑ καλά……δε μπορεί !!!!!!!!!!! κάτι δεν πάει καλά!!!!

Συνεχίζουμε να ακολουθούμε ή μάλλον αντιδρούμε στις ενέργειες της Τουρκίας και προβαίνουμε σε εκτιμήσεις για τις επιδιώξεις της στα Βαλκάνια, (Συμφωνία Πρεσπών, Αλβανία, Σερβία, Βουλγαρία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη) στη Μεσόγειο & Αφρική (Λιβύη, Τυνησία, Σομαλία κλπ), τη Μέση Ανατολή (Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη, Ιράκ, Ιράν, Κουρδικό), στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.

Σχολιάζουμε τον Παν-ισλαμισμό, το Νέο-οθωμανισμό και της Αναθεωρητική της πολιτική, τις υποχρεώσεις/παρεμβάσεις τις οποίες ανέλαβε με την αποστολή προσωπικού και μέσων στη Λιβύη, αλλά και τις δυο μεγάλες σχετικά βάσεις που διατηρεί στη Σομαλία και το Κατάρ.

Η Τουρκία ενεργοποιώντας όλα τα συστατικά του στοιχεία, (συμπεριλαμβανομένης της εργαλειοποίησης των προσφύγων και μεταναστών), έχει αναγάγει τον Υβριδικό Πόλεμο, ως πρώτη προτεραιότητά της και μέσο/τρόπο επιδίωξης των στόχων της.

Η επωδός ότι «Η Τουρκία απειλεί την Ελλάδα και θέλει να προκαλέσει ένταση, για να κάνει εξαγωγή των εσωτερικών της προβλημάτων», πέραν του ότι δεν ευσταθεί δεν αποδίδει και πρέπει να εγκαταλειφθεί. Οι ενέργειες αυτές σε καμία περίπτωση δε πρέπει να εκληφθούν ως εξαγωγή της εσωτερικής  ή εγχώριας κρίσης (η οποία ασφαλώς θα υπάρχει).

Απεναντίας είναι η απλή εφαρμογή του σχεδίου της. Ένα σχέδιο που υπάρχει και η εφαρμογή του ακολουθείται με ευλάβεια, κάνοντας κάθε φορά τις αναγκαίες προσαρμογές όταν οι νέες διαμορφούμενες συνθήκες,  η τεχνολογία και τα νέα διαθέσιμα μέσα το απαιτούν ή το επιβάλλουν.

Ο στόχος του σχεδίου αυτού είναι και παραμένει σταθερός τα τελευταία  χρόνια και ασφαλώς προσβλέπει στο μέλλον της Τουρκίας και το ρόλο της σ’ αυτό, είτε ως Δύναμη Περιοχής, είτε ως Ηγέτης της Μουσουλμανικής Κοινότητας, είτε ακόμη ως αναβίωση του Νέο-οθωμανισμού.

Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι ασφαλώς «αγκάθια» σ αυτά τα σχέδια και επειδή η άμεση και δυναμική αναμέτρηση μάλλον δεν την ευνοεί ακολουθεί την τακτική του «ταραξία», του ατίθασου παιδιού όπως συνηθίζω να λέγω, και επιδιώκει:

• Τη φ θ ο ρ ά της Ελλάδας και της Κύπρου σ’ όλα τα πεδία και επίπεδα
• Τον περιορισμό έως και διακοπή του ενεργειακού προγράμματος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ασφαλώς παρεμπόδιση με κάθε τρόπο τη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, καθόσον οποιαδήποτε λύση που θα δημιουργεί το ανεξάρτητο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας (με όποια μορφή) θα στερεί από την Τουρκία τη «νόμιμη παρέμβαση», άρα τον περιορισμό της στα όρια των θαλάσσιων ζωνών που το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει και την αδυναμία της πρόσβασης στα ενεργειακά αποθέματα της κυπριακής ΑΟΖ, τα οποία εκτιμώνται ως πλούσια.
• Την πρόκληση αστάθειας και ανασφάλειας στην περιοχή που αποτρέπουν μεγάλες επενδύσεις και έργα.
• Τη δημιουργία «Γκρίζων Ζωνών» και αμφισβήτηση της Εθνικής Κυριαρχίας Ελλάδος και Κύπρου.
• Την «Ανακάλυψη» και πρόσθεση στον κατάλογο νέων θεμάτων ή διαφορών προς επίλυση.
• Το «Βομβαρδισμό» της Διεθνούς Κοινότητας και Οργανισμών με παράλογες και παράνομες ενέργειες με στόχο τη Διπλωματική Ασφυξία της χώρας.
• Τη διατήρηση έντονης ρητορικής εμφανίζοντας την Ελλάδα και την Κύπρο ως παραβάτες του Διεθνούς Δικαίου. Δηλώσεις, απειλές, παραβάσεις και παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου, της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και των χωρικών υδάτων.
• Την επιβολή της παράβασης ως δικαιώματος με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, την αναφορά ή επίκληση αρνητικών ιστορικών γεγονότων με την απειλή επανάληψης, τη διευκόλυνση ροής λαθρομεταναστών και προσφύγων, την παρεμπόδιση άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων με τη χρήση κάθε διαθέσιμου μέσου και κυρίως των ΜΜΕ και αυτών της Κοινωνικής Δικτύωσης
• Τη δημιουργία περιβάλλοντος ανησυχίας, πανικού και δυσπιστίας προς την εκάστοτε κυβέρνηση, ηττοπάθειας, σύγχυσης και πολιτικής αναστάτωσης.
• Την οικονομική «αιμορραγία» για τη προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, την ασφάλεια των συνόρων και τη συντήρηση των Ενόπλων Δυνάμεών μας.
• Την αλλοίωση της δημογραφικής ισορροπίας του πληθυσμού Ελλάδος και Κύπρου.
• Τον περιορισμό της Ανάπτυξης και κατά συνέπεια τη διόγκωση της ανεργίας, συνθήκες που υποθάλπουν και οδηγούν στην κοινωνική αναταραχή.

Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ανάγκη να:

• Οραματισθούμε την πατρίδα στην οποία θέλουμε να ζούμε και να κληρονομήσουμε στις επόμενες γενιές …. άλλωστε […] κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».
• Προσδιορίσουμε/περιγράψουμε το «ΣΤΟΧΟ» του Οράματος, καθώς επίσης τα έργα και τις δράσεις, τις αποφάσεις και τις πράξεις, τα βήματα και τη διαδρομή που θα μας οδηγήσουν εκεί.
• Κατανοήσουμε το ρόλο μας μέσα στο πλαίσιο που συνθέτουν τα τρέχοντα δεδομένα …και το μέλλον της χώρας μας.
• Λειτουργούμε θεσμικά, συλλογικά και συντονισμένα. Ήτοι, να υποτάξουμε το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Κι αυτό είναι υπεράνω προσωπικών, κομματικών, πολιτικών και οποιωνδήποτε άλλων επιδιώξεων.
• Να αξιοποιήσουμε δημιουργικά την ισότιμη παρουσία/συμμετοχή μας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ καθώς και σε κάθε άλλο διεθνές «Forum».
• Να αναλάβουμε εκστρατεία ενημέρωσης της παγκόσμιας κοινότητας για την κατάσταση στην περιοχή και να εμποδίσουμε τη στρέβλωση της ιστορίας και της πραγματικότητας την οποία επιχειρεί η Τουρκία.
• Αντιμετωπίσουμε τις Νέες Απειλές/Νέες Απαιτήσεις με Νέα Στρατηγική, (η ψυχραιμία και ο κατευνασμός είναι καλά στοιχεία αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν αποδίδουν). Ή προσαρμοζόμαστε ή χανόμαστε! αναφέρει ο Στρατηγός Lynch.

Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να συνδυασθούν και μ ένα δυναμικό σχέδιο Μετεξέλιξης των Ενόπλων μας Δυνάμεων ώστε να ενισχύσουμε την Αμυντική  και αποτρεπτική μας ικανότητα (στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα).

Μία «θεωρία» της οποίας οπαδός λέει: «When Hard Power meets Soft power together they make the Smart Power», δηλαδή «όταν η σκληρή ισχύς συναντά τη μαλακή ισχύ, τότε μαζί κάνουν την έξυπνη ισχύ».

Τα διαθέτουμε και τα δύο. Ιδού Πεδίον Δόξης Λαμπρόν.

*Αντιστράτηγος εα, Επίτιμος Δκτης 1ης Στρατιάς, τεως Αρχηγός ΓΕΕΦ